Zonder Taal.✨.

De halte die ik neem in het ontvouwen, wat mijn taal  laat zien, hoe de plooien die ik voel, recht kan worden getrokken, in het gebied van vertellen, dat de richting die ik gaf, aan mijzelf blijf vertellen.Dat de rode draad die ik leg als een wortel van verbinden los kan laten in alles wat ik zeg en kan bepalen hoe mijn schrijvend beleven voor mijzelf is bestemd.Zonder te reageren op een leegte, die zich openlijk laat zien, dat mijn stilte in mijn spreken is te zien.Het kunnen ervaren in wat ik zeg is voor weinige weggelegd,in het betamen van de tijd waar ik mijn woorden aan slijt, in een vanzelfsprekendheid van delen.De toekomst maakt het uit,waar ik spreek vanuit het heden,waar geen bescherming  nodig is,maar te ondergaan in een kalm gebaar en ik er niets van merk, als ik schrijf in mijn ruimte, de zin van ontluiken mij verder heeft geschopt,dan tientallen argumenten in het ondervinden,dat mijn bijzonderheid in schrijven door eigen taal is ontstaan.Het verder trekken door mijn eigen gebied, vraagt wat aandacht in mijn schrijven en ook zie, hoe anders het kan lijken, wanneer het eerste stapje is gezet,

in de ontmoeting van verblijven in het weten te ervaren, dat eigen waarheid is te vinden wanneer men eigen taal ontdekt.

Mijn genoegen in genegenheid is omgezet,waar ik mij kan vinden in ieder moment, vanuit een diep besef, dat in het laten zien aan mijzelf, mij meer voed dan te weten, dat een ander hier iets aan heeft.
Ik ben gevorderd in al mijn ontvouwen en laaf mij aan mijn kant,waar ik groter ben geworden,niet kleiner in een besef,niet voorzichtiger hoeft te zijn, dan wat ik al die tijd heb mogen doen in het beschrijven op mijn blog.De kreet van spreken,de zin van zijn, is nu verder gelopen hoe het kan zijn om zonder taal te wezen.
Dan komt mijn stilte,dan is er de tijd die over is gebleven om de aandacht die ik geef, nu aan andere dingen kan besteden.Waarin mijn Luisterend Spreken voorgoed is belichaamd, in de energie van mijn eigen vertrouwen en mijn eigen taal daarin nog weinig nodig heeft.
De afsluiting die ik maak, in deze laatste dag van februari, laat mij ook zien, dat er een nieuwe tijd is gekomen, om zonder taal ook kan bewegen in wat ik kan doen.In wat ik laat, aan ieder ander, in de geruststelling die ik voel, om verder te trekken met mijn eigen doel.
Waar de wind is gaan liggen, de stilte mij overspoeld, in de ruimte van delen en nu kan zien, dat mijn eigen bewegende motivatie mij werkelijk heeft gediend.💫

Vertaalde Stilte.♛.

Naarmate het licht verschijnt , in de tijd van openbreken en het geluid wat ronder in mijn energie weer komt, vanuit  een weldaad van ontvouwen en ik sterker sta in wat ik doe..In het geheel, wat mijn verblijf is geworden, vanuit de belichaming waarin ik schrijf, die ik in stapjes  heb genomen en voorzien ben in wat ik wens. Van een wimpel die staat te wapperen en een kant opwaait. Vandaag naar het oosten die kouder lijkt dan het westen, daarin de ruimte geeft van het ontvouwen van eigen taal, dat nergens anders het zo gaat als het kunnen beschrijven in dit moment. 
Het is een streek van de kleur die ik gebruik,en pak de ruimte waarin een verenigd voelen,  nu kan beleven, dat mijn energie goed is in het ontvouwen waarin ik zit.Het eerste wat ik wil, is eigenlijk  het  bewegen ,die vanuit mijn lijf word aangegeven en ik niet stil kan zitten in wat ik aan mijzelf kan laten zien. Niets te maken heeft met een verleden, maar in het heden haar plaats inneemt.En heel uitgebreid nu laat weten dat het contact wat er niet meer is, ook niet kan missen.Het kunnen kiezen wat goed bij mij past,laat als vanzelf  ook zien in mijn nieuwe stilte .De sluimering bereikt een onzichtbaar fenomeen, waarin ik mij  kan vinden, waar de rijken armer blijken te zijn, dan het armoedig communiceren wat eigenlijk nergens op lijkt.Er bestaat een ander communiceren, die mij heeft geleerd om de juiste woorden te kunnen gebruiken en kan verrijken  in eigen taal. Om dan vanuit een belichaming te gaan ervaren en daar een stroom op gang weer komt ,waarin een  betere stilte kan ontstaan.
Wanneer ik spreek vanuit mijn overtuiging, dat er een belichaming moet zijn, om iets naar voren te kunnen brengen in het ontstaan van ieder moment.Mijn klank die ik gebruik, vanuit het luisteren naar eigen taal, is getransformeerd naar een stile, waar ik nog te weinig over spreek.Maar wel kan vertellen ,dat de stilte heel anders kan worden ervaren, als ik mij aan mijn stilte overgeef.Dan is het ervaren zo licht als het doet,zo weinig kan delen met een ander  en toch geen onverschilligheid ondervind,maar het juiste kan delen ,zoals ik mijn schrijven beleef.Deze stilte waar ik over spreek, is het allernieuwste van ondervinden, waaronder geen enkele taal daar nog  is in te vinden, dan  te kunnen luisteren naar jezelf.Dan pas kan de werkelijke stilte ontstaan, waarin het luisteren terwijl je spreekt, zichzelf kan ontspannen en niemand de neiging heeft, om het te onderbreken, maar vanuit de ontspanning die het heeft, van alles kan ontvouwen en zo een mooie stilte kan ontstaan.

Bestemming.👑.

Ik ervaar een andere flow,waarin mijn schrijven en spreken naar een ander level is gegaan,waar mijn stilte waarin ik kan spreken en schrijven, mij heeft vervult tot aan de rand van overstromen en mij steeds bewuster wordt in mijn delen, dat wat er komt zo speciaal voor mij is gebleven,zo wonderlijk in het kunnen zien dat mijn taal die ik bedien, zijn verweven in het verworven element,dat in de ontmoeting met mijzelf mijn eigen kroon heb opgezet en kan buigen naar alles wat mijn aandacht vraagt.De aandacht die ik breng in wat er kan ontvouwen, slaat als een zachte doek naar buiten,en springt de woorden in mijn uiten,in wat er kan ontstaan, in mijn moment van schrijven, vanuit mijn dagelijkse ritme, die steeds weer terug komt in het geven aan mijzelf.Het gebeuren in wat ik uitsluit in mijn schrijven en spreken kan laten zien, dat de tors die ik kan dragen,nu aan een ander overlaat.Mijn aandacht die ik heb, is uitsluitend alleen voor mij bestemd en kan ervaren dat dit een ander eigen level is.
Ik weet wat ik kan in het ervaren van mijn eigen klank,van de hoed en de rand en naar mijzelf nog weinig heb uit te leggen, dan alleen waar mijn aandacht wil zijn in het delen van het verstaan, in eigen taal,van eigen bodem waar ik op sta,waar de meeste  mensen die ik ontmoet, zich  daarop niet durven te begeven,in het recht van spreken,waar de kalmte in wijsheid is omgeslagen naar mij alleen.Naar wie ik kan zijn, om te ervaren dat wat ik schrijf in de eenvoud van ondervinden, geen bedoeling meer heeft, in een ontdekken dat wat ik heb gedaan, alsnog alleen voor mij is bestemd.

Verkregen Stilte.🌸.

Dit  lijkt op een verkregen stilte,waar de inloop van mijn schrijven,nabij de tijd , waarin ik mijzelf aanspreek , met weinig is te vergelijken, dan de ringen die over elkaar zijn geschoven en het één geheel is geworden, in de taal die ik beschrijf.Een geheel waar mijn ontvouwen wat langzamer op gang kan komen,waar de woorden in een herkennen is gezet, in een tegenwoordigheid  die onherroepelijk mijzelf weerlegt,zodat de vleugels die ik spreid, in een zachte beweging om kan zetten.Om te erkennen dat de insteek van al mijn vorig schrijven,in laagjes hebben kunnen zien, hoe het voelt om zo naar mijzelf te kunnen schrijven.De betovering die het heeft,vormt zich nu ook in mijn schrijven,zoals de witte laag ook buiten is te zien,zo stil en zacht,zo onbewogen, waar  nog enkele voetstappen zijn te zien,waar mijn adem in het vermogen, als wolkjes langs mijn wangen glijd,in het  besef, hoe wonderlijk in dit moment, mijn gesprek met mijzelf nog zachter blijkt, dan in het ontvouwen van mijn taal.Het is goed zoals het is, voel in mijn staat van zijn,dat de reden dat ik heb geschreven  nu ook anders wordt ervaren. Mij over kan geven in wat er is,maar ook niet meer hoef te zijn,dan alleen mijzelf te vertellen in de vervulling die het heeft.Dat in mijn stilte de waarde is gelegt, in het ontstaan, gevleugelde woorden kunnen zijn, in de eenvoud van vandaag.In de zorgvuldigheid van mijn verblijven, hoe de drive van delen is weggezakt naar het heden.  Mijn eigentijdse taal als een glooiend geheel, onder mijn ontvouwen kan  ontstaan.  Tevreden kunnen zijn, zoals het is geweest. En met alle tevredenheid kan blijven schrijven zoals het wilt ontstaan. Waarin de rust  die het heeft,door mijn stilte is verkregen.

Mijn Stilte.👑.

