Ik neem je mee.

Ik neem je mee naar de taal die een verlichting heeft,die in het moment van schrijven kan ontstaan ,die alles oplicht in het wezenlijk kunnen beschrijven en in de stroom van ervaren niets anders wilt, dan te luisteren in het vertellen, hoe je eigen verlichting kan ontstaan in de taal die op je wacht.Een zorgvuldigheid kan laten zien dat  op het moment van delen, jou eigen waarheid kan blijven zien, in het ervaren waarin het proeven steeds fijner smaakt wat een verlichting eigenlijk kan doen.
Ik neem je mee naar de rust van welbehagen,waar de verwondering naar jezelf steeds groter wordt, in het ervaren en daar de verlichting komt.
Ik neem je mee, wat een verlichting is,wat ieder woord kan tillen vanuit een gewoonte, die er eigenlijk niet meer is.Die in alle momenten dat je schrijft, gericht is naar de kern,waar je nooit had gedacht om dit alles te kunnen beschrijven.
Ik neem je mee naar de opening die er is ,die voor een ieder toegankelijk blijkt te zijn,die zonder prestige jou kan laten zien, dat de verlichting die er eigenlijk al heel lang is, zo zou kunnen gebruiken.
En spreek nu uit eigen ervaren,uit eigen taal gebruik,uit het ondervinden dat als ik schrijf, altijd mijn verlichting kan voelen.
Ik neem je mee hoe het voelt om zo vrij te zijn,om dit te kunnen vertellen,om te schrijven wat ik wil en vandaag over mijn verlichting.
Ik pak je hand eens stevig vast en voel de spanning,maar zodra het langer duurd en ik je die ruimte geef, om dat te voelen, staan wij samen als één gelijke met hetzelfde doel, om ook andere hierin te bereiken.
En neem je mee naar de overkant, waar geen oordeel is te vinden,dan alleen je eigen klank,je eigen taal van ondervinden ,je eigen waarheid die wil worden gezien,waar de schoonheid in eigen ervaren, dan kan worden neergezet in de verlichting die je dan kan voelen.
Ik breng je terug naar wie je bent,en zal altijd in een diepe buiging naar je kijken,omdat wat ik vertel, daarin mijzelf ook herken en niet meer wil zwijgen in wat ik laat zien.
Ik neem je mee naar wat eigenlijk heel normaal is om te voelen,maar alleen omdat wij dat vergeten zijn en altijd naar de ander hebben geluisterd en zijn vergeten onze eigen taal en stem.
Ik neem je mee naar wie je bent en is niet anders dan ikzelf,dan de vleugels die ik krijg,zoals ik schrijf  in dit moment.