Zachte blik.

De zachte blik die ik kan hebben, waarin het lezen van wat ander schrijven mij ook raakt, hoe de schoonheid die ik ervaar, de richting geeft om eens te vertellen, over wat ik beleef, in het ultimatum van het begrijpen dat ik nooit anders ben geweest.Maar door mijn schrijven in het ontstaan, de rimpels gladder kunnen trekken en in een voorbereiding ben gaan zitten in het overzicht van mijn taal.Het vereeuwigen in wat er is, loopt door al mijn tijden,bezie ik nu als de wens van mijn gedachte en niet zoals verwacht, in het laten komen hoe mijn ouder worden wordt gebracht.Ik sta er vaak bij stil, hoe een afscheid in mijn leven, nog even wacht, waarin het overleven naar een eigen kern is gebracht,en de rust van bevinden, waar de kalmte overheerst en de angst voor de dood mij heeft geleerd om te blijven zien, in het ontvouwen van dit moment, dat ik schrijf en blijf delen,dat door aan de dood te denken ik het leven voel.In wat ik heb bereikt en het heel anders is gelopen dan ik ooit had gedacht.
Zoals ik mij altijd heb gedragen en eindelijk mijzelf heb kunnen vinden in de overdracht van mijn vertellen.Hoe het wederkeren in mijn bestaan zelf heb gekozen om mijn eigen weg te gaan, in de gevoeligheid die ik heb en soms met lede ogen kan verstaan, dat mijn wereld die ik laat zien, zo doordrongen van iets nieuws heb willen laten zien.Zo vervreemd kan lijken als ik de boost ook voel, in het beschrijven hoe iedere dag mijn ultimatum zal prijken en ik er  vanuit ga,dat de gewilligheid in het kijken, hoe de taal mij verrijkt,maar dat ik ook weet, dat de tijd die mij is gegeven, ik zeker gebruik om te laten weten wat taal met mij heeft gedaan.Het verschrompelde weer te laten leven, in mijn belichaming blijft,waar de zachte kant van mijn beleven, eigenlijk steeds krachtiger wordt.Geen vergelijking is te trekken met wat er is geweest.Maar nu tegen mijzelf kan zeggen dat het goed is te voelen, dat in de reeks van delen de waarde heeft, om te gaan beseffen, dat de bijzonderheid, die het heeft, is voltrokken in alles wat mij overkomt, en vanuit mijn waarheid  is gedeeld,die ik niet vrees, meer laat stromen in het erkennen dat mijn leven zo is geweest.In wat er nog gaat komen in de taal van stilte,van schoonheid en geduld,van gelukkig durven zijn, met mijzelf,om mijn weg te bewandelen, zonder de vrees in het verlaten, van oude dingen en terug te kunnen komen in wat ik lees.

Eigen Beeld.

Het beeld wat ik van mijzelf had en was gecreëerd door wat andere van mij vonden,  dat als zoete koek had ingenomen en ik mij daar ook naar gedroeg.Mij ook heel lang als slachtoffer heb gevoeld om het beeld die ik kreeg, uiteindelijk maakte, dat het beeld wat iemand van mij had, ik mij daarin had aangepast.En zonder nog te spreken, of te schrijven,maar wel al voelde,dat door te luisteren naar mijzelf de beïnvloeding van buitenaf ging veranderen, en het beeld van wie ik nu ben, meer past in het moment van schrijven. Dat vanuit mijn eigen ontvouwen een hele andere vrouw naar voren kwam.Waar de moed in het vertellen hoe het voelt, om in mijn eigen werkelijkheid te blijven,in de waarheid die ik beschrijf,zo vanzelfsprekend mij omhelst in het weten, dat wat er is ontstaan door te blijven schrijven, vanuit het ondergaan,dat blijkbaar vele een beeld neerzetten van een andere, en daar de verwarring kan ontstaan, vanuit het beeld wat is gecreëerd, men daar zo gevoelig voor is geworden en niet de tijd ook nemen om eens te kijken wat men er echt van vindt.Als ik mijn eigen beeld bij kan stellen in het sprekend schrijven,in de verbazing die ik vaak had,dat ik hele andere dingen vertelde aan mijzelf, dan wat ik hoorde van de ander.En zo achteraf nu kan ervaren in het licht van mijn taal,in elke reden van vertellen, dat de waarheid vanuit mijn belichaamde taal meer kan zeggen in wie ik ben en laat ontstaan in het beeld die ik nu van mijzelf ook heb.
Mijn vrouw zijn werd ondergedompelt in het geweld die mij overkwam,en de natuur die ik voelde om mijn zachtheid te beschermen, in wie ik werkelijk was,werd  beeldend,terwijl ik schreef in het blijven vertellen, dat mijn liefdevolle hart nog over was gebleven, in het ontdekken ,dat het menselijk durven zijn, in wat ik werkelijk voelde, overeind is gebleven in het beschrijven van mijn belichaamde taal.Het beeld van creëren in wat ik nu aan mijzelf vertel,is zo'n wonderlijk gegeven en mij neer kan zetten als een compleetheid in mijn eigen leven. In het beeld naar mijzelf heb kunnen ontvangen, in de tijd die ik ervoor neem, om te blijven kijken wat werkelijk bij mij past.
Waar mijn belichaamde taal mij helpt om te blijven ontvouwen en mijn zachte kant te blijven koesteren,en het niet meer uitmaakt in wat een ander deeld in de beelden die eigenlijk niet bestaan.
Ik woon al 25 jaar op een park,waar in  een kleine wereld is te zien en ook kan ervaren, dat iedereen op mij een beeld heeft neer gelegd, vanuit het roddelend ontstaan.Beeldend als de bomenfluisteraar,als een eenzaam mens te moeten zijn,omdat ik weet te leven met mijzelf. Waaruit de kracht waar ik in schrijf, uit mijzelf is gekomen.Maar wel kan voelen welk een beeld de mensen hebben, waarin ik leef en zij niet echt willen weten, om daar mee om te willen gaan. Waarin ik zie, hoe de projecties de boventoon  voeren, en er weinig ruimte overblijft in de schaduw waar men in staat.Ik sta nu aan de andere kant in het beeld van mijn eigen beschrijven,en loop  hand in hand, wat er in mijn eigen taal wil ontvouwen. In het beeld wat ik  neer kan zetten terwijl ik schrijf.Waar ik  steevast mijn eigen belichaamde taal kan gebruiken, om mijzelf duidelijk te kunnen maken, dat ik nu in mijn eigen beeld blijf staan.

Integraal.

Naar het schijnt in het wel en wee, wat directer zou kunnen zijn in de taal van onder vinden, die net als wolken voorbij kunnen glijden en dan de blauwe lucht ontstaat.De meerwaarde in het klein ,het groteske in de volledigheid van zijn,waarin de bubbels zijn verdwenen,waarin het water langs mijn handen glijdt en vanzelf ook opdroogt in de handdoek die voor mij hangt.Zo simpel kan het zijn, om zo te gaan kijken in het handelen, wat er in mijn schrijven kan ontstaan.In de eigen waarde van mijn taal die mij als instrument weet te gebruiken om te schrijven wat het wilt. Mij niets hoeft af te vragen hoe het zich vervult en mij kan dragen in de tijd, die naast mij staat en gewillig in overdaad de keuze maakt, om de belichaming te kunnen ervaren.Het gaat haar eigen weg en vraagt niet om een toestemming, in alles wat zich ontvouwt,in de naaktbaarheid van delen,waar de pas die ik heb,niets anders lijkt, dan te schrijven in het heden,dan te laten zien hoe mijn belichaming is verkregen in het luisteren naar mijzelf.In de taal die blijft stromen en mij niet weerhoudt om daar te komen waar ik het liefste in ben.Te luisteren naar wat ik schrijf en zeg,roept ook de kracht van vertellen mij sprekend aan,en kan luisteren in het schrijvend  verstaan.Dat ik het vaak niet kon geloven dat ik vanuit mijn belichaming ook sprak,en als een integrale in een beeld wat ik had neergezet met volle overtuiging laat weten, dat mijn werkelijkheid in eigen waarheid is neergezet, en ik er niet omheen kan draaien, dat het beschreven blad zich kan wentelen in het kerende ontvouwen,die als een erkennnen van mijn eigen waarde neer kan zetten.Om zo te ervaren in wat het kan zijn,als mijn vrede en liefde er gewoon mag zijn in het delen,zoals het ontstaat,zoals de stroom van mijn lachend bewijs,neer kan komen vanuit de belichaming die ik beschrijf.

Belichaamd Beeld.

Het onvervangbare van mijn taal heb ik kunnen beschrijven, zoals het komt en ook weer kan verdwijnen in een nieuwe dag,waar de lucht oranje is geworden en de zon nog even wacht,zodat het kan beginnen om de tijd die het gaf, rustig te kunnen schrijven, in de overweging, waarin ik ervaar om de naam die ik geef,vaak wat anders wilt dan in mijn schrijven.Ik luister terwijl ik schrijf en kom tot die verbinding, dat het voor de lezer anders blijkt dan ik dacht te geven.Het beeld wat ik had in het geven, zet mijn taal nu op een bredere manier in mijn delen.En heb altijd willen laten zien hoe de kans die ik had, ook heb begrepen,en ben gaan schrijven naar mij alleen,maar ondertussen  ook aan andere heb laten weten,zonderling te durven zijn , de pogingen heb gelaten, om niet de kant van een beeld te laten ontstaan.Maar bij mijn onverlaat vermogen te blijven ontvouwen, zoals de taal van mij ook vraagt.
Ik heb gedaan wat ik kon, in het raken van mijn schrijven,maar kom nu op een punt, waarin mijn ontvouwen geen les hoeft te zijn,  dan alleen te weten dat eigen taal bestaat.Ontvouwen in eigen taal,dat blijft mijn boodschap in mijn delen,maar in het beeld wat ik had,in het blijven delen,de verwondering ook blijft,maar ook kan zien, dat het richten naar de ander, mij weinig diend,en ook alleen kan vertellen vanuit mijn belichaamd schrijven, die nochtans  niets aan het toeval overlaat,maar laat ontstaan in mijn moment van delen.
Belichaamde taal is een uitzonderlijk bewegen,waarin het reikt naar een beeld die ik creëer,die waarschijnlijk door andere anders wordt gelezen, omdat ik in mijn eigen taal ook zit.Ik heb geen beeld hoe een ander zou moeten zijn ,ik geef alleen maar aan hoe een belichaamde taal uitgelegd zou kunnen worden,en uiteindelijk alleen vanuit mijn eigen taal beschrijf. Daarin mijn eigen belichaming  het beeld heb willen brengen, in een zachtheid van een stilte ,in de schoonheid die het heeft,in de kracht van vertellen wat belichaamde taal werkelijk kan zijn.