Mijn stilte in het ontstaan, glijd langzaam als een blad langs wat oevers, waarin  een zachte hand kan mee beslissen, hoe mijn taal onderhevig is geworden, in de stroom van een welwillend  beschouwen, hoe de lens nu anders wordt gezien.En ontvouwt het welzijn in mijn groeten,waarin de eenvoud steeds iets vraagt, om de stilte te kunnen ontmoeten en het mij daar nu ook om gaat.De stilte in mijn taal, legt mijn waarheid onder een ander ervaren en zet de stroom wat zachter in ,wanneer het gedeelde is gaan lijken op mijn eigen betovering.De daad van ontvouwen roept mijn eigen naam en zie een gebied verschijnen, waarin een zacht tapijt zich uitrolt voor mijn ogen en mijn verbazing nog groter wordt, als ik contact kan maken met eigen bron.Waarin de stroom kan zitten van eigen taal en mijn vermogen om een stilte vraagt, die heel langzaam zich verspreidt in het vullen van mijzelf.In het anders kunnen kijken  wat een stilte geeft,wat kan laten ontvouwen wat er in mij leeft.Dat wil zeggen, dat mijn stilte ook iets vraagt, om zorgvuldig te delen en mijn stilte de kans ook geeft om te mogen ontstaan.Het is gekomen door mijn taal, die niets anders zou willen, dan te delen vanuit de stilte die ik voel,die zich bloot legt naar alle gebieden en oprecht kan zijn in de momenten van mijn stilte.Die als een boog van een bescherming mijn kant opkijkt en vanuit een ander beleven ik dit nu schrijf.Het milder verschijnen is ontvouwd in de glorie die het heeft en trek mijn schouders wat naar achteren.Zodat de ruimte die het geeft, mijn ingehouden zachtheid mag gaan tonen, in alles wat zich bevrijdt.Zodat het nieuwe in het oude zich kan mengen en als vanzelf de weg ook vind, om te vertellen dat mijn stilte nu haar grond ook vind, om het te behouden in het ontstaan van mijn schrijven.Waarin mijn zachte kant  zal blijven ,waarin mijn taal, het uitzicht kan verbreden in weer een ander ervaren ,waar de gloed mij beter verstaat, als ik in mijn stilte kan blijven, en het voor mij  daarom gaat......

Mijn Stilte is.. 🍃.

De stilte is alles in wat ik niet meer hoef.Naar de eenvoud van een schrijven, in een geweldloosheid kunnen zijn,waar het overkomen in zachtheid wordt gezet en niet om hoef te kijken hoe mijn schrijven is gezet.Het haalt de lagen die ik zag, als een zachte deken van mij af en geeft de ruimte een fijne geur,waarin alle deuren die ik had geopend, de juiste kleur nu hebben.Waar een stilte in kan zijn,waar het licht wat is gekomen, veel compacter blijkt te zijn. En als een zachte wind mij laat weten wat stilte echt kan zijn.
Stilte is mijn spreken, hoe het kan zijn om vanuit een blik van waarde, waar de stilte in kan zijn,zo integer laat stromen in het overkomen, dat vanuit mijn kern dit kan bestaan.Dit bewaarheid wordt in al mijn woorden, in hoe het voelt om te kunnen vertellen wat mijn stilte is.
Mijn stilte is het begin van mijn dag,in de beweging van een slowmotion,is de rust vanuit het punt, dat de haast die ik had nu is verdwenen.
Mijn stilte is ontvouwd zoals het kan komen,zoals ik weer wakker mag worden en wat uren weg ben geweest,maar uitgerust mijn dag besteed aan hele simpele dingen.
Mijn stilte is aanwezig en laat mij zijn, in het genot van het beschrijven, wat stilte voor mij kan zijn.Het is vereenvoudigd in al het overlappen, hoe het is in deze tijd. Juist deze stilte mij laat zien, dat het veel verteld hoe ik mijn bereiken van mijn stilte heb geklaard.In al mijn schrijven heb laten zien dat de mogelijkheid in eigen verstaan, zich nu in stilte heeft terug verdiend.
Stilte is mijn waarheid ,is mijn ontvouwen zoals het komt,is waarschijnlijk buiten alles om, door eigen creëren, neer gezet,door de goedheid die het heeft,door een mild beschrijven, dat als ik naar mijn stilte kijk, dan zie ik  mijzelf steeds meer,mijn eigen ruimte pakken.
Stilte is geen verpakking die je neemt,maar een gezonde instelling  die het geeft, om te blijven zijn en ik vanuit mijn stilte spreek en schrijf,meer dan een gewoonte die het heeft, in het duidelijk kunnen zijn wat mijn stilte is.
Mijn stilte zoekt geen strijdt,maar laat ontstaan, in wat mijn stilte geeft,waar  geen prikkels van buitenaf nog is te ervaren en mijn volkomenheid zich ontvouwd, zoals mijn stilte is.Ook zal wederkeren in wat ik zelf beslis, hoe ik mijn stilte kan beschrijven.
Ik hoef niets meer te overwinnen,dan alleen te luisteren naar mijn eigen stilte,die kan laten zien, wat echte stilte kan betekenen,kan ontstaan in dit mooie beschrijven, hoe mijn stilte is ontstaan.

Stilte.🌸.

Het is de sereniteit in het kunnen bewegen, waar mijn stilte in verblijft,waar in het ontdekken geen vorm ook heeft,maar in het ervaren kan laten zetten, het mij omgeeft om stil te kunnen schrijven,waarvan ik weet hoe zeldzaam dit drijven mij ontvangt, zonder enig vasthouden mij laat gaan in deze mooie stilte.
Het is gekropen in mijn lijf,in heel mijn houding van mijn taal,in het vervullend kunnen zijn, waarin de stilte vanuit een zachtheid aan kan raken,waar een tijd niet bestaat,waar alleen mijn schrijven mij verstaat.
De sereniteit die het kan hebben, voelt in ieder gebaar,dat wanneer ik al mijn ander schrijven heb weggehaald ,er dan een stilte kan ontstaan, in het verblijvend delen,in het blijven ontstaan, daar waar geen leegte is te vinden, dan alleen mijn stilte in dit ontstaan.
Stilte is gaan zitten in mijn eigen klank,de juiste beweging te kunnen maken in wat ik nu vertel, wat de vloed van delen  nu ook vraagt, om zo af en toe eens stil te zitten in wat het vraagt, om te gaan ervaren dat vanuit mijn stilte iets anders is ontstaan, in de sereniteit van schrijven,van een overgave die mij zachtjes heeft laten  zien dat het kan om zo stil te schrijven en mij in deze stilte heeft gezet.Waarin alles goed is en niets zou willen veranderen, waarin ik voel hoe sereen het kan zijn, dan alleen  mijn eigen  woorden,mijn eigen ontstaan, waarin mijn stilte in een sereniteit kan blijven ontvouwen.

Wereld 🌏 van Stilte.

Vergeleken in de zucht die ik geef,waar mijn handen weer bewegen om te schrijven zoals voorheen, zodat ik in mijn taal kan blijven,waar mijn waarheid is te zien hoe ik kan spreken in de momenten die voor mij belangrijk zijn. In de wereld van ontvouwen,waar niemand is te zien,dan alleen het vertrouwen in wat mij diend om mijn stilte te omarmen en niet een ander wil confronteren met zijn eigen pech.Soms stuit ik op een laagje die ik nog niet had gezien,waar het sluimerend bewegen, hoe het voelt dat ervan uitgaan dat iets mij vult,maar een doorgewinterde verblijven in mijn eigen klank,en mee bezig ben in de overdracht van vertellen,dat ik soms ook voel om te laten rusten in mijn systeem,waar de meeste ontspanning is gebleken als ik spreek,en laat zien aan de hele wereld om mijn heen.
De wereld van stilte is nu gecreëerd in mijn welzijn van ontvouwen,in het toestaan van mijn stilte, die in dit moment geen behoefte  heeft om te gaan overtuigen, in wat er kan leven in de stilte die ik heb.

Mijn Verlichting.♥.

Vanuit mijn eigen taal en wat wissen in een nieuw verhaal,struikel ik over de rand en laat mij vallen op wat zachte mos, die de geur van verdelen naar voren duwt, waarin het spelen met wat woorden nu op de voorgrond treedt en mij laat voelen dat de scherpte in mijn taal, ook aan het veranderen is.Het gelijke in wat er speelt, waar mijn ogenschijnlijk zich kunnen openen, waarin ik mijzelf ook blijf in het ontdekken, dat de storm die wordt verwacht,mij in een alert zijn kan zetten,zoals ik kan schrijven iedere dag.Het wil stromen en kunnen zien dat de meeste zinnen die ik vertel,zo schuin naar boven kan kijken en dan de wolk kan lezen die ik versta in het ontvouwen van mijn schrijven in mijn eigen taal.Zo grappig om te zien dat in mijn leegte er altijd iets  ontstaat,al was het maar de beweging in het moment, waar de verlichting die ik ken,onverlaat zich laat meten, dat wat ik vertel in mijn stilte wordt omgezet.En laat dan zien wat er kan ontstaan, vanuit de stilte, die uiteindelijk mijn verlichting heeft.Het is een zonderling gevoel om hier over te spreken,omdat ik weet dat het voor de ander geen voorbeeld hoef te zijn,maar dat in eigen ervaren de rand is bereikt om alleen maar stil te zijn,in mijn lach die dan verschijnt,in de kleine oogjes die ik kan hebben, door het genieten in dat moment en eigenlijk nog weinig weet te zeggen,dan alleen het wonderlijke laat zien, dat mijn ervaren van verlichting zich blijft dekken in de aanloop die het heeft, om hier toch over te schrijven.
Zodat mijn belemmering in het delen vanzelfsprekend een andere vorm aanneemt, vanuit de stilte die ook zegt,en  laat ervaren, dat mijn verlichting is bereikt in de woorden die zijn beschreven.In het spreken met mijzelf, niets anders hoeft te zeggen, dan de ervaring die het heeft, om te kunnen voelen dat het mijn verlichting is.

Ontwaken vanuit de stilte.👀.

