De sluimering.

Naarmate het licht verschijnt , in de tijd van openbreken en het geluid wat ronder in mijn energie weer komt, vanuit  een weldaad van ontvouwen en ik sterker sta in wat ik doe..In het geheel, wat mijn verblijf is geworden, vanuit de liefde waar ik in schrijf, die ik in stapjes  heb genomen en voorzien ben in wat ik wens. Van een wimpel die staat te wapperen en een kant opwaait. Vandaag naar het oosten die kouder lijkt dan het westen, daarin de ruimte geeft van het ontvouwen van eigen taal, dat nergens anders het zo gaat als het kunnen beschrijven in dit moment. Waarin mijn liefde dan verschijnt.
Het is een streek van de kleur die ik gebruik,en pak de ruimte waarin een verenigd voelen,  nu kan beleven, dat mijn energie goed is in het ontvouwen waarin ik zit.Het eerste wat ik wil, is eigenlijk  het  bewegen ,die vanuit mijn lijf word aangegeven en ik niet stil kan zitten in wat ik aan mijzelf kan laten zien. Niets te maken heeft met een verleden, maar in het heden haar plaats inneemt.En heel uitgebreid nu laat weten dat het contact wat er niet meer is, ook niet kan missen.Het kunnen kiezen wat goed bij mij past,laat als vanzelf  ook zien in mijn nieuwe Liefde .De sluimering bereikt een onzichtbaar fenomeen, waarin ik mij  kan vinden, waar de rijken armer blijken te zijn, dan het armoedig communiceren wat eigenlijk nergens op lijkt.Er bestaat een ander communiceren, die mij heeft geleerd om de juiste woorden te kunnen gebruiken en kan verrijken  in eigen taal. Om dan vanuit een liefde te gaan ervaren, daar een stroom op gang weer komt ,waarin een  betere liefde kan ontstaan.
Wanneer ik spreek vanuit mijn eigen overtuiging, dat er een liefde moet zijn, om iets naar voren te kunnen brengen in het ontstaan van ieder moment.Mijn klank die ik gebruik, vanuit het luisteren naar eigen stem, is getransformeerd naar een liefde, waar ik nog te weinig over spreek.Maar wel kan vertellen ,dat deze sluimering heel anders  word ervaren, als ik mij aan mijn liefde overgeef.Dan is het ervaren zo licht en zoet,zo weinig kan delen met een ander  en toch geen onverschilligheid ondervind,maar het juiste kan delen, zoals ik mijn schrijven beleef.Deze liefde waar ik over spreek, is het allernieuwste van ondervinden, waaronder elke stilte valt.Dan pas kan de werkelijke liefde ontstaan, in de sluimering die het heeft,zich laat zien , zichzelf kan ontspannen en niemand de neiging heeft, om het te onderbreken, maar vanuit de ontspanning die het heeft, van alles kan ontvouwen in elke sluimering die het heeft.

Zwijgend Spreken.

Het stiller kunnen zijn in mijn spreken, in het ontvouwen van dat moment ,geeft de ingang, vanuit de handeling die ik zet. Het ontstaan hoe ik nu kan spreken, in mijn zwijgen is neergezet en daar de aandacht ligt, in de kalmte die mij zegt, om te horen hoe het klinkt,waarin ik weet mijn stem te gebruiken en als een kind heen en weer kan wiebelen en mijn lijf een houding heeft,zodat mijn zwijgend spreken kan ontstaan, in het moment van delen.Het legt mij uit, dat ik nu zover aan het komen ben , om te spreken vanuit mijn zwijgen, die alleen kan ontstaan door te luisteren naar eigen klank en niets anders zou willen, dan wat er kan ontstaan. Geen reden heeft dan te weten, dat als ik luister naar mijn eigen stem, er dan iets kan gebeuren in wat ik was gewend . Mijn woorden als bloesems naar buiten komen in de geur die ik wel ken,als een lente aan kan duiden in de zuiverheid van mijn stem.De weelde die ik zelf creëer, in elk moment van spreken, keert de verjaring die het had,nu in eigen tempo neer, zodat het spreken met mijzelf geen offers heeft, maar  in het vinden van ieder moment.
Waar mijn taal als vanzelf, de andere kant laat zien, dat het kan gebeuren, dat wanneer ik luister in wat ik zeg, mijn zwijgen kan laten zien,wat mijn stilte kan betekenen, in het verloop van spreken in het ontstaan van dat moment.

