Ander Daglicht.

Ik zit wat stil,en werp mijn blik naar buiten en zie de zachte lucht als een mooi symbool, langs mijn ogen drijven,langs de weg die ik dan zie en niets meer terug kan brengen in de stilte die ik voel.Het ontluikende tafereel waar het podium wat ik zocht in een tekening kan zetten, dat de ronde vorm waar ik van hou nu in mijn beelden kan houwelen.
Ik keek vannacht met helder vermogen, hoelang ik wakker lag,en niet in kon dommelen zoals ik had verwacht,maar door het spreken met mijzelf, de energie pas ging uitpakken in mijn bed.Het heen en weer gestommmel, vanuit verzet,dat de opwinding die ik voelde liever overdags had gehad.Omdat het spreken over mijn lijf mij scherper stelde,mij in een bewustzijn zette die ongepast mijn nacht verkorte,maar nu kan voelen wat het met mij heeft gedaan.
Heel even te kunnen dommelen in wat ik vertel, in de lente die nu is gekomen ,mijn kachel niet meer hoger zet,mijn lijf weer is thuis gekomen in waar ik nu ben,en stil kan zitten zonder te spreken over mijn taal,maar te laten ontvouwen in het ontstaan en mij zachtjes laat leiden hoe het voelt, om eens een dag niet bezig te zijn met mijn belichaamde taal,maar gewoon te schrijven zoals het komt en te kunnen kijken naar de ondergaande zon,en te luisteren naar de gesprekken om mij heen,waar ik in afstand van kan genieten en mij daar  niet in meng,omdat ik kan genieten van mij alleen, in het ervaren wat ik heb gedaan.Maar vandaag naast mij kan leggen in het ontstaan van dit moment.Ik kijk naar mijn eigen blik in mijn ogen en zie de rust van het verstaan,daar waar ik heb gelopen,daar waar ik iets herken en ook ben gaan geloven dat ik de enigste ben, die dit kan vertellen vanuit de rust van het ervaren zelf.Dat in feite mijn eigen belichaming nu tevreden is.Dat in de plekken die de aandacht vroegen, nu zijn opgelost en nu als een volleerd gegeven, mijzelf op de borst kan kloppen en dan kan zeggen, dat in de vervulling die ik zocht, nu is verweven met de lijn van overtreffen ,dat het genoegen in wat ik heb, steeds meer in een ander daglicht kan gaan zetten.
Een andere benaderen in wat het geeft om mijn ervaren wat is geweest als een mooi geheel een podium heeft gekregen, die in de reeks van delen naar voren heeft gebracht en het applaus wat ik niet kreeg, mij terug heeft gebracht naar het nieuwe daglicht van begrijpen, dat geen enkele overwinning mij zover heeft gebracht, en als herinnering neer kan zetten enkan blijven in wat het scheelt dat in mijn schrijven en mijn spreken iets anders vraagt, dan te posten in mijn blog,niet hoef te stoppen in wat ik vertel, maar in een ander daglicht te gaan zetten, om te gaan kijken of het voed, in het welzijn van mijn delen,in de stroom waarin ik zit en blijf ontvouwen zoals het komt,zoals het kan ontstaan in ieder daglicht van mijn delen waarin ik sta.

Zijde rups.

Als een zijde draad die zich ontwikkeld in een vorm, door hun zachtheid zoals rupsen kunnen zijn, in en geruisloos weven ,en toch kan weten dat wat zij garen het zijde rupsen zijn,die veel beter is te herkennen als ik kan spreken vanuit mijn zachte taal.Waar de klank zich kan verweven en mijn lijf daarop reageerd,zo leer ik te weten in de aandacht die het heeft, om de plekken in mijn lijf die aandacht kunnen geven en vanuit die aandacht kan gaan spreken vanuit mijn belichaamde taal.Mijn aandacht die ik geef, in het resultaat waar mijn lichaam zich aan moet passen, in mijn belichaamde taal en kan luisteren, net als bij mijn klank, mijn lichaam mij veel kan vertellen in het opslaan van informatie,in het handhaven van het verstaan,dat wanneer ik spreek of schrijf, kan ik ervaren wat mijn belichaming verteld en goed blijf luisteren waar mijn aandacht wil zijn.Dat wanneer ik schrijf niet ben aan het fietsen,maar weet wanneer ik voel in mijn lijf, naar het plekje kan gaan die de aandacht wilt en zo aan mijzelf kan vertellen waarom dat plekje mijn aandacht vraagt.
De belichaming strekt zich uit naar bredere gebieden, in het duiden wat een ervaring kan doen,soms in een explosief moment kan komen, waar mijn maag weet te vertellen, om het voedsel wat ik gebruik,te gaan minderen, om de zachtheid die ik voel geen ongezond voedsel kan hebben en daar naar kan luisteren zoals het is bedoeld.Het gegrond kunnen zijn in wat ik kan vertellen, maakt deze ruimte vrij die daarvoor is bestemd,geen onechtheid kan hebben,geen negativiteit,maar het kunnen voelen wat het doet als ik vanuit mijn belichaming spreek.Als ik aan mijzelf laat weten hoe het voelt om in eigen ervaring te zitten, zonder dat ik een berg beklim,maar alleen in mijn spreken mijzelf weer vindt om te kunnen delen in wat ik zeg.
Over mijn belichaming kan spreken zoals een rups haar zijde weeft,zoals mijn stem laat weten, hoe te leven zoals ik leef,in de aandacht die ik wil geven als mijn lijf daarom vraagt.

Elk nieuw begin.

Het begint erop te lijken dat in alles wat is gebleken, mijn eigen voortgang  is bezegeld in een compliment. In het blijven ontvouwen en ik het niet tegen een ander meer heb,maar kan schrijven zoals het komt,mij niet bemoei met allerlei zaken die er niet toe doen,waar de aandacht die het vraagt, water naar de zee kan brengen  en het mij vermoeid om mijn mening te geven, omdat het er niet toe doet,dat er in mijn leven mijn eigen ruimte is ontstaan en soms een doorbraak kan voelen in wat ikzelf ervaar,daar mijn aandacht naar toe kan brengen in de belangrijkheid van zijn en niet kopje wil ondergaan in de strijd die wordt gestreden, die ik vermijd, om te zorgen waarin ik mij goed kan voelen.Waarin mijn ontstaan mij meer kan vertellen dan te reageren op situatie's van buitenaf.Ik prijs mij gelukkig in waar ik nu ben,daar waar de wind is gaan liggen en de zon weer verschijnt,een ekster alle voer ook steelt, en ik het wil beschermen met een geluid die ik altijd met mijzelf kan delen.De pogingen die ik heb gedaan en daar de moeite voor nam, ebt nu langzaam weg en wil ik alleen genieten in wat ik tegen mijzelf ook zeg.Het vraagt geen offer of verstand,maar het ontwaken in mijn taal.Het kunnen aanvaarden dat mijn kwaliteit van schrijven en spreken haar eigen weg kan gaan. In de verruiming die ontstaat en niet achterom kan kijken in wat ik verlaat.Er is geen plicht te bemerken, dan alleen mijn energie te versterken in het delen naar mij alleen.Ook mijn lijf aan kan geven in de schrede die ik zet, vanuit mijn talent is weergegeven in alles wat ik zeg.De angst om iets te verliezen ben ik nu kwijt,omdat in mijn schrijven en spreken mij heeft beklijft.Mij heeft laten ervaren dat het nodig zijn naar de ander is gewist. In een positiviteit en niet langer wat blijf hangen in wat mij spijt.Die uiteindelijk mijn ontvangen heeft kunnen bepalen,in de woorden die ik schrijf,maar nu als een doorgewinterde respectabele ontvouwen, de schuine helling af kan dalen, in de vaart waarin ik zit, niet meer is terug te draaien, zoals ik kan kijken naar elk nieuw begin.

Eeuwigdurend.

Ik tel alleen de dagen waarin mijn stroom mijn lichaam kan dragen naar waar ik wil.Ik trek wat blikken open en zie aan mijn gezicht  hoe mijn emotie steeds verder ligt om te praten in wat ik ervaar,en een dansje kan maken en niet meer staar naar wat ik kan vertellen,hoe het voelt om alleen in mijn eigen wereld te zijn en toch kan delen op mijn blog en kanaal.Eigenlijk dit heel bijzonder te vinden en als een eewigheid kan ervaren,omdat ieder momnet weer anders is.De handeling in mijn schrijven of spreken tilt mij naar een plek, waar ik mijzelf kan vinden,waar ik luister naar mijn stem en mijn grieven kan plaatsen in eigen gesprek en dan de opluchting kan voelen in wat het doet om ruimte te scheppen in eigen taal.
Ik schuif wat naar voren en proef de smaak, dat geen enkele verbittering mij nog raakt.Maar weet te onvangen vanuit mijn  energie, die nu weet dat wanneer ik spreek het gaat stromen in mijn lijf en  de kadans kan voelen  en mij kan richten in dit moment en kan blijven vertellen in wat het geeft, om in mijn belichaamde taal te kunnen zijn.In de eeuwigheid van spreken en kan laten zien,dat in alles wat werd verzwegen nu op mijn tafel kan leggen en zonder schroom naar mijzelf iets recht kan zetten en weer doorga zoals gewoon.Dat is de stroom van erkennen, van te durven zijn in eigen ontmoeting op eigen terrein,waar het geen naam meer mag hebben dan alleen te vertellen in ieder festijn,mijn indrukwekkend verslag in wat ik schrijf ,alleen is bedoeld om mijzelf te bevrijden.

Troost.

