Ik sluit vanuit een passie waarin de aandacht die ik gaf ,zich nu laat gelden in het schoffelen van mijn tuin,in het water geven ,zoals ik schrijf en het onverdeelde nu beklijft, zodat de vaste hand in schrijven mij heeft gevormd in het doseren naar mijzelf.De dunne lijn van ontvouwen zet de achterkant van het overkomen in eigen vorm weer terug ,zodat mijn vloed vanuit mijn bron in het zuiver geladen zijn, waarin mijn stroom van welbevinden mijn passie is geworden en ik alleen kan duiden, dat mijn ontluiken in mijn taal zo de reden zal blijven in wat ik aan mijzelf vertel.De glans trekt door al het ondervinden en laaf zoals een verlichte geest,die in woorden heeft ontdekt en heeft laten zien,dat een thuiskomen bij mijzelf ook vele lagen heeft,waar vooral de kern in eigen dialoog, daar de bron in ligt om zo te kunnen ontvouwen.Ik voel de zegening die ik heb, in het laten gebeuren terwijl ik luister naar mijn stem.De overdracht die het heeft,die mijn handen doet vouwen in de buiging naar mijzelf.In het kunnen ontspannen in wat ik heb laten zien,in het mogen vertellen dat er een belichaming in een taal kan zitten,dat de wijze waarin ik spreek, aan mijzelf heb te danken, in het verlaten van weer een ander moment , waar over een tijdje ik kan kijken, naar wat er is geworden in de vorm die ik heb neergezet.De buiging die ik maak is van hogere orde,van een verworven taal,die mij heeft doen beseffen dat een buiging naar mijzelf, in de erkenning van mijn ontvouwen wanneer ik lees mijn eigen taal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten