Chemie.🌊.

De chemie die kan ontstaan in alle delen van een blijven staan, in de volharding van de eerste zin en het handvat in bredere greep vast kan klampen, zoals een kind haar pop omhelst en fluistert zachte woordjes,zoals een volwassen man zijn vis ook vangt en gaat wennen dat het stil zitten in wat hij kent, als heel gewoon is gaan ervaren.
Zo er vaar ik inmiddels mijn eigen schrijverij, in het wonder waar ik kan zitten,en mijn rechte rug ook toont, hoe te beslissen dat de taal die ik gebruik in een flow kan brengen, vanuit het recht waarin ik spreek,vanuit een zuiver weten,dat als ik mijzelf ook zie, de energie ook voel om te blijven delen.Het vervolmaken in wat het bracht,in zoveel zinnen, dat de uitbraak die ik nodig had nu milder is geworden.
Geen tijd besteed aan ongewilde,maar de toewijding die ik heb, zeker wil verspreidden.Dat in het spreken naar mijzelf steeds iets anders kan ontvouwen,waar ik kan zien hoe mijn lust van delen ook zo nodig blijft om te blijven spiegelen. Dat wat ik doe is voor iedereen   toegankelijk.Maar de eerste stap die kan worden gezet ontbreekt,die men niet durf te zetten,hoe de verrijking die het heeft zou mogen ontwaken,zou kunnen zien dat eigen taal die kan ontvouwen, zo onwaarschijnlijk het dan diend in al het spreken.  Waarin geen overtollige verschijning in de druk van buiten naast je neer kan leggen.Een haast zou kunnen verdwijnen en de rust een ruimte inneemt ,de handeling waar ik het over heb, zou kunnen ervaren in het moment van schrijven.Maar dat niet alleen,het geven aan jezelf en daar de voeding in kan proeven, die je vult en laat zien wat er in een spreken en een schrijven kan gebeuren.
Niets staat mij nog in de weg van overkomen,van  de🤝 die ik kan geven om je mee te nemen in ons gesprek,in het gaan ontdekken dat eigen klank in het gesprek, de motor blijft om naar elkaar te kunnen luisteren.

Vroege Ochtend.🍒.

Het is vroeg in de ochtend ,waar mijn dag kan gaan beginnen zoals het zich laat zien ,zoals ik ook kan voelen, hoe de rust mij begroet in een zachte glimlach, waarin mijn inborst van vertellen en het eeuwige zichtbaar is geworden en  niets meer hoeft , dan alleen te kijken van welk een richting de wind is gekomen,hoe de wolken zich verplaatsten en het blad aan de bomen veel meer uit zijn gekomen en dan de kleuren  de scheiding maakt.Mij kan vervullen in wat mij raakt in het ervaren van dit moment.Het is de rust vanuit mijn eigen ontstaan die mij laat weten, dat de handeling die ik zet in harmonie is gegeven,in de stroom die veel zachter blijkt als ik kan geven.
Ik sjouw niets meer met mij mee,ik draag alleen mijn weten, dat wanneer ik schrijf of spreek, in de belichaming die het heeft,zich om kan zetten in de rust die het mij geeft en ik mij een heel ander mens kan voelen.Niet anders dan ooit daarvoor,met dit verschil van ervaren, dat het mij nog weinig uitmaakt in de plechtigheid die ik voelde en mij een zonderling bleek te zijn. Daar vanuit een open kunnen zijn, wat deuren heb willen openen en achteraf het mijn eigen deuren bleken te zijn in al het gebeuren.Het vinden van mijzelf in het grote ,van heel klein te durven zijn,in de belangrijkheid van delen alleen voor mij bleek te zijn.En raak ik aan, de voetstap in mijn weg en ervaar de stilte in de rust die mij verteld, dat geen enkel wezen in het bereiken van mijn taal verlichting, daar nog iets in herkent.Ik ben hetzelf die dit kan voelen,die dit heeft laten ontstaan,die zonder een moeite dit heeft gecreëerd in de golf van wentelen,van laten ontstaan, dat mijn ervaren van schrijven en spreken uiteindelijk het meest bijzondere laat zien.Dat in mijn tijd van ervaren het mooiste is bereikt om te kunnen zeggen dat ik uit mijn drama's ben gestapt en zonder het te merken,maar nu beschrijf, hoe mijn belichaming is gekomen in alles wat ik schrijf en zeg.De taak die ik dacht te hebben verschrompeld in het zicht, van de eenvoud in mijn woorden en voel mij niet verplicht in het houden van de stapeling alleen gericht naar mij.Waar ik met voeten en mijn handen mijzelf heb bevrijd van alle lasten en problemen, omdat ik nu weet dat de taal en het denken zo buiten mij ligt.Zo buiten de zone van weleer en met een lach en weemoed ook kan keren naar wat ik werkelijk bemin.Dat zijn de momenten waarin ik zit en blijf onthouden dat mijn werkelijke reden van het delen nu is beklijft.

Harmonie.🎑.

Ik sla een dagje over en kijk wat rustig om mij heen,voel dat mijn ontvouwen in mijn dagelijks verschijnen, meer dan alleen mijn ogen openen in de blik die ik geef en zie hoe het stof van laten liggen, mijn aandacht vraagt, om de schoonheid die ik voel ook in een vastigheid wil zetten.Daar waar de tijd van verandering geen enkele invloed heeft, dan alleen te beseffen hoe het schommelen tussen eigen idee nu een vaste grond onder mijn voeten kan leggen.Het alleen zijn met mijzelf, waar de stilte de voorrang heeft,waar de gelegenheid van delen niets met een ander te maken heeft.Mijn pogingingen die ik heb gedaan om een ander te bereiken in de belichaamde taal, is nu aan het slijten in de kolom van ontwaken waarin ik al veel langer wakker was.
Ik kijk om mij heen en zie het vluchten in het delen,in de oppervlakkigheid van spreken,in de eenzaamheid van kijken, hoe te voelen als het veredelde kan veranderen, dan alleen te erkennen in mijn tijd van schrijven. Het mij verblijd dat ik de harmonie kan voelen en het mij vervult in het kunnen ontvouwen zoals het komt.
Mijn ervaren in dit moment geeft de kring van delen een zetje naar een harmonieus gevoel.De verbazing die ik had in het niet begrepen worden, heeft plaats gemaakt in de harmonie die ik nu voel.Daar waar mijn interesse om te delen in een stukje harmonie wil geven en mij laat leiden in wat er ontstaat.Ik raak iets aan en druk het wat naar buiten,en zie waarin ik sta, om mij te blijven uiten in de zachtheid van mijn zijn waarin mijn harmonie mij iets wil vertellen over de compleetheid van mijn verstaan.Waar ik rechterop kan zitten ,waar de klank haar gang kan gaan,waar de tomeloze in elke verbinding kan blijven ontstaan.Er is geen voorbereiding nodig, er is geen wet die mij verteld, hoe mijn taal als grenzeloze is neergezet.Maar dat mijn harmonie in alle rust zal blijven in het schrijven.Maar  ook bemerk, dat veruit in de verte niets is te zien, dan alleen wat er kan ontvouwen in dit moment en dat is vandaag mijn harmonie.

Blijvend.🤝.

Het krijgt de kleur die ik wil hebben,het krijgt de smaak die  zoeter is dan een meloen en kan ervaren  wat overdaad kan doen .Op steenworp afstand in het betrekken met wat goed fatsoen, de randen ben aan het knippen in een vorm, die goed voelt om  te zien  in mijn verslag van delen en niet meer een andere kant uitkijkt, dan te schrijven in het heden, waar mijn dagelijkse bezigheid ik kan betreden, vanuit respect en integratie waar de zeldzaam van spreken mij als een stilte laat zijn. In een energieke houding aan mijzelf vertel dat de winst van ervaren in een zachter spreken lijkt, waar mijn ogen zijn gericht naar het gezicht wat ik al kende,naar de handeling die ik zet in een duidelijk laten weten dat mijn constante lijn van vertellen de raad ook geeft om rustig aan te doen.Om rustig te blijven zitten en te delen in de vorm, die altijd van mij zal blijven,nooit een onbegrepen klank kan horen hoe het blijvend ervaren, in wat ik schrijf ,de lente laat ontvouwen, mijn leven waarin ik geloof,zo vanuit een kalmte is beschreven,waarin ik voel,dat er geen stukje van verveling is te zien,dan alleen mijn blijvend vermogen in de ontmoeting van dit moment.Het kunnen blijven in elk moment, waar de stand van delen wordt verteld,waar de wegen zich verbreden om te gaan lopen in wat ik aan mijzelf vertel, geen angst voor een verlamming die ik wel ken vanuit mijn oude condities maar blijf spreken vanuit mijn taal, die wellicht de reden zal blijven in mijn blijvend verhaal.

