Motief.

Ik ben zo blij dat ik niet meer hoeft te ontdekken in wat het doet, of ik nog getriggerd wordt naar een verleden of doorgeprikt in wat ik voel.Ik hoef niet meer te kijken naar een tijdperk waarin ik heb geleefd en mijn zaligheid van delen ook geen functie nodig heeft.Dat ik gewoon kan zijn in dit moment ,dat in mijn ontstaan van spreken of schrijven,  in mijn eigen stroom ook blijf, alleen aan mijzelf weet uit te leggen, dat geen enkele therapeutische waarde het nog heeft, om mij te wenden, zoals ik vroeger deed en mij altijd af kon vragen of het nog wel past, in het dragen van de adviezen van de ander.Zover ben ik nu gekomen, in het spreken naar mijzelf,in de motieven die ik heb gehoord via mijn eigen stem.Vooruitgang niet meer hoef te zoeken,omdat ik kan gebruiken mijn eigen klank.De volledigheid die ik voel in het volwassen durven zijn, in wat mij overkomt als ik kan spreken met mijzelf.Ik dwaal niet meer af naar hoe het was,of hoe het is begonnen,mijn taal die bij mij past,mijn stem die veel kalmer is geworden, in de beweging van vertrouwen,in het weten wie ik ben en daar van kan houden.Ik hoef niet meer te werken aan mijzelf,dat laat ik over aan de ander.En laaf mij in mijn eigen gesprek en hoef  aan mijzelf niets te veranderen.Het enigste wat ik kan, in de momenten waarin ik ben,waarin mijn schrijven en spreken zichzelf kan ontvangen en geen noodzaak voel, in het willen begrijpen,geen worsteling nog heb, om mij te bevrijden,maar gewoon te schrijven in dit moment.Waar mijn woorden vanzelf komen,waar de zon weer plotseling schijnt en ik niet meer hoef te wennen,dat in al mijn ontstaan in wat ik zeg, zo natuurlijk is ontstaan.Het is de volledigheid die ik kan ervaren en het goed voelt zoals het kan zijn,en weet ook nu te vertellen dat wanneer ik luister naar mijzelf, altijd een feest is om naar te luisteren,altijd de voeding heeft die ik nodig heb.Geen ingewikkeldheid,geen psychologische benadering, dan alleen te ervaren in wie ik ben, als ik mijn momenten heb om dat te kunnen ervaren.Het is zoals het is ,vanuit een diepe acceptatie,dat bij alles wat ik ondervind, mij nu kan dragen naar mijzelf,naar mijn eigen wetten,naar de ruimte waarin ik zit en mij zo prettig kan voelen in wat ik laat zien, in al mijn schrijven en spreken, hoe het zich diend, zoals de zon kan laten zien dat het lichter wordt als het schijnt,zo is mijn schrijven daarop ingesteld.