Gedogen Beleid.

Hetgeen als een loper kan worden uitgelegd en verder rolt naar alle kanten, waar vanuit mijn eerste stap, die ik heb gezet,zonder een verwachting,zonder de medeling, die ik op papier heb gezet,omdat ik mijn kanaal niet altijd kan gebruiken, door het weer ook wordt belet, om een duidelijk beeld neer te kunnen zetten,waarin ik spreek en wil laten zien hoe mijn eenvoudig beleven kan worden geregistreerd.Dat mijn pad in wat ik in dat moment ook voel ,in mijn zorgvuldigheid neer kan zetten.Vanuit mijn klank die ik voel,vanuit het ongewisse, dat het delen met mijzelf soms een kant opschuift en daar mij in kan mengen..Dat in het zorgvuldig willen zijn, de keten van verbreken en ik net op mijn kanaal voor een zwart beeld zat te spreken,maar de moed ook nam, om verder te gaan  in mijn spreken en tot ontdekking kwam, dat er in mijn spreken zo intensief mijn belichaamde taal naar voren kwam. Mijn ogen de neiging had om dicht te willen vallen in het uitleggen om in dialoog te gaan met het kind in mijzelf.Maar door mijn wonderlijk ervaren alleen mijn stem kon horen, en daar het besef ook kwam,dat het beeld wat ik dan zie, in feite overbodig kan zijn.Mijn tijd waarin ik zit,waar de meeste niet in willen zijn, geeft mij nog steeds het recht om te spreken vanuit mijn eigen taal,vanuit het ontvouwen in de blik, die soms als het regend, mij binnen houdt en  de instelling die ik heb, mij soms wakker houdt,dat in al geschreven en gesprokenen de wenteling naar het licht zich verhoudt, in de omstandigheden waarin ik zit, mij richt in het ervaren. Dat de toekomst verder ligt als in het moment van vandaag.En ervaar een gedogen beleid ,dat wat ik beschrijf en laat weten in het succes naar mijzelf, zo doordrongen is in een gegeven, waarin mijn staat van zijn een weerslag kan zijn,dat het bevrijdende geheel soms ook wel eens achterhaald kan worden. Dat wat ik laat zien geen enkele orde heeft,maar een doortastendheid om te laten weten hoe ik mij voel in mijn luisterend spreken.Ik ben aan het zoeken naar de ingang van vertellen, in het bereiken naar de ander,omdat tot nu toe geen enkeling heeft gereageerd of de moeite heeft genomen om dit te proberen.Vele deuren heb ik open  gezet, om te laten zien dat de mogenlijkheden die er zijn, men eigenlijk zo zou kunnen pakken.Maar wanneer ik alleen vanuit mijn verlichting spreek er weinig zal veranderen,omdat de afstand die ik creëer, daarmee vaak als onbegrijpelijk wordt ervaren.En vanuit het menselijk aspect in wat er kan gebeuren, terwijl ik met mijzelf spreek, daar heel  veel in zou kunnen veranderen. Maar uiteindelijk ook bemerk dat ik een ingang zoek, in het bereiken van de ander en ook nu begrijp dat ik dat niet hoef te doen, in het besef, dat mijn ervaren in mijn schrijven en spreken, mij alleen wat verder helpt als ik ook voel dat ik het menselijk aspect niet uit het oog wil verliezen.En dat de tijd die ik neem in het vinden van wat open deuren, heel langzaam weer wat dichter doe, in mijn kleine ervaren, dat de taak in het dragen,om te laten zien, dat het spreken en schrijven naar mijzelf zich heeft ontwikkeld in mijn volwassen kunnen zijn.Ik draai mij om en kijk naar het geheel,daar waar mijn enthousiasme zegen vierde,waar ik mij mee verbond,waar ik mijn zegeningen telde en mijzelf verstond.Daar waar ik moest lachen en huilen tegelijk,daar waar ik mijn voetstap zette in een geruisloos festijn,in het kunnen ervaren dat mijn klank in mijn spreken er gewoon kan zijn,zonder een idee te hebben dat een ander het begrijpt en mij loskoppel van een beweging die niets meer zegd, dan te blijven ontvouwen waarin ik mijn eigen welzijn voel.