Het sluipt zo naar binnen en het pakt om mij heen, om mijn vertellen te ondervinden, dat in de reeks van belichaamde taal tot nu toe niemand is te vinden. In de troost die het mij geeft om in mijn ontvouwen van mijn eigen taal, die mij altijd weet te vinden in welk moment ik zit.
Ik buig wat naar voren en zie een donkere lucht, en het teken kan geven van weer nieuwe regen die de bodem bevrucht.Die mij binnen laat blijven en met een zacht gebaar, mijn stoel  aanschuif in de goede richting en zo in mijn schrijven blijf.Het kunnen ervaren en daar ook bij blijf,zodat mijn vleugels die ik kan spreiden op mijn rug laat rusten,waar de luwte ook verschijnt en in mijn zuchten de vrede komt vertellen, dat wat er nu is , kan blijven koesteren in het licht van duurzaamheid. 
Ik troost mij met de gedachte die er kan zijn,dat in mijn vele schrijven en spreken, soms een einde kan zijn en opnieuw kan beginnen in weer een andere vorm, waar de gewilde energie die tot mij komt ik kan gebruiken voor mijn volgende stap.
De stap van ondervinden in de ring van zeldzaamheid , waar de zon nu schijnt en de kou langzaam weg kan glijden en kan zorgen dat mijn troost van ondervinden, mijn huid laat glimmen in de rimpels die het krijgt en het voelt als een overwinnen en de voeding heeft, dat ieder moment van opnieuw beginnen de indruk geeft, om in eigen vanzelfsprekendheid te zitten. Dat wanneer ik schrijf en spreek mijn troost kan vinden in wat ik lees,in wat ik kan vertellen aan mijzelf. Maar ook aan iedereen kan laten lezen, dat wat er zo verfijnd kan wezen in de taal die ik gebruik en niets hoef te beslissen in wat het krijgt, als ik kan zeggen dat de troost die ik voel, bij mij kan blijven en niet meer strooi over de schutting heen,maar als een ontvouwen kan blijven zien in dit moment.Waar de troost die het kan hebben mij laat weten zoals de zon nu schijnt en in mijn wandelen kan zien hoe de beweging van ieder moment kan volgen.En ik besef dat ik iets aan het terug geven ben aan de maatschappij,aan de momenten van delen in de verrijking die ik voel en iedereen erop kan wijzen dat wat mij troost in mijn belichaamde taal, voor een ieder zou kunnen gelden en ik hoop dat wat ik vertel,de rijke armer maakt en de armen rijker of net andersom,omdat het  mij niet kan schelen in welk milieu het komt,als het maar doordringt in wat ik heb te geven vanuit mijn vertellen aan mijzelf.Daar mijn troost in heb gevonden, terwijl ik ook kan luisteren naar een lied van boudewijn de groot,naar mijn filmpjes die ik maak, kan ervaren, vanuit mijn overtuiging die ik laat zien,waar mijn stilte het overwint om zachter te gaan spreken in de troost die ik daarin vind.

Iets anders.

In het gebaar van het bestijgen hoe het voelt om  te kijken in het ontstaan,hoe de rozen kunnen ruiken,hoe de bloemen weer open gaan en door het snoeien van wat bomen er meer licht is ontstaan en ik ervoor kan kiezen om open te blijven staan, in de meervoud van mijn delen en daar mijn eigen ontvouwen wellicht door andere wordt gelezen,maar dat ik nu weet, de bijkomstigheid  in het reiken van mijn tijd en het weinig nog kan schelen, dat wanneer de zon verschijnt en ik kan blijven lopen er dan een dankbaarheid ontstaat.Waar mijn bomen de ruimte kunnen geven,waar het pad waarop ik loop, vergezeld in mijn weten, dat in het vergeten, in wat het diend ,mijn legale ondervinden, als een bloem kan openen in het zuivere van iedere slag die ik kan maken, om in de vergelijking van wat staren, mij neer kan leggen in mijn ontstaan.
Iedere beweging die ik maak, is vanuit de handeling die ik zet,zelfs mijn gedachte die ik heb, zijn ontstaan in het moment om mijzelf te helpen herinneren, om niet te vergeten dat wat ik zeg door de handeling is verkregen.Het rijk waarin ik leef geeft mij een uitzonderlijk kunnen kijken in het ervaren, dat mijn rijkelijk beleven kan worden gezien, zoals ik in de natuur kan staan,zoals ik naar een boom kan kijken en wat bloemen zaai,zoals ik de lucht op kan snuiven en in mijn stilte kom, die vanaf het moment in mijn vertellen mijn eigen klank kan ondergaan,en in vrede ook kan voelen, zoals de duiven koeren,zoals het groeien van het blad,zoals de natuur zou willen  en  mij daarin overgaf in het wentelen van dit moment, om te kunnen vertellen wat er gebeurd als ik uit dit moment zou stappen, dan weet ik meteen, dat iets anders mijn aandacht vraagt.

Wijsheid van spreken.

Het is de tijd van  ongenaakbaar durven zijn,in het spreken van een ervaren, die anders lijkt dan in het leren van een bladzij, die men om kan slaan en moet onthouden waarin de taal die van niemand blijkt te zijn,dan  als zoete koek moet gaan slikken en eigenlijk vergeten ben hoe eigen taal kan klinken in het luisteren naar jezelf .En voorbeelden kan geven hoe het werkt in het beleven van eigen taal.
De omheining die ik leg om mij te beperken in wat het zegd, in de vele mogelijkheden, die zijn ontstaan om alles door te gaan trekken naar eigen taal.Eigen taal kan ontstaan door te luisteren met een ander gevoel,met de intonatie van de klank en daarmee het geluid wat dan ontstaat belichaamd kan worden.Het verijdelen in het moment van beleven,waar de hoop van vinden, hoe het voelt om in eigen communicatie te zitten, en  kan weerleggen dat de zandkorrel die ik leg tot een oceaan kan worden.De ruimte die het neemt in het ervaren,in de logica van delen en ik niet meer over persoonljke dingen schrijf, maar nu blijf in het heden.De taal die ik gebruik en in verschillende vormen heeft gelegen,nu in staat kan zijn om mij te bewegen in de lijn van beleven, dat mijn taal niets anders kan zijn dan de handeling waarin ik zit.Het denken is beschreven en is niet in staat om te zijn, waar ik nu ben,door mijn denken los te laten en te laten ontstaan in dit moment, heb ik mijn belichaming gekregen in het ervaren van mijn stem.Het luiden van wat klokken,het spel wat werd gespeeld, leegt nu haar bevestiging in het delen, omdat ik niets anders meer ken.Het opbloeien van mijzelf in de erkenning van mijn schrijven, heeft te maken met mijzelf, hoe ik kan ervaren dat het delen naar mijzelf de wijsheid van spreken in eigen niveu nu leg.
De verwondering als een veroudering kan zien ,de speelsheid in mijn kinderlijk vermogen,maar ook de volwassen vrouw eindelijk haar plek inneemt, met het vermogen die er is, door het ontstaan zoals een wind op kan komen,de zon in het westen weer ondergaat,en de regen op kan drogen in de aarde waarop ik sta. En langzaam ben gaan beseffen dat mijn taal iets overwint, om niet hetzelfde te vertellen, omdat ik weet dat mijn lange adem die ik heb, in het blijven delen zoals het komt,soms als een kwartje kan gaan vallen in de tijd die men ervoor neemt.Zoals de wijsheid in eigen spreken, die alleen kan ontstaan,vanuit het moment van ervaren, van eigen klank.

De Handeling.

Het denken wat in feite niet bestaat,maar te ervaren in het moment van spreken, in de handeling die ik zet,  dat in het luisteren naar mijn klank, zo van buiten is te horen, niet uit mijn hoofd komt,maar in het ontstaan van spreken,net zoals ik een handeling zet in mijn lopen,in mijn kijken naar mijn blog,in de beweging van mijn handen,hoe ik mijn broodje eet en kan smakken net zolang,totdat ik het door kan slikken wat bij deze handeling past.Het denken in een ervaren kunnen zien,zoals het ontvouwen van mijn schrijven,zoals een blad aan een boom ,veel groener kan lijken, als de zon haar lichtval laat zien,dan onstaat het ervaren in wat ik zie en is er niets in mijn hoofd te vinden zoals men denkt te zijn.Het is het ontstaan in wat ik schrijf en in kan spreken,waar de woorden die ik gebruik in mijn eigen taal is te vinden door te luisteren naar mijn klank en daar de beweging kan gaan komen in de handeling die ik zet.Waarin mijn kalmte die ik heb, mij laat getuigen zoals het wordt bedoeld, om eigen klank te gaan gebruiken in het ervaren en zullen merken dat het onstaan van schrijven en spreken alleen kan ontstaan, als men zou weten dat het in feite alleen de handeling is, die wordt gevoeld in het ervaren van eigen spreken.
Niet als een geleerde vanuit wat boeken zomaar wat citeert,maar in eigen spreken kan ervaren, dat het denken niet bestaat.Niets is ontstaan in mijn lijf en hoofd,maar dat ik weet dat in het opslaan van vele dingen, mijn lijf daarmee was gevuld,maar vanaf het moment van kunnen spreken in het ontstaan, weet ik nu dat mijn taal die ik bezig, in mijn handeling kan ontstaan en niet vanuit een denken zoals vele boeken zijn geschreven en in een verhaal zijn neergezet,maar nooit heb kunnen ervaren wat het betekend, dat zonder de lijn van ontvouwen mijn dagelijkse ontluiken alleen kan ontstaan als ik niet hoef te denken wat ik zal schrijven,omdat het voor mij niet bestaat.

Inborst.

Mijn inborst zoals ik ben, laat de vele jaren die ik heb geleefd nu achterwegen en kijk naar dit moment,waar de eenvoud in het vertellen met mijn belichaming te maken heeft, waar mijn klank in weldaad om kan zetten in wat fijne deeltjes,die heel zacht mijn lijf aanraakt,die willens en wetens de invloed die het heeft, om kan zetten hoe ik mijn ervaren nu beleef.Het effect van delen in wat ik schrijf, beslaat de wegen die ik loop, vanuit mijn rust in het vertellen, mij verder dan de helft  is gekomen, zonder nog om te kijken naar het feit, dat in het strelen van een paard de weerslag geeft om te ervaren dat de zachte huid in het voelen, wat in een spier kan duiden, hoeveel kracht het heeft om over balken te kunnen springen, om te snuiven in het moment van springen en met grote ogen laat zien hoe de schoonheid die het diend in kracht om kan zetten.
De inborst die het heeft,in de zuivere beweging,in de toevoeging die het heeft,in het recht wat lijkt,in de voldoening van beleven en geen toevoeging meer nodig heb, om te gaan vertellen dat mijn inborst altijd zo is geweest, in alle realiteit van ondervinden, dat mijn taal die ik verspreid onderhevig kan zijn, aan hetgeen waar ik vaker over vertelde,dat mijn inborst al het goede en het kwade heb doorstaan, in de weelde van mijn schrijven en spreken en het zo verder blijf ontstaan.Dat alle toenadering die ik zocht, is gaan verbleken in mijn eigen geluid,waar mijn inborst van delen nu iets anders zegt.De toon die ik nu zet vanuit mijn eigen visie,waar er geen bemoeienis in is gezet dan alleen te ervaren dat wanneer ik spreek, vanuit mijn eigen belichaming kan spreken en vaak de stilte de grootste rol ook speelt en kan lachen om wat ik zeg en aan mijzelf laat weten, dat door mijn stem te gebruiken in het duiden, dat vanzelf de stilte mij laat bewegen in mijn belichaamde taal.Deze inborst is verkregen door te luisteren in wat ik zeg, door te ervaren wat mijn gevoeligheid ook brengt en dat kan delen zoals ik dat zelf wens.