Klankbord.

Ik kan er niet omheen en wil het ook niet pakken,maar voordat ik het in mijn handen heb, laat ik het ook weer zakken, naar dit moment. En voel de aarde draaien alsof ik op de kermis sta.Het klinken op elkaar maakt nog geen vrienden.Het zwaaien vanuit de taal, die het verdiend ,om oog te gaan krijgen in het schrijven wat ik laat zien.Ik zit met blote voeten onder mijn tafel, waarin de warmte overheerst en  mij doet herinneren aan een eerste keer, om te gaan kijken in het moment, waar mijn aandacht naar toe wil glijden en over mijn voeten wilde vertellen, zoals het is begonnen, zoals mijn eerste stappen in mijn taal toen heb gezet en aan mijzelf heb kunnen  vertellen,waar de waarde van de taal die ik gebruik, zich heeft kunnen dienen om dit te laten zien.Daar waar de aandacht, in eigen focus is gelegd en daar op door kan sturen.Wat vraagt de aandacht in dit moment,wat vraagt om te kunnen schrijven en dan in eigen flow terrecht kan komen ,zoals ik al vaker heb laten zien.Het is de aandacht naar jezelf, om ook te kunnen ervaren ,dat de klank die men bezit, eigenlijk  van grote waarde blijkt te zijn .Mijn schrijven is ontstaan vanuit mijn eigen waarde, om mijn klank te kunnen horen in het ontvouwen die ik nu ken.Soms schrijf ik korte stukjes, als  weer in een ander moment ,in mijn willen uitleggen hoe alles is begonnen om te schrijven in dit moment.  Waar mijn aandacht mij wil brengen naar het moment waarin ik schrijf.Ik doe dit allemaal zelf,en in alle opleidingen die ik ooit heb gehad, nooit bewust  mijn taal heb mogen ontdekken, zoals ik dat nu kan doen . Maar door te spreken met mijzelf is mijn eigen taal gaan ontvouwen in ieder moment wanneer ik schrijf.Waarin ik merk dat de belangrijkheid van mijn vertellen naar een punt toe gaat, om eens te overwegen dat wat er staat, niet meer terug kan draaien ,maar de juiste kant van mijn taal te laten zien.In het spreken met jezelf ,waarin de waarde die het heeft, zich net zo zou kunnen ontvouwen ,als je dit  hardop aan jezelf  eens voorleest.

Eigen Schoonheid.

Het krijgt een eigen schoonheid, waar het gemak in mijn delen, de ladder van beklimmen, mij terug geroepen heeft, dan te voelen dat er voor mij veel is veranderd dan alleen te doen in wat ik kan. Vooruitgelopen in mijn tijd,al wachtend in het proberen, dat het gelijk in wat ik voel, mij nog kan leren, in de schoonheid van het ontstaan,zoals mijn woorden vloeien en ik er werkelijk alleen in sta. Mij kan keren in de schoonheid van het verstaan, de burgelelijke gehoorzaamheid niets heeft bepaald, in de verfijning van mijn delen, maar dat er nieuwe deuren opengaan en mijzelf kan treffen, in de schoonheid van mijn schrijven, zoals een nieuwe dag begint.Steeds meer gaat het lijken, dat in het gezicht van verder willen kijken, dan te weten hoe dit moment voor mij ook voelt.Ik keer niet naar binnen of naar buiten,of een struikelen over een woord, in het stellen van mijn delen, altijd zal zijn zoals het ontstaan het wilt.Niets weerhoudt mij in het schrijven in het weelderig ontstaan,dat niet alleen mijn stilte, maar ook een schoonheid  kan ontstaan.Dan te weten hoe een wiel blijft draaien, als een cirkel ronder blijft gaan en ik zou kunnen vergeten, hoe de taal mij bracht in deze schoonheid van mijn taal.Het duidelijk zijn naar mijzelf, is omgebogen naar een schoonheid in mijn taal,die in eigen beseffen, als een rijpe vrucht,zich laat wentelen in mijn hand.Zich voortdurend laat zien, dat de taal die ik bemin,zover is gekomen in het zinvolle ontstaan, in mijn reden om te schrijven altijd zal blijven ontstaan.Ik kan het werkelijk niet zo sturen zoals ik dacht te doen,omdat mijn ontvouwen mij altijd iets anders laat zien.De invloed die ik dacht te hebben, in het laten ontstaan,druist tegen al mijn ontdekken in.En kan wel willen zoals het zich laat zien,maar weet nu ook, dat het volmaakte niet bestaat,dat het duiden in de schoonheid die ontstaat, in wat ik zou kunnen vertellen over een natuurlijk kunnen zijn.In het moment van schrijven ,ook nederig zou mogen zijn, in het knikken naar de ander en ook begrijp, dat mijn gave in het vertellen, mijn eigen schoonheid blijft.

Stamboom.

Ik wil vertellen over de bomen die altijd in stilte alles ondergaat,hun stam mee kan bewegen en ik het vaak aanraak, om te voelen hoe de stam mij vult, en ik kan luisteren naar de sappen die heen en weer de stam weer vult, in het reiken naar de takken, die vanuit geduld nog even wachten in het onthullen van het nieuwe blad.De wortels kunnen kruipen onder de grond en soms wat paden weten op te tillen,zo sterk en gegrond ik  zou kunnen zijn,  soms de wortels volg in het spreiden, waarvan ik weet als ik sta te omhelzen met een vriendelijke boom, die mij de kracht kan geven in het laten zien, dat wat er ook ontstaat in de winter en de zomer,in de lente en de herfst in de stilte die een boom aan kan geven in wat ik herken.Zomaar in een stilte te kunnen staan,in wind en regen in de schrale kou,in het kerven van de stammen, daar een liefde wordt verklaard,waarin soms het kappen van wat bomen mij pijnlijk kan herinneren dat de natuur dat nooit zou willen, daar eigenlijk ook nooit om vraagt.Maar dat de mensen denken te vernielen voor hun eigen belang,omdat zij niet weten hoe de zuurstof die het geeft zo'n rijkdom is en in mijn tuin ik weet te vertellen wat de bomen kunnen doen.Zij geven de schaduw voor de zon,de verkoeling in de hitte,het geluid wanneer het beweegt, door een straffe wind, kan ik blijven luisteren wat het mij verteld hoe belangrijk bomen zijn in de compleetheid van de natuur.Als er geen bomen zijn, dan valt het ademen zwaarder,dan heb ik weinig te omarmen om te voelen hoe belangrijk bomen zijn.En kan ik mij niet meer laven in de energie die het geeft,om te kunnen vertellen dat mijn stamboom, waaruit mijn schrijven is ontleent,waarin ik weet te kijken hoe de boom in de natuur beweegt,en daar mijn eigen beweging in mijn schrijven in terug kan zien.De eenheid kan voelen met de natuur,wat ik uiteindelijk ook ben. Daar een boom een onderdeel van kan zijn, in het bespreken hoe het voelt, om mij zo natuurlijk te kunnen voelen.In de stamboom van mijn eigen spreken en mij ook als een boom zou kunnen voelen,vanuit de status waar ik uit schrijf en het heerlijk vind om over de natuur te schrijven omdat ik daar zelf een onderdeel van ben.

Vlinderen.

Ik dwaal wat door mijn argumenten en zet mijn rust naar voor.Waar mijn uitgesproken verfijning even buigt naar mij, voel de diepe verbinding die ontstaat, vanuit mijn stilte, heel langzaam als een vrucht, mij laat smaken, waarin mijn taal laat weten, dat in de periode waarin ik zit,zo ongelofelijk vervult kan wezen terwijl ik tik.Ik kijk naar mijn handen en de gloed op mijn gezicht, dan zie ik de ontspanning,wat zich uit in dit moment .Het is zo vreemd om te ervaren en te zien hoe mijn taal als een vlinder over mijn tikken scheert.Hoe de nectarine zich heeft verspreid,hoe de afstand van mijn taal waarin ik schrijf, zich heeft genesteld in de tijd, waar mijn ontvouwen zich aan houdt en aan de wereld heeft verteld, hoe het is gekomen, waarin mijn stilte niets meer zegd, dan alleen te voelen dat wat ik heb bereikt, om in deze stilte te kunnen zijn. Vanuit de taal die ik ken, alles buiten mij te leggen,waar het hoort,zodat mijn stilte een mooie ruimte geeft om te schrijven wanneer het komt,om te weerkaatsen in het licht,om mijn rust te voelen in wat het zegd,over mijn ondervinden.Het is alsof  mijn taal waar ik uit spreek, vanuit mijn creëren, het voedende aspect kan waarderen.Leg de taal die vanzelfsprekend is gezet in mijn eigen woorden,nu in een stilte kan ervaren, niet veel meer zou kunnen vertellen,dan in dit moment, waarin mijn stilte mij erkentelijk laat delen, in het contact wat ik met mijzelf steeds heb gelegd als een feest zou kunnen delen.

Kern van Stilte.

Vanuit mijn stilte te kunnen kijken in het zwijgen wat ik doe,in het onverlaat ontstijgen, wat stilte met mij kan doen.Mij te verrijken met het genoegen, om in mijn stilte te kunnen staan,waaruit zal blijken dat in het ontstaan, veel meer ruimte is ontstaan,dan wat ik ooit had kunnen ontvouwen, in de taal die nu, vanuit mijn lieve stilte, mij laat schrijven zoals het gaat.Het trekt een streep door alles wat eerder is beschreven,door mijn fundament van delen,waar de kans bestaat,  in een doorgewinterd ontdekken, nu mijn stilte voor mij staat. Mij voortaan in een leegte kan verstaan, die ik alleen kan vertalen in mijn taal. Vanuit de stilte op mijn gemak, wat stiller schrijf en het mij kan raken, hoe het voelt om daarin te kunnen verblijven.De stilte breekt met alle wetten die zijn ontstaan, maar laat gebeuren wat er komt.Laat zijn in het vermogen om werkelijk stil te kunnen zijn.En doe geen poging in mijn duiden, maar laat de stilte de stilte zijn.Laat de schoonheid van mijn woorden, al golvend in het ontvouwen, de juiste plek ook vinden en het uitnodigd om verder te gaan in deze stilte  van ontvouwen. In de vriendschap die ik voel, om  toe te laten wat mijn stilte is.Waarin geen enkele manier van delen nog belangrijk maakt,dan te willen zijn in mijn stilte.

Menselijkheid.