Mijn ontwaken, met de eerste letter die ik schrijf, mij optilt uit een vermogen, om niet meteen te wijzen in hoe het zich ontvouwd. Maar mee te reizen in wat er komt en uitgesmeerd kan worden, zoals ik mijn boterham bestrijk en heel langzamerhand het weer licht zie worden, de witte daken aan kunnen geven, dat de kou nog even blijft en ook begrijp dat niet alleen mijn stilte mij wakker houdt,maar door de begeerte van het ontstaan,door de kieren van mijn deuren,door het waken in de greep van  stilte,waar  de wil is om te schrijven en ik mij daaraan overgeef.
Het is mijn houding die ik heb, laat weten dat in het onverlaat van delen, andere aspecten gaan tellen,zoals de lijn die ik weet vast te houden, mij brengt naar het gebruikelijk ontvouwen,maar ook ervaar, dat het alleen kan ontstaan in het volgen, waar mijn handen in bewegen, op mijn toetsen aan kan slaan en pas achteraf kan lezen wat ik in feite heb geschreven,in het ontstaan.
Het is een gevleugeld ontvouwen die mij verteld,hoe de scheidslijn van het behouden eigenlijk helemaal niet meer telt.En in de veronderstelling van mijn beschrijven, eigenlijk nog weinig geldt,maar in de flow van schrijven ik laat zien, hoe mijn ervaren zich ook diend om niet alleen te kijken wat een stilte doet,maar de mogelijkeheden in mijn delen aan kan zetten in een nieuw gevoel.
Te weten dat de stroom alle kanten van de wanden heeft geraakt,en verder klotst,zoals mijn woorden kunnen ontstaan ,zo zal het drijven waarin ik zit, gelijkwaardiger zijn, in wat ontvouwen werkelijk kan betekenen.In het ontwaken van mijn eigenschappen die ik deel ,die met geen enkel ander moment is te vergelijken,die nodig zijn voor mijn vredelievend ontvouwen,waar de draad geen draad meer bleek te zijn,dan alleen mijn eigen creëren.
Het ontwaken zoals ik het noem, om het maar een naam te geven, waarin ik weet, dat een beleven mij eigen is geworden, in het blijven ontwaken en ook wel voel dat de dans in mijn leven, in woorden zijn weergegeven en  geen andere noodzaak zie, dan af en toe het een naam te geven zoals het kan voelen.Zoals het ontwaken er nu kan zijn.Waar het niets heeft te maken in wat ik begrijp,maar door het ontstaan in mijn schrijven een blijvend geheel blijft ontstaan.Een creëren in mijn ontwaken, legt de verfijning voor mij neer,waar de pieken en dalen in gelijk gestemd is neer gezet,er geen waarde meer aan hecht, dan alleen te bewegen in wat het zegd om eens over een ontwaken te schrijven.Een ontwaken in de ochtend is voor mij het sterkst,dan kan ik voelen in mijn schrijven of het werkt en kan verblijven waar ik in vertoef.Het maakt mijn ontwaken nog groter dan het is en in de stroom van ontvouwen mij het dichts bijmijzelf laat komen. Het als een ontwaken kan blijven zien, zodra mijn vingertoppen willen tikken,net zolang, totdat ik mij wendt in het lezen van mijn eigen taal en dan kan ondervinden hoe mijn ontwaken werkt.Het is geen wiskunde of een vreemde taal,maar mijn eigen ontwaken in mijn eigen taal.Waar de zin van bevinden, in het moment dapper en stevig naar voren stapt,zoals een beer uit haar winterslaap kan komen, zich voorbereid om haar voedsel te kunnen vinden, in het doolhof van de natuur en toch haar voeding weet te vinden ,zoals ik in mijn schrijven doe.
Het ontwaken in mijn schrijven zet ik nu op mijn eigen schijf,terwijl iedereen het kan lezen in wat ontwaken allemaal kan zijn.Het is een moment van vertellen hoe het kan, dat in ieder tik die ik hoor, mij laat ontwaken in de vloed van mijn zijn,maar waarschijnlijk morgen weer iets anders aan kan snijden,dan in het ontwaken vanuit de stilte in vandaag.

Mijn Pad 🍄.

Het verschil in het kunnen duiden hoe het voelt om in de kracht die ik heb genomen, overweldigend bleek te zijn, in de laag van ontvouwen, waarin het spreken veel duidelijker wordt,waarin de handeling van schrijven zich laat zien, daar een meervoudig verschijnen een ander kant laat zien, die zonder het verbreken in mijn taal, de richting aan kan geven in het moment dat ik schrijf.Ik hoef niets meer te bewijzen aan mijzelf, dan alleen de rode loper uit te leggen op het pad waarop ik loop.Het pad wat ligt bezaaid met kennis die ik overbreng en kan laten vloeien over de akkers van ontdekken, dat eigen taal mij beter kent, dan al het bewegen in het beweren wat ik doe.De schoonheid voorop gezet en in de glinstering van geven heb ontdekt, welk een in vloed het kan hebben hoe ik schrijf en spreek.Hoe mijn handelingen naar mijzelf ook merk en mij goed voel in wat het heeft, in de sluimering van vertellen met de informatie die ik geef, als een stil moment kan beleven en toch in een mooie beweging blijf, waar de ruimte die het heeft, zich laat ontluiken  in de duidelijkheid van kunnen beschrijven ,waar de eeuwigheid  van eigen taal in zal verschijnen, zoals mijn taal beaamt dat de regelmaat van mijn eigen delen altijd naar mijzelf blijft.
Het gelijke in wat ik ervaar in de stroom van erkennen,in de bocht die ik soms maak, om iets nieuws te gaan ontdekken, gaat nu gestadig door.
Het verschil wat ik maakte,is nu verschoven naar mijn eigen geluid,waar de klank van ontdekken mij mee kan nemen in ieder besluit.Naar het pad die ik bewandel in het leven wat ik deel,in het kunnen beseffen, dat iedere streek in eigen ontmoeten is gezet.
Het verschil wat ik wilde duiden valt nu  weg,omdat mijn inzicht naar mijzelf als een wolk voorbij kan schuiven en ik kan laten zien, hoe de taal die ik gebruik, een helende werking zou kunnen hebben. In de aandacht die ik geef, in de tijd die ik ervoor neem en vanuit mijn lichte energie, nu weet te beschrijven, wat het doet, om mij te bevrijden van alles wat moet,en  als een windekind laat blijken, dat de zuinigheid die ik had, nu gedeeld kan worden, in het verschuiven van mijn eigen pad, waar het openen van iedere dag, tot mij komt en kan verrassen hoe het voelt om te weten, dat de stroom waarin ik zit, uiteindelijk met iedereen kan delen.

Het Beeld.

Het beeld wat ik van mijzelf had, was gecreëerd hoe andere mij zagen, mij daarin ook in ging gedragen totdat in mijn spreken naar mijzelf er iets begon te veranderen en ik een hele andere vrouw kon zien,die wel kon onderscheiden in hoe het is om jezelf te volgen in het spreken en schrijven en het dons wat ik dacht te moeten gebruiken van mij af wistt te schudden,door het oordeel die ik voelde en steeds aan mijzelf vertelde dat wat ik doe, ook daar perfect in wilde zijn.Maar dat was een oude conditionering die soms wel eens verschijnt in de neiging om mij terug te trekken van wat schrijven en wat spreken weg te halen,maar in een volgend moment besef, hoe de conditioneringen kunnen wreken in wat het kan zijn, om te ervaren dat het sprekend schrijven mij aan het leren is, in de stroom van ondervinden,het recht van wie ik ben, zich blijft ontvouwen zoals het komt,en daar geen vast patroon in is te vinden.Dan alleen is te zien hoe mijn werkelijkheid ook kan veranderen en ik meeloop met mijzelf.Waar het oordeel van de vele afwijzingen die ik heb gehad,buiten mijn zone kan leggen en opnieuw mijn taal gebruik in het uitleggen naar mijzelf. De druk van buitenaf kan onderscheiden en kan lachen om het moment, in mijn delen van de voetstappen die ik zet en naar mijn eigen beeld probeer te brengen, die ik in feite nog lang niet heb.Maar ondertussen wel heb begrepen, dat dit de oude conditioneringen zijn, vanuit een ver verleden,vanuit het beeld wat ik had gecreëerd en door andere steeds weer bevestigd werd.Mij daar nu los van maak in het kijken naar mijzelf,in het ondervinden, als ik dat blijf doen,in de vernieuwing kom en blijf voelen in wat ik laat zien  aan mijzelf en blijf vertellen dat mijn persoonlijkheid kan verdwijnen in het ontstaan,en dan vaak de stilte ontvang, in het gebeuren van mijn luisterend spreken en mijn taal in de vernieuwing zet, die ontstaat, als ik blijf delen in het ontstaan van schrijven en spreken.
In het beeld wat ik had en zo kan veranderen in ieder moment, wanneer ik schrijf of spreek,waarin alle oordelen weg kunnen glijden naar het  beeld die ik kon hebben,die vanuit mijn eigen conditioneringen zijn gezet,en nu vanuit mijn schrijven en spreken het op de juiste plek heb neergezet,waar mijn beeld de ik had geen invloed meer heeft, om mij te beperken in wat ik laat zienEn het beeld altijd bij kan stellen in ieder moment wat er dan gebeurd als ik blijf schrijven en spreken, in het laten weten dat er geen beeld meer is, dan alleen het ontstaan in dit moment van mijn eigen taal.

Ring van vertrouwen.