Glorieus.

Het liefdevolle lied die ik net kon ervaren,zo zuiver en gemeend,zo precies wat ik wilde vertellen, dat het genoegen in wat het heeft mij overtrof in het ervaren en zweefde ik mee in de verlichting van het delen en ook begreep, dat de vleugels die wij hebben, niet voor iedereen is te zien, dan alleen het delen in wat mijn  dierbare vriend liet zien.
Zo verfijnd in de glorie die het heeft,dat in het ervaren van mijn ontvangen, werd deelgenoot gemaakt, in het luisterend spreken, dat de taal die ik nu hoor, zo zacht als de nieuwe gloed, iets open kan breken in de vloed van zeldzaamheid. In het vermogen om zo te kunnen delen wat mijn dierbare vriend liet zien.En in dankbaarheid kan vertellen dat de glorie die het heeft,als een vlinder die net is geboren en haar vleugels nog trillen van dit nieuw begin.Waar de tijd nu is gekomen in het spreken zoals het komt,en kan laten ervaren wat belichaamde taal heeft gedaan, om dit te kunnen ontvangen door te luisteren naar mijn eigen klank..

Waar ik nu ben.

De kou slaat om mijn voeten en geeft mij het gevoel dat een zachte bries in eigen taal het nu verklaard, dat de dagen waar wij in zitten geen haast nog heeft om de lente te kunnen voelen en ik mijn dikke trui aantrek.De donkere lucht voorbij zie trekken en met een zucht moet erkennen, dat ik de zon erg mis,de vogels die zo mooi kunnen fluiten ook achterwegen blijft,nog geen vlinder heb gevonden dan alleen het kijken naar de wind, die alle nieuwe blaadjes aan de bomen zijn aan het testen, aan de stevigheid van ondervinden en zo een nieuw begin weer zet.Dat naar de natuur wij niets hebben te vertellen dan zich aan te passen en het ondergaan, in het frisse groen van duiden zoals ik in mijn taal kan staan.Het gewetenloze in het stale gezicht dwingt geen enkele progressie, die in de eigenlijke verbinding zit en alles om kan buigen naar het licht, wat soms diep zit verscholen in wat het richt, om eens te gaan ervaren wat belichaamde taal kan doen, in het aangezicht van spreken, in de reden dat ik schrijf en het onbewuste naar voren haal, waar ik kan ervaren dat de stroom waarin ik zit mij laat vertalen in de schichtigheid naar ieder mens, die vanuit vele kopiëren zichzelf nu kent en niet het handvat pakt die ik aan kan bieden in te luisteren naar eigen klank. Naar het verstaanbaar maken hoe het is om bij eigen klank te blijven.Doorzichtig als het water, kan laten zien,dat door erin kan kijken wat het diend in de reflecties die het geeft,waar de bijzonderheid van spreken lichter weegt, dan de veertjes die ik  kan pakken, in de tijd van dit moment, waar mijn ontvouwen in het recht van spreken, de blauwe gloed van weten, zachtjes mij omhelst in het begroeten van mijn wezenlijk zijn.
Mijn tijd die ik neem om te schrijven, laaft zich tegen mijn lijf en in de nieuwe orde van verbinding voel ik iets anders dan ik ben gewend.Ik zou zo kunnen huilen en lachen tergelijketijd,in de veronderstelling dat mijn ontmoetten met mijzelf vaak heeft doen herinneren aan een andere tijd,waar mijn schoenen krapper zaten,waar mijn jassen die ik had, versleten lagen,  in de kast van bewaren en ik daar geen erg in had,omdat ik de oude verbinding aan het af knippen was,en mijn verbazing steeds groter werd, om te gaan vertellen, dat de oude dingen mij nooit hebben gevoed in deze nieuwe tijd en mijn herinneringen als sneeuw voor de zon ook zijn verdwenen als ik kijk waar ik nu ben.

Trefzeker.

In de vertraging van mijn beweging,waar mijn lichtheid kan ontstaan, waar de wandeling van lopen in een ander ritme staat en ik mijn voeten zet in de lichtval van mijn schrijven en soms een andere pet opzet om eens te gaan kijken, dat in al mijn ervaren een andere lijn bemerk,die dunner lijkt dan de dikke strepen die waren gezet en de ommezwaai nu wordt verstrekt in de aandacht van mijn schrijven.
Als een treffer in eigen blik en de zonnedans kan voelen,daar waar mijn beweging  zit en niets hoeft te voelen, maar te bewaren in mijn eigen archief, in de stukken die ik schreef en mijzelf daarmee kon voeden, in het dienend vermogen zoals een lied kan ontstaan,zoals mijn taal veel verder is gegaan, in hetgeen, wat als zachte hand verder is gekropen, dan het duiden naar een kant,waar ik alleen kan zitten,waarin ik met mijzelf ook praat en kan voelen hoe de wentelinge die ik had, zijn verschoven naar het midden,wat deuren dicht getrokken heb en niets meer kan leren, dat eigen stem de oorzaak was,dat mijn spreken belangrijk is om te blijven ervaren, wat mijn stilte kan betekenen, als het glas om mee te klinken, wat steviger vast kan houden en gericht de verfijning kan voelen en nu zeker weet, dat het beschrijven in mijn spreken met niemand iets  te maken heeft, dan alleen met mijzelf.Ik zou het eenzaam kunnen noemen, maar zo voelt dat niet,het voelt als een éénwording met mijzelf ,zoals de natuur dat heeft bedoeld,dat in het meegaan van de vloed de eb ook tegen kan komen en de verandering die het bied mij weet te zetten in de rust van mijn tijd en de haast niet meer hoef te hebben om op tijd te willen zijn,om mij om te kunnen draaien naar elk refrein,naar alles wat  ontstaat,naar het krom getrokken blad, waar de stam waarin ik sta, wortel heeft gekregen, in elke staat van zijn.En ik weinig afweet in het kunnen volgen van een strijd die niets met mij heeft te maken.Dan alleen wanneer ik schrijf en spreek mijzelf weet te vinden en geen enkel proces nog indruk maakt, omdat ik weet dat het beschrijven in wat ik deed een mooiere ingang kan gaan vinden.
Het omstuimige is eraf en leg mij in de luwte, waar de stilte mij omringd en nog weinig heb te bespreken, dan alleen hoe mijn taal nu de vorm aanneemt van wat zachter spreken.Ik fluister dan heel zacht hoe het is gekomen, dat mijn aandacht die ik had, altijd door blijft stromen, in het geluid wat ik hoor, waarin mijn stem kan klinken als een zachte bries van steeds opnieuw beginnen, waar het geduld van wachten om is gezet naar eigen beleven,waar mijn wereld waarin ik zit, zo mateloos vervult kan zijn, terwijl mijn stilte mijn held kan zijn,en niets hoeft te beloven, dat mijn volgend schrijven weer anders zal zijn als de dag van gisteren.

Verkeerde Taal.

In het verschil van spreken hoe ik mij voel in een groep met mensen, die vanuit mijn stilte bijna niet is verstaan,waarin ik kan ervaren hoe mijn taal daar niet in past ,hoe mijn spreken kan verbrokkelen als ik het woord eens neem,dan gebeurt er in mijn spreken een heel ander ding,dan begin ik te stotteren en kan mijn woorden niet meer vinden en voel de verlamming wat het lijkt, om te stoppen met mijn spreken die in een groep verdwijnt.Zo wonderlijk om te ervaren in de schijn van delen, hoe mijn taal zich kan vervelen als ik spreek in een groep.
Terwijl als ik  ben thuis gekomen in mijn eigen klank, dan gebeurt hetzelfde wonder en kan ik mijzelf wel verstaan en ben ik niet aan het stotteren, maar laat mij gaan in het moment van ontstaan in mijn eigen woorden.Waar de stres van buitenaf, van mij af laat glijden en in mijn rust die mijn taal ook wil, mijzelf die ruimte gunt om nu te weten, dat het is beklijft en bij mijn eigen ontvouwen blijf,niets meer aantrek in wat er gebeurd als ik wil spreken vanuit mijn stilte en in het menselijk contact weinig nog is te vinden wat ik zelf heb gevonden in mijn belichaamde taal.Het verdere relaas in mijn spreken hou ik nu voor mijzelf,en kan ik direct ervaren wat belichaamde taal met mij heeft gedaan,dat in het spreken in een ander niveau waar de ontlichaamde taal in is te vinden, breekt mijn spreken naar binnen, waar de ervaring die ik heb, mij deed herinneren aan de oude gewoontes die ik had, om mee te gaan in de gesprekken,in de opppervlakkigheid van spreken,maar dat ik dit nu niet meer kan.Dan loop ik tegen de grenzen van alle tijd,waar mijn spreken zichtbaar anders is geworden en mij alleen kan uiten met mensen zoals ik.
Het is een nieuw ontdekken in de waarde die ik zet en eigenlijk alleen kan bewegen in mijn eigen gesprekken , dan werkelijk niets meer nodig heb, dan te horen mijn eigen klank,mijn zuiver ontvouwen en spreken en daar in feite meer dan genoeg aan heb.
Ik kan niet meer luisteren naar de macht van delen, waarin het werkelijk spreken wordt gemist, dan alleen te willen vertellen in het kleiner maken van de ander,in het beter weten in wat men zegt,maar eigenlijk zijn vergeten wie wij werkelijk zijn.En zich niet durven over te geven aan eigen stem , dan in de oppervlakkigheid te blijven,en ondertussen de aandacht vragen aan de buitenstaanders, die eigenlijk ook niet meer beter weten, dan aan te schuiven in de verkeerde taal.

Overgave.