Klanken.

De avond valt zacht in mijn schoot en vanuit mijn stilte mijn dag bekijk, in de verfijning die ik voel,in het lopende effect, die het op mij kan hebben,waar ik mijn rust in neem en ervaar dat het gesprek die ik kan hebben, de moeite  ook vind in het treffen van verbinden en hoe ik het zie,dat de genade die ik pak,in de richting die het geeft,mij zo verrast in het bespreken wat belichaming kan betekenen.Als een cocon, zoals de buitenkant kan lijken en van binnen openbarst in het kolosaal geheel,waar alleen mijn woorden spreken,waar de drang in mijn schrijven wordt benoemd,waar wat sterrren kunnen flikkeren en ik er op let, dat in mijn wereld waarin ik leef wat vreemd kan klinken in alles wat het heeft.De maat die ik hoor, schud mij wakker en kan ervaren wat een Indiaan dan zegt,en vraagt om mij te voegen in het ritme wat het geeft,in het slaan op mijn trommel en het blazen op mijn dideridoe,mijn klankschaal kan gebruiken om aan te wijzen in hoe het moet,om te leren luisteren naar iedere klank en dan uiteindelijk probeer te luisteren naar eigen klank.Dat in ieder instrument een klank is te horen,maar ook in eigen stem,en net als het leren luisteren naar mooie instrumenten,zo zou men kunnen wennen aan eigen stem.Het ritme wat ik voel in het ervaren van mijn dag is nooit te verlegen om te lachen zoals ik kan.
Is vanuit mijn eigen stem die zich voltrekt in mijn spreken en als het weer het toelaat kan ik laten zien wat klank zou kunnen betekenen.
In het volgen van elkaar in het beloven van gouden bergen,in het staren hoe het kan, dat een klank mij kan betoveren,dat een klank mij lichter maakt,mij neer kan zetten in een stoel,mij uit kan dagen hoe het voelt om naar eigen klank te kunnen luisteren.Dat de wijzers van de klok  tikt sneller als ik zou willen en de tijd die ik neemt, op zou kunnen tillen in de reeks wat klank zou kunnen doen.De trillingen in het bewegen,in het geruisloos kunnen zijn en kan worden ervaren, dat wanneer ik mijn eigen klank gebruik, in harmonie kan komen, in het duiden hoe het stijgt naar de gebieden waar ik vaak naar kijk,naar de zomerse berichten waarin de klank ontbreekt,maar als men zou weten dat eigen klank bestaat en zou kunnen luisteren waar het voor staat,dan gaan de deuren open,met de wind in de rug,dan kan ik pas vertellen wat eigen klank werkelijk met mij kan doen.Het laten ervaren hoe  eigen taal zich kan ontvouwen in ieder moment wanneer ik spreek, te kunnen gebruiken in de richting die ook wel belichaming heet.Die iedere moment wanneer ik spreek, mijn lichaam laat trillen, zoals een blad aan een boom,zoals de spinnen spinnen en ik kan beschrijven wat klank met mij kan doen.

Het stille genieten.