Het zuiveren van wat water,van de taal die soms wat verder ligt,dan ik kan vertellen, in de situatie is, in het verbrokkelen van wat woorden, die  in mijn stroom dan tegen kom en het neer zet zoals het kan ontvouwen.Mij soms verbaasd dat het netwerk ook verklaart in een ongebruikelijke ervaren, die zich richt hoe de kanteling van vele lagen nu achter mij ligt en in gesprek met mijzelf weer zie, in het vermogen dat een duidelijke afscheiding is te zien, hoe het kan werken wanneer ik mij in mijn eigen taal bevind.De ruimte die het geeft en waar mijn waarheid is te vinden,waar de deken van een mogelijkheid is ontstaan tussen alle regels door,  een eeuwigheid  kan maken,die nog langer zal duren dan het zich verspreidt.Ik laat niets los in het ontstaan van wat ik kan ervaren,en breng mijn boodschap rond zoals een bode van de taal,van het kunnen bevrijden in het argeloos ontvouwen,en niets valt te overwinnen dan alleen te kunnen luisteren naar eigen stem en taal.Niets menselijk is mij vreemd, wanneer ik zie hoe een strijd naar elkander de grootste afleiding blijkt te zijn, om niet naar jezelf te durven luisteren.Om niet te ervaren wie je werkelijk bent,wat je jezelf heb te vertellen zoals ik nu mijzelf ook ken. Om de aandacht die het heeft zich kan uiten in het lachen om mijzelf, in het ervaren van wat ik schrijf en kan beleven  om vanuit  eigen taal en waarheid te gaan schrijven.Menselijk gezien om te mogen zijn die ik ben in het ontdekken, dat eigen taal de ingang is, om meer te ontspannen, om te weten wie je bent en er geen regels zijn te vinden in het menselijk kunnen zijn.

Nodige Stilte.

Soms kan het voelen dat ik heel voorzichtig wil laten weten,  waarin het kan gebeuren dat het niet verdiend  in wat het lijkt. In het ervaren dat er geen verloren tijd bestaat,maar in het moment van schrijven, mijn eigen boekje open doe en dan kan lezen in wat het doet in het recht van spreken.Om te ervaren dat wat ik beheer, in het delen van mijn taal, mij neerleg, om te ervaren,dat de kant van vertellen mij in een stilte heeft gezet.En vanuit daar blijf spreken,zodat de afstand die ik voel, juist voor mij iets open kan zetten, in het verstaan van eigen taal.Het wonderlijke van de stilte die mij voed, laat ook in ander ontvouwen zien, hoe krachtig de wind waarin ik liep,mij niet verstoorde,maar in de juiste maat mee kon lopen, zodat mijn energie in iedere stap, ook kon voelen wat stilte kan betekenen in mijn lopen,maar ook in mijn schrijvend bewegen.Waarin ik mijzelf ook vertel dat de grenzen die ik vaak heb ondervonden, nu in mijn stilte is gezet. Vanuit daar in afstand kan ervaren, hoe mijn taal die ik bezit, uit haar voegen was getrokken en in de eenvoud van dit ontstaan, het mogelijke laat werken en met de wind mee kan lopen als ik weer  een andere kant opga.
De nodige stilte die ik ontvang, vraagt om hele andere dingen.Vanuit de richting die ik voel,om het anders te willen doen,waarin ik kan accepteren dat wat ik schrijf  alleen aan mijzelf  is gericht, vanuit de smaak die wellicht een ander zou kunnen raken,maar ik daar niet mee bezig ben.De nodige stilte nodigd mij uit, om vanuit mijn stilte te gaan schrijven, waarin het blanco blad die voor mij ligt, mij in deze stilte laat verblijven.De nodige stilte waar de kern in ligt, om te horen hoe mijn stem weer klinkt, in het verstilde geluid,in het kunnen overbrengen wat de nodige stilte kan zijn.

Erkennen .

Het hoeft geen titel meer te dragen,het is gevormd zoals mijn stilte hierin heeft kunnen ontwaken, in het bijzijn van mijzelf.Daar waar een stilte mij kan dragen en niet mijzelf meer hoef af te vragen of iemand het nog wel leest.Waar mijn ontvouwen heeft begrepen, hoe graag ik het ook wilde, om te kunnen delen zoals het komt.Maar door mijn stilte ,er iets veranderd om mij eens te af te vragen in dit moment, wat er nog valt te schrijven naar mijzelf. 🙇
De bewegingen die ik heb gemaakt in het beschrijven, naderd nu een kalme kant,daar waar ik in wil verblijven,zoals de stilte die ik heb benoemd,zoals de lagen in mijn delen,in de hoeveelheid die ik heb laten zien,nu achterwegen wil gaan laten om te kijken of het mij nog diend.Van mijn stilte ben ik overtuigd, dat wanneer ik schrijf, er geen thema is te kiezen,maar in vol vertrouwen mijn taal benader zoals ik de stilte heb ontmoet.Het is niet te duiden in al mijn woorden die ik laat ontstaan,maar meer in energie om kan zetten en mij laat gaan,waar mijn taal mee is begonnen en nu in mijn eigen stilte sta.
Het genoegen die ik voel in wat ik heb achter gelaten in mijn taal,in het kunnen beschrijven van mijn eigen verhaal,waarin een ander ervaren mij laat zien,dat de kalmte en mijn rust zich heeft verdiend, in de stilte weet om te zetten en het ontvouwen nu in een vernieuwd  niveau ga zetten.Misschien zegd  het iets over dit moment, waarin ik voel,dat in de gewoonte die ik heb, wat meer los te gaan laten💬,om eens te ervaren welke ruimte er over blijft in het erkennen,dat wat ik schreef, zo heeft geholpen in het spreken naar mijzelf en in het schrijven,maar dat ik nu mijn stilte pak,om daar van te gaan genieten.....💫

Stilte in mijn Taal.

Als iedere druppel die ik nu zie vallen, zo onstuimig laat weten,wat overvloed kan betekenen, er geen taal meer overblijft, om over te schrijven,maar te gaan naar de stilte die voor mij staat,die in de mogelijkheid van het bereiken, het nog weinig uitmaakt in wat ik kan vertellen ,mij ook laat  weten om in eigen stilte te durven staan, geen taal is om te bespreken,geen uitgelopen gesprek,maar het kunnen ervaren wat er in mijn stilte wordt gezegd.Te zijn en te gaan lopen door de regen om de natte lucht te gaan voelen,in de regen als een verandering zou kunnen zien,dat het weer zoals de natuur kan bewegen, ik daar in mee zou kunnen gaan, als vanzelfsprekend mijn taal daarin achter laat, waarin mijn stilte is geplaatst.
Het kunnen geven in wat de taal mij heeft laten zien,bezwijkt in al talen, die in mijn stilte verschijnt,waar heel het bewegen heeft geleid naar mijn eigen conclusie, mij bevrijd van een herzien hoe de gewilligheid in ontvouwen de verrijking blijft, in de glimlach die het geeft en terzijnertijd kan worden begrepen, wanneer ik naar mijzelf schrijf.Ik betrap mijzelf in de rust van ontspanning,van de mogelijkheid die verder drijft dan de stilte mij laat zien,dan de storm die weer is gaan liggen en ik mijn handen open vouw, om te ervaren dat in het ontvangen nu iets anders wordt gevoeld.Ik zucht wat vaker om de lucht die het krijgt, in de overgave van mijn tijd, mijzelf iets te gunnen in het omschakelen naar een andere tijd.Daar waar mijn stilte is gebleven,waar de eenvoud als vanzelfsprekend er mag zijn,zodat mijn tijd van schrijven mijn eigen boodschap blijft.
En heb de neiging om de stilte die ik voel in een ander daglicht te plaatsten,in hetgeen alleen bedoeld is voor diegene die het leest en zonder overtreffen ,te kunnen vertellen, dat wanneer de taal in stilte kan zijn, er geen ontluiken meer is te ervaren, in wat ik nog meer zou kunnen laten zien.

Vernietigende Stilte

In het besef dat het uitbouwen van het moment, in de overstemming die het heeft, kan verklaren dat wat ik lees,  zo overeenkomt in wat ik kan ervaren.Wat geen enkele dijk heeft doorbroken in het bewijs waarin ik heb gesproken, waarin ik dacht om te blijven vertellen, vanuit mijn flow en ik ook bezig ben met wat er nu gebeurd, in de wereld om mij heen.Het houd mij soms bezig en hoor ook iedere dag, hoeveel mensen zijn gedood.Hoeveel oorlogen ook,in het schenden van alle rechten en ik niet meer geloof dat wat ik bezig, ook voor de ander iets zou kunnen betekenen.Omdat ik zie hoe de marteling naar elkander een gewoonte wordt en tegen mij durven te zeggen, dat ik een gekkie ben,omdat ik naar mijzelf blijf luisteren en schrijven.Omdat ik weet vanuit al mijn ervaren, mij deze ontvouwen heeft gebracht en in het openen van mijzelf ik steeds minder begrijp dat de oorlogen die er zijn, ook de voeding krijgt om door te vechten, al was het alleen maar om hun eigen gelijk.Dommer kan het niet zijn,zo beestachtig onmenselijk, wat ik moet zien,wat de zending is geworden om in de angst te blijven en niet geneigd zijn om naar zichzelf te kunnen luisteren.Het is uit de hand gelopen,bijna een moraal is geworden, zoals de wereld nu gaat.Zoals in vele landen de vernietiging belangrijker wordt gemaakt,dan aan jezelf te gaan vertellen wat je er werkelijk van vindt.Vernietigende stilte, zoals ik het noem,zoals mijn ervaren laat weten dat in de kielzoog van mijn zijn, ik dit ook de ander kan laten weten.Maar vooral naar mijzelf.
Het is de kielzog die laat blijken dat in de navolging van mijn schrijven, ik duidelijk verder zal gaan, vanuit mijn stilte die de vernietiging kan ondergaan, zonder te handelen, in wat het vraagt om bij mijzelf te kunnen blijven.Waarin de werelden zijn aan het vechten,aan vergetend bestaan,dat er in een schrijven een andere waarheid blijft ontstaan.Soms is er stilte,soms een heel geruis en kan mij uiten naar verluid, dat vanuit mijn stilte kan ontstaan,dat zelfs de vernietiging die het kan zijn, door mijn dag laat glijden en in mijn eigen ruimte blijf zoals ik in iedere zin laat blijken.💫