Erkenning.😇.

De betekenis waar het vloeit naar eigen bekennen, dat de maat waarin ik spreek, niet is te ontkennen dat de middelmaat van weten krom gelegen ligt, in het vertrouwen, wat eigen taal kan betekenen, in het aanschouwen van eigen gewicht.Het inzichtelijk maken,dat zonder klagen nu is gericht, hoe ik mijn dagenlange speeches zijn gedicht in elle lange zinnen, die prikkelend mijn lijf aanraakt en als een volkomen eigen registratie mijn weg ook vind, in het wonderlijk fenomeen van schrijven.De reddeloze niet gered willen zijn, maar willen blijven in eigen respijt,zodat de armen niet rijker kunnen zijn, dan te zwijgen, zoals wellicht de klank van luisteren als een taboe blijft worden gezien.En dan de flinke overblijven in het succes wat men nog niet erkend.
Mijn drijfveer van mijn schrijven en spreken, is mijn fundament van weten, hoe een tunnel loopt,hoe de krassen op een tafel kan betekenen ,dat wat ik kan voelen in mijn spreken, naar mijzelf zo volmaakt blijft zijn, in mijn eigen ontvouwen van dit moment.
En ben ook gaan begrijpen dat wat ik nodig heb, zich bloot kan leggen, in alles wat ik zeg en laat ontvouwen zoals mijn taal dat wilt.
De kans die ik heb gepakt en ook gekregen om te zijn in wie ik ben,laat de donsjes van een kuiken nu ook liggen.Omdat ik eindelijk weet in wat ik zeg, in al mijn delen.Het hakken van een beeld en de oude stukken weg kan schuren en kan polijsten tot een geheel, waar ik in thuis ben gekomen.Dat al de strijd die ik dacht te moeten doen om iets te overwinnen, van mijn schouders is afgegleden en heb gevonden wat mij in eigen verbinding zet.Het luisterend spreken voor mij is weggelegd en zal ondervinden dat ik de enigste blijf in het verbreden, dat in iedere zin die ik beschrijf,mij laat tintelen over mijn hele lijf.Over de oorsprong inbegrepen en ik in staat ben om eindelijk te begrijpen, dat mijn uitzonderlijk zijn, vooral is te danken aan mijn vermogen wat ik aan mijzelf kan laten zien. 
Er is een feit geworpen over de schutting van wat buren,over de omheining die ik zie ,maar dat mijn eigen verrijking, in het durven zien, hoe mijn talenten als een nieuw weten,misschien over enkele jaren kan worden gezien,en dan als een oudere dame alleen zou kunnen knikken, als het bewijs, dat mijn luisterend spreken eindelijk wordt erkend.

Juistheid. ⚖ .

Het afgescheiden kunnen voelen van jezelf brengt altijd een leegte, waarin de afhankelijheid naar de ander groter kan worden en eigen verbinding ook mist.Waar de vraag om te weten hoe het eigen spreken door de bewolking van buiten in een vaag beeld kan worden  gezet, maar dan mijn stem de overhand krijgt en ik kan luisteren naar mijn stem, die weelderig over mijn schouders mee kan kijken, in de energie van ervaren dat er geen afscheiding is te voelen wanneer ik spreek en met goede bedoeling iets laat zien in mijn zijn,waar mijn onthoudbare stilte mij er toe zet,om te lachen om mijzelf, omdat ik zie dat ik niet kan kiezen in welke vorm ik kan spreken,dat een stilte mij over kan nemen en dan alleen mijn stilte in het moment van spreken,mij zo verrast in mijn eenvoud van verblijven en het mij duidelijk werd, dat mijn gezonde uitleg, meer dan een episode blijkt te zijn. Dan de herhaling van mijn delen veel zuiverder aanslaat in de kosmische trekken die ik laat zien.Het lachen om mijzelf heeft zoveel waarde,heeft de kracht van spreken naar een mooie kant weer neer gezet.Laat alles wat is geweest achterste voren ervaren,en naar boven trekt,zoals het ervaren, dat ik niet afgescheiden ben.Het afgescheiden voelen heeft te maken met  ontlichaamde taal,dat als men niet kan luisteren in wat men zegt, dan de afscheiding van jezelf zou kunnen voelen in ieder gesprek die eigenlijk niet kan ontstaan.De nodigheid van vele coaches verteld mij meer dat een macht over de ander belangrijker is ,dan het spreken met jezelf.Het verdienen aan mensen die opzoek zijn naar zichzelf is een lui oog willen openen,terwijl tergelijkertijd het niet deze waarde heeft in het bereiken van jezelf.
De gemakkelijkheid als prooi te willen gebruiken,en dan een bedrag er voor geeft,dat de waarde in het delen een hele andere doelstelling heeft.Te kunnen en durven staan in eigen klank en leven is een heel ander ontstaan, dan in het geven wat niet in geld is uit te drukken.
Wat meer te maken heeft met een wonderlijk besluit om aan jezelf te kunnen vertellen, in wat het duid om eigen meester te durven zijn en alle buitenstaanders, die er geld voor vragen, niets anders luid om te luisteren naar eigen gewin in het ontstaansgeschiedenis van eigen leven.De mogelijkheid die er is, veld de uitgeholde bomen,laat de oud gebakken conditioneringen staan,laat hetgeen wat kan bevriezen veel sneller ontdooien in eigen verstaan.De werkelijkheid van ontvouwen, van spreken in eigen taal,waar de verwachtingen naar de ander vrijwel zonder moeite  kan laten gaan.Het heft in eigen handen  nemen, volstaat zoals een meester dat kan doen.In het spreken en het luisteren, hoe de klank van lang geleden nu ook hoor.En dan zou kunnen  beseffen, dat de tijd die overblijft, in de toekomst normaler zou kunnen worden als je met jezelf ook spreekt.Geen afscheiding hoeft te voelen,waarin een belichaamde taal anders kan ervaren, die geen afscheiding heeft,maar de juiste toon van ontvangen heeft neergezet.

Schemeren.🌼.

Het ontwaken vanuit mijn stilte,die mij begeleid om uit mijn verlamming te blijven, terwijl ik spreek, maar heeft te maken met ontlichaamde taal.Wat het kan doen in de vrees voor spreken, om te ervaren het nooit goed te doen, het vette oordeel wat bleef liggen in een onbewust moment,die zich laat zich rollen in het segment van spreken.En dan soms de verlamming voel die mij laat weten dat het terug gaan naar mijn stilte, in het fundament van spreken mij beter past en dan vanuit mijn rust kan ervaren wat belichaamde taal eigenlijk kan betekenen voor wat het werkelijk is.Het geeft mij de kans om niet verlamd te raken ,maar te zijn in dat moment,om te spreken zoals ik dat wens,vanuit mijn kalmte in het gelijk, dat mijn taal die ik gebruik altijd bereid is om te delen naar mijzelf om te voelen in de ruimte die het geeft, waar de bloesem heel voorzichtig openbreekt,waar mijn klank nu  weet, dat het schemeren in de schaduw van de ander, ook de verlamming geeft om niet te kunnen spreken vanuit de belichaamde taal.

Ontmoeting.🌹.

Mijn ontspannen drijven in de energie die er is ontstaan,  in de ontmoeting van vandaag en in het nodigen wat er is ontstaan,maar geheel voldaan wat zit te staren voor mij uit, in de blik van vangen mij iets duid ,om in de liefde die ik voel als een warme deken mij omsluit en  heel stil kan beseffen wat mijn belichaming kan doen.In het spreken naar verluid,mijn weelde van verzoening nu is neer gelegd.
Mijn thuis komen bij mijzelf, is steeds meer een ontspanning die ik heb.Het is een laven in mijn kern,waar mijn warmte die ik herken, mij mee kan nemen naar de rust,dat als ik mijn ogen dicht zou doen, in een diepe slaap zou kunnen vallen en dan een vertrek vanuit het beste punt, waar ik niemand meer ben,dan alleen te liggen in de overgave die ik ken.Het buitengewone in een serene rust,waarin ik ben gekomen ,waar mijn stem wat stiller is geworden en zachter lijkt dan ooit daar voor.En voel mijn adem via mijn longen naar buiten komen en dan voel hoe het samenspel van mijn spreken hierin heeft gebracht.Door de ontmoeting in mijn spreken,in wat er werd gezegd,in wat het heeft getroffen,daarin niets meer kan ondervinden, dan alleen in wat ik schrijf,over de ontspanning en heerlijk in mijn eigen energie verblijf.