De verdikking in een verdunning te laten ontvouwen is een release van het verkrijgen, dat de tijd van delen mijn aandacht vraagt, in het zilverschoon verschijnen, de draden van het ontstaan, ergens uit kan trekken,naast mij neer kan leggen en kan voelen hoe de lichte regen mij overspoeld, in het weten in wat er wordt bedoeld,zoals ik in mijn gesprekken kan laten zien,dat de tijd die ik ervoor neem geënt is in het beleven, dat mijn deel van laten zien,in het bewegen van de dag,waar het kromgelegen pad waar op ik loop,mij veel meer zegt dan het delen op mijn blog,dan het delen op een kanaal,die door andere kan worden ervaren en zeker kan worden gezien als een bijdrage, hoe het kan zijn om naar mijzelf te kijken en te spreken,te luisteren naar eigen stem, in de belangrijkheid kan zetten en verbolgen kan zijn in de afleiding van mijn spreken.Hoe mijn taalgebruik echt iets laat weten in ieder moment dat ik deel.Niet alleen de schoonheid van ondervinden,maar de juiste vorm neerzet in het laten klinken zoals een gong kan slaan en dan kan horen in het verstaan dat de veelheid aan mijzelf laat zien hoe de situatie ook is, ik altijd in een flow ook ben en kan benaderen zoals het voelt,zoals een warme deken niet meer nodig is,maar de waarde in het gesprek,en het vergeten van een vorig beleven, zo uitzonderlijk op gelost ook ligt in de beweging die ik laat zien.Het bewegen naar mijzelf krijgt de betekenis die het verdiend.In het onverlaat ontvouwen, waar ik thuis ben in mijn eigen schrift,waar mijn hartslag in het vertellen ook kan laten zien in het overgoten segment,wat een onderdeel van het geheel kan blijven in het delen naar mijzelf van mijn eigen schrift.
Het nieuws wat onder de horizon kan verschijnen,in wat ik deel, altijd naar mijzelf zal blijven,waar de mooie laag van schrijven mijn taal ook ringt ,en mijzelf daarin trouw kan blijven,in de zegen die ik voel, vanuit mijn stilte is verteld en in eigen genoegen altijd is neergezet.In de ring van vertrouwen,waar ik mij aan hou,waar de lichtheid van mijn leven verstevigd kan worden, door te blijven spreken met mijzelf.Door te weten dat wat ik laat zien, de voeding blijft hebben in de energie die het mij geeft,in de houding van delen en het niets anders meer heeft,dan de ring van vertrouwen die ik laat zien.

Rand van Delen.

Meester kunnen zijn over eigen taal en spreken,over de rand van delen en het mij een genoegen geeft, in het ontvouwen in wat ik lees hoe de verhoudingen die ik vertel, meer past in het weten, dat wie ik ben, niets zou kunnen veranderen zoals ik mijzelf nu ken.Vanuit mijn rust en kalmte niets meer hoef te doen dan alleen in mijn delen ook kan zien hoe mijn wijsheid zich heeft verspreid over mijn eigen kunnen.Waar de hobbels gladder zijn dan het wijzen naar de ander,dan alleen te zijn en niets hoeft te veranderen in het te laten ontstaan,hoe het verlangen in het laten gaan,mij heeft terug gezet naar mijzelf.Waar de rust van ervaren in ronde vorm zich kan uiten,zich om kan draaien in hoe het was,dat mijn vertellen in eigen taal volledig is omarmt, in mijn dagelijks ontvouwen wat ik aan mijzelf vertel.De gang die ik maakte en verwonderd bleef zijn, hoe mijn taal in het bijzonder bij mij blijft en ik niet de stenen op laag water zoek,maar in het verblijf van dit moment,alleen kan vertellen in wat er nu ontstaat.En voel mij belichaamd in het schrijven en leg het ook niet meer uit, maar laat aan mijzelf heel duidelijk weten dat hierin de lichtheid van mijn leven zich in uit.Het is  de schoonheid die ik voel in de schittering van mijn delen ,in de veelheid die ik voel in het beleven dat alle kanten die ik beschreef zijn verdwenen in de geaardheid van mijn zijn, en het mij weing kan schelen hoe na een bui regen ook de druppels kunnen verdwijnen in de schaduw van verblijven waar men voor kiest,en ik alleen zal blijven in mijn eigen taal en tijd in de verkenningen die ik heb ontmoet, een plek nu heeft, in het beschrijven van eigen  meester zijn, in de rand van delen,waar de rust mij vindt,waar de parels in de oesters open springen en ik geniet van de beschrijving hoe het voelt, om verder te kunnen drijven vanuit de ontspanning die het heeft en in de rand van delen, het meeste overlaat aan wat er komt in het delen van het ontstaan in dit moment.

Kalmte.

Ik doe dit voor mijzelf en laat soms eens zien, hoe de taal die mij bereikt, voor mijzelf  ook is bedoeld.Soms zwaai ik wat naar buiten en kijk mijzelf ook aan, waarin ik voel hoe mijn voeding in het duiden, soms een andere kant opgaat, waar de trilling kan ontstaan en mijn bewegen naar mijzelf, mij kan overrompelen in alles wat ik zeg.De stap die ik heb gezet en in een  eigen vorm ben gaan zitten, wellicht wat stenen op een vuur kan leggen,om mijzelf zo te zien in het spreken op een filmpje, in wat het mij diend hoe mijn status van mijn zijn, ook kan laten zien in de voeding van beschrijven, in het kijken naar mijzelf,waar mijn verwachting naar de ander in een order is gelegd en terug kan beleven als ik voel, dat onbedoeld mijn aandacht soms ook vraagt in het weten van mijn taal,dat de weg die ik heb bewandeld zo eervol is gebleken, in wat ik naar mijzelf ook zeg.
Het is mijn kalmte die mij dwingt,vanuit mijn inslag van vertellen,dat wat er ook gebeurd, in mijn eigen ervaren, ik nu terug kan zien en kan lachen in de bewegingen die ik maak.Hoe het voelt  wat ik  altijd naar mijzelf ook zeg.Om duidelijk te blijven in wat er komt en niet als vanzelfsprekend willen blijven vertellen, dat mijn taal die ik bezit niet over kan brengen zoals ik het voel.Maar dat het voor mij het belangrijkste blijft, dat in het delen van iedere dag mijzelf weghaalt in het vertellen naar de ander.In het aanbieden dat het kan om met jezelf te spreken,om de taal die gewillig is gebleken in de vouw die ik leg en het soms op kan bergen in de lade die ik open trek in elk moment van schrijven.Het is mijn werkelijkheid geworden,in de waarheid die ik zie, hoe mijn kalmte mijn vooruitgang is geworden, in het vertellen hoe het  ontvouwen in wat ik doe ,de eigenaar is geworden in wat ik kan laten zien.
Ik deel omdat ik dat zelf wil,vanuit de voeding die ik voel,waar mijn stilte in beweegt,waar mijn stappen die ik zet, niets met een ander te maken heeft,dan alleen te weten dat in mijn zachte kant waarin ik sta, de ontpopping van wat mooie vlinders kan laten gaan en de ruimte bied om te vlinderen in eigen gebied, eigenlijk alleen de bloemen nodig zijn in het openen van het hart,waar de nectar in eigen weten ieder dag de nieuwe start weer weet te maken in het schrijven naar mijzelf.Ik heb daar niemand voor nodig dan alleen mijzelf in dit moment,daar waar mijn volwassen worden zich heeft vast gelegd,hoe ik nu kan kijken vanuit de kalmte, die ik heb gekregen door te blijven schrijven naar mijzelf.

Luisterend Spreken.

Het normale in mijn ervaren spreid zich voor mij uit en durf ik te stappen in een vergetelheid van wennen, dat mijn stemming die ik heb, vooruitloopt in de tijd van een verenigd ontvouwen,waar de taal die ik behoud zichzelf weet te vullen, hoe het zich verhoud in het ontstaan van mijn schrijven en spreken met mijzelf.De verandering die ik zet,in het flinterdun beschrijven,dat in de bijzonderheid van verkrijgen mij daar in kalmte vindt, om te kunnen stijgen naar een gebied waar de belangrijkheid in een zwijgen iets zegt, wat mijn stilte laat zien,en in lange strepen de weg ook maakt dat een bewegen naar eigen taal,de zinnen die ik zet,in het vertrouwen zijn ontstaan,vanuit de klank die meer kan resoneren, mijn gang laat gaan,in het delven hoe de maatschappij zoals ik het ervaar,mij niet kan vullen zoals mijn taal dat kan.Zoals het kunnen beschrijven hoe het voelt in de lijn van verdelen, in de hoop die ik er van krijg als ik zie hoe er velen in de afleiding van de ander zit.De afleiding naar de ander is in alles te zien,zag het vanochtend in een reeks van de zogenaamde spirualiteit.Dat niemand op het idee is gekomen om te weten dat het spreken met jezelf de oplossing zou kunnen zijn, om te ervaren zoals je bent,en niet meer hoef te luisteren wat een coach alleen maar kan laten zien,dat de macht van beter weten,mensen onderdrukt,zichzelf daarin weten te vergeten en als kleine kinderen zich denken te vullen in het zogenaamde helen, wat niets met jezelf te maken heeft.Je kunt in het verstaan van eigen taal,jezelf ontvangen en gaan begrijpen dat wat er wordt verteld door de ander,vaak niets met jou te maken heeft,zelfs een beschadiging zou kunnen geven in het ontvangen wat je doet,en in feite in de waarheid van de ander kan gaan zitten,zonder dat je met jezelf ook spreekt.Eigen waarheid kan ontvouwen in de taal die men heeft,door te spreken en te schrijven door te weten wie je werkelijk bent,en daar de aandacht naar toe kan leggen in het luisteren naar jezelf.

Inzichtelijk.

Iedere keer het stukje inzicht wat blijft komen in het ontstaan van mijn taal,waarin mijn woorden kunnen vertellen hoe ik nu kan spreken op mijn kanaal.Hoe mijn verbazing in het delen tot ontroering leid,en ik met tranen in mijn ogen mijzelf aankijk en kan ervaren wat het doet als ik tegen mijzelf kan zeggen hoe het voelt om eerlijk en oprecht door storm en regen ☔ te bewegen in mijn taal.Het inzicht heb gekregen dat ik mag spreken zoals het komt en kan roeren tot een papje wat gladder is, dan te weten dat mijn mogelijkheid van spreken eigenlijk heel bijzonder is.De bijzonderheid in mijn spreken gooit alle remmen los en kan ik laten weten hoe mijn taal die wil ontvouwen zoals het komt, geen rechter in een oordeel kan geven,dat mijn taal de gelegenheid ook pakt om willens en wetens in een volgend spreken nog meer duidelijk wordt.
Het inzichtelijke wat ik ervaar heeft ook te maken hoe het luisterend spreken ook kan gaan, in het blijven ontdekken, hoe het is wanneer de klank anders kan worden ervaren en daar een boodschap in ligt.
Mijn boodschap van vandaag heb ik kunnen voelen in het spreken naar mijzelf,in het laten zien wat er kan gebeuren als ik werkelijk vanuit mijn belichaming spreek.Dan ontstaat mijn eigen waarheid in de woorden die ik schrijf en in betekenis kan zetten, om te spreken vanuit mijn taal,om te kunnen ervaren dat het spreken op mijn kanaal misschien de toekomst krijgt in het beleven van eigen taal,omdat ik nu kan weten wat het mij brengt,dan alleen te schrijven op mijn blog,en in de momenten van eigen ontmoeten ik mijzelf kan zien hoe opgelucht ik kan wezen,waar mijn taal in is te zien.