Het is de overgave waar ik naar kijk,waar mijn innerlijk beleven naar buiten wordt gezet,waar in de vernieuwing van een geven aan mijzelf vertel, dat de overgave die ik heb, heel zuinig op kan wezen en misschien wel iets te schraal kan laten zien wat overgave betekent in mijn moment van spreken.Van durven zijn in mijn belichaamde taal,waar mijn stilte mij overneemt in de momenten dat ik voel, hoe verfijnd mijn spreken om kan worden gezet in de overgave die ik voel.
De bijkomstigheid in mijn spreken laat mijn klank vibreren zoals een gong kan luiden,zoals ik op mijn trommel sla, in de momenten dat ik er voor ga en laat gebeuren, waar belichaamde taal voor staat.Het raakt de grond waarop ik sta ,het geeft de boost van vertrouwen,dat in mijn handelen in dat moment, als bijzonder kan ervaren, wanneer ik de dingen naar mijzelf ook zeg.Wanneer ik kan ervaren dat wat ik vertel is open gevouwen in het juiste moment,in de juiste tijd van delen,in de overgave die ik wel ken en mij mee kan geven dat de verstarring van de ander geen invloed meer bepaald,maar in de juiste vorm weet te erkennen dat mijn overgave in dit moment altijd in bijzonderheid kan zetten,altijd weer een deur open weet te duwen in de overgave die ik heb.Ik duw wat verder en zie de rust die in vrede om kan worden gezet,in de kalmte waarin ik spreek en in iedere pauze die ik neem, mij vult van het wezenlijke verblijven in mijn belichaamde taal,waar mijn overgave in wie ik ben kan floreren in mijn eigen taal.

Kwaliteit.

Mijn kwaliteit waaruit ik spreek heeft echt te maken in wat ik heb bereikt, in het leren luisteren naar mijzelf.In te kunnen schrijven in dit moment en altijd heel nieuwsgierig ben in wat er kan onstaan.Het spreken op mijn kanaal zet mij in een versnelling vooruit en zie het aan mijn stiller kijken en kan proeven in wat ik zeg  en het niet aan mij is om te duiden of een ander het begrijpt, maar kan wel ervaren dat wanneer ik spreek, mijzelf weet te voeden in wat ik van mijzelf ook lees.Mijn kwaliteit in mijn ontvouwen,in mijn volledigheid van zijn, kan ik ervaren als ik mijn eigen filmpjes terug kan kijken en het mij diend om bij mijn eigen kwaliteit te blijven in het gemak van zeldzaamheid,waar de ingewikkeldheid om uit te leggen hoe het kan dat ik mijn verlichte taal weet te gebruiken op mijn kanaal.Middels  mijn schrijven ook dit  gebeurd,en weet te omschrijven wat het kleurt om mijn kwaliteit in het laten zien hoe het kan werken zoals mijn taal laat zien.Het fundament waarin ik sta is volhardend in het ontstaan en mij laat leiden zoals het kan gaan,en in een fractie van elk moment, mijn kwaliteit die ik heb mij mee kan nemen in elk facet van mijn bestaan.In elk moment weet te vertellen.Dat mijn kwaliteit die is ontstaan door al mijn schrijven en spreken kan blijven ontstaan.Waar het simpele feit, in de samenstelling van wie ik ben, zich uit laat vloeien en uit wil spreiden in een monoloog, die in het luisteren naar mijzelf mij altijd terug kan brengen in waar ik het over heb.En alle negativiteit van mij af kan schudden en terug kan komen in mijn eigen positiviteit.Daar is kwaliteit voor nodig in het pad waarin ik loop,in de regen en de wind, in de lente die er nog niet is,in de uitgelopen bomen,in de weilanden die ik zie.Daar waar ik kan ervaren hoe het is om mijn eigen ritme te kunnen voelen,mijn eigen klank onder mijn oksel mee te nemen, om te luisteren hoe het is dat als ik twijfel in mijn ontvouwen, er altijd mijn eigen taal weer is, die in kwaliteit mij verteld dat wat ik beschrijf de juistheid van ervaren mij bevrijd en altijd opgelucht een dag afsluit of in kan beginnen.
Mijn kanaal op youtupe is Luisterend Spreken van Annamieke Klomp.

Eigen waarde.

In het erkennen van eigen wil waar mijn longen zich kunnen vullen,waar mijn handelen in eigen tijd, zich zo laat vallen in het oog van zeldzaamheid en ik nu kan voelen hoe wijd mijn blik ook glijdt en aan mijzelf kan vertellen, dat alle plaatjes die ik heb gevoeld, eraf kan trekken en onbedoeld naar heb gekeken hoe het kon passen in mijn eigen leven.En in eigen waarheid heb ontdekt dat in het geven van een aandacht en het mij stoort, dat in het ontvangen van wat gesprekken,zelfs bij het idee dat het volgen van een ander,mij niet meer vult,maar mij eerder weghaalt van mijzelf.En dat de tijd nu is gekomen in het bepalen hoe ik leef en mijn gevoeligheid in delen mijn eigen gave blijkt  te zijn , in het erkennen van mijzelf, ik alleen mijn eigen gesprekken nodig heb.De trommel waar  ik op heb geslagen trilt nog na in mijn lijf en door de verleiding van de ander ik nu werkelijk bij mijzelf ook blijf.Ik weet nu wat het betekend om te voelen hoe het is, om te kunnen lezen  ieder mens die voor mij staat en mijn ervaring zoals ik proef ,mijn eigen waarde daarin tref.
Soms kan ik het wel eens vergeten wat mijn kwaliteiten zijn en laat ik vaak de ander overrullen en bepalen wat mijn waarheid aantast en dan kan voelen hoe mijn verlamming intreedt en ik stil kan zitten, om door te gaan met het spreken met mijzelf, de helderheid kan komen in het weten dat een bepaling nooit door een ander kan worden gegeven.Het zit in een klein moment, die mij onverwachts laat voelen dat mijn talent soms naar de achterkant wordt gedrukt en dan als een stil kind zit te wiebelen,mij dan afvraag hoe het komt, dat ik zo naar beneden ga en vanuit de gewoonte die ik blijkbaar heb, mijzelf niet kan verstaan,en  dan op mijn hoede ben, en mijzelf wil blijven in alles wat mij bereikt en niet hoeft te buigen naar een kant waar mijn waarde die ik ken ook wil behouden.De waarde in mijn vermogen in zachte hand gereikt en niet meer wil luisteren in wat een ander zegt en mij kan laten vergeten wat mijn eigen kwaliteiten zijn, niet in het spoor van een ander kan blijven lopen, omdat het  er toe leid, dat de gave die ik heb, om mijzelf te kunnen lezen,  niet op de achtergrond verdwijnt,maar op de voorgrond van mijn wezen altijd het seintje geeft dat iets goed moet voelen in het ervaren van mijzelf.
Ergens een vinger op kunnen leggen vraagt soms wat tijd,maar via mijn spreken en ook mijn schrijven ik plots herken, hoe een vork aan een steel kan zitten en ik mijn eigen meester ben.En verteld om mijn eigen weg te volgen, in wat ik kan in het moment van ontdekken dat ik in mijn schrijven en spreken mijn eigen waarde in waardering heb omgezet.En weinig nodig heb in elk proces van delen en de hoop van herkennen allang voorbij ben gegaan,omdat ik nu weet dat mijn kwaliteiten altijd voor mij staan,middels mijn schrijven en spreken,in wat het diend,in wat ik kan laten weten hoe het voelt om te blijven schrijven en spreken,om te blijven staan in de meervoud van mijn leven en van niemand afhankelijk ben.

Alijd zo is geweest.

Het kunnen berusten in de klank van het doordrongen feit, dat wanneer ik schrijf ik altijd zo ben geweest. Zoals ik mij nu laat zien in het ervaren, in wat ik lees en mij kan dienen in het spreken op de juiste plek, waar alle verwonderingen zijn neergezet,zelfs in de overtuiging naar de ander het weing speelt, wanneer de belichaming die ik ervaar, daar vaak gebruik van heb gemaakt, maar nu in dit moment mij daar meer bewuster van ben. Dat ik in feite altijd zo ben geweest.Vaak in allerlei vormen heb geprobeerd mij te uiten,maar door mijn ontluiken in eigen taal, ik daar mijn eigen ingang heb gevonden en in mijn stem die ik heb, nu haar plek heeft gevonden in het spreken naar mijzelf.
En kom tot een conclusie dat ik eigenlijk altijd zo ben geweest,in de lichheid van mijn leven, in wat het geeft om daar bij te blijven, om te zijn in eigen taal,om naar eigen stem te kunnen luisteren en mij daar aan overgaf.Mij heeft laten zien in het ervaren hoe dankbaar ik kan zijn, in de ontmoetingen die ik heb met mijzelf en alle negativiteit  die ik voel om mij heen,buiten mij kan laten.
Het is zo fijn om te voelen dat wat ik beleef in eigen ontmoetten,mijn eigen creëren heeft neergezet en ben gaan ontdekken dat ik altijd zo ben geweest.De blauwdruk van erkennen, dat door mijn taal en spreken mijn eigen lichtheid heb terug gevonden in het beschrijven van mijn dag.En ik ook weet dat het altijd door zal stromen zoals een rivier in het ontvouwen, naar welke kant het ook wilt, kan laten zien,dat in mijn schrijven en spreken in het ontstaan van ieder moment, is gaan beklijven in mijn taal en ik uiteindelijk daarover spreek, in de energie die ik ervoor terug krijg en kan gebruiken om te vertellen in wat het doet, om te weten dat ik altijd zo ben geweest.

Gelegenheid.