Mijn Stem.♬.

Het water stroomt over mijn zacht ontspannen voeten en zet een stap vooruit, waar de meeuwen mij kunnen volgen in mijn volgend geluid.
In de blank gelegen gangen waar de tijd heeft stil gestaan.In de weemoed van verlangen het altijd weer anders kan gaan.Dan mijn voorgenomen spreken, die ik in eigen taal gebruik,in de flarden van de stukken die een laag aangeeft en mij in zal berusten zoals het water over mijn voeten steeds beweegt en mij meeneemt naar de oever waar ik vaker ben geweest.Waar de stenen rollen,ver voor mij uit en ik kan proeven hoe mijn geluid mij wilt dragen.In de lengte van mijn dagen,in de toekomst van het heden en naar verluid de stemmen gaan verloren in het duidelijk kunnen zijn.
Heel aannemelijk in wat er sluipt,in wat een stem kan zeggen naar het luisteren van eigen geluid.Maar door de storm en de regen het blad verdwijnt en als een zoogdier in mijn woorden, alles een andere kant opschuift.In de oases van verbinden,in het vol gelopen spreken,altijd in mijn stilte kom,en wil zuchten naar verluid, hoe mijn eigen stem weer is gevonden in elk moment.Het kringen willen maken op een schoon tafel blad,de vegen groter maken als dat ik had verwacht,de krassen die het maakte in eigen vorm, kan weten dat in mijn persoonlijk delen, ook de warmte geeft, in de voldoening van mijn schrijven.Maar nu ook weet dat de verloren stem die men niet gebruikt door de angst van ontvangen,in de onmetelijkheid van tijd, waar de eigen stem terug kan worden gevonden.Mijn stem die ik hoor en gebruik om te kunnen vergeven in het spreken naar mijzelf. In de verzachting van mijn delen, dat in mijn spreken vaak mijn stilte komt.
De stilte van bewegen,van eerlijk durven zijn.Waar de kanteling in het beleven voor iedereen anders zou kunnen zijn.Voor de menigte die alleen wat willen lezen of luisteren naar mijn klank,is in feite wat stenen laten rollen, zodat een rivier een andere kant uitglijdt.
Mijn stem kan klinken zoals ik het hoor en als een overmatig ervaren de dag weer sluit ,met geen enkel herinnering aan gisteren.
Mijn stem die naar verluid een siddering kan geven door mijn hele lijf,door de gevoeligheid die ik kan hebben, en maakt dat het water wat over mijn voeten stroomt, verder zal ontdekken waarin mijn stem belangrijk blijft,om dat zo te kunnen gebruiken.

Bereidheid.🌟.

Het uitgesproken delen komt vanuit mijn taal en ik lang geleden heb besloten mij  te richtten, dat het kompas vanuit het zuiden zich heeft herhaalt en ik nu kan gaan kijken, met een frisse wind ,die mij kan dragen in alles wat ik vind.En wat ik heb gevonden in mijn eigen taal, wat uitgekristalliseerd is blijven liggen, in alle verbindingen die het maakt en ik rustig blijf zitten aan de kant, waar het water mijn voeten betasten en ik de de schoonheid kan zien, waarin mijn ontvouwen in wat ik zag, zo vervult en volwassen mij kan dragen  in weer een volgend ervaren, in wat ik gisteren liet zien.
Steentje voor steentje heb ik gelegd in het kunnen ervaren wat ik tegen mijzelf heb gezegd.Maar nu na al die jaren van verblijven in mijn eigen taal, is iets anders gaan ontvouwen, waarin mijn liefde naar mijzelf, zich zo heeft laten zien ,in de tijd van mijn schrijven en de ontknoping van het kunnen keren, waarin ik mijzelf voorop heb gezet en mij niet hoef te keren,  maar met de stroom (die op mij af komt )mee te gaan.Ik stap wat steviger naar mijn doel en laat mij niet meer verrassen.Ik weet dat wat ik voel de nodige conflicten heeft gecreëerd,maar zodra ik kan schrijven en mij terug trek van de energie van een ander, dan pas weet , wat mijn taal verteld en voor mij betekent.Het is geen hoog ontsluiten ,maar steeds weer een ander begin, waarin mijn schrijven soms heel integer mij terug zet in wie ik ben.Het is de stilte die geen stilte bleek te zijn,maar een ontdekken dat een geruisloos schrijven soms zo vlekkeloos kan zijn. In het overwegen dat mijn bereidheid om te spreken en te schrijven voldoende is geweest om dit allemaal te kunnen ervaren in mijn schrijven.Er zijn geen vragen die iets bewijzen,er is geen waarheid te zien, als ik zou blijven luisteren in wat een ander ervan vindt.Ik draag mijn eigen leven, zoals het komt en heb genoeg te schrijven zoals het ontluikt.
Zelfs mijn high zijn is verdwenen, omdat ik er geen belangstelling meer voor heb,het is mijn eigen ontvouwen, in het zien dat mijn liefde in mijn schrijven mij ook diend.Alles is nu mogelijk in de staat waarin ik ben,en ben opgehouden met het zoeken, omdat ik mijzelf nu wel ken.De belangrijkheid om te ervaren in mijn zijn, geeft mij zoveel liefde terug,waarin ik altijd heb geweten, zoals dit gedichtje van jaren geleden terug.

Ik kom
van zover,
maar kom
dichterbij,
waar angst
geen taal
meer heeft,
maar licht blijkt
te zijn.....

Aanvaarden.🌸.

Het aanvaarden door het feit, dat mijn invoelend vermogen zich heeft toegewijd aan het luisterend spreken, aan de klank die ik heb leren kennen,die mij meegenomen heeft, naar de valleien van weleer waarin ik heb mogen leren keer op keer,hoe de zonderlinge tijd mij heeft gevormd, maar ook bevrijd van de oude gewoontes,van het doorsnee bewegen in mijn eigen vlijt.De zeldzaamheid van spreken waar ieder woord in word gezegd,zoals ik het zelf mag beleven en uiteindelijk op mijn youtupe heb gezet.Niets hield mij tegen in de flow van zijn,maar in mijn overwegend ervaren, ook laat voelen, dat mijn mooiste tijd waarin ik ben, ook alles heeft laten ontvouwen,om zo te spreken vanuit de mooie stilte die het heeft,in het laten ontstaan van delen als een bijzonderheid wordt weggegzet.
Ik leg mijn handen in mijn schoot,en voel de branding van mijn delen,in de aanraking die het heeft om in mijn verfijning te komen.
Mijn ontspannen gelaat in de lichtheid van mijn leven,die heel zacht mijn kant uitkomt.Daar, waarin ik kan geven aan mijzelf, hoe mijn openheid van spreken in eigen taal is ontvouwd, zonder enkele reden het zich nu verhoud in eigen klassement,in eigen domein van spreken,in de ontmoeting met mijzelf en daar niemand in ontmoet die mij zou kunnen vertellen dat alles wat er kan gebeuren in redelijkheid is neer gezet.
Het aanvaarden in eigen tijd,waar de mussen weer beginnen te tjilpen,waar de eerste hommel is ontdekt,waar een oude boom is om gevallen door de ontworteling die ik zag.De natuur zo  kan ontvouwen en nemen,met het ontzag,dat in het ontstaan veel breder is te merken,dat ook de ontworteling van mijn boom iets aan kan geven, in hetgeen dat mijn beleven in mijn schrijven ,ik kan aanvaarden dat deze voor mij is weggelegd.
De tuin die mij iets zegt over de zegen van deze dag en goed besef dat het aanvaarden in wie ik ben, veel zachter is te ervaren en kan laten zien dat het alleen voor mij is bestemd.Alleen te wezen in eigen vloed van eigen overkomen,waar de vlinders die ik tel, nog niet genoeg zijn om mij te verbinden in wat de wereld mij nu verteld.Dat in het schikken  naar de tijd die voor mij staat,met het wijzen naar de ander,waar het vuur om kan slaan naar de verkeerde kant en mijn lijf iets anders nodig heeft,dan alleen te schrijven,en ik daarom ben gaan spreken op mijn youtube kanaal.Zodat ik mijzelf kan ervaren in wat ik zie en kan tonen, hoe ik met gevouwen handen mijn pleidooi in het vertellen, aan kan geven hoe ik mij voel.Hoe het  aanvaarden van mijzelf verlengt kan worden in alles wat ik zeg.In allerlei momenten er weer zich iets anders vormt,dan alleen het begrijpen van mijzelf.En kan luisteren met een genoegen die ik aan mijzelf vertel,die ondanks de twijfel die ik wel eens voel, door kan stromen naar wat ik heb te vertellen aan mijzelf.Er is geen enkele andere reden die mij zet, om te blijven ontvouwen in de reeks van handelen die mij zo vult en als een roos open kan vouwen in de schoonheid die ik voel.In de verkwikking die het geeft, om weten te aanvaarden, dat ik nu in eigen taal en verwondering zo leef.👐.