Stromend Ervaren.

Het bevrijdend schrijven 📝waar mijn taal kan ondervinden hoe het voelt, om in bijzijn van ontdekken dat in mijn spreken op mijn kanaal, ik alleen kan laten weten hoe het voelt om daarin te kunnen zijn.
Alle woorden die ik zet in mijn bevrijdend schrijven, laat de kant van intimiteit ook zien.Waar mijn vullen van eigen energie zo laat blijken dat in mijn schrijven in de gewoonte die ik heb,veel meer kan laten ontvouwen,dat als ik spreek vanuit mijn stilte,dan ontstaat de meervoud in het verkrijgen hoe mijn stilte zich verhoud in het kijken naar mijzelf en al genietend kan laten blijken, dat in alles wat ik zeg vanuit mijn stilte is gekomen.Zo wonderlijk kan ervaren dat er soms geen woorden zijn,dan alleen in mijn schrijven in mijn bevrijdende taal.Het verschil in delen heb ik onderzocht,en is gebleken dat mijn schrijven naar mijzelf mij uiteindelijk beter past,dan te spreken vanuit mijn stilte, die mij laat voelen hoe het kan zijn, om stil te zitten voor een scherm,en ik aan mijn ogen zie ,wat stilte kan betekenen.
Het gevoel wat ik dan krijg,zo high kan wezen, dat in feite alles verdwijnt in een leegte van mijn taal.Waar het verschil in schrijven en spreken zich duidelijk maakt, in het besef dat wat ik geef en laat zien, gekomen is door alleen te doen zoals het komt,waarin het ontstaan laat weten om te genieten,om te blijven ontvouwen in mijn taal en zo af en toe mij laat zien hoe het kan voelen om vanuit mijn stilte te kunnen spreken.Omdat ik weet dat het doorstroomd in al mijn mogelijkheden om te spreken vanuit mijn eigen taal.,en soms kan laten zien wat er kan gebeuren in het stil staan van eigen taal,om te kunnen zien hoe mijn energie blijft stromen in wat ikzelf ervaar.

Taal die past.

De ruimte die ik proef is te vergelijken in het creëren, waarin mijn tijd van schrijven voor mij belangrijk blijft, in het ontvouwen waar de stilte wordt gevoeld en ik bijna niets hoef uit te leggen dat het delen in wat ik doe,alle gaten en hoeken zijn belicht en eigenlijk nog meer kan delen op mijn kanaal.Dat als ik daarin verschijn vanuit mijn stilte, ik blijf spreken en vaak enkel wat zeg,dan alleen in mijn stilte te verblijven.Heb de neiging om te spreken zoals ik schrijf,maar wonderlijk in eigen ontmoeten er eigenlijk alleen mijn eigen stilte overblijft. Kan genieten hoe het voelt, om in eigen bewegen te willen laten zien dat mijn volledigheid in wat ik voel te kunnen delen zoals het komt.Het spreken over belichaamde taal,neemt mij mee in het moment van delen en kijk ik mijzelf steeds aan en hoor mijzelf praten,waarin iedereen kan zien hoe mijn taal zich wilt uiten vanuit mijn stilte die ik versta.Vanuit de ontroering die ik voelde in het verstaan van eigen taal.Niets liever zou willen dat in het begrijpen van eigen spreken het wonderlijke kan ontstaan, in het verbreden van de kennis die ik voel,en mij over kan geven aan het moment in mijn delen en kan laten zien wat het met mij doet.Het zou zo bijzonder zijn als ieder mens dit zou willen doen, om te spreken en te zwijgen,om te voelen wat het met je kan doen in het Luisterend Spreken,wat ik kan laten zien.Wat in feite voor een ieder een verrijking zou kunnen zijn, in het ontvouwen en naar jezelf kan luisteren in de taal die  past.

Stroom van Ontvouwen.

Het schrijvend beleven  is in ervaren heel anders dan als ik spreek op mijn filmpjes,en kom erachter dat mijn schrijven iets anders vraagt dan voor te lezen en het ook willens en wetens gescheiden hou,omdat terwijl ik spreek eigenlijk in het moment waarin ik zit, alle aandacht vraagt,en ik het heerlijk vind om daar in te blijven.Om te kijken naar wie ik ben,in de rimpels die ik zie,met soms een band in mijn haar,mijn handen die bewegen,mijn lippen wat breder kunnen laten zien,hoe mijn lach als een betovering kan verschijnen en ik vergeet om voor te lezen in waar mijn taal voor staat en kan vertellen hoe in het momnet van schrijven een ander delen is,dan te spreken in mijn filmpjes.Dus nodig ik de mensen uit om toch eens te kijken op mijn YouTube  kanaal van Luisterend Spreken  van AnnamiekeKlomp en daarin zou kunnen ervaren wat belichaamde taal in werkelijkheid ook is.En niet is te vergelijken met wat ik schrijf en zelfs niet kan voorlezen, in het moment dat ik in mijn eigen filmpje zit, vanuit mijn stilte kan laten zien wat er kan ontstaan.De betovering die het heeft dat zodra ik weet dat ik wordt opgenomen,mijn stilte vraagt om heel rustig uit te kunnen leggen hoe het voelt om te kunnen luisteren naar jezelf.Het heeft mij naar een andere opening gebracht om te kunnen delen met het plezier wat ik krijg om terug te kunnen kijken en het mij verrijkt om trots te kunnen wezen in wat ik heb bereikt,dus te blijven delen als ik met mijzelf spreek.In de stroom van ontvouwen,in de zeldzaamheid van delen, vanuit het moment, wat het vraagt om te blijven spreken zoals het komt.

Terwijl ik spreek.

Zo wonderlijk in het ervaren,in het sprekend ontvouwen, dat in een filmpje kan laten zien,waar ik alleen met mijzelf kan praten en mijzelf kan laten zien,hoe mijn gezicht mee kan bewegen.Hoe mijn stilte naar voren schuift, dan een voorlezen van mijn werk, heel moeilijk blijkt ,omdat ik merkte dat in het voorlezen van mijn taal, zo direct in dit moment wilt zijn, in de stilte mijn aandacht vroeg, omdat vandaag vanuit mijn stilte, mijn aandacht naar mijn moeder ging, omdat haar verjaardag zoals vandaag, een andere aandacht vraagt.Niet de begrafenis van mijn broertje ,maar de dankbaarheid  dat ik er ben,dat ik een vergeving voelde naar mijn moeder die ik heb gekend.En wil in dit moment haar bedanken dat ik er mag zijn,dat ik mijn leven zoals het nu is ontvouwen, zo dankbaar in kan zijn,en vanuit het vergeven, hoe het kan zijn, om echt te ervaren, dat ik blij ben dat ik er ben,en niet ben blijven hangen in al wat is geweest.Maar door mijn eigen taal te weten ontvouwen en in de vergeving kan voelen,hoe belangrijk het blijft,dat in het schrijven en spreken mijzelf heb geheeld. Daarin het leven kan vieren,zoals was bedoeld in het spreken met mijzelf.In het kunnen delen in dit moment.In werkelijk te kunnen voelen dat mijn dankbaarheid naar mijn moeder nu is verteld,in het ervaren in wie ik ben,en door mijn filmpjes te ervaren in wat ik vertel,geen angst meer voel,geen oude hiaten,maar de compleetheid kan laten zien, wat er kan gebeuren in mijn stilte.Dank je wel ,voor wat je heb gedaan,om mij op deze wereld te zetten,om te zien dat mijn beweging naar de vrijheid zo volledig is gegaan en nu alles kan vergeven,alles nu een plekje heeft, om in dankbaarheid te te kunnen zijn, in wat ik van mijzelf kan vertellen in het verstaan.Het vieren van mijn leven heeft daar veel te lang op gewacht,maar nu ik het kan voelen en mijzelf kan vergeven, waar de taal mij in heeft gebracht,om te kunnen schrijven en te spreken, zoals ik nooit had gedacht,maar de stroom van ervaren, mij verder heeft gebracht als ik mijzelf kan zien terwijl ik spreek.

Droom.