De gelegenheid in dit moment legt mijn handen verder dan het reikt en ben als een gadget die weer verdwijnt en mijn filmpjes die ik maakte even moeten wachten, wanneer het weer het toe kan laten om weer te kunnen spreken op mijn kanaal.De zware buien en de wind, alsof de herfst weer is terug gekeerd en in afwachting van wat mooier weer, ik uit kan kijken hoe het klinkt om te laten zien wat mijn belichaamde taal wil laten zien.
De gelegenheid die ik voel in het kunnen spreken zoals bedoeld en alle goeds kan voelen, als ik spreek vanuit mijn belichaamde taal.De kleuren op mijn wangen ook kan laten zien hoe mijn opgewonden kunnen zijn naar buiten borrelen, in de stilte die mij leid om wat rustiger te kunnen spreken.En mijn oprechte taal laat blinken in het moment, dat het verder drijven in wat ik laat zien, in goede banen leidt en ik met een gerust hart weet te vinden dat in alles wat ik doe, mij vult tot aan de rand en dan kan dansen als een vlinder,als een wilde indiaan en geen woorden meer kan vinden in wat er kan ontstaan.Dan komt de stilte en ervaar de schoonheid in mijn taal,in het kunnen uiten in het luisteren naar mijn klank,waar de stroom van ontvouwen laat zien, dat het onderbouwen in wat ik zeg, met mijn gelengenheid heeft te maken.Maar ook waarin ik sta,en mijn belichaming laat weten dat het in mijn beschrijven kan onstaan en in mijn spreken ik mij laat gaan, om te voelen wat mijn stilte wil.
De gelegenheid te kunnen pakken in het moment dat ik ervaar, hoe licht mijn woorden kunnen komen,hoe ik naar een vlinder staar,hoe mijn handen die bewegen in het ontstaan, dat in alle gelegenheden die ik ervaar, als een flits neer kan zetten, in de buiging die ik maak, mijn voort laat vloeien in de gelegenheid die ik pak.

Zonder trauma.

Tergelijkertijd terwijl ik weet, dat de wind wat strakker is aangetrokken en ik mijn jas waarin ik loop, wat dichter trek en kan kijken naar het riet, die schuin voor mijn voeten ligt en de vogels zie zweven boven de grond,wat kraaien een koe zijn aan het pikken, die net in de weilanden zijn gezet, besef ik ineens hoe het kan zijn om zonder trauma te leven en mijn stappen wat steviger worden in elk moment waarin ik ben.Ik hoor mijn radio spelen en zet het wat zachter in het geluid, omdat het schikken in het delen iets anders vraagt, dan te kunnen vertellen wat een trauma kan betekenen in het leven wat ik leide.De voorzichtigheid in het draaien naar mijzelf brengt vaak de boodschap die ik voel, en aan mijzelf weet uit te leggen, dat in elk moment van ontvangen, mijn eigen regels voel, in de kern van omschrijven,dat de vragen die ik had, nu werkelijk zijn vergeten door het vele praten met mijzelf.Ik geef mijzelf een klopje op mijn schouder en laat mijn ongevraagde kennis zien,waar de waardering is te vinden en zonder trauma in mijn schrijven zit, vanuit een accepteren dat wat er is, ik het daarmee kan doen.Mijn kennis in mijn spreken in de zachte klank , dat als een veertje zo licht kan zijn,zo vrij van andermans mening en eigengereid mijn dag beschrijf,waarin mijn ervaren in het lichter kunnen zijn,op mijn lijf nu staat geschreven.Ik hemel niets op,ik sta in het midden en kijk naar wat er kan ontstaan,zo in het moment waar mij niets ontgaat,waar de natuur mij verteld,dat het lopen in de regen en de wind mij tilt en net als de vogels kan zweven boven de grond,waar de stilte die ik voel, als een trechter in de beschadigingen die ik had,nu echt zijn verdwenen en mag leren om zonder trauma te vertellen hoe het is om daar in te zijn.Het is even wennen in het licht waarin ik sta,waar het ontvangen van mijn rijper ontvouwen, mij laat erkennen, dat er wanneer een trauma onstaat,jezelf kan berispen in het spreken met jezelf.Waar de klank kan resoneren ,zodat alle plekken in je lijf, die onbewust zijn opgeslagen, zich mogen bevrijden in wat men zegt.
Het lijkt zo eenvoudig in wat ik zeg,maar ik heb het ervaren, in alle gesprekken die ik had en door het vertrouwen naar mijzelf , ben ik gekomen in mijn kern van stilte en ook voel dat door het vele spreken, mijn trauma's zijn opgelost.Daarin mijn eigen regie heb gevonden en mijn eigen fundament heb neergezet, zoals ik dat zelf wilde.En vanochtend onder mijn wandelen kon beseffen, dat zonder te herhalen in wat er is gebeurd,nu kan zeggen dat er voor mij geen trauma's meer zijn.Maar te weten dat iedere dag het open staan naar mijzelf ,de mooiste uitdaging zal blijven om te ervaren in wie ik ben.

Bron

Het gewilde in mijn gapen, waar de ontspanning mij in zet,en zonder het te willen, mijn andere pet opzet en kan ervaren dat elk moment die mijn kant opkomt, beet kan pakken waarin het ongewisse, de blik ook geeft om mij over te geven aan mijn moment van delen.De ruis die ik hoor en kan bevatten dat mijn dagelijks evenement in mijn ontluiken, niets anders zegt, dat welke ruimte ik ook neem, er altijd plek is om te vinden daar waar ik naar heb gezocht.Het is de kalmte die ik spreek en laat klinken, waar er geen proces meer is dan alleen te ondervinden in mijn moment van schrijven en spreken.Ik val niet meer terug in oude condities,ik laat alles voor wat het is, in het bewijzen van wat teksten, in de eenvoud van ontvouwen, waar geen grens meer ligt dan alleen het kunnen ervaren wat belichaming is.
Het is de tinteling over mijn hele lijf  en het geeft mijn taal die ik beschrijf en in verwondering kan zetten, dat mijn belichaming iets overstijgt in al mijn bewoordingen.Het draagt het wezenlijke in wie ik ben ,het gooit wat deuren open,het maakt dat ik wat stiller ben in het benaderen van mijzelf.Ik geef mijzelf de hand, die ik van niemand ooit heb gekregen en voel de warmte  komen vanuit de bron die ik dan heb.Mijn bron waaruit ik leef, in de aandacht die het krijgt, om in gemak met mijzelf te kunnen zijn, om te weten hoe belangrijk de tijd die ik neem, met een gouden draad is verweven, hoe het moment van mijn schrijven in het ontstaan is gezet, omdat ik bijna nooit een boek heb gelezen.Ik heb wat opgevangen hier en daar en toch blijf ik in mijn eigen taal ,waar de belichaming die ik ervaar, om kan zetten in het drijvend geheel van schrijvend vertellen.Daarin mijn bron aanraakt en dan kan gaan bewegen zoals ik vertel aan al diegene die mijn teksten lezen waarin ik zelf het meeste aan heb gehad.Mijn bron laat mij zijn, in alles wat er valt te bespreken,in de vernieuwing die ik krijg, in het uitzonderlijk durven zijn en mijn bron altijd ligt te borrelen vanuit een zacht gebaar, om te zorgen dat mijn zijn, in optimale staat kan worden weergegeven.
Geen druk van buiten af, maar mijn eigen bron gebruiken en kan zien hoe ik nu jaren schrijf en het eigenlijk nooit is opgehouden.Dat is door de bron die ik ervaar en zo in mijn belichaming ben gekomen,waar mijn taal in eigen vorm is beschreven en de drang van schrijven mij bevrijd,in wat er voor mijn voeten heeft gelegen.De passen die ik zet, in een zachte beweging, zodat de bron die ik heb ook mee kan bewegen.

Behagen.

In het behagen naar de ander ligt het drama steeds te wachten in het inleveren van jezelf .Door niet te luisteren in wat het behagen je verteld,die in kromme lijn je weet te vinden om te ervaren dat je goed voor een ander zou moeten zijn.Maar in het moment van geven, vanuit een goed bedoeld gebaar, staat de verwachting ook te wachten, waar de teleurstelling groter is te merken, als het geven naar de ander, eigenlijk de aandacht naar jezelf bent vergeten en in de verwarring van behagen meer ligt, dan te weten om hierin je niet te verliezen in het vergeten van jezelf.Het gericht zijn naar de ander is de grootste afleiding die er bestaat.Is het meeste vanuit een behagen die kan ontstaan en in de zelfreflectie vervormd haar gang kan gaan. Waar het ervaren van jezelf steeds meer op de achtergrond staat en als een knikken naar elkaar, weinig inhoud kan hebben en vanuit een leegte reageert ,waar vaak mensen ervoor kiezen om alleen te willen zijn.Omdat er onbewust ook wordt gevoeld dat de oprechtheid in een delen wordt gemist en in feite jezelf heb gemist in het kunnen ervaren, hoe het klinkt om naar eigen stem te luisteren. Zoals in het behagen je mee laat nemen in een vals gevoel, in een onmetelijk gedrevenheid naar de ander en alle energie waar je mee kan strooien, niet bij eigen ontvangen kan zijn.Dan gebeuren er dingen die buiten alle paden vanjezelf zou kunnen zijn.Maar zodra je je eigen stem herkent in de taal van beschrijven, in het delen naar jezelf en daar nooit genoeg van zal krijgen,dan weet je meteen, dat je vanuit eigen belichaming spreek en niet hoeft te behagen naar de ander,omdat de aandacht die je geeft in het spreken en schrijven, dan pas beklijft in het verblijven van eigenheid,waar de sleutel die iedereen heeft, kan gebruiken op de momenten die men heeft, om naar zichzelf te blijven luisteren en het behagen naar de ander niet meer van toepassing is.
Het vervlogen idee, dat het goed zijn voor een ander, meer heeft te maken met de leegte die er is ,maar zijn vergeten dat het nodig willen zijn iets nodig heeft, om jezelf die aandacht te geven en te spreken wat jou werkelijkheid kan vertellen en het nodig zijn als een propje papier, in de prullebak kan gooien ,vanaf het moment dat het ontdekken van eigen stem en schrijven,je meer kan dienen dan te willen behagen in wat je zelf mist.

Instrument.

