Mijn Tuin.

Ik stond heel stil in mijn tuin,en hoorde de eerste bijen zoemen en voelde hoe in dat moment mijn stilte mij wilde ontmoeten. Ik keek naar de bomen om mij heen en de lucht mij vulde, waarin mijn aandacht verdween en stil stond vanuit het moment van spreken met mijzelf .Het onderbreken van mijn beweging die ik had, legde mijn welwillend gegeven rustig naast mij neer, om ook even op adem te kunnen komen,waarin mijn stilte ook liet zien, dat voorbij het mooie groen waar ik naar kon kijken, mij zo vulde zoals ik spreek, in dezelfde overtuiging die ik zet in mijn delen.Ik stond stil bij een boom, die nu voller lijkt dan gisteren,die mijn tuin verrijkt om te kunnen luisteren in wat het verteld, dat het stiller begrijpen, in wat ik ervaar, nu nog beter is te bemerken als ik stil sta in mijn tuin.
Als ik stil sta in wat ik zeg, laat ik het komen zoals het is bedoeld en breekbaar zoals het kan zijn, wil ik blijven in mijn stilte.Daar waar niemand meer iets zegt, dan alleen te voelen wat stilte met mij kan doen, als ik stil sta in mijn tuin.Mijn tuin waar ik in kan zijn,in de ruimte die ik schep om mij heen,waar de eerste wespen zijn gaan zettelen,in de struiken om mij heen,waar ik stil kan staan om te ervaren, in het beleven van mijzelf,hoe mijn wonderlijke stilte mij steeds iets zegt, dat in de eenvoud van genieten meer verteld, dan wat mijn stilte zou kunnen zijn.Mijn tuin verteld precies waar het om gaat,om te ruiken aan de bloemen en dan de stam van een boom aanraak,dan in een vervoering kan komen en begin te ervaren wat het met mij doet, in de overgave die ik voel en kan vertellen,hoe licht mijn woorden zijn,hoe mijn tijdloos bewegen in eigen tuin, zo voedzaam kan wezen als ik stil sta in mijn eigen tuin.

ijdelheid.

Het zitten op mijn plek, waar mijn energie kan stromen en tik wat weg in het overkomen, van wat er is in dit moment en het verborgen zich laat zien in mijn vertellen.Hoe de rust die het verdiend zo herkenbaar is geworden in wat ik aan mijzelf kan laten zien.Geen berg te hoog is om te beklimmen,geen stroom die mij tegen houdt, om te ervaren dat ieder woord die is beschreven en besproken zich verbind in het welzijn van mijn dagen. En als een kind zo vrolijk mijn hand uitreikt, naar weer een volgend ervaren waar mijn belichaamde taal zich aan kan passen in de slagen die ik maak,in het ongenaaktbare van mijn verstaan en ik blijf kijken hoe in het ontstaan van mijn schrijven en spreken weer verder gaat.Waarin een vloeiende beweging niets meer aan het toeval overlaat,maar als een wijze spreuk kan doen gelden,dat als mijn rust tevoorschijn komt en in mijn kalmte de onmetelijkheid van een zegen,wat ook wel ontvangen heet, zo weergaloos kan landen in waar ik zit op mijn plekje in de zon. Met de ijdelheid van ontvouwen, waar de handeling in eigen vertrouwen zoveel schoonheid zit,zoveel laat zien dat geen berg te hoog is om te beklimmen,geen oordeel is te zien dan alleen mijn ontvouwen in dit moment.De weelde van ervaren vraagt om  de eenvoud die het draagt,vraagt om te genieten in bredere zin,daar waar de toon van herinnering mij heeft verlaten en geen enkel begin opnieuw kan ervaren, omdat de aandacht die het vroeg ook heeft gekregen en niet belangrijk meer is om dat te delen.De ijdelheid in mijn woorden, mijn vrouwelijke welzijn  naar voren treedt, die kan vertellen dat zolang ik leef mij zo zal voelen zals ik schreef.Mij zal gedragen vanuit mijn zijn en niets wilverbergen,om mijn ijdelheid te voelen in wat ik aan mijzelf vertel.