Imperium.

Het verspillen van mijn tijd,het vergooien naar wat het lijkt, om nog meer te gaan strooien ,met de kern waar ik het over heb,en  ontdek dat de eilanden die ik zie, zijn overgoten met de waan waarin men leeft en onderschat het eigen imperium in wat het geeft, dat in het gewone in wat ik lees, daar de nieuwe ingang is te vinden.Het gewoon er kunnen zijn ,geen oordeel meer te hebben,te durven luisteren naar mijzelf, waar het hart zou kunnen luiden en de troeven zelf in handen hebt.Waar de glinsteringen op het water mij verteld dat alle rimpels kunnen verdwijnen in het geduld en spreken naar wie ik ben.In de vastberadenheid van eigen verblijven,geen toekomst heeft en geen verleden,maar te spreken in dit moment.In het kabbelen wat ik voel om mij uit te blijven spreken over wat ik ondervind,dat geen enkele verbinding mij iets zegd en als een derde wiel aan de wagen ik mijzelf vertel dat de gevoeligheid die ik kan ervaren, doet besluiten om mijn taal anders te gaan gebruiken.Ik wil niet verbitterd raken in wat ik schrijf ,maar door te willen zien in wat beklijft, in het doordrongen feit, dat ik  heb bereikt om mijzelf te kunnen verstaan in dewereld waarin ik leef .Het gewone,het eenvoudig kunnen zijn,geen zout op slakken kunnen leggen,geen achterbaks geroddel,waar de projectie naar de ander groter blijkt te zijn,dan het kunnen verstaan van eigen woorden.De meervoud in het kunnen, in wat er kan ontstaan,waar de lengte van dagen zo langzaam als een slak,die in iedere beweging een spoor achter laat,zo ben ik aan het vertalen in mijn gewoner kunnen zijn.Het gewone in de dag die mij laat zien, hoe mijn klacht zich kan wenden naar wat ik werkelijk vindt.En in mijn lopende encyclopedie, wat ik in al mijn schrijven heb laten zien in het verbolgen kunnen zijn over de verharding van de mensheid in het algemeen.Daar waar ik mij nooit heb thuis gevoeld,daar waar ik over schrijf en kan ervaren hoe mijn verblijf in het verrijken naar mijzelf, de flow van bevinden mij ook treft en alleen overblijf in het spreken met mijzelf.In het accepteren dat de gewoonte die ik heb, zou kunnen beperken,maar dat ik weet dat de stroom van liefde, van te kunnen zijn in mijn eigen imperium,van gelukkig durven zijn,van geven en nemen,van gal tot lever,van hart tot brein,van handen tot voeten en mij gezegend kan voelen als ik naar mijzelf schrijf.Dan alleen wat overblijft zou kunnen delen met de ander,geen hoop meer koester,maar een moment van spijt en  uiteindelijk, mij alleen maar bezighouden kan houden, hoe mijn beleid van delen naar mijzelf blijft gericht en mijn eigen imperium zolang als het duurd, neer kan zetten in mijn eigen licht.In mijn gewone staat van zijn, waar de bloemen geuren,waar de vogels mijn vrienden zijn,waar ik de bomen blijf omhelzen,waar het gras weer groener is,en alle wormen naar boven komen door mijn stampen op de grond,door de richting die ik voel, zo onmetelijk belangrijk is geworden in al mijn vertellen in wat er is.