Werkelijke Stilte

De werkelijkheid vanuit mijn stilte  is het synoniem van blijven vertellen, hoe het mij beroert om steeds weer te ontvouwen, dat de verantwoordelijkheid die ik neem, aan mijzelf uit te leggen dat mijn stilte waaruit ik spreek,alles ook wel buiten kan laten en uiteindelijk alleen maar met mijzelf ook spreek.
Heel lang heb mij af gevraagd, waarin ik zou kunnen dienen naar de mens en naar mijzelf,naar de vorm van schrijven  en vandaag het mij duidelijk werd,dat de boodschap die ik breng, vanuit mijn stilte wordt gezegd, en blijkbaar daar zoveel in kan onthullen.De stilte die mij helpt om in mijn duidelijkheid te zijn, om te laten zien, dat mijn taal niet in mij kan zettelen,maar laat ontstaan in het moment van schrijven.Zoals mijn stilte nu kan laten zien, dat het vanuit mijn stilte  gebeurd, niet zoals vele denken, dat zoiets alleen maar zou kunnen in wat men heeft geleerd.De handeling die ik laat zien, in mijn schrijven, heeft echt te maken in wat ik aan mijzelf wil laten weten.Mijn stilte geeft aan mij de grootste toestemming, om te schrijven en te delen zoals het komt.En vanuit deze stilte ik nu begrijp, dat als je zou kunnen luisteren naar jezelf,dan ineens bemerkt, dat in de stilte die dan komt, het kan versterken om te weten dat geen enkele taal zo kan ontvouwen zoals ik heb laten zien.
Het fenomeen wat in feite heel simpel zou kunnen zijn, heeft de mens blijkbaar verlaten, in alle afleidingen die er zijn.Het is geen kwestie van durven,maar gewoon te doen en niets baanbrekend zou kunnen zijn, om eens te luisteren naar eigen stem.Om te weten dat de klank die je gebruikt, zou kunnen betekenen dat er iets kan ontvouwen wanneer je werkelijk jezelf ook hoort.Dan zijn alle afleidingen die men dacht te moeten hebben, op te lossen in eigen gesprek.Het is mijn stilte die dit zegd en vanuit mijn eigen ervaren als het grootste bewijs, ik dit nu weet te vertellen,vanuit mijn synoniem beschrijven om te kunnen zijn in mijn stilte.

Stiltes.

Ik rek mij eens uit en ga mijzelf iets beloven,dat in het  geluid,  in het overtreffen van mijn zacht huid, wat hoger plaats dan mijn stilte.De stilte niet als een metafoor gebruik, maar in de juiste richting zet,zodat iedereen kan weten dat de echte stilte ook bestaat.Het is geen kruislings stil gaan zitten met gevouwen handen,maar in de juistheid die het vindt om juist te kunnen spreken vanuit mijn stilte.Nog voor dat ik begin te tikken, vraag ik aan mijn stilte in welk een houding het zich duid, dan in mijn schrijven kan ontmoeten.In het beeld wat ik neer kan zetten om te wachten op mijn stilte.Die zich kan laten zien en mij weet te herinneren dat de stilte die ik heb ook te kunnen dienen.De stilte waar ik het over heb, is mijn eigen ruimte,daar waar geen onvertogen woord mij zou kunnen duiden om mijn stilte anders te gaan gebruiken.Het geeft de tijd in schrijven, waarin in alles wat ik beschrijf,in mijn stilte kan ontvouwen.
Het is een diamant tussen de vele lagen, die helemaal niet bezig is om zich te delen of te storen in een geluid, die ik altijd zelf uit kan zetten, terwijl ik schrijf.Terwijl ik schrijf kruipt mijn stilte zacht naar voren,en kan het voelen in mijn lijf,die meer ontspannen is als ooit daarvoor, ik daarin wil blijven schrijven.Ik zie geen beelden of een oud gebruik,dan alleen de momenten dat ik mijn stilte ook gebruik.De afleiding die ik had om te ervaren, dat de stilte aan mij plakt, om daar verder over te schrijven.Ik kan bijna geen voorbeeld geven hoe mijn stilte zich laat zien,maar weet erover te schrijven en als een dierbaar fenomeen, ik dan in mijn stilte kan verblijven.De stilte laat zich zien, wanneer mijn ruimte daarvoor is,waarneer ik zonder oordeel blijf ontvouwen,wanneer de zachtheid die ik voel, om kan zetten in mijn stilte.Het uit zich in mijn woorden die ik beschrijf en kan laten weten dat niet alleen de stilte mij iets zegd,maar ook in het bevinden van mijn schrijven.Het is een kalme integere vorm,die weinig nog heeft te maken dan in al mijn schrijven daar-voor.
Het is de vrucht die open is gegaan, in stilte is ontstaan ,in blijdschap is ontvangen en in een goed gevoel kan beschrijven, wat stilte met mij kan doen.Het is de geruststelling die ik geef aan mijn eigen stilte,aan dat wat ik heb beleeft in het vele schrijven, nu op een punt gekomen ben,om mijn stilte te bedanken en weet te buigen naar mijzelf,waar de overvloed van schrijven mij zoveel heeft verteld,maar nu, in mij stilte kan genieten van dit moment.

Fundament van Stilte.

Mijn vermogen in een fundament ook zet,waar mijn eigen schrijven zich ook wijdt,waar de stilte een plek aanwijst, om te kunnen rusten,om te zijn in eigenheid en alles laat ontstaan.Zodat mijn opgetogenheid zou kunnen veranderen, die geen taal meer heeft maar in stilte is veranderd.
Terzijnertijd als  ik dribbel over mijn toetsen,ben ik bereid  om naderhand, in mijn verstaanbaar genoegen,genegen zou kunnen zijn om mij te gaan beroepen in de zweem van duidelijkheid, waarin alleen mijn stilte is te voelen.Ik droom niet weg en voel geen zweven,maar de juiste richting leg, in alles wat werd verzwegen.Mijn stilte is nu gezegd en laat mij overvallen in de zoom van ontdooien, het ijs kan breken met de woorden die ik nooit eerder heb gezegd.
Het is beslist in wat ik schrijf,in wat het delen heeft gedaan.Wat er kan gebeuren in het blijvend ontvouwen,in de stilte die kan ontstaan en mij meeneemt om mij te houden in mijn eigen taal.In mijn eigen delen die alleen weet te ontstaan als ik mijn stilte ook kan voelen.
Ik trek geen streep door een lijn,maar in het ervaren van mijn stilte, er  de vernieuwing blijft, in de uitwisseling van mijn schrijven.Het is de kers op de taart,in het durven geloven dat wat ik nu beschrijf zomaar plopt naar boven.
Het is de energie die waakt over mijn bevinden,waarin  mijn eigen tijd, geen emotie heeft,maar een bevlogen fundament van stilte heeft, om in mijn stilte te kunnen schrijven.In deze ruimte te kunnen lopen voelt als een werkelijkheid,die ik  nooit dacht te hebben,maar door mijn schrijven is ontdekt.Ik voel mij meester over mijn eigen taal,in wat ik laat ontvouwen,in wat het met mij heeft gedaan om zo over mijn stilte te kunnen schrijven.Het is een reis die ik heb gemaakt, waarin mijn leven als puzzelstukjes in elkaar zijn geschoven,in het vermaak van vertellen, dat in mijn stilte alles kan worden weerlegt,zoals de voetstapen die ik zet, volkomen vanuit het fundament van stilte is geschreven.Het is de bekroning op mijn werk, om te ervaren dat vanuit het niets, zo fenomenaal is ontvangen, zoals mijn stilte dat zou willen.Het is de meerwaarde die het krijgt, in het delen zoals het komt, er geen doel meer verschijnt, dan alleen te ervaren mijn eigen stilte.Stiller kan ik niet zijn,stiller dan mijn woorden ,dan een wachten op een trein,om te voelen hoe bijzonder dit kan zijn, in het ontvouwen van waar ik ben,in de ruimte die ik voel, om nu echt te gaan beseffen dat dit mijn fundament van stilte is geworden.

Kracht van Stilte.

Het is nog wat vreemd om in mijn stilte te gaan staan, zoals een vlinderen in eigen tuin, waar mijn rijkdom is te vinden, naar het schijnt, dat alle druppels die verdwijnen, kunnen raken, in het bijzijn van een getuige te kunnen zijn, in mijn eigen schrijven.De angst dat er niets meer valt te schrijven is in mijn stilte weer gezien,waar de damp van gisteren, vandaag weer een helder ontvouwen blijkt te zijn. Ik mijn mouwen op kan stropen in het festijn, dat neer is gelegd onder de gordel van het verstaan, niet de beroerdste ben  om dit te delen, in hoe het  zal kunnen gaan in de loop van beschrijven.
Het keren naar mijn stilte is een argument, om eens te ervaren dat wat ik was gewend in een andere richting leg, mij liefkozend kan benaderen waarin mijn stilte dit  ook zegd:
Het stroomt in zachtere waarde,in het ultimo van herkennen,dat mijn taal  bespreekbaar is geworden.Verfijnd en soms verstild, in alles wat ik dacht te weten, nu is opgeslagen,in de vernieuwing van mijn schrijven. Waar mijn behagen om te weten hoe het kan,dat zodra ik ga zitten in mijn stilte, er een nieuwe stroom weer komt.Waar ik met genoegen ook nu even wacht, om ieder woord te ontvangen,in stilte kan ervaren, dan wat het mij heeft gebracht om zo te kunnen schrijven.Het gaat verder in wat er komt en slaat de bruggen die ik zag, in duizend stukken,waarin de kracht van ontvouwen, mij deze stilte brengt,mij zo de indruk geeft,dat ik kan weten dat in de stroom die mij behaagt, zo onbewolkt is gebleken.Het drijft voorbij en slaat geen acht in de verschillen,maar laat mij zijn in wat het is.In dit ontvouwen van een energie, die ondanks de stilte mij laat wiebelen op mijn stoel,moet lachen in de uitkomst die het heeft,  zo high kan zijn, in het beschrijven zoals het komt, zoals mijn stilte echt kan wezen in het ontvangen in wat ik beschrijf.

Mijn stilte.4.

Het voelt als Engelen-taal, die mij mee neemt naar mijn stilte,naar de zachte laag die  is gekozen om zo te kunnen schrijven, mij in de stroom van ontvouwen steeds iets anders kan laten zien, dan wat ik heb beschreven van te voren.Het is de mooie tijd van terug te kunnen komen, vanuit mijn stilte in mijn taal,die haar vleugels spreidt over alle bergen die ik heb genomen, in het schrijven naar mijzelf.
Allle last die ik dacht te dragen, weegt nu als een veertje en dwarreld voor mij uit.Ik blaas deze naar een richting die voor mijn taal niet meer geld.En hoef niets meer te besluiten waarin mijn duiden naar mijzelf, zich heeft geplaatst in deze wonderlijke stilte, die bijna in Engelen-Taal is gezet, zoals ik kan zien in mijn schrijven.En is er iets veranderd, waar mijn stilte ook om vraagt, om als een Engel te gaan vertellen hoe de zachte energie het raakt,om desondanks het zweven de grond ook raakt en niet belangrijker maakt dan wat ik kan vertellen.Het is mijn stilte die verteld vanuit het ervaren,dat het genoegen in genegenheid is omgezet,en daar mijzelf in kan weerleggen..
Alle drive van vroeger is verdwenen,alle pogingen die zijn gemaakt,  zijn omgezet in een vrede, die ik blijf verstaan.Die in mijn taal alleen nog kan uiten, als ik mijn vleugels uit kan slaan,in de lichtheid van het lezen van mijn eigen Taal.