Verfijning.💎.

De lange dialogen zijn voorbij,waarin de staat van delen gelijk is gelopen , hoe het mij bevrijd ,om te kunnen zitten in mijn rust,in het aan mijzelf duidelijk te blijven maken, dat de belangrijkheid in mijn schrijven en spreken de kering ook weet, van de betaamde regels die ik schrijf,die mij alleen kan voeden in wat ik lees,in wat ik aan mijzelf blijf vertellen dat de belangrijkheid van delen altijd in een gouden greep kan zetten.Waar de klatering van stromen altijd weer een nieuw begin in kan luiden.De stem die ik voel, heb ik neer kunnen zetten in mijn eigen dialoog,in mijn eigen beschrijven,waar de waarde die ik voel verder kan drijven,daar waar het wil zijn,daar waar mijn ruimte zo verstandig kan zijn, om de verfijning die ik voel ook werkelijk te willen gaan gebruiken.In dankbaarheid kan schrijven,in de nieuwe tijd die ik heb gevonden, terwijl ik schreef,terwijl mij ogen gerichter kunnen wijzen dat er geen enkele oorzaak is om steeds opnieuw te mogen beginnen.Het is de lijn waarin ik zit, in het geven van mijn delen en geen onnodige teksten schrijf,maar dat het helen nu achter mij ligt en in mijn eigen verfijning zou kunnen blijven.Waarin de dialoog met mijzelf wat eenvoudiger is geworden en daar mijn stilte haar plaats inneemt.

Eigen Wijze.👉.

Het geleide waarin ik sta,waar de kracht in schrijven altijd iets verlaat in de zeldzaamheid van het luisteren, hoe het klinkt 🥂 zoals twee glazen kunnen botsten,in de klank van treffen, waarin geen enkele boog nog gespannen zou kunnen zijn, in het besef, dat eigen taal bestaat.Het gemak waarin ik schrijf en kan spreken zoals in het ontstaan en daarin mij kan geven hoe het kan gaan.De richting die ik voel,waar geen verplichting is te vinden, in de reden dat ik schrijf en mij opnieuw kan bevinden dat wat er dan beklijft in de werkelijke reden wat mij dagelijks vult, zich overgeeft aan een stilte, die niemand nog heeft gezien en wil ervaren,dat ik een dagelijks gesprek met mijzelf kan houden en het kan geven de zachte vorm van ontvouwen.De wijde opening van het vertrouwen dat  de bloesem die ik zie, als vernieuwing kan beschouwen en aan mijzelf ook voel, dat het luiden van wat klokken, kan overzien, hoe betrokken mijn delen blijft.Hoe de actie in mijn zuiver vertellen geen rekening houd met de ander,maar vraagt om geduldig te kunnen zijn en dan vanuit  een wonder nu mijn dagen slijt.Als het ruiken van de natuur, als de mengeling van het behouden, dat niets is wat het lijkt, als ik niet zou kunnen luisteren naar mijzelf.Het kunnen overgeven in wat ik ervaar,in wat geen enkele krant zou schrijven,in wat geen enkel blad zou willen delen, hoe het kan zijn, om de voeding die het kan geven, duidelijk haar eigen weg nu kiest.Waar de oude schoenen zijn verdwenen,waar de kasten leger zijn,waar de deuren die ik had geopend ook zo laat staan, waar de vloed van mijn eigen verlichting blijft ontstaan.Zodat  op eigen wijze in mijn ontstaan, van schrijven en spreken door blijft gaan ,waarin de stilte is ontvangen,waarin mijn kalmte is te zien en ik steeds bereid ben om dit te laten stromen in het gezicht van weten, in de lijn van zeldzaamheid,dat in dit moment, wat ik niet kan vergeten, in de waarde die ik zet,in de tijd die ik heb genomen, in alles wat mij heeft belet, om de stroom te blijven ervaren in alles wat ik schrijf.Mijn dierbare taal zich verder heeft ontvouwen waarin ik nu verblijf.Waarin het delen naar mijzelf, op eigen wijze heb neergezet, in de blijheid van mijn natuurlijk kunnen zijn, in mijn moment van schrijven en spreken.

Dit Moment.📝.

De tijd die geen verspilling lijkt,maar het tellen van de wende, die mij reikt in de ontsteltenis van een bewegen, waar mijn mooie aard is verschenen,waar mijn handen bewegen in dit moment en ik er geen genoeg van kan krijgen,in de vlucht die ik neem,in het kunnen dragen van mijn eigen gelijk,in de smaak van zachter delen,en niet meer in een toekomst kijk,omdat het mij weg haald uit dit moment van schrijven, uit de plaatjes die ik zet, in overbodigheid ook brengt,waar de muizen kunnen dansen,waar de vloer waarop ik loop, het verlangen heeft om zich te gaan buigen in de redelijkheid van mijn schrijven.
De taal die ik voel en kan bespreken, vanuit mijn wens, die geen afscheid neemt, dan alleen te zijn in mijn vertellen, dat in de energie waarin ik verblijf, mij als koningin kan voelen.Als heerser van mijn tijd,van het vele ontvouwen,waar de slag die ik maak, een diepte laat zien,maar ook de hoogte,waar de vleugels die ik voel, mij brengt naar zoveel gebieden,naar wat ik achter mij laat,naar de erfelijkheid die ik laat horen en kan zien, dat daar mijn onoverkomelijkheid is verschenen.Daar geen rugzak meer kan  zien, dan alleen mijn vrijheid in het spreken en delen.
Doortastend zoals het mag zijn, week ik de lagen wat  stevig naar buiten, en wrijf als in een vertedering om te voelen mijn eigen huid, hoe het is om aangeraakt te worden.Hoe de beweging die ik maak, vanzelfsprekend in eigen tijd en ritme, mijn kern aanraakt, waar de sleutel om te spreken, vanuit mijn stilte,zo voor mij ligt en ik nog even wil wachten op een juist moment, waar het goed voelt om in te verblijven.Zo fijn om te ervaren dat ik rekening hou, met wat ik heb te delen,met wat er kan ontstaan in mijn luisterend spreken.In de klank die ik volg en blijft resoneren, in de stroom die ik voel en mag keren naar de kant van rustig kunnen zitten.In het ervaren van mijn tijd.Juist in mijn stilte mijn eigen taal daarin kan ontstaan,waar de lange reeks van schrijven de herhaling nodig heeft , in het verblijven van mijn eigen taal. Te kunnen ervaren dat in dit moment, geen ander moment bestaat,dan alleen te vertellen dat dit kan ontstaan in het moment van schrijven en spreken.

Hechting.♛.Onthechting.