In het herhalend beschrijven van eigen tekst,van eigen ontvouwen waarin mijn waarheid is te vinden, hoe  het klinkt als ik mijn eigen stem gebruik.Het klinkt zachter en heel bewust en door de kalmte vanuit een rust dat ieder woord wat is verteld ,zo beklijft is in mijn leven.Er is geen droom die ik nog heb, maar leef in de droom van ontvouwen,van hoe ik mij nu voel, zoals jaren terug, is niet meer te vergelijken.Door mijn eigen taal te kunnen gebruiken en mijzelf vertel, ook al lijkt het een herhaling voor een ander,maar wat voor mij ook geld, is de overwinning van een verlamming, die ik opliep in het luisteren naar vele anderen.Ik luister nu alleen naar mijn eigen stem, waar de klank van vertrouwen zich nu richt op het ontvouwen in ieder gesprek.Ik ben omringd door een kalmte, dat alles wat is gezegd nu geen aandacht meer nodig heeft, vanuit de aandacht die ik heb gegeven, terwijl ik schreef, komt er een ontspanning en als vanzelf de ruimte neemt, in de toegang die het heeft, in de rust vanuit de richting die ik  voel en kan ervaren ,als iets de aandacht wilt ik het mijzelf kan geven .Het is de aandacht naar mijzelf en heb ontdekt hoe een voeding kan werken, dat als ik met mijzelf ook spreek, er altijd een verduidelijking komt om te ervaren dat mijn aandacht die ik geef, genoeg laat zien om te kunnen afstemmen op mijzelf.Geen enkele andere reden terwijl ik schrijf heeft mij weerhouden om goed te ervaren in wat ik zeg,zodat mijn klank kan resoneren.De aandacht die het vraagt in soms een oeverloos geduld,die er van te voren nooit heeft mogen zijn, in de woorden die ik beschrijf.De stroom van willen schrijven,van willen luisteren in wat ik zeg, maakt mij steeds meer duidelijker, dat de aandacht die ik geef ,zich nu terug geeft in wat ik kan schrijven.Gekscherend ik eigenlijk vertel hoe de aandacht naar mijzelf genoeg is om te weten dat de rust die ontstaat vanzelf kan ontvouwen als ik maar bij eigen waarheid blijf.Het is de aandacht die ik voel in al mijn woorden, die nagenoeg een opening maakt,waarin de stenen veranderen in een zacht tapijt,waarin de klaarheid van ondervinden, altijd heb gelooft dat wat ik schrijf altijd een thuis komen is bij mijzelf.Vanuit de aandacht die ik geef.

Volgende stap.

Het werkelijke thuiskomen is verteld in het laten weten dat in mijn beschrijving mij ook verteld dat een volgende stap wordt gezet, ik het heel spannend vindt om te delen,maar in goed overleg,wil ik gaan spreken en gaan vertellen om voor te gaan lezen vanuit mijn eigen werk.Omdat ik voel dat alleen het lezen van mijn blog niets kan brengen, hoe het voelt om te weten wat belichaming is,en dat probeer te duiden op mijn kanaal van you tube wil gaan zetten.En had nooit gedacht om dit te willen doen,maar de verandering die het bracht,de moed en in verbinding te blijven staan, waarin de meester is gezet,waar de grond waarop ik sta een nieuwe uitnodiging vraagt om er anders ermee om te gaan.Dus ga ik het proberen om te laten zien hoe de klank mijn taal ontvouwt en probeer om een andere weg te vinden in het vertellen hoe het klinkt om alles eens voor te lezen op mijn kanaal die youtupe heet.Luisterend Spreken onder de naam AnnamiekeKlomp en heb al de stap gemaakt in het delen,vond het eerst heel eng,maar na wat seconde stroomde mijn woorden, zoals ik ken, en had ik bijna geen tijd om mijn werk voor te lezen,maar in de eerste keer er zoveel plezier ontstond in het kunnen vertellen op een filmpje, wat eigen taal kan betekenen als ik blijf luisteren naar mijzelf.Ik heb de stap genomen in de wereld die youtupe heet,maar het mooiste wat ik bemerkte, dat terwijl ik sprak, nog meer naar mijzelf kon kijken en spreken, dus een beleven dat het kan, om te laten zien wat taal kan betekenen als ik spreek en nu kan weten dat ik het zelf ook ben in de volgende stap van delen.

Anders ervaren.

Het ontluikende waar het om gaat, dat geen enkele bevestiging waar het om vraagt, in het genoegen van eigen zijn,waar ik niemand in kan dienen,dan alleen mijzelf  te zijn, en te mogen ervaren in wat ik schrijf in de voortgang van mijn delen, er weinig overblijft in het nemen van een besluit,wat uiteindelijk is te doen in de breedtes die ik leg en omgewoeld kan worden,zoals  mijn blazen in een glas er voor kan zorgen,dat het water rond kan draaien en dan morst over de randen in het keren en dan kan zeggen dat het half vol kan zijn.
Zo ontvouwen in een zacht gebaar,waar mijn handen spelen,waar het lezen van mijn taal de reden blijft in al mijn delen.De volwassenheid die ik voel, in de lade van bewaren,soms weer eens opentrek en kan zien dat de wijze waarin ik nu schrijf zo anders is te ervaren.

Eigen Meester.

Wat stiller als voorheen luister ik naar het gegeven, hoe mijn lijf zich aanpast aan mijn tijd,hoe de stijl van ontvouwen in een ander jasje past en ik niet kan weten waar mijn ogen kijken en mij afvraag met welk een geduld in mijn schrijven, er om vraagt ,om in de vlakte van mijn ervaren te blijven staan.Het gereguleerde in wat er kan ontstaan, blijft voor mij de opening in de zachtheid van mijn bestaan,waar de wet van delen in het ondergaan,zo vanzelfsprekend is gegaan,zo vanuit mijn taal in wat er is beschreven en in de kantlijn van het ontstaan, daar over blijf schrijven.Het is mijn taal die mij begroet,en niet van binnenuit komt, maar door te schrijven en te lezen,door te spreken en te delen, dat buiten mijn oude gewenning, ik heb geleerd dat er geen woorden in mij zitten,maar door mijn handelen in dit moment, ik zoveel kan schrijven in het ontstaan in het verkrijgen van eigen taal.Dat ik nu ook weet dat de goeroe die ik zocht, eigenlijk nooit heeft bestaan,en alle tochten die ik heb gemaakt, om mijzelf te kunnen lezen, werd gegeven door mijn taal,die niets anders wilde, dan wat ik steeds laat zien,om in contact te blijven met wat ik schrijf, mijn waarheid die ik voel, te kunnen ontvangen, niets heeft te maken wat  coaching daar mee heeft  van doen.Maar gewoon te gaan spreken met mijzelf,te schrijven en te luisteren hoe het voelt, om de redelijkheid van verblijven mij altijd omarmt, in het verschijnen wat op een eigen document is gaan lijken,maar dat ik zo blij ben in het verschijnen naar mijzelf, dat ik mijn eigen coach ben geworden en er iets anders voor mij niet bestaat.Geen engelen,geen goeroe,geen offers hoef te brengen, dan alleen aan mijzelf te kunnen vertellen, hoe de band is ontstaan,hoe mijn zachte kijken er mag zijn,hoe mijn ontwijken, ik nu kan verstaan en er niets is overgebleven, in wat ik heb moeten horen, in alle pogingen die ik heb gedaan, om gezien te willen worden. Geraakt te kunnen zijn als ik kan spreken met mijzelf  dan kan ervaren, dat het gezien willen worden te maken heeft hoe ik mijzelf nu kan verstaan, en kan schrijven iedere dag,in wat er kan gebeuren als alles wat buiten mij lag, nu op kan pakken, in de taal die buiten mijn bereik eerst lag,omdat ik vergat om naar mijzelf te luisteren.De simpelheid ten top,wat bij mij is gaan horen,is te spreken zoals ik schrijf,zoals ik kan luisteren,en mij wijdt aan de taal die zonder enig dwang alles zou kunnen vertellen waar ik naar verlang.Wat goed blijft voelen,wat mij vult in het onthullen van mijn taal en mijzelf daar weer weet te vinden.Daar waar ik mij thuis voel, waar ik kan zijn die ik ben en geen enkele goeroe of meester nodig heb,omdat ik weet dat ik mijn eigen meester ben.

Vloedlijn

Het voelt heel goed om een eigen document te hebben,dat wil zeggen, dat in alles wat ik ontvouw, alleen met mij heeft te maken.In wat ik kan ervaren, hoe het voelt om in al mijn schrijvend ontdekken, aan mijzelf uit kan leggen,dat wat ik heb te vertellen, in de taal die tot mij komt,die logischerwijs aan mijzelf laat zien,hoe druppels groter kunnen worden,hoe de wind steeds steviger wordt,en hoe de bomen sterker lijken,dan het kan hebben.De straten leger zijn,de ramen veel dikker.De sluizen open kan zetten,als de schellen van de ogen zijn gevallen,waar het blind zijn, voor eigen taal, veel meer kan hebben,dan het doet lijken zoals voorheen.Ik troost mij met de woorden die zijn gezet,die in de vloedlijn van ontvouwen is ontvangen,en in het minder voelen zoals het was,zo volkomen terrecht mijn taal ook past om een eigen document te hebben.Dat wil zeggen in wat ik schrijf,in wat ik blijf ervaren, dat de zegen die het heeft, blijkbaar niet bedoeld is voor de ander.Maar mijzelf toe kan spreken in de keuze die ik maak,waar de lijn van geven misschien een ander raakt.Maar in mijn beseffen van mijn taal, wat ik kan herkennen, hoe de zoom te leggen in de stand,hoe verder ik kan kijken naar de overkant, waar de streep geen einde heeft,maar een nieuw begin om het mijn document te noemen.
Ik hoef geen toestemming meer te vragen, geen kanalen die er zijn, dan alleen het weten dat ik in mijn eigen taal kan schrijven en kan spreken zonder enig spijt,dat de tijd die ik heb genomen een investering naar mijzelf ook was, en moet bekennen dat door mijn ervaren ik anders in mijn schrijven sta.
Het heeft geen functie naar de ander,maar een welbevinden in mijn eigen tijd.Daar waar mijn ruimte mij kan dragen,mij laat schrijven zoals het gaat,mij laat zweven boven het wonder, dat er eigen taal bestaat.En de rimpels in mijn vijver veel groter kunnen zijn, als ik blijf vertellen hoe het kan zijn om zo te kunnen schrijven.Om mijzelf gerust te stellen, in wat het geeft, in de warmte van mijn gloed,en altijd weer opnieuw kan spreken en mij kan uiten naar mijzelf in het weten dat wat ik vertel vanuit mijn waarheid is gerezen.
Het eenvoudige in wat het kan zijn,vraagt om het teken van de verbinding die ik leg, als een warme deken in de vloedlijn die het heeft, mij omhult, in het document van mijn eigen leven.

Document.