Heel langzaam maar zeer bewust, richt ik mijn blik die er is,met mijn handen in mijn schoot en voel de stilte reeds komen .Daar waar ik mijn aandacht breng, om te beseffen dat wat ik ken, nooit door een ander kan worden gelezen.De taal die ik benut zoals allanger is bewezen,dat  de vruchten die ik pluk, eigenhandig heb gestrooid,in het zaaien van mijn tijd,in de lege velden,waarbij mijn ijverigheid omgebogen word, naar mijn stilte om mij heen.Ik voel mijn adem op mijn borst, door het trillen van mijn klank,die mij dankbaar laat voelen, dat in de dans van ontvouwen ,mij heeft verstaan,ook al lijkt het vervreemde van de ander geen enkel probleem  te zijn,dan mijn weten aan te passen en niet veel zeg. Dan alleen te genieten in wat ik niet zeg.Wat ik niet zeg is een gedeelte van de stilte, waarin sta,waar geen enkele aandacht vraagt om daar over te schrijven, dan alleen mijzelf vertel dat ik dit mijzelf heb gegeven.In het bruisen waarin ik sta en aan niets meer hoeft te wennen,dat ik in staat kan zijn om mijzelf te verwennen in het spreken met mijzelf .De doorslag zou kunnen geven om in mijn stilte te kunnen zijn.Om te ervaren dat heel langzaam mijn stilte verschijnt, die mij terug kan zetten in mijn zuiverheid, in het kunnen ervaren dat mijn komende tijd veel meer stilte zal gaan vragen,veel meer mijn eigen plek opeist  en niets hoeft te bewaren voor later,maar in dit moment aan mijzelf vertel, wat mijn stilte mij zegd in het staren naar buiten, omdat ik van binnen voel, hoe het is om mij zo te voelen.Het zijn mijn bijzondere momenten,door mijn eigen taal is neergezet, vanuit mijn belichaming kan schrijven en spreken en ik de enigste ben, die dit kan voelen.Te durven voelen in wie ik ben,is het ultieme in wat ik zeg en weet geen betere omschrijving neer te zetten.Dan te ervaren hoe het voelt ,als ik met mijzelf blijf spreken en mijn eigen klank toelaat, om te kunnen resoneren in het onverlaat van eigen taal.Dat naar ik weet, de zachte wending zich ook keert en mij kan bevinden in de lichtheid van mijn taal,in mijn stilte die mij ziet, in de vervulling van mijn weten,dat als ik zou kijken hoe dat moet, ben ik dat weer vergeten.Omdat de klank die ik gebruik steeds meer de stilte pakt om daar van te genieten.

Bloeiende Taal.

Het vertalen van de schoonheid in mijn taal, geeft de woorden die ik gebruik en in de schoonheid kan zetten, zonder  enig besluit, waarin een schoonheid op kan bloeien.Het voelt als zacht papier wat langzaam glijdt door mijn handen en de gelegenheid ook pak om het plezier wat het mij geeft, zo vanzelfsprekend lijkt,waarin mijn schoonheid de ruimte krijgt, in het overlappen van mijn stilte.Het genoegen in wat het heeft, lijkt  als een rose glas champagne, met de bubbels die het heeft,al sprankelend de toekomst heeft om zo mijn taal te kunnen gebruiken.
De schoonheid in de kleine dingen,in wat ik aan mijzelf vertel en kan lachen hoe het voelt, om steeds opnieuw te kunnen beginnen,waarin ik mijn eigen taal gebruik,waarin mijn schoonheid kan ontvouwen.
En moet denken aan een kind, waarin de schoonheid van het praten zich bevind, zoals een kind kan spreken.Heel logischerwijs het kan brengen als ik mijn eigen kind aanspreek, in het spreken met mijzelf. Daar de schoonheid vind, in het kunnen begrijpen dat het nodig zijn van verblijven nu heel anders is..Het is mijn taal die brengt de verrassing in mijn schrijven,dat vanuit het moment dat in het ontstaan, als  bloemen kunnen openen in de schoonheid die ik zie, mij kan overweldigen en de vrede die ik voel, zich zo bloot kan leggen in de woorden van bevinden,die ongelimiteerd mijn weg aan wijst om te blijven tikken.Om te blijven zien dat daar mijn schoonheid in is te vinden.Zonder de opmaat van een veredeld zwijgen, leg ik nu uit, dat de schoonheid die ik voel, mij naar voren trekt om dat te blijven voelen.Het rapen van wat steentjes zoals een kind dat doet,of wat schelpjes  weet te vinden,zo heb ik mijn eigen schoonheid weer terug gevonden terwijl ik schrijf.Door de orde die ik bemerk,in alles laat blijken,dat net als in mijn taal alles op orde moet zijn en ik soms wat switch met mijn schrijven,omdat het goed moet voelen in wat ik ervaar.Het luisteren naar mijzelf is in feite de mooiste schoonheid die ik heb, om te kunnen ervaren in wat ik zeg,een prachtige manier is geworden om met mijzelf te kunnen zijn.  
Dat is de schoonheid ten top,wanneer mijn klank in mijn lichaam kan resoneren,waarin mijn taal de grootste vriend ook blijft, in het kunnen beschrijven wat schoonheid werkelijk is.Het is zo zacht verweven in de kracht die het heeft,in het bijzijn van mijn eigen woorden,waarin de liefde naar mijzelf, iedere dag opnieuw weer geeft en wordt geboren.Zodat de schoonheid die ik voel kan prijzen met mijn taal, met wat ik laat ontstaan in de schoonheid van mijn woorden.In het beslissend kunnen zijn, hoe het voelt om te kunnen schrijven wat schoonheid kan doen in al mijn momenten.