De onthechting die ik voelde,die ik meedraag in mijn leven,die ik als een verzameling heb behouden en mij daar bewust van ben.Dat toen ik werd geboren, zonder een hechting te voelen en uit  gekomen ben in het luisterend spreken, die mij nu verteld,waarom ik zo kan huilen en lachen tegelijk, in dat wat ik heb gemist, om een verbinding met een ander te willen voelen en ik nooit begreep, dat de rode draad van onthechting mij er toe heeft gezet, om te spreken met mijzelf,om het leven te kunnen voelen,om alle boodschappen die ik kreeg,mij verwarde en in de stand van weerstand zette.Maar nu besef dat mijn hechting   een  andere plek nu neemt en alle informatie naast mij neer kan leggen, om te kijken hoe het voelt,dat de hechting naar mijzelf blijkt een ander fenomeen te zijn.Heb mijn handen gericht naar mijn laptop waar ik mijn verbinding voel,waar het meenemen van de gevoeligheid van spreken, mij laat zien in de vervreemding naar de ander,en laat ervaren, dat ik zo geboren ben.Zo zelf heb moeten vinden wat ik nu gevonden heb, in de hechting die ik voel,in mijn schrijvend beleven,in de taal die ik gebruik om te beseffen, dat het thuis komen bij mijzelf, zo sprakeloos kan wenden in wat ik van mijzelf ook lees.
Het gevoel wat ik nu heb in het verdwijnen van mijn spreken, brengt mij terug in wat ik heb mee gekregen in mijn systeem,in de diepere lagen van delen,in de hechting die ik voel en aan mijzelf is gegeven,waardoor mijn eigen kalmte in een stilte is te zien,waar mijn woorden die ik voel ,nu ga begrijpen dat het alleen voor mij is bestemd.Ik weet  te spreken vanuit een stilte die ik voel,vanuit mijn weten dat mijn drijfveer om te schrijven de boodschap houd,maar weet nu  zeker dat het mij niet verhoud naar de ander,maar dat mijn gave in wat ik vertel, in eigen beheer wil nemen en niet wil strooien naar een publiek, die in feite mij nooit hebben kunnen volgen in het kunnen horen, in wat het verdiend om bij mijzelf te zijn.
Ik prijs mij gelukkig in waar ik ben,in wat er kan gebeuren als de onthechting die ik voel,om kan zetten naar eigen liefdevolle verbinding,daar waar ik in stilte kan zitten en kan genieten ,zonder woorden er kan zijn en alleen kan voelen hoe de verbinding naar mijzelf altijd is uit te leggen zoals ik schrijf.
Niets is teveel in het ontvouwen wat ik ervaar,en de onthechting  in hechting  kan ontluchten, zodat mijn systeem kan wennen dat mijn taal die ik heb,beter past in het delen naar mijzelf,waar ik mijn eigen hechting pak,waar de stoel waarop zit mij heeft gedragen in alle uren dat ik schreef,in alle dagen van ondervinden, dat mijn taal die ik kreeg,zich nu heeft gehecht en verbonden in wat ik van mijzelf ook lees.

Druppelsgewijs.💦

Het laten overheersen in wat mij bevrijd en ik mij veel kan voorstellen , hoe de verandering in mijn schrijvend beleven een kant opschuift,waar dit moment van ontvouwen, mij altijd ergens naar toe weer leid om rekening te gaan houden of het goed voelt of niet.
Ik ervaar de bewerking zoals nu het weer ook luid,en dikke druppels langs mijn ramen glijdt,waar de tekening op een bloem weer lijkt,en mijn kijken wordt verstoord, als ik kan voelen dat de verbinding met mijzelf even een andere kant opkijkt,dat in een moment van spreken,ik naastig kijk, in het vergelijken, hoe mijn spontaniteit steeds weer kan veranderen.Ik loop leeg in sommige gesprekken,en hou mijn eigen overtuiging ook goed vast.Waarin het bruisen van mijn energie soms alle kanten op wil springen en zich kan uiten in de stilte die voor mij was.Waar het spreken over mijn gewezen angst toch soms dieper blijkt te zitten en ik erover spreek en dan een verwoede poging doe om dat aan mijzelf te laten zien.De criticus in mij, laat niet veel over, om te zien hoe mijn gebrijdelde vermogen, eigenlijk niets ontziet en als een drijvend vlot voorbij kan schieten in de golf van verstaan.Dat waarschijnlijk waaruit ik schrijf,  kan blijven ontstaan.In de druppels op een gloeiende plaat,in de vergelijking dat mijn staat van zijn, zou kunnen ervaren zoals ik al eerder heb laten zien,dat druppelendgewijs mijn woorden naar buiten komen,en ik steeds meer van mijn stilte geniet. 

Ontroering.

De ontroering in mijn taal,
zoals een hand 
kan reiken,
heeft plaats gemaakt
in  grote schaal
van mijn eigen schrijven.
Het heeft mijn belangstelling die ik behoud.Soms wat illussies om  te vermijden, dan ik had verwacht en onder mijn huid al lag te trillen, om het zalven naar mijzelf,  ook te bemerken dat wat ik schrijf, soms tot een ontroering kan leiden.Het gebeuren in wat ik ervaar is niet het lijden wat ik vroeger kende,maar een ontvouwen in haar hoogste staat. En voel mijn ontroering, dat in mijn taal ,niets anders kan gebeuren dan wat ik nu ervaar.Ik leg mij neer, in mijn eigen schrijven en voel dat mijn lijf daarin mee wil gaan.Waarin mijn ontroering kan verblijven ,vanuit mijn eigen taal en mijzelf kan raken en dan uiteindelijk met mijn schrijven door kan gaan.Zeker wanneer ik voel om te stoppen, dan pas ontvouwd het nieuwe in mijn taal,dan pas voel ik mijn ruimte, in de vorm waarin ik verder wil gaan.Het ontroert zijn in mijn schrijven, springt soms alle kanten op en voel ik mijn verwondering in wat ik dan schrijf ,omdat de wens van delen, soms wel eens anders voelt en er dan een overgave is te vinden , in de ontroering die ik voel.

Want zoals het mij
kan vullen,
zoals mijn dag begint,
in de vloed
van eigen schrijven,
van weer een nieuw begin 
tot weer een ander einde,
die altijd haar ontroering
vindt
in  de ontmoeting
met mijzelf.

Het besef.🗽.

Het kleine springt vooruit,waarin het groter is geworden,waar ik mij oren tuit en laat mij vullen door mijn eigen stem,door de resonatie van mijn kunnen en ik daar verwend in ben.Geen lied zo hoog kan zingen,geen taal die ik benijd,dan alleen mijn eigen dingen, die ik steeds verspreid.Waar de breedte die het krijgt, is verlengd in weinig woorden,waar mijn stilte in verschijnt, in de oorzaak van weten, dat wanneer ik schrijf, mijn donzen deken mij omlijst, als zacht geluid mij weet te vertellen.Dat mijn uitzonderlijke ontvouwen als een kringloop heeft gediend,waar mijn voetstap die ik zet, wat dieper drukt, in het pad wat ik heb gelopen en bereid ben om te zien, dat mijn vermogen in wat ik doe, alsnog laat wegen in de kringen die ik voel,waar mijn geduldig wachten, alleen toedoet om mijzelf te blijven horen.Niets anders in het ontstaan wijkt af van de weelde die het krijgt,van de richting die het heeft, wanneer ik wacht op mijn woorden.
Het samenkomen in eigen verbinding en mijn eigenheid laat overstromen,zodat de plasjes die het geeft, als een kind daarin kan springen en opnieuw beleef wat het kan doen,om vanuit mijn stilte te gaan zitten,die alleen verteld,dat het schrijvend beleven altijd weer mijn kant uitkijkt.Altijd weer kan laten zien,dat de volharding in het beleven ,alleen aan mijzelf kan laten zien.Nu door kan dringen, in het feit, dat het spreken en schrijven nu is beklijft.Zoals de bloesems aan de bomen,zoals de spinnen raggen,zoals mijn dierbare luisterend spreken, mij steeds meer kan laten zien,in het resoneren,in alle klanken die ik kan horen, hoe het is om zo dicht bijmijzelf te kunnen zijn.Ik ga mijzelf bedanken voor de tijd waarin ik zit,voor de schoonheid in mijn geven en ik wat achterover leun, in het besef van een doordrongen ervaren,dat wat ik aan mijzelf ook geef, steeds groter is geworden in het besef waarin ik leef.

Waarheidsgetrouw.👑.

Heel voorzichtig in de lijn van mijn schrijven,neemt het zonder het te beseffen een grotere wending in mijn vermogen om vanuit mijn dierbare stilte te kunnen leven, waarin ik wil spreken zoals het komt,zoals de overloop in het deel om mijn stilte uit te leggen,maar dat mijn eigen talenten niets anders zegt, dan te blijven zitten zoals mijn stilte dat wil.Het is mijn energie die verteld, vanuit mijn kalmte om te ervaren in wat ik zeg,waarin mijn woorden als zachte boter al slingerend mijn lijf aanraakt,en ik een kleine glimlach weet te geven, zoals een teken van respect,van liefde die heel even, nog vriendelijker lijkt dan waar voor ik heb gekozen.Er zijn geen besluiten die ik nog voel,ik drijf in mijn woorden en in eigen energie,waar de impact van mijn delen nu in een ander ervaren zet.
Het is een flow die ik voel, in bijna een gave, om aan mijzelf te vertellen hoe of het moet en zelfs dit niet meer nodig is om de drang van delen, altijd naar mijzelf ook is. Het daarom wel kan schelen,dat de belangrijkheid in mijn taal, alleen in mijn stilte is  te zien en  te vinden,ik bezig ben daar een mooie vorm in te vinden.Ik spreek vanuit mijn hart,vanuit een ander weten, dat de kant die ik kan laten zien, is doordrongen van mijn wijsheid in het algemeen,van eigen overtuiging die ik niet meer nodig heb om andere te bereiken.De kieren die gaten bleken te zijn en omgevormd is gezet in mijn stilte.
Ik weet wat ik heb bereikt,ik kan dat voelen en daardoor ook zo anders kijk en kan luisteren, hoe het is, dat in mijn klank de rust is gevonden en niet meer keer, naar een oud gevoel van willen delen zoals weleer.Het verkregen in wat het geeft heeft mij doen beseffen dat niets geen lading ook meer heeft, dan alleen mijn stilte.
De indruk die ik geef en laat ontvouwen ook kan verdwijnen wanneer ik weet,dat het bereiken naar mijzelf nu is, in goede handen.
En mijn tijd die ik besteed, zich vult vanuit mijn schrijven,vraagt om een ander doel,een doel om iets te bereiken, naar de mensen om mij heen,maar begrijp nu beter, dat mijn schrijvend spreken, wat ik nu al jaren doe,een tipje van de sluier heeft laten zien,maar dat het nooit terrecht is gekomen waar ik het zou willen hebben.In dat besef ben gaan leven,dat wat ik ook vertel, door de resonantie van mijn spreken door te kijken in wat ik voel en uiteindelijk alleen aan mijzelf kan geven, in wat het doet om te blijven zijn in mijn taal,in mijn bijzondere momenten, die ik uit mijzelf ook haal,in de waarde van spreken vanuit mijn verlichte taal.Dat durf ik nu te zeggen en kan dit ook laten zien, in de beperking van vele mensen die dat niet kunnen zien, of de moeite niet willen nemen om dit ook te doen.
Het is mijn waarheid die ik laat zien met een vleugje creativiteit,waar de vleugels van mijn ervaren zich nu spreidt, over de gebieden die ik alleen ervaar, in mijn zonderling vermogen, ook voor mijzelf nu bewaar in een mooi gebaar, om meer te gaan spreken op mijn kanaal.

Eigen Voeding.🥗.

Het veld waar ik over staar, in de flow van ontwaken,kijkt wat makkelijker weg, voel de spirit van mijn stiller dragen en eigenlijk niets meer zeg,in wat ik laat ontvouwen in dit moment.Zoals de eerste bloesem wil gaan openen, in het vernieuwde, waar de natuur mij kan laten zien, dat zolang het kan duren alles is te overzien.De dunne laag van herleiden, in alles wat ik zeg,maakt dat het veld waarin ik ben gaan staan, steeds lichter in het dragen,steeds meer ook zegt, dat de stilte in mijn spreken, soms iets vraagt van eigen ontwaken in mijn delen in wat ik nu ervaar.Het is mijn ruimte die ik voel.Waar niets meer op een plankje ligt,waar geen boek is te vinden,waar mijn eigen taal betuigt, om eens verder te lopen, in de mooie weg van ontdekken,waarin de eenvoud tot een wuiven van het riet,mij bezig houdt, hoe het kan verkeren dat mijn taal mij mee kan nemen naar dit moment.En dan sta ik stil,en hoor mijn adem zachtjes zuchten.Weet dat er meer is, dan ik kan laten  zien en kan ook proeven in het verschil, dat in iedere stap die ik heb gezet, mij heeft verrijkt in heel mijn wezen.Heel mijn taal die ik nu bezit,vraagt nu andere dingen,vraagt om te kijken in wat ik heb,in wat ik kan delen met mijzelf, dat is alleen mijn eigen stilte.En voel mij thuis zo bijmijzelf,door te weten, waarin ik mij begeef, als een prachtige voeding is te zien,zoals mijn eigen overtuiging, die ik neer kan zetten, zoals het komt,zoals mijn dag altijd weer opnieuw begint in ieder moment van mijn schrijven.Dat is wat eigen voeding kan doen, in het geven aan mijzelf, in de vervulling van mijn ontvouwen, waar de kracht in eigen energie wordt omgezet en zo opnieuw  weet te behouden, wat eigen taal kan doen.

Ervaren Stilte.⛅.

De neiging die het heeft,zoals mijn handen blijven  tikken op mijn blog ,zo sta ik versteld, vanaf het moment waarin ik spreek en ook voel hoe mijn stilte mij onderbreekt, om mij te wenden in een ander beeld,waar mijn woorden zachter spreken,waar de flow waarin ik zit mij doet herinneren dat geen dag hetzelfde is,geen enkele haast mij overvalt,maar juist het tegenovergestelde,waar ik wacht in een mooie energie en mijzelf ook de tijd gun, om te spreken vanuit mijn stilte,die iets anders kan laten zien dan het algemene, waar men vaker over spreekt, om niet te kunnen voelen, wat werkelijke stilte  zou kunnen doen.In het uiten van eigen klank en het ritme geeft, vanuit de ruimte waar ik allanger ben geweest,waar de oude conditioneringen geen plek meer heeft en in het moment van stilte een ingetogen verbinding leg,in het blijven ontvouwen in wat ik zeg en kan ervaren hoe het licht kan vallen in een strook waarin ik sta,waarin ik kan voelen hoe mijn volkomenheid in wat ik schrijf,om uit de schaduw te blijven van de ander.Elk woord die ik beschrijf,elk anekdote,elk volwassen gelijk, ik om kan zetten in een wonder.In mijn eigen ontdekken dat de stroom in mijn taal ieder moment op kan pakken aan wat ik aan mijzelf vertel.Misschien lijkt het hetzelfde voor de ander,maar door mijn ervaren schrijven, kan ik voelen, dat ik vanuit mijn stilte schrijf,en echt laat komen in wat het wil zijn,in de volledigheid van mijn drijvend bevrijden en geen ander woord nog vindt en kan zeggen dat in feite alles al is verteld, zoals het zich laat ontvouwen in de redelijkheid van verblijven en dan naar buiten kijk in de lente die ik kan voelen, vanuit een verlangen, om mijn deuren open te doen, zodat de frisse lucht die ik kan vangen, in een doosje zou willen doen en wil bewaren voor de keren, dat het spreken vanuit een frisse start zou kunnen gebeuren, zonder een twijfel mijn klank kan horen in het vereenvoudigd beschrijven ,wat er kan gebeuren als ik vanuit mijn stilte spreek.Als ik vanuit mijn stilte spreek, dan gebeurd er werkelijk iets anders,dan brengt mijn taal die ik heb,naar een hoger level,naar het vouwen van mijn handen,voor mijn gezicht en dan kan weten dat ik in mijn belichaamde stilte zit.En ben aan het ervaren wat het kan doen in mijn dagelijks leven, in het enigste kunnen zijn van wat ik allemaal heb beschreven en daar niets meer in kan doen, dan alleen mijn stilte te kunnen ervaren zoals het zich laat zien.

Niets verplicht.🙀.

Het lijkt te groot in al mijn handelen, vanuit mijn eigen tijd en in mijn spreken mijn woord verdwijnt, in het geven van luchtig willen zijn, in het ontvouwen van mijn eigen taal.Die door de wind wat meer is gaan liggen naar een kant van een beslissen, hoe ik daar verder mee om zou kunnen gaan.Het is niet alleen mijn stilte die er om vraagt om helder te kunnen blijven,om zuiver te kunnen zijn, dat in mijn doorslaggevend beschrijven er altijd iets ontstaat om door te willen geven.Ik weet dat het iets vraagt van deels of gene,van de uitlatingen die ik proef,en in het herkennen in wat ik schrijf altijd weer naar voren schuif als ik mijn stilte voel.De gelegenheid die ik kan pakken kijkt mij dromerig aan,stuurt de wens van mijn gedachte naar mijn eigen ontstaan.Daar waar de woorden stromen en mijn blog geduldig blijft , kan wachten in het vermogen, wat niet gelezen wordt en uiteindelijk kan gaan beseffen dat het schrijven naar mijzelf de ingang blijft, om te ervaren dat wat ik schrijf als inhoud zal veranderen,als de weg waarop ik loop, in stilte is ontvangen en niet meer de behoefte heb om te duiden hoe het komt,dat mijn stroom in het schrijven veel verder komt,dan een rivier aan kan duiden.Dan mijn stappen die ik zet, vanuit mijn zachte blik kan vertellen,hoe het voelt in mijn schrijvend beleven, van mijn belichaamde taal,waar de afstand is gevoeld,waar de compleetheid van mijn delen in een ander perpectief ben gaan zien.
Het is het midden van mijn geluid,het is het staan in het gebruik om te weten, dat na jaren te hebben geschreven iets anders vraagt, dan het blijven delen zoals het komt.Het kruispunt wat ik voel, leid mij naar vele kanten,waarin ik mijn emotie voel, in de belangrijkheid van delen en de neiging die ik heb om te laten ontvouwen zoals het komt, nu wat zorgvuldiger zou kunnen nemen en ik geen enkele verplichting meer  voel,in het besef van delen.Dat in alles wat nog voor mij ligt, wil gaan koesteren op mijn eigen manier.
Ik ben alleen aan mijzelf iets verplicht, om te weten, dat wanneer ik schrijf of spreek, het mijn eigen voeding is,maar ook weet, dat dit fenomeen, blijkbaar zo nieuw en vreemd kan klinken, alsof het taboe wat erop ligt, met beitels en vele herhalingen weg kan worden geslagen, of misschien een beeld kan maken van het taboe, wat steeds maar blijft sudderen om mij heen.Ik ben niets verplicht in mijn delen, in hoe het is gegaan, om wat licht over mijn taal te werpen.Om de stalen maskers af te laten doen,om de zorgvuldigheid van weten in de juiste balans weet neer te  zetten,zodat mijn taal mij steeds iets anders kan laten zien, zonder een verplichting naar de ander, zonder mijn taal,🙀 dit er niet zou kunnen zijn👐.💫.