De ronde laag in het helder verschijnen, dat in mijn taal die niet verdwijnt,maar mij kan dragen, naar het begin van een verschijnen en ik alleen in mijn belichaming kan zijn. Als ik nonchalant in mijn handen wrijf, om wat te gaan tikken en dan plots een thema verschijnt in het gerichter kunnen zijn, dat de wereld waarin ik leef, zo pragmatisch is te noemen,zo in control kan zijn,dat als ik schrijf vanuit mijn ontstaan in dit moment.De verzegeling die ik voelde,de brede slag van zijn en al mijn moeten naar achteren is geschoven en ik kan stappen in mijn eigen domein.Waar de moed van spreken in het luisteren naar mijzelf, mijn stilte is gegeven en ik niets anders wil, dan mijn hartslag te kunnen voelen, met mijn ogen dicht en mijn handen laat bewegen in de woorden die ik zet.In het ervaren van wat ik zeg,in de kleur van ontmoetten,die in een glans is neergelegd en kan duiden in een vermoeden, dat ik de enigste ben en blijf,waar mijn taal als instrument kan gaan benoemen, zoals een belichaming dan spreekt.
Ik leef vanuit mijn weelde, waarin ik mijzelf kan verstaan,zoals het buigen naar het geheel van mijn momenten, die veel zachter naast mij staan.Er druppelt een oase van rust in mijn ontvouwen, net zo gewild, als mijn handen kunnen schrijven en mijn ogen kunnen zien, dat mijn ervaren in mijn door lopen tijd, nu alles is te overzien.Ik hoef niets meer te zeggen over de tijd waarin ik leef,dan alleen te vertellen hoe het is om vanuit mijn belichaming te kunnen schrijven.Met  dit verschil in wat ikzelf kan ervaren, dat in het moment van accepteren, nu veel meer achter mij ligt, vanuit de overtuiging waarin ik zit en ik een andere houding zal gaan hebben,omdat ik weet waaruit ik leef en nooit meer terug kan keren in de ontlichaming die men heeft.Alles is beschreven zoals ik aan mijzelf heb laten zien en voel aan mijn verbinding die ik heb,in het wezenlijke wat ik laat zien, dat de paden die ik heb gelopen het mij nu diend en kan dragen naar de lijn,waar ik over ben gestoken om te gaan spreken met mijzelf.Als ik werkelijk kan luisteren in wat ik zeg, komt de vloed van zegeningen op mijn pad en koester ik de mate die ik heb,en kan gaan spreken zoals betaamt, waarin mijn stem in zachte vorm heeft leren doceren hoe ik mijzelf nu ken.
Geen worsteling kan bemerken, dan alleen de vreugde die ik voel, in alle hoeken en gaten heb gezocht en uiteindelijk terrecht ben gekomen in alles wat ik beschrijf.En kan spreken met zachte klank, dat mijn weelde die ik heb gevonden , steeds meer ben gaan koesteren en vanuit mijn stilte ik dit zeg, omdat er geen andere manier nog is te vinden in welk een recht het kan zijn, dat de bewapening van vele, nu ook bij de ander laat.

Hand in eigen boezem.

Zover gedreven,waar kant noch wal daarin bestaat en ik luister naar mijn leven die vanuit mijn spreken is ontstaan.Geen waarheid kan hiertegen, geen draad wat kan ontstaan, ik mijn eigen blog niet kan lezen en  toch weer verder ga. Het kunnen zien en ervaren in wat mij diend, zich verder zal ontwaren,zich niets aantrekt van de kloof van erkennen, in de meervoud van het ontstaan,dat de lege blikken in een masker  kan worden omgezet en niemand in het bereiken van zichzelf, de moeite voelt om te ervaren dat eigen ruimte bestaat.
Dat de natuurlijkheid van weten, vanuit mijn schrijven is ontstaan,en daar zelfs in lange dialogen is gegaan.Waar in vele vlagen in de maat waarin ik schrijf, mij vult en laat ervaren, dat de wijze van vertellen een eigen ingang heeft, in de gevoeligheid van spreken en kan luisteren hoe de wereld om mij heen zo op het randje zit van het wijzen naar elkander, maar de hand in eigen boezem dan ontbreekt, waarin de wisseling van beleven altijd bij een ander ligt.
Mijn tijd van delen waarin ik wil zijn, opent mijn eigen leven, waar de verbinding die ik gebruik kan zien als een mooi gedicht,als een klein riviertje die zich richt in wat ik mijzelf heb te vertellen.
De schoonheid die ik voel in het ontwaken, dat het doel die ik had, is ontvallen naar de kant waarin ik sta, waarin ik kan ervaren dat mijn energie die ik heb, nu kan herkennen in het brengen van mijn taal van ondervinden en geen enkele wijze mij ontgaat,  dan alleen mijn eigen dingen in het verstaan, dat in ieder moment van brengen mijn eigen kalmte kan ontstaan.

Ontstaan.

Het veld wat open is gebroken en de herders de schapen laat grazen in het gebied, wat is geboden ,waar de paarse kleur laat zien dat de omvang van een heide, de ruimte ook weet, dat de samenwerking tussen mens en dier zo kan verschillen en toch in eendracht kan ontstaan. Waar de vlinders kunnen vliegen, van bloem tot bloem het zaaien van een nectar in de juiste vorm kan zetten, in wat er in de natuur kan ontstaan.Het vergezellen in eigen wijze, waar de bijen en de hommels weer zijn gaan zoeken naar een warme plek, om daar hun nageslacht te bergen in de coupons van zuiverheid, door de beweging van het leven, in een geboorte zoals gezegd en er niets wordt overgeslagen in het ontvouwen van de natuur.Zo is mijn ervaren in mijn schrijven in wat ik kan laten zien.Hoe het toeval in wat er kan gebeuren in de beweging die ik laat zien, alles heeft te maken wat in de natuur wordt bedoeld.Mee gaan op de golven,in de adem van de dag,in het creëren van wat ik zie en daarin kan ontluiken,dat iedere deur die ik kan openen in de weelde van ontstaan,geen strijd is te bemerken, dan alleen het ontvouwen in dit moment van mijn ontstaan.

Zwijgend Spreken.

Het stiller kunnen zijn in mijn spreken, in het ontvouwen van dat moment ,geeft de ingang, vanuit de handeling die ik zet. Het ontstaan hoe ik nu kan spreken, in mijn zwijgen is neergezet en daar de aandacht ligt, in de kalmte die mij zegt, om te horen hoe het klinkt,waarin ik weet mijn stem te gebruiken en als een kind heen en weer kan wiebelen en mijn lijf een houding heeft,zodat mijn zwijgend spreken kan ontstaan, in het moment van delen.Het legt mij uit, dat ik nu zover aan het komen ben , om te spreken vanuit mijn zwijgen, die alleen kan ontstaan door te luisteren naar eigen klank en niets anders zou willen, dan wat er kan ontstaan. Geen reden heeft dan te weten, dat als ik luister naar mijn eigen stem, er dan iets kan gebeuren in wat ik was gewend . Mijn woorden als bloesems naar buiten komen in de geur die ik wel ken,als een lente aan kan duiden in de zuiverheid van mijn stem.De weelde die ik zelf creëer, in elk moment van spreken, keert de verjaring die het had,nu in eigen tempo neer, zodat het spreken met mijzelf geen offers heeft, maar  in het vinden van ieder moment.
Waar mijn taal als vanzelf, de andere kant laat zien, dat het kan gebeuren, dat wanneer ik luister in wat ik zeg, mijn zwijgen kan laten zien,wat mijn stilte kan betekenen, in het verloop van spreken in het ontstaan van dat moment.

Opluchting.

Het is een opluchting in alle gevallen besluiten, die er niet meer zijn, dan alleen te willen vullen, mijn eigen lijf. Dat alles de juiste plek ook heeft gekregen in het staan van eigen taal, van het kunnen bespreken hoe het kan gaan, door ervaren verkregen en open kan blijven staan, in het moment van schrijvend delen, in ieder moment van mijn dag, waar de bloesem de ruimte heeft gekregen om als een geurend geheel te kunnen kijken hoe de natuur nu spreekt.In het gemak van herkennen,van één  durven zijn en te gaan staan in mijn stilte, die mij meer verteld, dan te kunnen weten, wat ik aan mijzelf vertel. Mijn waarheid is gebleven in de schoonheid van verstaan en het handvat die ik heb gekregen in mijn handdruk ook blijft staan.De klaarheid van een bewijzen in de volledige staat,heeft zich terug getrokken in een begrip, dat in wederzijds erkennen, volstaat in wat het is en de bekommering naar een ander nu heeft beslist, dat mijn vertaalde stemming in stilte is gezet en daar mijn ontvouwen is neergezet.Het gelijke willen zijn in de ring van ontdekken ,prijst de tijd waarin ik vertoef en er geen gelijkenis valt te bemerken hoe ik kan ervaren dat iedereen ook anders is.Het lucht mij op, het geeft mij de ruimte om te schrijven en te spreken zoals ik wil,zoals het riet kan wuiven aan de oevers,aan de kant van een sloot en ik mijn eigen herinneringen kan hebben in de weelde van het ontstaan,en ben gaan beseffen, dat door mijn taal, in het beleven van mijzelf, in de voeding die het heeft, mij naar punten kan drijven, die ikzelf heb gecreëerd.

Het Zelf.

Klaarblijkelijk als losse zand kan ik ervaren, hoe de dichtheid in iedere hand, het kan behouden, in dezelfde stand zo open bleek te zijn, dat  mijn dagelijks schrijven is neer gelegd en als  mooi geheel heeft laten ontvouwen, vanuit mijn eigen wijze van delen.Het eenvoudige in mijn recht van spreken, waarin de plicht zo in afstand is  gezet en de onverschilligheid het voorrecht heeft om de enkeling die dit leest op een andere voet te kunnen zetten.
Ik schreeuw niet meer om mijzelf te kunnen voelen,ik tik in een verslag, hoe zacht mijn innerlijk nu is te dragen.Hoe wijd verspreid  het vernieuwde nu kan beginnen in de laag van zelfstandigheid.Die niet meer vraagt om voort te stuwen, waarin mijn kracht vanzelfsprekend als een eenwording is ervaart.Maar dat de concentratie van dit moment, alleen mijn aandacht vraagt.En ik heel goed weet, in het ontstaan, waar de labels van herkenning overal zijn op geplakt.Het vervagen van een vraag, die in letters zijn geschreven, waar de zin in het ontbrekend moment, de stilte heeft gekregen van een mooi gebaar, om te vertellen dat het uitzinnig zijn, in mijn eigen beleven, de kans ook krijgt om te weten, dat mijn intelligentie op mijn gevoeligheid is getest en ik nu kan weten, dat mijn verfijning die ik heb, al een tijdje ligt te wachten of ik er wat mee doe.
Mijn ervaren in wat ik zie,  in al de fragmenten die ik voel en aan kan raken vanuit een impuls.Dat mijn uitzonderlijk kunnen zijn, in het overwegen, in het menselijk durven zijn,dat in de veronderstellingen van een doordrongen feit, dat alles wat is beschreven in een ander concept kan worden gezet en daarin mijn verfijning zou kunnen voelen.En zie aan mijn huid, die zachter is geworden en ook duid, dat de volledigheid in mijn kunnen, dan nu op mijn eigen terrein begeeft.
Waarin de ervaringen die ik had, nu zijn verdwenen in de handeling die ik zet.In de ontspanning van een vrede en ik nog weinig heb te dragen, waarin een krom getrokken houding, in een duidelijk willen zijn, haar plek nu heeft gevonden en ik verder trek in eigen domein.Waar mijn handen blijven tikken in het verblijf, waar ik op mijn gemak kan voelen,waar ik niets hoef te doen, dan alleen het vertellen in welk moment ik zit.