Mijn Stilte 3.

Het onthullende verstaan heeft haar route gelopen,heeft in het bijzijn van mijn taal, de taal gekozen om te schrijven vanuit mijn stilte,en stil te staan in mijn ontvouwen, waar mijn taal mij laat, om te ondervinden dat ik echt in mijn stilte sta. In de stilte die mij gebied om te gaan ervaren, dat de woorden die er zijn als een zacht riviertje langs zie stromen, waarin ik steeds stiller kan zijn.De ontwapening die het heeft in de resonantie, dat alles wat is gezegd zich neerlegt in de tijd van een kalmte,van een rust, die vanuit mijn stilte nu wordt gezegd.
Mijn stilte is gekomen door het vele schrijven en zo verrukt kan zijn om nu zo mijn blog te kunnen gaan gebruiken. Mijn stilte de leidraad zal zijn om mijzelf te helpen herinneren, dat ik vanuit mijn werkelijke stilte schrijf.
Het is een vernieuwd beschrijven,daar waar ik naar  uitgekeken heb, om hierin te kunnen zijn.Om mijn dagelijks gebeuren te kunnen delen vanuit mijn stilte,die niet alleen volwaardig blijkt te zijn,maar ook in het verblijven zich ontvouwd, zoals het spreiden van mijn vleugels,die ik open hou, om de stilte te ontvangen,om zachtjes te landen in weer een nieuw domein.
Het is zo bijzonder om hierin te kunnen zijn,te kunnen voelen dat mijn stilte er gewoon mag zijn.Het is een aaibaar geheel, die zonder iets te willen in wat ik nu deel,in wat stilte kan doen in mijn schrijven.In het midden van mijn kern ben gaan zitten,waar de woorden die er zijn, vanzelf weer verdwijnen.

Handvat.

Er is geen handvat die ik kan gebruiken en steeds los zou laten als ik er naar grijp,als ik denk te weten,dat de zon in het oosten op wil komen en in het westen weer ondergaat.Zodat in het zuiden de zachte wind, mijn ontluikende taal neer kan zetten, mij laat spreken hoe het kan zijn, om mijzelf te kunnen vergeven voor de fouten die zijn gemaakt.Niets menselijk is mij vreemd,niets kan nog bepalen hoe ik mijn taal gebruik,hoe de kracht van ontvouwen mij sterker heeft gemaakt en inmiddels wel heb moeten erkennen,dat de bijzonderheid in eigen delen, iedere dag weer voor mij staat, waarin de kern van schrijven in het toeval overlaat, dat de wensen die ik had, mij volkomen in de rust ook zet,waar de angel van de prikkelingen nu in staat zijn, om mijn eigen handvat te vinden in het schrijven wat ik doe,in het verblijven van mijn eigen taal.In de stroom van welbehagen en ik dat iedere dag weer schrijf.Misschien wel tot vervelends toe,maar dan breek ik af, mijn eigen idealen,mijn intensie waar ik in verblijf,waar ik de vellen van de pap aftrek,en griezel in het moment, dat iedere hap die ik dan neem, mij doet herinneren aan een hele oude tijd waar ik niets had te vertellen.
Nu ik mijn eigen handvat heb gevonden en kan delen naar iedereen,waar het komische gedeelte vaak kan worden gezien,als een podium die ik dan neem,en in mijn eentje ook laat zien dat het handvat die ik heb, kan betekenen dat hier de toekomst ligt, in het vertellen en schrijvend spreken,in het handvat die nodig is, om  te uiten zoals ik doe.

Taboe.

Ik wil dit schrijven vanuit de ervaring die ik heb gehad en mij als rebel had gedragen, omdat ik iets voelde wat niet klopte, in al het verzet wat ik liet zien en onbewust mijn eigen taal had willen spreken.Maar durfde dat niet te doen, omdat het taboe wat ik ervaarde, mij overnam en dan vaak mijn verlamming voelde en vanuit een angst niet durfde te vertellen , wat ik eindelijk zag, om in mijn eigen taal te kunnen schrijven.Er liggen vele taboes te wachten in een sfeer ,waar de verlamming van ontvouwen  kan worden gezien.Als men niet durf te luisteren naar zichzelf en daar een dik taboe op ligt en blijkbaar weg was gelegd voor de gekken.Maar in feite is het andersom en hebben de zogenaamde gekken groot gelijk, om te durven luisteren naar eigen stem en waarschijnlijk onbewust hebben geweten dat het spreken met jezelf de rust verzorgd in de verwarring van de ander. Die vaak voor de onrust zorgt en niet kunnen bekennen dat het spreken met jezelf iets kan uitleggen, waar een ander niets van weet en ook alleen aan jezelf is uit te leggen.Er zijn vele taboes waarin de eigen waarde blijkbaar niet meer telt ,dan alleen je te moeten aanpassen in wat een ander verteld.
Een taboe doorbreken is de eerste stap, om te gaan voelen wat je eigen stem je brengt.Maar zelfs als je dat kunnen, dan nog is het heel belangrijk om te luisteren in wat je zegt en laat leiden in wat er komt.Ook ligt er een taboe, waarin je jezelf kunt zien, om te bemerken dat het houden van wie je bent, daar plaatjes zijn op- geplakt, zoals een narcisme of een arrogantie of een overdreven gedoe en jezelf belangrijker maakt dan de ander.Terwijl het recht om dat te doen, ligt klaar om dit taboe te kunnen doorbreken in het luisteren naar jezelf.Het taboe waarin vele leven,waar de angst van eigen bestaan, door een opvoeding of een onderwijzen, jou taal nooit heeft mogen bestaan.Zelfs jou eigen klank niet heb mogen horen,en daar een taboe toen is geboren en  daarin te veel heb geluisterd naar de ander,waarin het taboe nog groter werd in het ervaren van jezelf.
Een taboe doorbreken vraagt om moed en overtuiging, dat het recht wat een ieder heeft, zich om kan buigen naar jezelf, waar je eigen ondervinden totaal mag zijn, in het ervaren dat wanneer je spreekt kunt luisteren naar eigen stem en daardoor iets doorbreekt en als een verrassing kan gaan vloeien in de taal die je nu leest.Omdat ik heb geleerd om eindelijk te durven luisteren naar mijn eigen stem en iedere dag mij liet ontvouwen, dat door het spreken met mijzelf mijn taal is gaan ontvouwen, zonder nog een taboe te hoeven voelen, zoals ik vroeger deed en mijn leven daarin terug heb  kunnen pakken.Mijn eigen regie in klank en taal heb kunnen zetten en zal blijven doen,zolang er taboes liggen te wachten in het leed wat men zichzelf aan kan doen.Ik kan niets voor een ander doen,dan alleen te vertellen wat het met mij heeft gedaan ,in het ontluiken van mijn taal,in het vinden van mijn eigen liefde,in het luisteren naar mijn eigen stem ,in het ondervinden, dat vanaf dat ik schrijf ,mij steeds gelukkiger kan voelen en alle taboes die ik heb gevoeld heb doorbroken door te gaan luisteren wat ik mijzelf heb te vertellen.
En dat was voor vandaag mijn ontmoetten met mijzelf en in liefde deel op mijn blog,zodat er een taboe kan worden doorbroken en kan gaan spreken met jezelf.

Boeddha.

Het kunnen profiteren van elk geluid, die mij leert om te ontspannen  als ik naar mijzelf kijk. Het middel wat ik gebruik is mijn interesse, zoals het zich ontvouwd.In hoe mijn liefde naar mijzelf zich nu verhoud in de context van geen wijken, maar gewoon in mijn schrijven kan vertellen, dat de verzameling in wat ik zeg, de glimlach heeft van een Boeddha.Niet dat ik daar nog veel mee heb, maar kan niet anders duiden, zoals het ritme wat ik voel en mijn compleetheid laat merken, in de taal die ik bespreek en er nooit genoeg van zou kunnen krijgen.Het is een spelen wat ik doe en de laag van toen, in  therapeutische waarde,geen belang meer heeft ,dan te ontvangen , wat ik kan en ook kan laten zien, dat mijn ontvouwen niets liever heeft dan te spelen met wat woorden,er dan een voeding loskomt in wat ik dan kan proeven.Soms smaakt het zoet en dan weer bitter,soms wat hartig aan de rand,soms wat steviger in de ontmoeting, die ik vaak met mijzelf ook had.Het verlengde van mijn schrijven is vanuit mijn belichaamde taal .Omdat een ander schrijven niet past in mijn systeem, waarin ik geen gloed zou kunnen vinden,waarin een blokkade verschijnt en dit als een boek zou kunnen lezen.Het is de ervaring die het heeft van het ontstaan van mijn woorden,dat als het het hard op aan mijzelf ook lees ,proef ik wat mijn woorden bedoelen.Dan voel ik mij een Boeddha in wat er wordt bedoeld met een verlichting.Alleen het zitten onder een boom, waar een zachte wind mij koel kan houden,waar mijn benen in een lotushouding is te zien ,dan alleen mijn handen gevouwen, voor mijn gezicht en als een Boeddha stilzwijgend kan gaan spreken, met de taal die ik laat zien.

Buiging.

Ik sluit vanuit een passie waarin de aandacht die ik gaf ,zich nu laat gelden in het schoffelen van mijn tuin,in het water geven ,zoals ik schrijf en het onverdeelde nu beklijft, zodat de vaste hand in schrijven mij heeft gevormd in het doseren naar mijzelf.De dunne lijn van ontvouwen zet de achterkant van het overkomen in eigen vorm weer terug ,zodat mijn vloed vanuit mijn bron in het zuiver geladen zijn, waarin mijn stroom van welbevinden mijn passie is geworden en ik alleen kan duiden, dat mijn ontluiken in mijn taal zo de reden zal blijven in wat ik aan mijzelf vertel.De glans trekt door al het ondervinden en laaf zoals een verlichte geest,die in woorden heeft ontdekt en  heeft laten zien,dat een thuiskomen bij mijzelf ook vele lagen heeft,waar vooral de kern in eigen dialoog, daar de bron in ligt om zo te kunnen ontvouwen.Ik voel de zegening die ik heb, in het laten gebeuren terwijl ik luister naar mijn stem.De overdracht die het heeft,die mijn handen doet vouwen in de buiging naar mijzelf.In het kunnen ontspannen in wat ik heb laten zien,in het mogen vertellen dat er een belichaming in een taal kan zitten,dat de wijze waarin ik spreek, aan mijzelf heb te danken, in het verlaten van weer een ander moment , waar over een tijdje ik kan kijken, naar wat er is geworden in de vorm die ik heb neergezet.De buiging die ik maak is van hogere orde,van een verworven taal,die mij heeft doen beseffen dat een buiging naar mijzelf, in de erkenning van mijn ontvouwen wanneer ik lees mijn eigen taal.