Natuurlijk.🌿.

Geleidelijk als in een stroom,zoals alles wat mij is overkomen en het de juiste plek nu  heeft gekregen.Zo pak ik vast  mijn eigen vermogen in al het schrijven wat ontstaat.De verbinding die ik voel is net als gouden draden, bevestigd in al wat ik laat staan en geen aandacht meer hoeft te hebben, naar het kwijtgescholden idee,dat het lezen van mijzelf in het spreken kan verstaan.Waar de eenvoud van mijn ervaren aan mijn kant ook is gebleven.Met golvende beweging waar de stroom vooruit kan lopen in wat ik schrijf.Soms raak ik wat wanden of een dikke muur,waar mijn taal die zo vloeibaar is gebleken, kruipt zoals gewoonlijk, door alles heen.Laat mijn eigen ervaren op de voorgrond staan, in de stroom van ontvouwen, die lichter voelt als mijn zachte huid en ik zuiniger ben geworden,in hoe ik mij uit, waar de woorden die ik gebruik, wel eens belangrijk kunnen worden in deze tijd van de splitsing die ik ervaar.Waar de groene aanslag op mijn pad laat liggen,omdat de natuur dat wil.Waarin de kleuren van dit prachtig mos, mij doet bewegen in het aaien hoe het voelt en de kleur kan geven, wat de natuur met mij kan doen.Het één zijn met mijzelf krijgt ook het effect, in wat ik kan ervaren,dat als ik kijk naar de knopjes aan de bomen,en kan zien hoe het zich wil ontvouwen,in hele kleine stukjes  kan aanschouwen dat de vernieuwing in mij, maar ook in de natuur kan zien.Eigenlijk heel bijzonder dat het aanschouwen van de natuur,mij zo daar mee kan vereenzelvigen, in blijdschap zet, om te zien dat de natuur zich niet laat dwingen,maar blijft in eigen proces,en weet daar van te leren,dat wat ik ook vertel, met mijn eigen ontstaan  heeft te maken.Mijn eigen stroom van ontvouwen en ik heel goed besef, dat de enigste afleiding die ik heb,is de natuur,die mij heel veel kan vertellen,die mij werkelijk laat zien, dat er geen afstand is tussen een schrijven en beleven van de natuur.Dat het samen kan vallen vanuit de stilte die het heeft,vanuit ieder beweging in mijn kijken, in het ervaren dat het natuurlijk zijn, in al mijn schrijven net zo openvouwt als de nieuwe blaadjes aan de bomen.Als het gras weer groener wordt en mijn pad waar op ik loop, bezaaid is met mos,de lucht wat zachter lijkt en ik mij prettig voel in het ervaren van mijn eigen taal en tijd.Waar ik heel natuurlijk in verblijf en mij één kan voelen,zoals de natuur kan laten zien.

Vriendschap .💑.

Het is de eenheid die ontstaat vanuit mijn ervaren, in belichaamde taal,  in mijn werkelijkheid van schrijven en al sprekend wil laten zien, dat mijn klank als mijn beste vriend, mij mee kan nemen naar de stilte, waarin de eenheid van mijn ontstaan, zo dicht op mijn huid is gaan zitten,zoveel schoonheid is te zien, zoals de natuur kan ontwaken,en ik mijn ogen kan laten vallen met een blik, waarin het vertrouwen naar mijn stilte nu als vriend kan zien. De vriendschap die ik kan voelen terwijl ik schrijf, in de momenten waarin ik verblijf,in het helder hebben waar mijn weg van delen zich heeft bevrijd van overbodigheid,van het plakken aan een ander,van de wereld waarin ik leef,waarin de bodem van ervaren mij nu in een stilte zet.
Het geeft weer in wat ik kan beleven in wat er kan zijn,als mijn stilte onder mijn voeten kriebelt en ik niet stil kan staan,maar in het ritme van het verstaan, mij draagt waar ik over kan schrijven en wil spreken zoals het altijd zal gaan, als ik in belichaamde taal kan blijven.
Het vraagt niet veel, dan alleen te luisteren in wat ik voel en hoor,waar de tonen zijn te vergelijken in een milder ontstaan,waar de wolken die verschijnen, opzij kan schuiven terwijl ik met mijzelf spreek.In het wonderlijke ontstaan van mijn taal en weten, dat in iedere tik die ik zet echt laat komen zoals het komt.Laat ontvouwen in de slag van zekerheid, waar alleen ik, daar van weet te genieten,zoals het maken van wat beelden,en in de momenten van beschrijven, mijzelf ontmoet en kan zeggen  wat ik kan vertellen als ik naar mijn schrijven kijk.
De vriendschap die ik voel in het vertellen, laaft zich in mijn dag en laat mij altijd weer opnieuw beginnen.Laat mij verder ontdekken wat stilte kan zijn,wat belichaamde taal mij kan brengen in ieder moment wanneer ik schrijf,en kan spreken vanuit mijn taal die ongewis als in een wonder altijd achter mij staat.Ik hoef niets te vragen en te schrappen of te verbeteren ,maar wanneer ik in mijn stilte stap, er altijd weer zinnen verschijnen.Ondertussen naar buiten kijk om te zien hoe de zon is op gekomen en het mij verleid om te gaan wandelen.Om te gaan voelen hoe mijn lijf daarvan genieten kan, in de beweging die het krijgt .
Het ontluisterend geheel tot haar recht laat komen,en mijzelf ook geef wat ik nodig heb, in de vriendschap die ik voel, als ik vanuit mijn stilte spreek en ik stil kan ontvouwen in de taal die ik gebruik.
En als een vriendschap kan beschouwen en nu ook weet, dat het altijd tevoorschijn kan komen,wanneer ik spreek of schrijf.Wanneer de onrust in mijn benen met het wandelen verdwijnt,zo verschijnt mijn stilte, als ik naar mijzelf  kijk,in de verrijking van ontstaan, waar een vriendschap is geboren vanuit mijn stilte die kan ontstaan.

Hoofdstuk.📙.