Fijn Begaafd.

Fijn  begaafd, dreunt als een wilde zin door mij heen en breng het thuis in mijn weten, hoe het klinkt als ik dit zeg en aan mijzelf laat weten wat krom is of recht, in het spreken van vertellen, dat de naam die ik geef, voor mij de waarde is geworden waarin ik leef.In de aanduiding die het geeft om mij neer te leggen dat mijn uitzonderlijk zijn in het drijven van mijn woorden, in hoe het kan zijn, om met deze gevoeligheid om te kunnen gaan.Mij neer kan zetten zoals een mens,zoals de wind kan bepalen, dat in mijn fijn begaafd ervaren, neer durf te zetten, omdat ik weet, met al mijn ontvouwen en mijn spreken, de ruimte geeft in het delen naar mijzelf.
Het willen benoemen in dit moment van erkennen, dat wie ik nu ben,al die tijd heeft liggen sudderen onder mijn huid.Onder het bewegen van mijn reden van verstaan en in een duidelijk ervaren neer blijf zetten, om mijzelf te laten weten hoe blij ik ben met het gegeven, als ik zeg, dat mijn  fijn begaafd ontluiken, vanuit mijn belichaming is te herkennen, omdat ik met mijzelf spreek en schrijf.

Rijp Beraad.

De kleine kans dat de verstilling in mijn recht van ontvouwen, zachter dan de wolken zijn, die voorbij kan glijden in een geruisloos samen komen,  in de mildheid van mijn geven, hoe het kan zijn om zo stil te wezen.Zo rijp in het beraadt, dat geenzins heeft te maken met de harde laag van ontkennen,dat eigen taal bestaat.
De supervisor in kwadraat en onderste boven is gaan liggen,legt de weerstand die het krijgt vanuit mijn eigen visie,de draagriem van al de krachten die onverhoopt mijn eigen taal laat zien.Waarin de waarheidsbevinding in wat ik zeg, totaal is veranderd in een overkomen en aan de natuur kan zien, hoe de wind onder mijn delen is gaan zitten,en vooruit stuwt in het laten zien dat geen enkele bewegingsleer of spreken de ruimte neemt, om af te wegen dat de tijd die ik neem van bijzondere waarde is.
Het klinken op het leven in het begroeten van mijn dag, blijft alsmaar verweven ,in de kracht van liefde, waar mijn aanwezigheid als een zachte hand bereikt en  meer kan voelen, dat de wijze waarin ik schrijf, meer heeft te maken hoe mijn reis in het ontvouwen een mooie kant opgaat.Het omringen van mijn tijd waar de bloesems iets kunnen verbinden, in deze mooie tijd.Waar het geluk in wat ik kan vinden, niet voor iedereen is weg gelegd.In de schaal van plichten,mijn totaliteit in de aandacht die het vraagt ,alles opzij kan zetten,om in het ervaren wat het vraagt, om te horen hoe het klinkt, als ik vanuit mijn stilte spreek.Dan komen de woorden die ik gebruik, als een zachte landing naar buiten en ervaar mijn klank, als een instrument en die dan ook weet te gebruiken.En dan laat komen in wat er kan ontstaan in mijn moment van spreken, in het kunnen ervaren van mijn belichaamde taal.Daar waar de tinteling van beleven mijn eigen kennis aanraakt.Waar het netwerk in het heden plaats kan maken zoals betaamt en mijn eenvoudig kunnen blijven in het ontstaan.Waar de rivier kan blijven stromen en mij mee kan laten  gaan, in dit moment van schrijven.Mijn rijp beraadt waarin niet valt te schuiven,maar in een gewilde vorm mij laat tikken in dit moment.
Het rijper kunnen voelen, in het fundament waarin ik sta, gewillig mij laat schrijven,omdat ik besta. In de flow van verbinden die alle bloemen open laten springen, zoals een lente kan beginnen en rijper mogen worden in het verstaan van eigen taal.

Alleen Ervaren.

Vanuit de lijn in opgezette streams die mij laat spreken zoals het diend,en mij de mogelijkheid ook geeft waarin de draai van vertellen als een een ontstaan in het moment, mij de weelde geeft in de diepgang van vertellen.De rechte streep die ik weet te trekken in het onverlaat gebied,slaat als een zachte deken  over mij heen en laat de woorden die zich ontvouwen als een beekje over mijn voeten stromen,en kan verdwijnen, met het idee, dat een nieuwe weg, die zich laat zien  dat mijn schrijven iets anders diend, dan wat ik eerder kon ervaren. Zoals een euforie in het kwadraat, in de zuivering van mijn ervaren is gaan staan.
Ik hoef geen moeite meer te doen en handel vanuit mijn weten, dat als ik schrijf of spreek, ook  naast mij neer kan leggen, in hetgeen wat kan ontstaan en zonderen in de afleiding die kan ontstaan.
Soms bekruipt mij het gevoel van een einde of een nieuw begin,of de hemel die kan splijten en ik daar iets mag gaan zien.Mijn tijd van schrijven in het spreken wat ik nu doe, geeft de boost van enkel ontvangen, zoals ik mijzelf nu kan zien.En mijzelf kan laten weten dat wat oude gewoontes die ik had, nu kan zetten zoals een schrijver dat kan doen.Het vele ontvouwen heeft mij gebracht waar ik moest zijn, in de luwte van mijn ervaren,in de gewenste houding nu kan vertellen, dat het genoegen die ik had, nu los kan laten en niet meer wacht in het verdeelde argument, waar de handeling die ik zet, altijd mijn eigen ingang zal blijven.Ik ben gekomen in waar ik ben,in mijn zeldzaamheid van spreken en daar mijn eigen weg in vindt, zoals ik met mijn schrijven heb gedaan.Alle jassen die ik heb uitgedaan, middels mijn schrijven,  mogen nu hangen aan de wilgentakken, die de schoonheid in mijn vertellen,in de luchtigheid van kijken hoe de schemering van vanavond zo bijzonder blijkt.Waarin mijn kalmte in mijn zwijgen heb neergelegd.Het  kanaal zal blijven, vanuit een orde voor een verstaander ,die zonder woorden geen taal meer heeft, dan alleen het ervaren.

Goedheid.

Het pleisteren in het ontvangen van een nieuwe dag, die mij in een rustig tempo ook ook kan zetten, vanuit mijn eigen ondervinden, dat een bos lekker ruikt, dat de plassen waarin ik stap, mij op kan winden en mij brengt in de goedheid van bevinden, dat wanneer ik schrijf, de tussenpozen die ik neem , zelfstandigheid als het lijkt, niets hoef terug te vinden in het rijk van delen.Waarin geen toekomst ligt dan alleen het ontmoeten met mijzelf en mijn woorden die ik schrijf, zo fijn is terug te vinden,omdat ik naar mijzelf schrijf.Het effect die niets meer treft dan alleen mijn eigen schrijven en nooit de bedoeling heeft om de cirkel te gaan trekken waarin ik leef.Het intuïtief ontladen waar ik mij in bevind,waar de zon op zich laat wachten,waar de bomen zwijgend kunnen vertellen, hoe het blad wat uit is gaan komen, de nieuwe kleur aangeeft en heel voorzichtig naar buiten komt. Als een broos geheel zich weet te vormen, zodat de wind ermee kan spelen.In de goedheid van mijn bevinden staar ik over het geheel,  waarin mijn taal die ik beleef mij mee kan nemen naar wie ik ben in dit moment.Het is een zuiver ervaren,het is ontstaan in dit moment, waar mijn handeling in deze houding nu wel ken.
In de goedheid van mijn schrijven, waar de harmonie van zwijgen mij heeft geleerd, om kalm te blijven wat een ander ook zegt.Het wonderlijke in eigen ontstaan, waar wat dunne lijntjes zijn getrokken en mijn naam voort zal vloeien door de schacht van ervaren.Door te blijven zien ,dat  mijn ontvouwen in wat ik aan mijzelf laat zien, als een stamboom neer kan zetten en kan gaan wortelen in de grond waarop ik sta.Mijn armen kan spreiden, zoals de takken aan de boom en zelfs de vernieuwing als een blad kan beschrijven,zoals het kan bewegen in de wind, die geen rekening kan houden van welke richting het zou kunnen komen ,maar door de goedheid van mijzelf, vanuit mijn eigen creëren, dat als ik een boom zou zijn en zonder ego laat merken, hoe anders het kan zijn, om dan zo te leven.
Ik voel de goedheid die zich laat zien en ik kan buigen naar wat ik schrijf , met gevouwen handen mijzelf aankijk en begroet vanuit mijn goedheid in het delen, dat in al mijn schrijven ook kan zien.
In dankbaarheid mijn goedheid  mee kan nemen zoals het komt,zoals de stam van spreken ,de verfijning die mij bereikt,de mateloosheid van mijn delen, geen enkel doel nog heeft, dan alleen te vertellen aan mijzelf.In de goedheid van mijn leven,hoe goed het blijft, in het delen aan mijzelf  en ook zeg, wat goedheid kan betekenen in dit moment.

Bewogen woord.