Het verschil  wat ik nu ervaar, is de ruimte die ik zie, om daar in te stappen.Voel een rustige gloed,  die maakt dat de taal die ik gebruik,even wilt ontspannen en terzijnertijd in de afstand die ik neem, zo weldadig is te voelen in de constante lijn van delen.En hou mij vast in het gestelde besluit,dat mijn ondernemen op iets anders stuit,in de vergelijking die ik schrijf, als een back-up wil gebruiken, als ik mijzelf ook lees en in de drive van ontmoeten, mijn lijf aangeeft, om daar naar te kunnen luisteren, mijn stem gebruik in de overlapping die het heeft, vanuit de wens om helder te kunnen zijn,omdat in mijn onverlaat schrijven een energie opbouwd, die is te vergelijken met de storm die al dagen woed,in de kracht van spreken en ik mijn eigen taal bezie, hoe het verlopen van de tijd,mij in kalmte laat blijven en er niets voor voel om mij te laten glijden naar de machteloosheid, die in de wind wordt aangegeven,die in mijn moment van zijn, alles terug kan leggen in waar het hoort te zijn.
En dat is bijmijzelf ,dat is de reden hoe het valt,hoe te ervaren dat in het oneindige mij laat zien, hoe ik weet  te ontvouwen naar wie ik ben,in de intelligentie van kunnen zien,hoe in mijn taal mijn dag begint en ik blijf ervaren,dat wanneer de wind harder schuurt langs mijn huisje, ik er tegenin kan lopen,tot een besef,dat de schoonheid soms wordt verborgen in een ijdelheid van spreken,van durven te kijken wat er kan ontstaan,waarin ik hetzelf kan lezen hoe het kan gaan, als de zachte handeling laat verstaan,dat het verbreken in wat ik heb gedaan,nu mijn nieuwe ruimte is geworden,daar waar ik kan verblijven,waar de stilte de hoogste prioriteit zal zijn.Waar mijn bewegen zoals het komt, in zachte termen neer kan leggen en mijn twijfel geen twijfel is ,maar een ontdekken, dat de taal die ik bezig, niets anders is om mijzelf te blijven voeden, in wat het krijgt als ik het idee kan hebben dat het water naar de zee zal zijn.
Het is een document geworden,waarin ik heb laten zien wat mijn eigen taal met mij heeft gedaan. En in de reeks van delen ik soms iets anders voel, dan in het beschrijven zoals het komt,en ik geen rekening meer wil houden of een ander dit wel leest,maar als een document neer wil zetten,en misschien veel later, dan was gewenst wordt begrepen,dat alles wat is beschreven, oneindig verder zal stromen,wat in mijn eigen document vast kan leggen, wat het voor mij betekend om te kunnen zeggen,dat het goed is zoals het is,dat vanuit een ander kijken mijn eigen document vast kan leggen en alles terug kan lezen in wat ik ben gewend.

Zoal het is.

Het lijkt als een verstevigd begrijpen, hoe mijn uitleg in het ontstaan zo grillig kan lijken en sommig schrijven ook weer weg kan halen en het voor mijzelf ook hou.Zodat het in de aandacht die het had, gericht moet blijven en ik soms wat uitstapjes maak, in een stukje verleden,dat als ik het terug kan lezen, het eigenlijk al achter mij ligt.Dat in het duiden wat ik ervaar,mij alleen kan afleiden in wat ik werkelijk zeg.
En wat ik werkelijk zou willen vertellen in wat ik zelf ervaar, is mijn vermogen in het delen, hoe mijn taal mij vormt en in het genoegen van schrijven,  wat ik nu voel, in het achterover durven leunen en mij niet meer druk ga maken zoals ik zit.Dat wat er ook gebeurd,of ik nu vanuit mijn stilte of mijn kracht alleen kan weten, wat het mij heeft gebracht.De duidelijkheid in het verkrijgen, om de taal te kunnen zien, in eigen beheer zou moeten nemen,maar ook wel voel, dat het alleen gericht aan mijzelf kan zijn.De overtuiging die ik had om een ieder te betrekken in dit fenomeen,slaat de zucht van weten veel harder om mij heen.En laaf ik mij in mijn eentje, wat verder dan een dankbaarheid kan laten zien,en al mijn posten zich omringd in de vele ontmoetingen die ik met mijzelf ook heb.Eigenlijk is het een cadeau 📦 tje die ik geef,in  dankbaarheid kan voelen, hoe het leeft,hoe de taal die ik beschrijf, ook door andere kan worden gelezen,maar begrijp steeds meer, dat het kiemende in wat ik heb ondergaan, lang niet voor andere is te begrijpen.Omdat ik weet dat het mijn waarheid zal blijven, in alles wat ik deel, in de vorm van verkrijgen, waar mijn eigen taal zich in bevind.Het is de afstand die creëert, hoe mijn beschrijven  zich kan keren, zoals ik het nu ervaar.
En mijn winst in het vertellen ook kan laten zien, dat de prioriteit die ik dacht te hebben nu anders wordt gezien. Mijn inslag van vanavond ook wel degelijk kan voelen, waarin ik mijn stiltes heb laten zien,waarin ik heb kunnen rouwen en kunnen lachen, om te zien dat er voor mij in feite niets is veranderd, hoe de verhoudingen in dit moment geen lijn meer kunnen trekken,waar eigenlijk geen grenzen meer zijn.
Mijn ogen doen zeer van het kijken, van het lezen in het verslag,dat ik even een pauze  ga nemen,omdat ik voel in het genoegen van schrijven alles even laat bezinken in de tijd die ik er voor neem.
Dank je wel AnnaMieke voor dit mooie besluit,voor al het schrijvend beleven,en zeker begrijp, dat in al het vertellen en ervaren mijn lichaam ook aan kan geven, om alles het even te laten, zoals het is.

Dankbaar zijn.

Vanuit dankbaar  te kunnen zijn in het vertellen,in het bewijs dat ik schrijf,dat in mijn overwinnen, door mijn taal, alles in feite gelijk is getrokken en doorziet, hoe de verweven stukken die ik had gezien, zo feilloos in elkaar kunnen passen en het diend om erover te blijven schrijven.In het dankbaar zijn naar mijzelf,wat ik heb mogen proeven en dankbaar blijf, in wat ik kan ontvouwen.In wat er kan ontstaan, dat in het vertrouwen van  mijn taal,  verder blijf gaan.en mij dankbaar durft te voelen wat er in mijn eigen taal kan ontstaan.
Geheel ontroert in het voelen, wat een belichaming kan doen,bleef ik wat stiller zitten, na het gesprek met een vriend(Maximus Peperkamp),dat het kunnen ervaren in wat het doet,zo zeldzaam in stilte heb gezeten, alleen maar kon ervaren in wat het met mij doet,in wat eigen taal wist te vertellen, dat het raakt vanuit een stilte in het zijn.Zo direct weet te ervaren wat belichaming kan zijn.Wat al mijn schrijven heeft gedaan en in dankbaarheid kan zeggen, hoe het kan gaan,als ik kan luisteren naar eigen taal en klank.Dankbaar zijn in het ervaren, dat voorbij mijn taal, in stilte kan vervallen,in de ontmoeting die ik had, in het optillen van elkanders klank.Het uitwisselen van de energie, trof mijn moment van ervaren en deden wij onze ogen dicht, om het nog intenser te ervaren. In het beleven hoe een verlichting die ik voelde, zonder woorden werd gegeven,maar in het moment van zijn, in het verworven,dat zonder taal dit er nu kan zijn.
Dankbaar zijn, overspoelde mijn gelaat en kon genieten van ieder woord, wat werd gesproken ,zoals een klank kan resoneren in het verstaan van elkander.De bijzonderheid die het vraagt probeer ik te beschrijven, vanuit de weldaad in het zijn,in het buigen naar mijn eigen leven,en moest huilen in wat het vraagt, in  dankbaarheid te zijn, die ik voelde,in de stroom alles overspoelde, in de stilte die het bracht.
Dank je wel AnnaMieke,om te blijven ervaren, wat het mij heeft gebracht,om mijn dankbaarheid te kunnen tonen, in wat eenvoudige zinnen,in de lange reeks van schrijven,die mij thuis heeft gebracht, in de stilte en de schoonheid van kunnen delen en dankbaar durven te zijn, wat taal kan betekenen in het onverlaat blijven schrijven, waar dankbaar zijn, op mij wacht.

Regelmaat.

Mijn bevrijdende taal is in feite wat ik steeds heb gedaan,maar het voor mijn nu anders voelt,zoals het iedere dag kan veranderen ,waarin mijn wandelen de voortgang zet, in het ontvouwen van eigen tekst.Dat ik zie dat mijn haar wat dunner wordt,mijn huid wat brozer,mijn handen wat langzamer mijn woorden zet, in het overkomen hoe mijn taal in alles overwint,om niet om te vallen in hetzelfde gelach,maar thuis kan blijven vanuit de  kracht,die zachter lijkt dan een heel klein veertje,waarvan ik weet hoe dwarrelt het naar beneden valt en ik het altijd weet op te vangen,in de bevrijding die het heeft,in de schoonheid van ondervinden en ik steeds mijn gloed ook vind, om te kunnen schrijven, over wat ik er van vindt en mij terdege bewust van ben ,dat ik in mijn eigen taal ook  zit, als in een stroom naar buiten glijdt en zie hoe de bomen de stilte kunnen brengen,in het verloop dat tijdens mijn schrijven niets anders is te zien,dan het openvouwen van mijn bevrijdend gevoel.
Het heeft geen vorm,of een gedachte,maar in het ontstaan,  wat taal in regelmatig schrijven, heeft ingehaalt, ook weg kan laten in het verblijven, in hoe het voelt om de regelmaat van schrijven te delen op mijn blog.Daar waar geen leegte is te zien, waar stilte in een beweging is gaan buigen, en ik niet meer als een vlinder kan verschijnen, maar als  mens van vlees en bloed,waarin deze dag als bevrijdend kan worden gelezen en in eigen waarheid is gezet.Zoals het kloppen op een deur,waar de ingang van verblijven het piepende geluid, de overhand zal krijgen, als ik dit niet regelmatig zou doen.De regelmaat in mijn schrijven laat iedere dag een ander moment weer zien, vaak als een verrassing ook doet blijken, hoe het voelt in het openvouwen van iedere zin.Het lezen van mijn eigen schrijven, in het delen naar mijzelf,in de veelvoud van de kanten, die ik heb laten zien, in de openheid van delen, te kunnen verstaan dat alle spiegels waar ik voor heb gestaan, nu om zou kunnen draaien en weg zou kunnen zetten in de zachtheid van mijn schrijven, in wie ik werkelijk ben.Het oordeel naar mijzelf is  weggegleden naar de volle oceaan,waar de bodem van bedekken niet meer hoeft te bestaan,dan alleen te weten hoe mijn taal in een gezuiverde vrijheid is ontstaan.