Het licht wat over mijn schouders valt en mij laat spreken in de verrassing die het heeft, alles open laat breken zoals een glas kan vallen, in stukjes is te zien, zo mijn ervaren in het vertellen mijzelf  in het delen mijn eigen doel weer zie.Ik schrijf niet meer over de bevrijding die het heeft,over de oude lagen die in wezen zijn afgelegd, het als oude jassen heb uit gedaan,waar het gewicht van dragen veel lichter is ontstaan, door mijn schrijvend spreken,door mijn stilte te omarmen en dan spreek vanuit een verschil,dat ik moet erkennen dat mijn belichaamde taal zo anders klinkt, als dat ik zou schrijven en niet zou kunnen, zoals in een boek en in ieder hoofdstuk dikke letters zou moeten gebruiken om te laten weten dat er een nieuw Hoofdstuk komt.
Mijn Hoofstuk is het verlengde in wat ik vertel, als in een stroom van eigen zin,waar ieder blad die ik bezie, geen plaats nog heeft om te vertellen over een oude geschiedenis,over een familie of een bedrijf,over de reis die is gemaakt,over de waanzin die ik ontmoet,over de klokkenluiders in het algemeen.Over de vernieuwing die ik voel,waarin ik blijf vertellen, dat in ieder moment wanneer ik schrijf mijzelf veel beter heb weten te leren kennen.
Het Hoofdstuk wat het heeft in de belangrijkheid van schrijven,drukt uit alle macht mijn bijzonderheid in schrijven.Het tilt de lagen weg vanuit het topje die geen ijsberg heeft, maar doorstroomt  in een geheel van het volledig kunnen zijn in het blijven delen.
Mijn Hoofdstuk die ik deel is niet het gangbare in het verstaan,omdat alles wat er kan ontstaan,kruipt bij mij naar binnen en laat mij voelen wie ik ben, vanuit het lichter zijn in al mijn schrijven.Vanuit de taal die bij mij hoort en van niets anders wil weten, dan mijn eigen verslag,dan wat er ontstaat als ik mijn handen laat tikken,mijn hoofd naar voren buig,mijn ogen gericht in het ervaren, hoe het geluid die ik heb, mij nog meer kan vullen,en dan het Hoofdstuk voel om dat te willen delen,met mijzelf in het resoneren, hoe mijn klank die ik gebruik,mij altijd welkom heet en weet te vinden in alles wat ik naar mijzelf ook schrijf.

Nieuw niveau.💨.

Wanneer ik vleugels zou hebben en over het veld van gelijke vlieg,dan zou ik de bomen tellen en de wolken mee kon nemen en kon gebruiken als een bed.En als een cirkel om mijn plek zou vliegen, in de vlaag van wat ik voel, om mijn vleugels te kunnen spreiden over een gebied, waar ik neer zou kunnen dalen in een bosje met wat riet en mee kan wuiven zoals de wind kan laten zien,in het overgoten kijken en niet kon zien, dat wanneer het spreiden van mijn vleugels, het riet laat buigen naar een kant, waar de holle gaten zijn ontstaan,waar de meesters van erkennen, het herkennen toe kan laten,de hand kan geven in een zacht gebaar, mijn stilte daarin over kan geven, in de vloed van zeldzaamheid, waarin het tellen van mijn zegeningen, zich heeft uitgebreid in ieder vezelrijk van luisteren, hoe de verdeelbaarheid mij heeft laten weten, dat mijn bijzonderheid in het spreken,de helderheid weergeeft, dat als mijn taal verdwijnt en alleen mijn stilte overblijft,dan weet ik pas, wat  verandering kan doen, wanneer mijn taal die vleugels heeft,en vanuit een zachte kant mijzelf kan zien als heel bijzonder.
Als niemand hier iets voor voelt om te luisteren naar eigen klank,dan waarschijnlijk is het alleen voor mij bedoeld en zegt het iets over mijn eigen ontwikkeld ontvouwen.In wat het zegd over mijn eigen  eigen talent.Ik vlieg wat verder en zie de rand van onmetelijk verschijnen van eigen energie.Waar de dunne lijn van creëren mij het meeste ook laat zien,waar de verfijning die mij diend met een mooie beweging in vrijheid wordt gezet,zodat de vleugels die ik heb, zonder moeite kan gebruiken.Ik laat mij dragen door de wind en laat mij zweven boven een klein gebied, waar de natuur mij uitnodigd om te zien dat het leven wat ik leid vervolmaakt is aan het worden,en klaar ben voor de volgende stap, in het vermogen, dat wanneer ik schrijf en spreek, altijd op een diep niveau mijzelf kan voelen.

Stiller Ervaren.💠.

Het stiller ervaren,waar de bomen geruisloos mijn aandacht vraagt,waar het voorjaar op zich laat wachten en ik aan mijzelf vertel, hoe mijn stiller ervaren de plek nu heeft in het welzijn van mijn delen.In het ontluiken van mijn taal en in de glans van een weerkaatsing, de spiegel blijkt te zijn van mijn eigen onderneming, die wat frigiler blijkt te zijn en wat brozer in het verstaan en om kan keren naar wat ik schrijf.Naar welk een aandacht die ik geef,voor mijzelf steeds blijkt te zijn.Waar de klank in het stiller ervaren mij bereikt en zich voortzet in heel mijn lijf.En om kan zetten in een energie, die ik blijkbaar nodig heb om te spreken ,om te zijn zoals ik ben,  in de benadering van delen en mijzelf daarin herken.
Het is het plaatje wat ik zie,in het vullen van mijn tijd,waarin de bomen kunnen luisteren, hoe de vogels beginnen te sjilpen,waar de natuur ook bezig is om te ontwaken, om mij te vertellen dat de moed die ik heb ook om kan buigen in wat ik van mijzelf versta.Het is mijn schrijven die ik bemin en laat ontvouwen in een stiller ontstaan,in het weten dat wanneer ik spreek het stiller ervaren steeds door kan gaan,maar dat mijn schrijven de uitnodiging blijft in de taal die ik bemachtig,en kan laten zien hoe mijn vervroegde vreugde ook iets anders kan laten zien,dan een dunne laag van ervaren en mijn aandacht soms iets anders vraagt in het erkennen dat wanneer ik schrijf mij vult in de mogelijkheid van delen.Waarin ik weinig nog benoem,waar het vegen plaats heeft gemaakt in het zinderend verstaan,in de taal die mij verteld, dat de eenvoud in wat ik zeg laat ontplooien in dit moment.Mijn liefde voor mijn taal laat zien, in wat er kan gebeuren in dit moment en goed besef dat mijn werkelijkheid door stroomt, in de verandering die ik voel,in de stilte van mijn taal en ik niet anders hoef, dan te schrijven in het delen naar mijzelf.In wat ik al veel langer heb geproeft, dat mijn schrijven mij kan laten zien, in een wijze van dit momnet en ik in een extase kom, wanneer ik voel, dat welk een aandacht ik ook geef,het mij altijd kan laten zien hoe geweldig het is om dit te kunnen doen.

 

De Uil. 🦉.

Zoals een uil kan kijken in het draaien van het hoofd,haar ogen als luiken lijken, in het kijken naar de diepte van een bos,waar de takken aan de bomen voor de uilen zijn bestemd, vanuit de stilte, die de uil ook kent, een oeroe laat horen en weet in wat het brengt, en zo de klank  wordt voorgezet in de stilte van de takken aan de boom.Haar nest ook weet te vinden,waar straks het kleine grut kan leren, hoe te vliegen van tak naar tak en ook de roep kan horen om te luisteren naar de mooie klank. Het verdwijnen van mijn taal in lichte vorm is verkregen en mijn aandacht die ik had, nu is doorgegeven door mijn vergroten in wat ik vertel.Door te weten in wat ik schrijf en bij mijn eigen taal ook blijf, voelt de luwte waarin ik zit,waar alle kuilen die ik had gegraven nu dicht kan gooien,en voort kan duwen in waar ik ben.
Ik ben begonnen over een uil , vanuit de wijsheid die ik ken,omdat de stilte in eigen overtuiging nu is neergezet.Er zijn geen paden nog te lopen en geen daad meer wordt weerlegt,dan alleen mijn eigen vermogen als een puzzel is  gelegd.Het is de vervolmaking in wat ik ervaar, in de betekenis van mijn schrijven,en duwd mij alle kanten uit, om eens te kijken in wat het voed,waarin mijn taal laat blijken in de beweging waarin ik zit, zo licht als een veertje door mijn ruimte springt.In eigen wijsheid te kunnen zitten, zoals een uil kan laten zien,zoals in mijn schrijven in iets anders nu nog nog diend.
Zo onverwachts zoals in al mijn momenten, die ik heb beleeft, als een vliesje over mijn spreken kan trekken,zo kan het zijn, hoe het is geweest om te erkennen,dat mijn taal vanuit een lichter spreken een andere wending geeft.Het nodige in wat ik schrijf, verdeeld zich door mijn spreken,verlaat de ijdelheid in het kunnen delen,in het kunnen zien, dat  de lichtheid in mijn leven, nu ben gaan zien,dat  vanuit mijn stilte te spreken, ik nu alles anders ben gaan zien.
Het treft mijn inslag van vertellen,het laat ontstaan in wat ik zeg,het laat gebeuren vanuit een ontdekken, dat mijn eigen taal bestaat.
En niets anders meer zou kunnen, dan wat mijn ontvouwen heeft laten zien, om te beseffen dat mijn tijd van delen nu in een andere vorm wordt gezet.Zoals een uil, als symbool ook diend, en mij in deze stilte kan zetten.🦉. 🦉 .....