Klanken.

De avond valt zacht in mijn schoot en vanuit mijn stilte mijn dag bekijk, in de verfijning die ik voel,in het lopende effect, die het op mij kan hebben,waar ik mijn rust in neem en ervaar dat het gesprek die ik kan hebben, de moeite  ook vind in het treffen van verbinden en hoe ik het zie,dat de genade die ik pak,in de richting die het geeft,mij zo verrast in het bespreken wat belichaming kan betekenen.Als een cocon, zoals de buitenkant kan lijken en van binnen openbarst in het kolosaal geheel,waar alleen mijn woorden spreken,waar de drang in mijn schrijven wordt benoemd,waar wat sterrren kunnen flikkeren en ik er op let, dat in mijn wereld waarin ik leef wat vreemd kan klinken in alles wat het heeft.De maat die ik hoor, schud mij wakker en kan ervaren wat een Indiaan dan zegt,en vraagt om mij te voegen in het ritme wat het geeft,in het slaan op mijn trommel en het blazen op mijn dideridoe,mijn klankschaal kan gebruiken om aan te wijzen in hoe het moet,om te leren luisteren naar iedere klank en dan uiteindelijk probeer te luisteren naar eigen klank.Dat in ieder instrument een klank is te horen,maar ook in eigen stem,en net als het leren luisteren naar mooie instrumenten,zo zou men kunnen wennen aan eigen stem.Het ritme wat ik voel in het ervaren van mijn dag is nooit te verlegen om te lachen zoals ik kan.
Is vanuit mijn eigen stem die zich voltrekt in mijn spreken en als het weer het toelaat kan ik laten zien wat klank zou kunnen betekenen.
In het volgen van elkaar in het beloven van gouden bergen,in het staren hoe het kan, dat een klank mij kan betoveren,dat een klank mij lichter maakt,mij neer kan zetten in een stoel,mij uit kan dagen hoe het voelt om naar eigen klank te kunnen luisteren.Dat de wijzers van de klok  tikt sneller als ik zou willen en de tijd die ik neemt, op zou kunnen tillen in de reeks wat klank zou kunnen doen.De trillingen in het bewegen,in het geruisloos kunnen zijn en kan worden ervaren, dat wanneer ik mijn eigen klank gebruik, in harmonie kan komen, in het duiden hoe het stijgt naar de gebieden waar ik vaak naar kijk,naar de zomerse berichten waarin de klank ontbreekt,maar als men zou weten dat eigen klank bestaat en zou kunnen luisteren waar het voor staat,dan gaan de deuren open,met de wind in de rug,dan kan ik pas vertellen wat eigen klank werkelijk met mij kan doen.Het laten ervaren hoe  eigen taal zich kan ontvouwen in ieder moment wanneer ik spreek, te kunnen gebruiken in de richting die ook wel belichaming heet.Die iedere moment wanneer ik spreek, mijn lichaam laat trillen, zoals een blad aan een boom,zoals de spinnen spinnen en ik kan beschrijven wat klank met mij kan doen.