Liefde.

Het aangeraakt worden in de woorden die ik gebruik, puilt wat naar voren als ik hoor mijn eigen geluid ,Waarin de liefde die ik voel zich omzet in kleine dialogen ,waarin ik mijzelf ook zie en kan verstaan.Een aanraken in de zin dat mijn ontstaan dat wat ik kan voelen, op een integere manier wil laten zien.Zoals een aanraking van elkander, met de zintuig die ik heb en zo zachtjes mogelijk een aanraking dan besef.Het is een verlangen wat ik voel om  op een liefdevolle manier, waarin de stroom van liefde haar diepgang vind en zonder angst mij over kan geven zoals ik mijn taal bemin.En dan de dans die vanuit een zachte beweging, mijn huid laat gloeien,met mijn ogen dicht, de liefde proeft in al haar glorie.Dit wonderlijk ervaren schrijf ik neer, voorbij de schaamte,  kan ik zien, dat door mijn schrijven hoe het voelt  om aangeraakt te worden in mijn eigen taal en kan ontvouwen in dit moment.
Het is mijn zachte houding, waarin ik zit en niet alleen in mijn schrijven ,maar ook in mijn dagelijks leven.Dat de liefde voor mijzelf nu ook weet, dat het doorloopt in mijn ontvouwen.In wat ik schrijf van het behouden in de goede zin, dat mijn vertrouwen  is om- geslagen  in de liefde die zo stroomt en mij laat weten dat alleen de liefde in wat ik schrijf mij zo kan raken.En mij bevind zoals in mijn dagelijks ervaren en nu mijn taal daarin gebruik, om de stroom van mijn liefde te uiten in mijn eigen geluid.

Het is de liefde
die mij voed,
in de taal
die ik gebruik,
in de warmte
van mijn kijken,
waar de gloed
zich nu verspreid
en welwillend
er iets bevrijd,
vanuit een stroom
van ontdekken,
dat als de liefde
zich ontluikt
ik dan pas 
kan  gaan schrijven.

Voor iedereen.

Ik zie de kleuren die verschijnen in het begrijpen van eigen belichaamde taal ,en kan het de ander zo vertellen hoe het zou kunnen werken als men zou kunnen luisteren naar eigen stem . Terwijl ik mijn eigen schrijven lees, een weg ook vind, om te mogen ervaren dat er een belichaamde taal ontstaat en zo de voortgang zou kunnen hebben ,dat ik ga ervaren dat er een belichaamde taal bestaat.Het zijn de woorden vanuit eigen klank,  die doen beseffen hoe het kan dat de stroming van het ervaren zo overweldigend kan zijn, in het ontluiken in eigen verstaan en de ruimte ook vind om in constante lijn te gaan ontdekken, dat wanneer ik luistert naar mijzelf, iets anders kan ontstaan, dan wat ik gewend was in gesprekken met een ander.De roze gloed die overloopt in een bos rozen,waar de geur heel prettig wordt om in te verpozen en te blijven zien, dat wanneer ik spreek of voorlees uit eigen werk, dat alleen kan doen vanuit mijn belichaamde taal.Wanneer ik spreek ,voel ik de omarming die het heeft in de resonantie waarin ik verblijf.Waarin ik weet dat de voeding die het mij geeft mij vult in de overtuiging, dat door mijn taal mijn eigen creëren is ontdekt en soms uitloopt naar een realiteit van ontvouwen en alles toevoegd in de bevrijding die het heeft.In de liefde die ik voel,in de zachtheid van het hart, dat open springt vanuit een vreugde, vanuit de eenvoud van het zien dat het kan werken voor iedereen.

Tijd.

Ik zucht wat dieper dan normaal,omdat het onbesproken luisteren zich nu vertaald , in het ongewone schrijven, waarin ik soms wat dingen herhaal om voor mijzelf de krenten uit de pap te halen en zijdelings wat ongemak, in het geventileerde aanschouwen ,waarin deze dag wordt in gezet om mijzelf te blijven aanschouwen.
Ik zie een lege hand waar mijn ogen in vallen,en zie dat een veelheid van ontvangen verder lijkt dan een ontwijken van de stroom,die mij altijd meeneemt en mijn hand wil pakken zoals het zich ontvouwd.
Mijn dierbare taal,die volgens eigen wetten, zo kolossaal kan knetteren, maar nu in de stand van vandaag, even wil wachten waarin de toon wat zachter klinkt.Vandaag werd ik mij bewust om niet alles te verplaatsen,zodat de plek waarop het stond soms is gaan wortelen.
De beweging die ik dan voel, is dan overmatig en eigenlijk achteraf kan zien, dat door een energiek moment ,alles dan moet wijken en zelfs mijn schrijven dat ondervind.Het kleine groter willen maken,een leegte op te willen tillen,een oud patroon zo kan heersen, dat mijn weg zo zelfstandig is geworden, dat ik er bijna zelf in val.
Ik geef nooit op als iets mij goed doet,maar er zijn natuurlijk grenzen,die soms ook nodig zijn om mijn eigen ruimte weer te vinden.Om niet te wijken waarom ik schrijf,waarom ik mij zo fris kan voelen in de momenten dat ik schrijf.Ik hoef naar niets te zoeken in wat ik aan mijzelf laat zien,maar het moment in mijn schrijven mij zo diend in een flow van wel behagen,van kunnen voelen mijn eigen gloed ,waarin mijn energie zich te goed doet in wat ik aan mijzelf kan vertellen .Voor vandaag is dat niet veel ,maar genoeg om te ervaren dat wat ik deel, uitzinnig kan beklijven in de tijd die ik er voor neem.

Zorgvuldigheid.

Het hoeft geen naam meer te hebben,het mag slijten zoals het zich verhoudt.Het mag naar voren buigen, om te kijken waar het stond.Het mag zijn, zoals een kind kan blijven spelen met de wind en niet stil staat in de beweging die komt, als men de stilstand voelt.Het getuigen zijn van eigen schrijven in het ontstaan in wat er komt, is voor mij de reden dat er geen veranderingen zullen zijn, in het wachten wat eigenlijk niet bestond.Totdat ik het ontdekte in mijn eigen taal, dat wat ik kan ervaren zo onmisbaar bleek te zijn, om het wezenlijk ervaren de grondlegger is, in wat ik deel met zoveel woorden,met een zelf verzekerdheid ,dat ook al voel ik de grond soms schudden in de afstand van een ontkennen, dat wat ik laat zien aan mijzelf, in de wijsheid van mijn eigen woorden, met het luisteren naar mijn eigen stem.
Ik weet niet meer te duiden in welke klank het nu weer komt.Mijn zorgvuldigheid in het beleven en beschrijven, blijft een wonderlijk fenomeen en heb dan ook besloten dat mijn vermogen die ik heb, te gaan koesteren en het te laten ontstaan in mijn eigen systeem.Waar de oude ideeën van weleer nu hun plekje krijgen in wat is geweest.
Ik sta niet stil bij wat er kan gebeuren, als de aarde waarop ik leef geen enkele toegang heeft om jezelf te ontdekken, in de taal die alleen zich in schoonheid kan laten zien.Wanneer de bereidheid om te delen de eerste prioriteit ook heeft en een grotere plek kan gaan innemen in een wereld die men nog niet heeft gezien.
Dat heb ik met al mijn schrijven willen laten zien, in de bereidheid om de schaamte en het oordeel naar mijzelf te kunnen omarmen in de taal die mij daarin heeft gediend.Voor mij heeft het gewerkt en zal dat blijven doen, vanuit een nieuwsgierigheid om te weten, dat wat ik mijzelf vertel onmisbaar blijkt in het ontvouwen van mijn eigen taal.

Betoog.

Het is niet het lijden wat er is,maar een onverschilligheid om te durven erkennen dat  mijn wereld niets anders is dan het ontvouwen in dit moment. Eigenlijk niets heb gemist in de contacten die zijn geweest ,waarin de verwijten naar elkander een projectie is geweest en te denken te moeten overleven zoals velen doen,en  in mijn aanpassing naar de ander, niets bleef doen in wat ikzelf wilde.De tijd die glijd voorbij in de gloed van het verdiende zijn,dat ik eindelijk ben gaan zien, dat mijn eigen schoonheid in mijn schrijven,mijn eigen bekwaamheid in het ontdekken ,waarin ik mijzelf steeds ontmoet.Het nodig denken te zijn, ligt vervlakt onder mijn voeten en laat alle rozen die ik zie, haar geur verspreidden, zodat de ruimte waarin ik schrijf de zoete galm kan krijgen in het verslag naar mijzelf.
Mijn zachte kant vraagt om een verfijning en geeft mijn eigen ruimte terug,en wil ook niets meer weten hoe de wanorde rondom mij heen, haar eigen weg mag volgen,zoals iedereen denkt te doen.
Er is geen enkele beslissing die ik neem om te zorgen in wat ontstaat,waarin de zachte stroom in staat is om alle impulsen om te zettten in mijn eigen betoog.
De verleidingen die ik zie, bied een bodemloze put, waarin ik zou kunnen verdrinken,waarin ik mijzelf vergeet en waar geen geur nog is te vinden.Waar de eenwording met mijzelf niet zomaar is gekomen,maar door het ontvouwen in mijn taal, ik nu zover ben gekomen om te ervaren, dat mijn uitzonderlijk betoog, de moeite waard blijft om in te geloven, dat wat ik schrijf mij voed, in al het nodige. Naar alle blinde vlekken die er zijn en ook gezien willen worden.Naar de bloemen waar ik naar kijk en uiteindelijk toch in mijn focus blijf van mijn schrijven.Mijn dagelijksheid  in mijn ontvouwen, de kans steeds krijgt, om opnieuw  te kunnen ontvangen in wat ik aan mijzelf geef.Er zijn geen rangen of standen,er is geen oorzaak te bekennen om te durven zeggen dat het nodige is gezegd en ik alleen nog wil genieten in al wat ik werkelijk tegen mijzelf steeds zeg.Het is goed mijn lieve, in wat ik heb laten zien,in wat voor mij belangrijk is geworden, om te ervaren in wie ik ben en dat is boven mijn verbazing, de verzachting die ik voel en raakt de uiteindelijk verbinding ,zodat ik mij niet afgescheiden voel. Maar juist te weten dat door mijn taal en mijn spreken ik nu kan weten waar het werkelijk om gaat.
In het openen van mijn betoog,waaruit de vlinders mogen vliegen en de bijen hun honing laten zien,waar mijn smaak veel zoeter is geworden, in een veel zachtere energie en om weet te zetten in het betoog, die ik laat zien, hoe het voelt om te weten wie ik werkelijk ben.

