Ring van vertrouwen.

De verdikking in een verdunning te laten ontvouwen is een release van het verkrijgen, dat de tijd van delen mijn aandacht vraagt, in het zilverschoon verschijnen, de draden van het ontstaan, ergens uit kan trekken,naast mij neer kan leggen en kan voelen hoe de lichte regen mij overspoeld, in het weten in wat er wordt bedoeld,zoals ik in mijn gesprekken kan laten zien,dat de tijd die ik ervoor neem geënt is in het beleven, dat mijn deel van laten zien,in het bewegen van de dag,waar het kromgelegen pad waar op ik loop,mij veel meer zegt dan het delen kunnen op mijn blog.Hoe mijn taalgebruik echt iets laat weten in ieder moment dat ik deel.Niet alleen de schoonheid van ondervinden,maar de juiste vorm neerzet in het laten klinken zoals een gong kan slaan en dan kan horen in het verstaan dat de veelheid aan mijzelf laat zien hoe de situatie ook is, ik altijd in een flow ook ben en kan benaderen zoals het voelt,zoals een warme deken niet meer nodig is,maar de waarde in het gesprek,en het vergeten van een vorig beleven, zo uitzonderlijk op gelost ook ligt in de beweging die ik laat zien.Het bewegen naar mijzelf krijgt de betekenis die het verdiend.In het onverlaat ontvouwen, waar ik thuis ben in mijn eigen schrift,waar mijn hartslag in het vertellen ook kan laten zien in het overgoten segment,wat een onderdeel van het geheel kan blijven in het delen naar mijzelf van mijn eigen schrift.
Het nieuws wat onder de horizon kan verschijnen,in wat ik deel, altijd naar mijzelf zal blijven,waar de mooie laag van schrijven mijn taal ook ringt ,en mijzelf daarin trouw kan blijven,in de zegen die ik voel, vanuit mijn stilte is verteld en in eigen genoegen altijd is neergezet.In de ring van vertrouwen,waar ik mij aan hou,waar de lichtheid van mijn leven verstevigd kan worden, door te blijven spreken met mijzelf.Door te weten dat wat ik laat zien, de voeding blijft hebben in de energie die het mij geeft,in de houding van delen en het niets anders meer heeft,dan de ring van vertrouwen die ik laat zien.
Anna.💗.

Ik neem je mee.

Ik neem je mee naar de taal die een verlichting heeft,die in het moment van schrijven kan ontstaan ,die alles oplicht in het wezenlijk kunnen beschrijven en in de stroom van ervaren niets anders wilt, dan te luisteren in het vertellen, hoe je eigen verlichting kan ontstaan in de taal die op je wacht.Een zorgvuldigheid kan laten zien dat  op het moment van delen, jou eigen waarheid kan blijven zien, in het ervaren waarin het proeven steeds fijner smaakt wat een verlichting eigenlijk kan doen.
Ik neem je mee naar de rust van welbehagen,waar de verwondering naar jezelf steeds groter wordt, in het ervaren en daar de verlichting komt.
Ik neem je mee, wat een verlichting is,wat ieder woord kan tillen vanuit een gewoonte, die er eigenlijk niet meer is.Die in alle momenten dat je schrijft, gericht is naar de kern,waar je nooit had gedacht om dit alles te kunnen beschrijven.
Ik neem je mee naar de opening die er is ,die voor een ieder toegankelijk blijkt te zijn,die zonder prestige jou kan laten zien, dat de verlichting die er eigenlijk al heel lang is, zo zou kunnen gebruiken.
En spreek nu uit eigen ervaren,uit eigen taal gebruik,uit het ondervinden dat als ik schrijf, altijd mijn verlichting kan voelen.
Ik neem je mee hoe het voelt om zo vrij te zijn,om dit te kunnen vertellen,om te schrijven wat ik wil en vandaag over mijn verlichting.
Ik pak je hand eens stevig vast en voel de spanning,maar zodra het langer duurd en ik je die ruimte geef, om dat te voelen, staan wij samen als één gelijke met hetzelfde doel, om ook andere hierin te bereiken.
En neem je mee naar de overkant, waar geen oordeel is te vinden,dan alleen je eigen klank,je eigen taal van ondervinden ,je eigen waarheid die wil worden gezien,waar de schoonheid in eigen ervaren, dan kan worden neergezet in de verlichting die je dan kan voelen.
Ik breng je terug naar wie je bent,en zal altijd in een diepe buiging naar je kijken,omdat wat ik vertel, daarin mijzelf ook herken en niet meer wil zwijgen in wat ik laat zien.
Ik neem je mee naar wat eigenlijk heel normaal is om te voelen,maar alleen omdat wij dat vergeten zijn en altijd naar de ander hebben geluisterd en zijn vergeten onze eigen taal en stem.
Ik neem je mee naar wie je bent en is niet anders dan ikzelf,dan de vleugels die ik krijg,zoals ik schrijf  in dit moment.
Anna.💗.

Zoals het komt.

Alle drempels
zijn verdwenen,
in de taal
die ik gebruik,
in het ontstaan, 
dat naar verluidt, 
ik niets meer
hoef te missen,
wanneer ik mijzelf 
vertel,
om hoe dan ook
verder te drijven 
in wat ik naar
mijzelf ook schrijf.

Het is het mijn eigen creativiteit,
wat mij komt omarmen
en kan zetten in een gedicht,
en de zinnen weer wat langer wil maken,
zodat mijn flow
waarin ik zit, 
wat ruimer kan ontvouwen, niet steeds op hoef te letten
of het wel klopt,
maar kan bewegen💫 waarin ik kom, als ik het gedicht
laat verdwijnen,
niet meer in kolommen schrijf,
maar laat komen zoals het komt.👐
Anna.💗.