Oorzaak.

Het kan alle kanten op,het staat als een huis,het bruist naar boven naar buiten zoals het luid.Het verstevigd mijn weten in wat het duid, om blijven te staan in mijn eigenheid.In mijn eigen vermogen in de handeling die ik zet, die normaliter meer iets zegd dan het timide kind in mij.Mijn volwassen kunnen zijn, een eigen verantwoording te kunnen nemen,om te spreken zoals ik wil en geen verwachtingen meer wil scheppen in wat het diend.In alle besluiten die ik neem zo volkomen het recht in eigen handen pak , dan ook zie hoe de de tijd die voorbij is gevlogen mij heeft laten zien, dat in het spreken met mijzelf alle onrust is weggenomen, alle spijt geen aandacht vraagt, dan alleen te weten dat mijn taal de oorzaak blijft.
Oorzaak en gevolg,waar het kruispunt in mijn delen, zich voegd en kan ontvouwen in wat ik mijzelf heb beloofd.Dat het vertrouwen die ik voel, op zichzelf is gaan wonen, niets verplicht is, om te doen in wat ik zelf wil.Mijn tijd van de illusie zoals een begin kan luiken, in het sprekend bewijs, om mijn woorden te kunnen gebruiken naar mijzelf.
Oorzaak en gevolg te kunnen scheidden zoals het komt,in de afleiding van de oude conditie's en ik het niet meer verstond hoe te leven als een kind,maar de volwassen vrouw overeind is gebleven in mijn spreken in wat ik zie, hoe de weelde mij omringd,hoe mijn voeten mij willen dragen en kan stampen in wat plasjes,er geen reden meer is om mijzelf te willen overtuigen in de taal die ik bezit.
Niemand kan voor mij bepalen wat goed voelt of niet,wat recht wordt getrokken,wat zijdelings kan worden gezegd hoe te doen in al mijn delen, in de schoonheid die ik vond,in het helen van het kind,om te blijven ervaren,dat wanneer mijn dag begint, in de eenvoud van mijn leven,in de zorgvuldigheid van zijn,mij daarin kan bewegen zoals een vogel in de lucht,zoals de appels aan de bomen hun vruchten laten zien,zolang de rivieren blijven stromen en mijzelf daarin zie,dan kan ik voelen, dat mijn verblijf op deze aarde mij gelukkig kan maken, als ik  mijzelf kan blijven zien , in het ervaren wat eigen stem in mijn spreken kan doen.

Juiste vorm.

De gevouwen handen die ik zie en naar mij reiken en kan zien waar de energie vandaan kan komen, in het besef waaruit ik leef .Waar mijn gebaar tot een andere orde reikt,in de geulen die verschijnen en alles openbreekt om zoveel mogelijk te erkennen dat mijn stem die het meeste geeft, geen verandering kan brengen als ik mijzelf steeds overlees.De ervaring die het heeft en in de juiste vorm kan gieten,zo zuiver en altijd iets geneest, omdat het wonder in eigen spreken de taal nu herkent,geen vermaken zich nog wendt, in wat het is geweest in een gelijkwaardig kunnen zijn van eigen taal zodat de belichaming draagt in de voortgang van mijn dagen.Na die tijd waar ik naar kijk en geen juiste vorm is te vinden,dan alleen mijn eigen tijd waar ik mij in kan bevinden,de roos ook plukt om mij te verbinden in wat het lijkt,om het dierbaar kostbaar te laten zijn in alle gevolgen die er kunnen zijn in mijn uitreiking naar mijzelf soms tot een einde lijkt in wat ik kan ervaren.De juiste vorm voor mij staat,de juiste woorden ook gebruik om mij niet blind te staren in wat ik heb bereikt.

Eigen Plek.

