ijdelheid.

Het zitten op mijn plek, waar mijn energie kan stromen en tik wat weg in het overkomen, van wat er is in dit moment en het verborgen zich laat zien in mijn vertellen.Hoe de rust die het verdiend zo herkenbaar is geworden in wat ik aan mijzelf kan laten zien.Geen berg te hoog is om te beklimmen,geen stroom die mij tegen houdt, om te ervaren dat ieder woord die is beschreven en besproken zich verbind in het welzijn van mijn dagen. En als een kind zo vrolijk mijn hand uitreikt, naar weer een volgend ervaren waar mijn belichaamde taal zich aan kan passen in de slagen die ik maak,in het ongenaaktbare van mijn verstaan en ik blijf kijken hoe in het ontstaan van mijn schrijven en spreken weer verder gaat.Waarin een vloeiende beweging niets meer aan het toeval overlaat,maar als een wijze spreuk kan doen gelden,dat als mijn rust tevoorschijn komt en in mijn kalmte de onmetelijkheid van een zegen,wat ook wel ontvangen heet, zo weergaloos kan landen in waar ik zit op mijn plekje in de zon. Met de ijdelheid van ontvouwen, waar de handeling in eigen vertrouwen zoveel schoonheid zit,zoveel laat zien dat geen berg te hoog is om te beklimmen,geen oordeel is te zien dan alleen mijn ontvouwen in dit moment.De weelde van ervaren vraagt om  de eenvoud die het draagt,vraagt om te genieten in bredere zin,daar waar de toon van herinnering mij heeft verlaten en geen enkel begin opnieuw kan ervaren, omdat de aandacht die het vroeg ook heeft gekregen en niet belangrijk meer is om dat te delen.De ijdelheid in mijn woorden, mijn vrouwelijk welzijn  naar voren treedt, die ik kan vertellen dat zolang ik leef, mij zo zal voelen zoals ik schreef.Mij zal gedragen vanuit mijn zijn en niets wilverbergen,om mijn ijdelheid te voelen in wat ik aan mijzelf vertel.