Het stille genieten.

Heel langzaam maar zeer bewust, richt ik mijn blik die er is,met mijn handen in mijn schoot en voel de stilte reeds komen .Daar waar ik mijn aandacht breng, om te beseffen dat wat ik ken, nooit door een ander kan worden gelezen.De taal die ik benut zoals allanger is bewezen,dat  de vruchten die ik pluk, eigenhandig heb gestrooid,in het zaaien van mijn tijd,in de lege velden,waarbij mijn ijverigheid omgebogen word, naar mijn stilte om mij heen.Ik voel mijn adem op mijn borst, door het trillen van mijn klank,die mij dankbaar laat voelen, dat in de dans van ontvouwen ,mij heeft verstaan,ook al lijkt het vervreemde van de ander geen enkel probleem  te zijn,dan mijn weten aan te passen en niet veel zeg. Dan alleen te genieten in wat ik niet zeg.Wat ik niet zeg is een gedeelte van de stilte, waarin sta,waar geen enkele aandacht vraagt om daar over te schrijven, dan alleen mijzelf vertel dat ik dit mijzelf heb gegeven.In het bruisen waarin ik sta en aan niets meer hoeft te wennen,dat ik in staat kan zijn om mijzelf te verwennen in het spreken met mijzelf .De doorslag zou kunnen geven om in mijn stilte te kunnen zijn.Om te ervaren dat heel langzaam mijn stilte verschijnt, die mij terug kan zetten in mijn zuiverheid, in het kunnen ervaren dat mijn komende tijd veel meer stilte zal gaan vragen,veel meer mijn eigen plek opeist  en niets hoeft te bewaren voor later,maar in dit moment aan mijzelf vertel, wat mijn stilte mij zegd in het staren naar buiten, omdat ik van binnen voel, hoe het is om mij zo te voelen.Het zijn mijn bijzondere momenten,door mijn eigen taal is neergezet, vanuit mijn belichaming kan schrijven en spreken en ik de enigste ben, die dit kan voelen.Te durven voelen in wie ik ben,is het ultieme in wat ik zeg en weet geen betere omschrijving neer te zetten.Dan te ervaren hoe het voelt ,als ik met mijzelf blijf spreken en mijn eigen klank toelaat, om te kunnen resoneren in het onverlaat van eigen taal.Dat naar ik weet, de zachte wending zich ook keert en mij kan bevinden in de lichtheid van mijn taal,in mijn stilte die mij ziet, in de vervulling van mijn weten,dat als ik zou kijken hoe dat moet, ben ik dat weer vergeten.Omdat de klank die ik gebruik steeds meer de stilte pakt om daar van te genieten.