All één zijn.

De tijd heeft mij geleerd dat wat ik wil duiden in mijn taal en sprekend iets wil laten zien,maar dat in de buurtschap waarin ik zit,geen enkele respons nog zie en geeft mij de conclussie dat het alleen zijn in wat ik doe,  mij meer brengt dan een gesprek tot nu toe is gebleken en kabbel ik voort in mijn stroom,die mij kan laten zien dat de toon die ik zet ,het geduld die ik heb, in het vermogen dat in alles wat ik beschrijf en zeg, geen eenzaamheid is tevinden,dan alleen het delen naar mijzelf.De vlinders op kan pakken en op nieuwe bloemen zet,waar de nectarine in het overkomen om te ervaren, meer kan smaken dan voorheen.Een tafel dekken voor mijzelf,waar mijn vork  links kan liggen en mijn mes de rechterkant bedekt en als gewoonlijk mijn eigen tekst kan brengen en zelf mijn dag bespreek.Hoe te vinden zoals het eten,het ontvouwen van mijn dag en wat ik nu kan weten wat het alleen zijn mij heeft gebracht.Alles wat is beschreven en beproken is ontstaan in de momenten van kunnen ervaren,in het kunnen zijn met mijzelf.Geen angst te hebben om te leven met mijzelf,geen drama's hoeft te voelen, dan alleen het respect in wat ik kan geven aan mijzelf.Geen juiste toon hoeft te zoeken in het realiseren van vandaag ,maar mij kan vinden in de taal die ongenuanceerd mij weet te dragen en ook laat zien, dat in het alleen verblijven mij veel meer diend dan het dragen van een ander.
Het kiezen voor mijzelf,het lijfelijk kunnen ervaren, dat in de taal die voor mij ligt ,zo in elk moment  weet te onthullen,van de hoed en de rand,van mijn tafel naar mijn bed,van mijn stoel waar ik op kan zitten en kan wiebelen als een kind.Dan weet te ervaren dat de kringen die ik maak,de dialogen met mijzelf, de moeite weet te vinden en vaak er alleen voor sta, in de beweging die ik maak om het goed te vinden dat negativiteit voor mij in feite niet bestaat.Als ik blijf gericht op wat ik kan ontvouwen en laat stromen,waar de blauwe kleur zo helder blijft, in het overkomen, dat mijn zachte stem mij kan laten weten, dat mijn alleen zijn heeft geholpen in de zuiverheid van spreken en aan mijzelf kan laten zien, dat  het wonder in mijn delen zich nu heeft terug verdiend.
Het kunnen praten met mijzelf,er geen taboe in is gelegen,geen overlappend effect in wat de aandacht die ik geef,zo vanzelf nu blijft stromen als ik steeds mijzelf ook lees.Het mixen van mijn taal,het onbeschreven blad , die altijd weer  een bereidheid heeft, in de hoogte die het krijgt, om te kunnen vliegen, met de vleugels die ik heb,met de woorden die ik zet ,vanuit mijn belichaming kunnen spreken in het moment dat  mijn eigen nieuwsgierigheid ook wordt beloond in wat ik aan mijzelf kan vertellen.
De twijg die wat krommer lijkt dan de vele bomen, spreid mijn taal zoals het komt naar voren, blijkt dat mijn gewilligheid in eigen woorden mij heeft gevoed ,mij heeft gezet in elk moment van delen,daar waar mijn rust en geluk ook staan te wachten, om te voelen in mijn ervaren dat mijn werkelijkheid ook zo is.