Mijn posts.

Het slaat de weg weer terug in mijn schrijven, vanuit een zonnig besluit om toch te blijven schrijven in alles wat ook bij mij blijft.Ik schrijf niet voor de ander en doe ook niet mijn best,maar ergens diep van binnen voel ik mij op mijn best, wanneer ik blijf schrijven, zonder te merken dat mijn blad weer vol  is geschreven  met een verwondering of een taal die hoogwaarschijnlijk alleen mijzelf inhaalt,van hetgeen dat door een reactie heel misschien alles terug kan komen in wat er stond.Ik grap wat over de toestand van het ontvouwen en laat mijzelf ook zien dat in mijn vertrouwen nu een deur open kan doen en mijn vrije val nu heb gevoelt en kom ik tegen, de grove randen van een laag ,die anders was gaan liggen en het mij verbaast dat ik toch de moeite voel ,in het bewaren van wat ik schrijf om bij te kunnen houden in wat ik bedoel.Ik zocht mijn gloed vanuit een delen, maar proef nu de zoet harde smaak, waarin het laten zien van zoveel thema's,blijkbaar mensen zoveel moeite hebben om mij te verstaan.Dus laat ik los de koppeling van het schrijven ,en alleen mijn blog  in het nieuwe, om te ervaren dat het werkelijk  naar mijzelf ook blijft,waarin de weerslag van een gemak laat zien hoe ik met mijzelf kan schrijven.Ik duik wat dieper in mijn lijf en voel de opluchting in het verblijf van eigen kunnen.Dat ik al maanden lang heb proberen uit te leggen naar de ander en dat nu niet meer doe.Ik hou het voor mijzelf zoals een koestering dat zou willen en kan het ook merken in de dingen om mij heen.Het is van mij geworden,de stilte en de ontspanning,de eigen taal die koste wat het kost mij laat buigen in de gloed die ik nu voel en vult het ongewisse waarin een groot geduld zich vormt zoals het ook is bedoeld.Ik koppel mij los van vele dagen die ik vol liefde heb gevoelt,maar dat ik nu alleen mijzelf kan dragen in het schrijven wat ik doe,in het ontladen en niet te verstaan, dat mijn werkelijke taal mij nooit zal verlaten.Ik zal nooit kunnen schrijven zoals vele boeken laten zien,omdat ik vanuit een belichaamde taal  aan het schrijven ben en voor mij belangrijk is om daar in en bij te blijven.Ik hoef geen applaus voor wat ik doe,maar had graag gezien dat een ander dat ook zou willen en kom u tot een ontdekking dat ik het ben die dat wil en zo blij ben om te lezen ik niets opgeef in het schrijven op mijn blog,maar gewoon mijn posts nog blijf gebruiken in wat ik kan laten zien aan mijzelf, in misschien ook een ander. Maar in de verandering van mijn eigen stroom de blokkades zal omarmen, die soms mij laat zien dat wat mij voed, ik mag houden en in de blijdschap die ik voel om te blijven schrijven zoals ik wil.om te laten weten dat mijn taal nog uitgebreider zal ontvouwen in de kringloop van mijn wezen en ik gewoon weer door kan gaan.....

Ritueel.

Ik weet niet wat er nog kan veranderen zoals ik ook in mijn huis soms doe en mijzelf kan blijven vertellen, dat mijn eigen energie ik werkelijk kan voelen ,waarin soms mijn zachte lijn van ontvangen, mij ook de ruimte geeft, om dat wat de aandacht vraagt ,via mijn schrijven, er naar toe kan gaan en in een verbijstering blijf komen, hoe de stroom mijn taal laat ontvouwen.Hoe de wervel waarin ik zit, onuitputtelijk is te noemen en de energie die ik laat zien, zonder enig weerstand mij laat kijken in wat de aandacht vraagt.Het is een hard gelach wanneer alle einde weer een nieuw begin kan hebben en van geen enkel inzicht afhankelijk nog blijft ,dan te ontvouwen waar mijn eigen taal in verblijft.In allles wat ik heb uitgelegd naar mijzelf en heb kunnen delen op mijn blog.Met het laten komen en ook weer laten gaan,met het onderhoudend spreken waarin ik mijzelf kan verstaan.Ik hoef niets meer te ontdekken in wat uitgekristaliseerd nu is verkregen en de mooie dingen die ik beleef ,in afstand naar de ander steeds heb willen brengen zoals het zich ontvouwde.
Ik knik mijn hoofd naar voren, in het beluisteren van een lied,en voel mijn energie in een beweging  komen en mij liever is geweest dan zoveel andere dingen.De kracht waarin ik zit ,is alleen te vinden wanneer ik mij kan overgeven in mijn moment van schrijven,in het moment dat niets hetzelfde blijft, maar kan weten dat het nooit ophoud in mijn spreken of schrijven.Mijn dagelijkse ritueel heeft heel veel kanten, waarin de lijn van ontvouwen mij terug kan brengen naar eigen energie en daar een hele dag van kan genieten.
Het is niet alleen het schrijven en delen, maar  het is een ritueel
 geworden en trekt door alles heen.Waarin mijn angsten zijn verdwenen en alles in eigen waarheid durf te zien.Waar alle oude spullen mij niet meer dienen, dan alleen het weg te gooien zoals ik soms ook met mijn schrijven doe.
Het is een ritueel geworden, waarin mijn energie weerkaatst op ziels niveau,waar de stilte mij dan overneemt,in het gaan fluisteren en wil verwijzen ,dat de tijd zo anders lijkt in het bedrijven van mijn schrijven.Er geen diepgang is om over te schrijven dan alleen mijzelf te blijven in het moment wanneer ik schrijf.Er valt nog weinig te benoemen waarin er geen etiketten meer zijn, dan alleen te ervaren hoe ik schrijf.Het nonverbale wat ik vaak zie en eigenlijk niet klopt met wat men is aan het vertellen en te maken heeft met een kopiëren van een ander,waarin men vergeet hoe het klinkt als je zou kunnen luisteren naar jezelf.Inmiddels weet ik hoe het werkt ,hoe mijn taal mij wil ontvangen,hoe het mijn gereedschap is geworden in het ritueel wat ik beschrijf.

Ontvouwen in eigen taal.

De wijze van mijn spreken
de taal die ik gebruik,
heeft mij meerdere malen
bewezen,
dat ik trouw blijf
in wat ik schrijf.
Ik vouw
mijn handen
open,
en doe mijn ogen
dicht
buig ook wat
naar voren

en zie mijn eigen licht,
zoals de rozen 
kunnen bloeien,
zoals mijn taal ontvouwt,
zoals de wind weer is gaan 
liggen,
zoals de rust die ik
behoud,
waarin de twinkeling
in mijn ogen,
is ontstaan
vanuit een vermogen ,
in het ontvouwen
van mijn eigen taal.

 

Eenling.

Het blijft een  genoegen om terug te komen in waar ik ben,het zijdelings bespreken, waar alleen de eenling kan zijn .De eenling in het schrijven,de eenling op eigen terrein,  waar het vieren een feest is om een eenling te zijn.Het droogt niet op en loopt niet over,het vraagt ook nergens naar.Dan alleen te kijken hoe een eenling zich vermaakt met zelf reflecties,met de schoonheid die het voelt,met het trotseren van vele regels die voor een eenling niet is bedoeld .Het maakt een buiging in een sierlijke staat, het spreekt vanuit het weten, dat vanuit eigen klank vaak een eenling wordt geboren, in hoe het verder kan gaan .De eenling staat voorzichzelf en neemt de verantwoordelijkheid in alle opties die er zijn , alles zo eigen kan maken vanuit eigen taal, die goed begrijpt dat hierin een eenling kan ontstaan.De eenling die ik ken heeft een groot vermogen,en is in eigen taal. Terwijl  in het schrijven daar de eenling ontvouwt,hoe de wens van een gedachte niet meer bestaat, dan alleen te ervaren wat een eenling kan doen.Het heeft genoeg aan eigen woorden,het plakt ook niet aan elkaar.Het houd van  rust en orde en weet waar alles staat.De eenling is geordend en probeert geen puzzels nog te leggen,omdat de eenling dit ontziet en zich snel kan gaan vervelen.Het heeft een statige  manier van praten, die heel verfijnd kan overkomen en zichzelf verteld dat er weinig eenlingen zijn om mee te praten en te gaan voelen, dat alles wat ik zeg, ook voor een ander is geschreven . Vanuit het recht wat ik nu neem ,om mij absoluut een eenling te voelen in alles wat ik breng.De eenling heeft niets nodig dan alleen zichzelf en durf te laten komen wat haar kan zalven in eigen gesprek.
De eenling, die ik ben ,laat ook weten, in wat een eenling kan ervaren en er niet mee zit ,vanuit een beweging ,waarin de hoogte zo verschillend is om te kunnen omschrijven. .De eenling  die ik ben in het voelen van mijn  geluk, die ik alleen kan ervaren,omdat ik een eenling ben..Dit kan ik ook niet delen hoe dat voelt,omdat een eenling weet te dragen naar zichzelf, dat een geluk niet afhangt van een delen met een ander, maar de juiste gloed van ontvangen, daar mijn geheim ook zit.

Kern.