Het drijven in mijn woorden van het ontstaan, waar niemand mij kan horen, hoe het is gegaan, hoe het is gelopen, dat in eigen verstaan er een kruispunt is gekomen, in het onverlaat geheel,waar het tikken op mijn blog de ruimte geeft, in het ontvouwen en mij de rust ook geeft om mijn kracht om te kunnen zetten in wat ik van mijzelf ook lees.
De moeite die ik nam en wilde laten zien dat klank en spreken mij ook diend, mij in eigen weg ook zette en zonder vrees de kant van raken nu verstandig blijkt te zijn in de wisseling van mijn weten.
Normaliteit is te vinden in wat ik schrijf, in het besef dat het koeren van wat duiven,elkaar het hof aan het maken zijn,in zo'n natuurlijk ontdekken, dat de nesten die worden gemaakt, zo kenbaar laat weten dat de cyclus van het leven weer opnieuw begint.
Zo voelt het ook in mijn delen,dat in iedere zin die kan komen vers verrast nu voor mij ligt en  vanuit respect kan voelen, dat de regen die steeds weer komt, mij terug kan zetten naar weer een nieuw begin.Mijn schrijven heb ik niet meer nodig om te voelen wie ik ben,daar is een andere tijd nu in gekomen,in de verzegeling die ik nu ken.In de inhoud van mijn schrijven,ik nu besef, dat de weelde die het geeft allanger is beklijft in wat ik kan ervaren terwijl ik spreek.
Daar waar ik naar verlangde in alles wat ik ondervond, heeft de dikte van het geven,het vereisde in wat er ontstond, zo uitgereikt in het prijzen, in het wijzende geheel, dat mijn talenten die ik heb steeds meer wil koesteren als ik met mijzelf spreek.
Het is de inhoud die geen terug blik nodig heeft, dan alleen te koesteren in wat ik heb en dat ook mijn leven is geworden.Ik weet nu dat terstond de wachtende ik nooit ontmoet, omdat vanuit mijn spreken mijn stilte is ontstaan,mijn onrust is verdwenen en ik mijn eigen weg kan gaan, in het gegeven wat ik heb laten zien in de mogelijkheid van schrijven en spreken en als een mooie dans in dit moment mijn bewogen taal om kan zetten naar mijzelf.

Meesterschap.

Ik kan zwijgen in alle tonen en laat de sfeer die ik ervaar, heel langzaam tot mij komen,waarin ik proef hoe de verzegeling is gekomen ,hoe de wijde omgeving er toe leidt ,dat de vorming die het krijgt en ga begrijpen, dat er in mijn gevoeligheid zo zuiver is te bemerken, dat zonder het te willen ik iets overneem en niet zou willen dat er in mijn spreken een happering komt, dan te moeten hoesten om de ruimte te creeren die ik nodig heb.Het is een klein fragment van weten dat de energie die ik oppak kan gaan neutraliseren,door te voelen in mijn lijf en soms ga hoesten in de spieren die ik gebruik en soms in mijn lijf kan merken dat ik veel te veel heb opgenomen wat in feite van de ander blijkt te zijn.Het is mijn ervaren in wat ik zie in de worsteling bij de ander,en zonder dat ik het eigenlijk wil, de stroom inzet van het delen, die de gelegenheid ook geeft om het te plaatsen in de context van het zijn, om samen onze dingen door te nemen en dan aan het einde van het gesprek ik kan kiezen voor de kalmte en de rust.Waar de totaliteit van wie ik ben, even de tijd nodig heeft om daar weer te komen.Er zit een mooie meester in mij,die ik nog te weinig kende,maar door de ontmoetingen die ik heb, is dat gaan groeien en dankzij mijn luisterend spreken, steeds meer naar voren komt,dat mijn energie van helen, de plek inneemt om dat wat meer te gaan gaan erkennen.Uiteindelijk ben ik zelf gaan voelen wat het betekend in mijn delen,in het vooruit wat het heeft en daar mijn gevoeligheid in kan blijven spelen, in kan blijven zijn, omdat ik niets anders meer zou kunnen  delen, dan te spreken vanuit mijn lijf.
Het rollende effect die het kan hebben,die er mag zijn,omdat ik nu kan zien dat wat ik kan ervaren lang niet voor andere is bestemd.Dat in sommige gevallen met de gave die ik heb,gewoon is meegenomen en is ontwikkeld door de dingen die ik doe en zeg. En blijf geloven dat wat de klank van resoneren heeft gedaan,zich om kan zetten in het verstaan van eigen taal.Daar is mijn duidelijkheid begonnen in het ondergaan, dat zolang ik kan schrijven en spreken, ik steeds gevoeliger ben, voor wat er nog meer blijft gebeuren, in niet alleen het schrijven en mijn spreken, maar ook door de belichaming die ik ervaar en dat op mijn eigen manier door kan geven zoals ik dat al was gewend.In het doorbroken geheel waar ik altijd in ben geweest, luid de menigte die ik zie als vreemde wezens,alsof ik nu van mijn eigen planeet aan het komen ben. en dan ga wandelen en dan zie,
hoe de takken van de wilgen kunnen hangen over de sloot,waar de kikkers wachten, om te kunnen kwaken naar hun lief en dan gaan paren zoals het hoort, in de voorkant van de lente,in de slootjes die  nieuwe lellie's kan laten zien en gebruikt wordt door de insecten.Het ontwaken van de natuur is in feite ook te zien in wat ik vertel in mijn schrijven.
Het nieuwe ontstaan en zich kan richten naar buiten,naar de natuur,maar ook mijn taal daarin kan getuigen in de weelde die het krijgt, als ik wat langer schrijf in mijn ontvouwen.
En begrijp heel goed dat het nodig zijn, in al mijn spreken en schrijven, door mijn gevoeligheid zo haar plek dan heeft, om mij goed te voelen in de rust van  delen.In het accepteren van de meesterschap die ik heb, in al mijn momenten.

Wederkerend.

Het verleidelijke wat ik ervaar, stroomt als een gadget in mijn dag en hoef ik niets te vinden,  in het vertellen, dat mijn taal die mij steeds past, ook in een vorm kan keren, die ongewis de wijziging gaf, om nu te ervaren en niet te hoeven wachten op een woord,of het samen komen met mijzelf.Het spreken op mijn kanaal is afhankelijk van de wolken,die vaak de duidelijkheid in mijn streams niet kan gebruiken.Het wel jammer vindt om het niet te kunnen gebruiken,maar stort mij uiteindelijk op mijn schrijven en zie dan wat er komt in het verleidelijke, wat er kan ontstaan om toch mijn taal in eigen vorm te gebruiken.Soms trek ik door naar een eenvoudig kunnen zijn, in het ervaren dat het schrijven naar mijzelf een andere invloed heeft,dan het spreken op mijn kanaal.Terwijl het verschil iets anders heeft dan in mijn spreken.Als ik spreek voel ik de stilte om mij heen,en laat gebeuren wat er komt.Mijn lijf en intensie daar op reageert en kan ervaren wat spreken met mij kan doen, als ik mijzelf letterlijk zie zitten.Terwijl als ik schrijf ploppen er dingen op en voel de energie ook glijden naar weer een volgende zin, waarin de waarheid die ik voel nog beter wil omschrijven.Mijn belichaming die het krijgt, mij laat weten dat als mijn ogen zwaarder worden,  ik vanzelf laat weten wat dit moment kan betekenen voor mijzelf.
Het doortastende ontvouwen in het keren naar mijzelf, voelt als een stevig ontbijt die ik niet zou willen missen.De vervlogen tijd,en als de zwaluwe dan eindelijk komen, wanneer de zomer komt, omdat de echte lente werkelijk op zich laat wachten.
Mijn opgebouwde reeks,mijn onverlaat bereiken,daar waar ik mijzelf ook lees en niets hoeft te bewerken,maar verder kijk wat er kan ontstaan, in de reeks van mijn onafhankelijkheid,en kan betreuren dat hetgeen ik altijd wilde, nu voor mijn voeten ligt, en kan laten groeien naar een hoogtepunt, waar ik niemand zou kunnen vinden, die net als ik belichaamd zou kunnen schrijven.
Het is een bijzondere tijd van ontwaken, in de schoonheid van mijn delen en niets anders meer kan, dan te laten ontvouwen in dit moment.Dan het wederkerend aspect, dat de vervulling in mijn delen volbracht is in wat het geeft, om zo te blijven ervaren waar mijn taal op de achtergrond komt en ik alleen kan spreken vanuit mijn stilte.

Zonder Taal.

De nieuwe maand staart mij aan, alsof er nieuwe luiken worden  geopend , waar mijn wijsheid weet te vloeien,waar mijn meesterschap van spreken, mij laat schrijven in wat ik aan mijzelf vertel.De taal voorbij in een mooie stilte, waar het sjilpen van wat vogels mij verrast,waar de regen toch weer anders voelt en laat voelen dat de zachte kant van het water wat nu valt,de bladeren laten groeien,de paden schoner maakt en ik terug kan blikken met groot vermaak. Hoe de zijdelingse werkelijkheid mij heeft gebracht naar de volgende stap.En ben gaan beseffen dat het oude patroon in hoe ik was,  nu weg is gebracht in al mijn vertellen.Voorbij mijn taal in stilte is gezet en ongemerkt,in het eenvoudige neer gezet en zonder drama ik kan zien, hoe ik mij los heb geweekt van een energie waarvan ik nu getuige ben, dat zoiets moest gebeuren, om te komen waar ik nu ben.In de vernieuwing die ik voel, die ik elke dag kan proeven.Terzijnertijd als ik niets meer zeg en alles laat gebeuren, geen uitleg naar de ander doe,dan alleen maar stil te zitten,en te kijken naar de taal waar ik nog weinig in heb te zeggen dan alleen het ervaren naar voren trek en zonder taal zou kunnen leven.
Stilte in mijn taal geeft een hele andere wending, waarin het duiden in wat ik zeg, geen belofte heeft in het ontvouwen,maar in de wisselwerking naar mijzelf , nog weinig valt uit te leggen hoe ik mijn  stilte kan ervaren.Alles wat buiten mij kan ontstaan en in een handeling kan zetten is de mogelijkheid van mijn verstaan, dat de bruggen die zijn gebouwd van onmetelijke waarde, zich af kan sluiten van de oude taal.De oude taal waar ik niemand in verstond en als een vlinder mijn eigen nectar vond in het delen naar mijzelf.Mijn eigen taal weer terug heb gevonden,waar mijn stilte is ontstaan en waar mijn taal als heel uitzonderlijk kan beleven zoals het in mijn stilte is gegaan.De taal die ik heb gevonden in een geruime tijd van schrijven, weet de waarde waarin ik zit, te kunnen beschrijven als een stilte in mijn spreken, als een pad niet verder gaat, dan te beseffen dat mijn stilte in mijn taal mij doet erkennen, dat de vernieuwing die ik voel met een stilte heeft te maken.In de handeling die ik zet en aan mijzelf heeft bewezen dat een stilte in mijn taal, kan worden gezien zoals mijn spreken vanuit mijn stilte, in hoe het kan zijn, om zonder taal te kunnen schrijven ,maar laat ontstaan in dit moment.