Beheersen.

Het leek zo lang geleden dat de bron van zelf genoegzaamheid, in de taal mij heeft kunnen vormen, in de zachte bron van zekerheid,waar het vernieuwde nu alweer ouder lijkt en in de zoom van ontdekken, zich heeft uitgebreid in de context van wat lijnen.Waar de geboorte van een samenspel zich laat leiden naar een verfijnde kant en niets meer weet te vertellen waar de taal mij heeft gebracht.In de schachten van een beleven hoe het voelt, om in het voetlicht te kunnen staan, van eigen bewegen en zonder een enkele spoor, toch neer kan zetten hoe de reis die ik heb gemaakt, voor vele niet meer is te herkennen.Dan het vage ontstaan,waar ik mij weelderig in kan voelen,in de tijd die ik neem, om mijn eigen taal te beheersen,waarin mijn voeding ligt.
Ik doe wat deuren open en zie mijzelf ook staan,en groet vanuit mijn vermogen om mijzelf te blijven verstaan.Om te ervaren in deze mooie gloed, dat er niets tegenop is gewassen om mijzelf te blijven zien.Ik weet dat als het waait,mijn jas dicht kan knopen,en als de regen mij overvalt, mijn gezicht naar boven houd, om de druppels te kunnen vangen,mijn wangen schoner houdt en ook zie dat de plassen die dan komen, langzaam weer de grond in kunnen trekken,zodat de aarde is gedorst.Maar als ik spreek over mijn taal,en mijn eigen klank ook hoor,in het besef dat daar mijn voeding ligt te wachten,in de zekerheid van ontvouwen,waar dit moment het belangrijkste blijft, in de ontmoeting met mijzelf.Het lichtvoetig kunnen zijn,het spelen met wat woorden,weten dat het onstaan altijd is te zien of te horen.
Maar in de taal van ontvouwen,de dingen worden geboren en draadjes worden doorgeknipt,zodat in ieder verslag er een mooie reis zou kunnen beginnen.Dat eigen taal de voortgang heeft in een vertellen dat niets voor niets de klank belangrijk blijft omjezelf te kunnen herkennen.Soms heb ik het gevoel dat dit het is om te delen,en mijn doel geen doel meer heeft dan alleen te schrijven in dit moment.Verder dan wat er is, laat ik over aan mijn taal,en laat ik het bezinken in de vertrouwelijkheid, dat mijn schoonheid daarin zal bewegen.Daarin kan laten zien dat het verdwijnen in mijn taal, eigenlijk heel logisch is,omdat de lichtheid die ik voel mij mee kan nemen zoals straks over een kleine maand,de vlinders weer mogen ontpoppen.Het reiken in het verstaan,  in feite uit mijn taal is getrokken,en ik nu zie hoe het licht de overhand neemt, mij  daarin kan wentelen,daarin mij aan overgeef, waarin mijn taal laat weten dat een nieuw begin,altijd op mij staat te wachten...

Bloem.

Als een bloem
kunnen ontvouwen,
waar de stam
in mee beweegt,
waar de klank
van eigen stem
de taal meeneemt ,
om te kunnen 
ontdekken,
dat het verblijf
in wat er kan ontstaan,
gevuld is
met een ruimte,
gedogen in de taal,
Verhelderend
kan klinken,
in het laten 
ontstaan.
Van een moment,
waar de glazen
kunnen klinken
in het verstaan
van eigen taal.

Pleidooi.

Als ik kijk naar de talkshows op t.v. hoe de mensen altijd willen vertellen over de ander,hoe zij denken te weten dat zij denken te begrijpen, dat wat zij vertellen niets verteld, als ik kan luisteren naar hun klank en daarin hun eigen frustratie is te merken ,maar het zo gemakkelijk is om het bij een ander neer te leggen, om daar hun zelfvertrouwen uit te halen en denken te denken en geloven dat hun hoofd hun kunnen leiden en alles van de ander wil blijven bekijven,zodat het vergeten van jezelf, makkelijker is  te verstoppen  en ik dat aan een stem kan horen. en zelfs kan ervaren hoe dat klinkt.
Er zijn maar weinig mensen die ik ken, die bewust zijn van hun stem,van wat zij kunnen horen in het spreken naar zichzelf.En stel mij ook zo voor, dat ineens het kwartje zou kunnen vallen,en dan een gesprek beginnen in het luisteren naar jezelf,dat er dan pas een ruimte komt om op je gemak te kunnen voelen,om te vertellen wat werkelijk belangrijk is.Dan spreek je niet meer over een ander,maar met jezelf in het delen naar de ander, die dat ook begrijpt.Want als je kunt luisteren naar je eigen stem, dan kan het gebeuren, dat er ineens een stilte komt, waarin je even aan moet wennen en zelfs je gedrag anders wordt, als je jezelf heb leren kennen.Dan ben je niet bezig met de macht over de ander, of het beter willen zijn, dan je eigenlijk zou kunnen en er dan een wedstrijd ontstaat, van het niet gunnen, omdat jou taal verkeerd gebruikt kan worden en vaak gekopieerd kan zijn en zelfs niet in de gaten heb, dat jou eigen taal niet heb durven te gebruiken,omdat je niet heb durven luisteren naar je eigen stem.Zo simpel als ik het zeg, is het ook zo te ervaren,en mijn drijfveer zoals vanavond,  ik mij kan openen in mijn hart en daar mijn taal laat spreken, die gewillig en met veel geduld, het over mijn hart kan verkrijgen, om nog eens te vertellen in wat mij is gelukt en vraag mij af waarom een ander dat niet zou kunnen.Het is geen doel opzich,maar een moment van beslissen,dat jij diegene bent om deze mooie deur te openen.Soms dwaal ik hier van weg en wil ik niets meer zeggen, dan alleen te schrijven zoals ik wil en vanavond is dit mijn schrijven.Vanavond breng ik dit bericht nog eens temeer naar buiten,nog eens vanuit een weten, dat de mogelijkheid van spreken en eigen taalgebruik zou kunnen beseffen om te gaan luisteren naar eigen stem.Morgen voelt het weer anders en ga ik schrijven naar mijzelf,maar ook in mijn pleidooi van vanavond, is eigenlijk een schrijven naar mijzelf.

Bevrijdend.

Als ik het heb over bevrijdende taal,dan schrijf ik vanuit mijn eigen ontvouwen,daar waar de zon in staat,daar waar mijn handen mij begeleiden, in het ontstaan om naar mijzelf te blijven schrijven in dit moment.Waar de vezel van behouden,mijn stemming neerzet in het onder bouwen, hoe mijn relaas tot mijzelf kan ontvouwen in de woorden die ik schrijf.Bevrijdend, dat wil zeggen dat in mijn teksten ik alleen de weelde voel, in het aanschouwen,dat in eigen smaak die zoeter proeft dan het kunnen delen zoals het komt.
Het is bevrijdend om te weten dat wanneer ik schrijf, alleen maar hoef te wachten in wat mijn handen laten zien en mijn taal daarin weet te ontvouwen en niets te maken heeft of de gelijkenis in mijn delen, nooit hetzelfde kan zijn,omdat de bevrijding die het heeft, alleen van mij kan zijn.Omdat ik iedere dag in het verstaan mijn eigen woorden, in een compassie zet van mijn eigen delen.In wat er kan gebeuren in de toekomst die voor mij ligt en ik niet zou weten wat er daar dan in gebeurd,omdat ik schrijf vanuit dit moment.
Bevrijdend,dat wil zeggen dat mijn ruimte die ik neem, flexibel is en kan buigen,zoals de wind meespeeld, in het duiden met welk een kracht ik kan laten zien, dat alleen mijn taal vanuit een bevrijding wordt geschreven,en de zegen die ik voel, zelf heb verkregen, door alleen te blijven doen, in de onmetelijkheid van beschrijven hoe mijn bevrijding werkt en altijd iets zou kunnen aansnijden in een gesprek.Maar weet te blijven in mijn taal,in de verbinding die ik leg om steeds weer opnieuw te kunnen beginnen.
Bevrijdend is een woord die ik wil gebruiken,waarin het verstand te boven gaat,waarin mijn dagen verder drijven en de zorgvuldigheid van dragen,geen rugzak heeft, maar te kunnen ontvouwen in wat ik lees.
Bevrijdend is een uiting van mijn woorden,van hoe het kan zijn dat er geen tijd is gebonden in wat mij bevrijd,maar kan delen in ieder moment, dat het altijd weer voorbij gaat en opnieuw een andere kijk kan hebben en ik daarom deze blog, mijn bevrijdende taal wil gaan noemen, omdat het ook zo voelt.Zo verweven in de omgang naar mijzelf,zo stuitend mijn waarheid blijkt te zijn en ik niets zou kunnen vergelijken,hoe de dag weer anders wordt als ik heb geschreven.
Als ik heb geschreven en daar mijn vrijheid in voel, dan kan delen in het moment van aanschouwen, dat mijn taal belichaamd wordt als ik naar mijzelf blijf luisteren.En kan voelen wat bevrijding kan betekenen, in het uiten van mijn taal,in de klank van beleven, hoe bevrijding kan ontstaan.