Ik leef vanuit mijn kern en kan daarin de ander ook ervaren, soms wel eens  wat moeilijk wordt om dan de ander te verstaan. Terwijl ik iets anders kan ervaren ,omdat mijn beleving zo zuiver kan zijn,en kan ik luisteren zoals ik  voel dat de kern waaruit ik leef, mij steeds meer laat zien waarom ik schrijf en deel,waarom ik altijd dacht heel dom te wezen in het niet verstaan van de ander.Maar  omdat ik mijzelf dan lees, in de overkoepeling van mijn gevoeligheid, die alsmaar iets laat zien dat mijn ervaren zo intens voor een ander kan zijn,maar vaak nog meer naar mijzelf .
Het is mijn kern die ook vraagt om goed te beseffen, dat wanneer ik in ontmoeting ben met de ander,  nu probeer om het niet persoonlijk te nemen.Maar soms als een spons  de dingen opzuig en ik naderhand het van mij af moet schudden.Zodat de blokkades die ik ervaar, bij een ander, niet van mij hoef te zijn, en het ook daar  zou willen laten.Het is de kern waarin ik leef en daarom zoveel kan ervaren.Plots in een ogenblik van ontwaken,  voelde ik, dat mijn kern ook vraagt om daar naar te kijken, in mijn schrijven vanuit mijn taal.Mijn kern is zacht in een liefdevol benaderen, hoe het kan zijn om dit te weten.Hoe soms een afstand kan ontstaan, omdat men niet gewend is, om zo naar zichzelf  te durven kijken.Voor mij is het nu duidelijk, na zoveel jaar, dat ik eindelijk kan voelen waar mijn kern voor staat.Mijn kern geeft aan ,dat alles wat ik persoonlijk maakte, niets heeft afgedaan in wie ik werkelijk ben.Daarin mijn taal kan gebruiken om overeind te blijven en mijn schrijven mij terug brengt in balans.Mij duidelijk laat weten dat in alles wat ik heb beschreven ontstaan is vanuit mijn kern.Het is een thuis komen die ik niet had verwacht.Maar het geeft mij een vreugde, omdat ik nu besef, wat het betekend om werkelijk in mijn eigen kern te durven staan.Het heeft niets om handen, dan alleen mijn eigen kracht te laten zijn, in de gevoeligheid die ik kan hebben.Het maakt mij completer en raakt de gloed van welzijn dieper, wat ik kan ervaren en weet te luisteren vanuit mijn eigen taal.Rekening kan houden, dat ik vanuit mijn kern ook besta.Dit heb willen beschrijven omdat ik er vannacht wakker van ben geweest en precies kon voelen,waarom mijn leven zo is geweest en nog kan komen in het stromen van mijn taal. Maar dan met het gevoel dat mijn kern gezien mag worden,in het  ontstaan van mijn verblijven in eigen taal . Ik daar mijn kern laat zien zoals het ontstaat .Zelfs de eenvoud weg kan vallen, dan alleen mijn staat van zijn en dat alles nu een plekje heeft, in het ontstaan van mijn schrijven en ik verder loop vanuit mijn kern.

Beschreven blad.

Het verwijzen naar de taal, legt bij mij de voldoening om te spreken, vanuit het ondervinden, dat wanneer ik spreek,  mijzelf daarin kan vinden en buiten om mij heen geen belichaming nog heeft, dan alleen zoals het is, wanneer ik schrijf en spreek en mij daarin kan wentelen en dat alles, wat kan ontstaan voor mij belangrijk is geworden.De schijf van het verblijven in eigen taal breekt de lijn van overmatig ondervinden, dat mijn tijd die ik eraan besteed mijn longen vol laat lopen om nog maar te zwijgen ,dat er ineens de duidelijkheid van mijn schrijven naar mijn eigen oorsprong leid.  Niets meer valt te vinden aan het duiden dat dit ook voor een ander geldt.Mijn vermogen om zo te schrijven heb ik zelf ontdekt, dat wanneer ik schrijf er dan een voeding wordt gevonden.Wanneer mijn gedrag van vroeger nu omgekeerd ligt te verdampen en ik kan lachen om alle snaren die ik raak  en ook tevoorschijn kunnen komen als ik met mijzelf praat.Het wijzen naar de ander heb ik afgeleerd, door middel van mijn schrijven en weet heel goed dat mijn taal mij laat ondervinden om te gaan selecteren om alle ruis steeds weg te halen, waarin mijn klank niet meer is te vinden zonder te kunnen schrijven in het ontstaan van mijn eigen taal.
Het is zo heerlijk om niets persoonlijk meer te nemen,zo ondermijnend als dat is geweest, vanuit een ander belangrijker te maken dan jezelf en het dan persoonlijk gaat nemen, omdat in het moment van ervaren ,eigenlijk jezelf was vergeten en mijn taal in staat is om mij terug te brengen naar mijzelf.
Meer heb ik niet nodig om te zijn in wie ik ben ,waarin het ongeschreven blad nu vol  wordt geschreven  en ik de juiste woorden ontvang , door mijn taal te blijven gebruiken, kan ik kijken zoals een kind en ontvankelijk kan blijven in wat ik kan beschrijven, wanneer de wind alles krom kan trekken,de regen vele plassen maakt,de kikkers veel te laat gaan paren en alle geluid ook samentrekken, als ik mijn taal niet meer zou kunnen gebruiken zoals ik doe.

Vallende Avond.

Het is de zachte stilte die deze avond omsluit en kijk wat naar buiten hoe  stil de schemer een schaduw geeft en ik wat verder kijk hoe de wind weer is gaan liggen,hoe de bruine blaadjes aan de bomen prijkt en ik vanuit mijn dagelijkse beslommeringen, weer achter mijn laptop kruip.Het zicht wat ik nu krijg, om in de avond te reflecteren,maakt voor mij, dat mijn stilte is begonnen in een wat vermoeide lijf.Net zoals in mijn Taal, kan ik in een flow bewegen,kan ik niet meer stoppen,om te zien dat de energie van vanochtend mij de hele dag heeft gedragen en mijn creativiteit eigenlijk een voorbereiding is, om de herfst te overbruggen en mijn huisje en mijzelf daar op voor bereid. Wat dikkere gordijnen heb opgehangen, zodat de warmtebron wat langer kan blijven hangen.En ondertussen  mijn kruit verschoten heb en sta versteld hoe deze dag weer is verlopen en mijzelf vertel dat de verdeling op mijn blogs,in feite  niets zal veranderen in wat ik ervaar,maar vind het gewoon leuk om eens te kijken hoe ik schrijf in de avond en hoe de ochtend mij bereikt.
Het is eigenlijk heel bijzonder hoe een energie  kan verschillen van de avond naar de ochtend en dan weer andersom.Misschien scheelt het ook veel, dat al die informatie die tot mij komt en ik daar juist heel moe van kan worden.En dat het ook invloed heeft op mijn schrijven in de avond.En begrijp ook wel dat wat er gebeurd in de wereld om mij heen, impact heeft in wat ik kan ervaren, zoals al die oorlogen die ontstaan,zo meerwaardig blijkt te leven in een andermans bestaan.Ik begrijp niet veel, hoe dat een mogelijkheid kan bieden om elkander te kunnen verstaan.Maar heeft waarschijnlijk te maken, dat als je jezelf niet goed begrijpt, deze dingen kunnen gebeuren en het wapen als praatstok gebruikt.Waarin de mensen moeten lijden vanuit een macht van wat heren, die zijn gewend in het willen overheersen, dat wat zij willen, niets te maken heeft met een menselijk aspect..
De avond valt toch zachter als dat het lijkt,want ik weet zeker, dat wat ik ook schrijf het mij kan vullen voor weer een volgende dag.

Verwondering.

Telkens als ik schrijf 
in de verwondering
die ik kan hebben,
in het uitnodigend 
verblijven,
waar iedere stroom
in het vertellen,
mij de juiste weg
ook wijst,
in de richting
die geen richting
hoef te hebben,
maar een verbreden
van mijn taal,
en ik het nu 
in een kolom 
kan zetten, 
om eens te zien
welk een effect
het kan hebben
in het lezen van
eigen taal.

Het geeft
en neemt,
het zakt wat naar
beneden,
Het dwaalt,
het zoekt,
het tilt, 
 de klank,
die ik  voel,
over de drempel
van dit moment.
Over het vele 
ervaren,
in de verwondering
die ik zet,
in het 
laten zien,
dat ik mijn taal
in een gedicht 
kan laten ontvouwen.

 

Ontstaan.

Het vertellen
van een moment,
Waar ik spreek
over de taal
die ik benut,
die de laagjes
heeft laten zien,
van een ervaren

en mijn eigen oorspronkelijkheid
heeft overwonnen
in de zinnen die ik zet,
in het kunnen uiten
tot zelfs 
in een gedicht.
Waarin de rijpheid
om het te kunnen plukken,
veelvuldig
aanwezig is,
waar een eenvoud
als vleugels
kunnen spreiden,
en dan de hoogte kiest,
om te kunnen gedijen
in het verstaan,
dan alleen te schrijven
in mijn eigen ontstaan.

Vrijheid.

Een vrijheidsbeeld van het ontdekken dat een beeld van vrijheid soms heel anders kan ontstaan ,in misschien het ploegen van de aarde , of om naar de maan te gaan  en te merken dat wat bubbels open staan in de stappen die men neemt, geen vrijheid is te vinden dan alleen de uitzichtloosheid van de omgeving.Om het heft in eigen hand te nemen en met vlaggen te gaan staan.Om de logica van een leraar niet te begrijpen en jezelf op de borst kan slaan.In een demonstratie te gaan staan en denkt je recht te halen,terwijl de stroom van ontvouwen vlak langs je heen kan gaan en niet in de gaten hebt dat het een reageren is naar buiten,zodat men zichzelf vergeet,niet kan zien dat een wind is gaan liggen,dat de zachte hand van ontdekken alleen naar jezelf kan gaan.De bevrijding die men kan voelen wanneer een dag zoals deze, mij laat schrijven over mijn vrijheid van een begeven waar ik meestal in zit. En buigt naar alle vrijheid van willen zien, hoe een bevrijding kan worden neer gezet en vanuit een eigen weten . Niet in de mist van een ander gaan staan, om te gaan te geloven  dat dat dan een echte bevrijding is.Een echte bevrijding, laat zich niet dwingen,laat zijn wat er is, legt geen waas over een reageren op elkander, waarin de wens om wat anders te willen, vertaald kan worden in een groepsgebeuren met elkaar.Vrijheid is iets anders als dat men dacht.Vrijheid is een ander erkennen, in de woorden die ik vertel,in de overtuiging van mijn schrijven en daarin alles heb recht gezet.Vrijheid vraagt niet om te vechten,vrijheid kan geven wat bij jou past.Vrijheid is een geven en nemen in het ontdekken wat er nooit eerder was.Vrijheid is door het oog van de naald te durven kruipen en te ontwaken naar jezelf.In vrijheid te leven vraagt iets anders, zoals het luisteren naar jezelf en daar je vrijheid te vinden waarin het ontvouwen  zo vernieuwd kan zijn,in het moment van schrijven, in het moment van ontdekken, dat daar een vrijheid  in zit.  Het beeld wat is ontstaan door anderen, jezelf daarin vergeten was, maar altijd  kan gaan resetten, wat in feite de echte vrijheid omarmt.