De Indruk.

De indruk die ik krijg, waarin de flow van mijn schrijven, zich voorbereid, op de moeite die ik nam ,om een ander te overtuigen,om een ander iets te laten zien,mij in allerlei bochten heb gewrongen in wat het diend, om te kunnen luisteren naar jezelf.Ik doe een stapje terug in mijn epistel,in wat het geeft om mij niet meer te richten in wat het heet, in de duideljkheid van spreken mijn geduldig zijn, in wat het geeft,om redelijk naar mijzelf te kunnen zijn, in de overtuiging naar de ander. Het voor mij het niet meer leeft in het voorzien van de gesprekken, in de tomeloze tijd, waarin mijn bereidheid van delen in een andere modus zet.De aandacht die ik aan mijzelf weet te geven en ook deel vauit een genoegen naar mijzelf,laat nu weten in de voorspelling die ik heb,dat nochtans in al mijn schrijven is gezet,de verschillen nu ook tref,dat de voeding naar mijzelf ook wil behouden zoals het komt.Wil blijven ervaren ,dat ik mij niet meer richt naar de ander,maar laat komen in wat er komt.
De koestering die ik voel,die ik als volwassen vrouw weet te behouden, dat wat ik ook ontvouw,in mijn duidelijkheid van schrijven,daar mijn eigen beleven ligt en heb gemerkt dat de vonk niet overslaat in wat het richt om metjezelf te gaan praten.
Dus draai ik mij weer om en weet te spreken vanuit mijn taal,die mijn belichaming heeft gegeven,die mijn staat van zijn heeft ondergedompeld, om nu te weten dat de interesse die ik had, om te delen naar de ander, volkomen is uitgelopen, en echt alleen met mijzelf ook sprak.Daar waar het wonder kan blijven bestaan, om mijn eigen stem te horen in het laten gaan, dat ik  waarschijnlijk  één van de weinige  dit wil en kan, mij daar nu bij neer kan leggen,in de room die ik eraf kan schrappen,die ik bewaar, om daar de dikke yoghurt van te maken en de naam weet te geven die bij mij past.Het is een vliesje die gebroken mijn hart bereikt,die vanuit mijn vertellen in alles wat naar voren komt, zich zo heeft verspreidt,dat in mijn eigen ontvouwen,in de lichtheid van mijn zijn,in de communicatie van het welzijn, nog meer mijn kant opschuift,nog meer laat ervaren, dat als dit er niet meer zou zijn,ik onverhoopt mee zou spelen in de ontlichaamde taal die achter mij ligt.Ik weet niet beter dan wat ik schrijf en kan spreken in mijn eigen taal,daar waar mijn zuivere gevoelens mij brengt, om te vertellen,dat de ingewikkeldheid van delen ,alleen kan worden gelezen door mijzelf.En het mij niet meer kan schelen in wat het telt,in wat het scheelt om een ander hierin nog te betrekken.De indruk die ik nu heb gekregen,dat het schrijven en spreken naar mijzelf een andere lading heeft gekregen en niet afhankelijk ben van geen ekele lezer,maar mijzelf blijf ontmoeten in wat ik schrijf.