Zo langzaam als de slakken glijden over mijn pad en de paddestoelen zijn verdwenen ,zo kan ik mij voelen in mijn tijd, dat in de meervoud van mijn delen, ook heel langzaam besef, dat de stappen die ik neem in het ondervinden, dat het beroemd zijn voor mij niets zegd ,dan alleen te ondervinden in de aandacht die het vraagt, om bevestigd te worden, in wat het draagt om de aandacht van een ander te vragen.Zo is mijn schrijven niet bedoeld,zo is mijn ontvouwen altijd naar mijzelf gericht, waarin ik kan zien,hoe een slak zich voortbeweegt en kan laten zien hoe een spoor te trekken op de grond in het kleverig geheel, in wat ik verstond om mijn eigen taal te kunnen gebruiken in wat er komt.
Ik wrijf wat over mijn hoofd en kan vertellen dat de lichtheid in mijn taal zich ook weet te bevinden, in de schaal die ik voor mij houdt.Daar waar mijn kostbaarheid in kan liggen,waar mijn delen wat langzamer wordt,om door te dringen in het feit,dat in mijn tijd van delen,waar de schoonheid zich bevrijd, van alle gemakken voorzien, van de edelheid in spreken en ik niets anders meer kan doen, dan te gaan zitten in mijn stilte.Die niets anders vraagt mijzelf te betrekken naar de mooie laag van verbinden ,en ik daarin mijn eigen wereld creëer.
Ik heb geen publiek nog nodig,geen onvertogen woord,geen mooie dialogen,geen wedstrijd waarin ik zit.En niets hoeft te overwinnen als ik met mijzelf ook zit.Ik kijk in mijn eigen spiegel en zie een tevreden vrouw, die van heel ver is gekomen en het vaak niet wou om te blijven experimenten, hoe mijn taal zich verhoudt in de belichaming waarin ik dan kom en aan mijzelf kan laten weten in de peiling van mijn zijn,in het opnieuw laten weten hoe het is om te schrijven naar mijzelf.
Zo kan het worden gezien in het ervaren van dit moment. En de slakken nu kan tellen, door de vochtigheid van het weer. De tunnels die worden gegraven door de insecten,de nieuwe nesten worden gemaakt, waar de hommels als dikke padden heen en weer blijven vliegen om te zoeken naar hun eigen plek.Zo heb ik ook gevonden mijn eigen welzijn in wat ik schrijf en vanuit kan spreken hoe bijzonder het blijft, dat vanuit mijn delen iedere dag altijd weer een vernieuwing kan voelen zoals ik aan mijzelf kan laten zien.

De Indruk.

De indruk die ik krijg, waarin de flow van mijn schrijven, zich voorbereid, op de moeite die ik nam ,om een ander te overtuigen,om een ander iets te laten zien,mij in allerlei bochten heb gewrongen in wat het diend, om te kunnen luisteren naar jezelf.Ik doe een stapje terug in mijn epistel,in wat het geeft om mij niet meer te richten in wat het heet, in de duideljkheid van spreken mijn geduldig zijn, in wat het geeft,om redelijk naar mijzelf te kunnen zijn, in de overtuiging naar de ander. Het voor mij het niet meer leeft in het voorzien van de gesprekken, in de tomeloze tijd, waarin mijn bereidheid van delen in een andere modus zet.De aandacht die ik aan mijzelf weet te geven en ook deel vauit een genoegen naar mijzelf,laat nu weten in de voorspelling die ik heb,dat nochtans in al mijn schrijven is gezet,de verschillen nu ook tref,dat de voeding naar mijzelf ook wil behouden zoals het komt.Wil blijven ervaren ,dat ik mij niet meer richt naar de ander,maar laat komen in wat er komt.
De koestering die ik voel,die ik als volwassen vrouw weet te behouden, dat wat ik ook ontvouw,in mijn duidelijkheid van schrijven,daar mijn eigen beleven ligt en heb gemerkt dat de vonk niet overslaat in wat het richt om metjezelf te gaan praten.
Dus draai ik mij weer om en weet te spreken vanuit mijn taal,die mijn belichaming heeft gegeven,die mijn staat van zijn heeft ondergedompeld, om nu te weten dat de interesse die ik had, om te delen naar de ander, volkomen is uitgelopen, en echt alleen met mijzelf ook sprak.Daar waar het wonder kan blijven bestaan, om mijn eigen stem te horen in het laten gaan, dat ik  waarschijnlijk  één van de weinige  dit wil en kan, mij daar nu bij neer kan leggen,in de room die ik eraf kan schrappen,die ik bewaar, om daar de dikke yoghurt van te maken en de naam weet te geven die bij mij past.Het is een vliesje die gebroken mijn hart bereikt,die vanuit mijn vertellen in alles wat naar voren komt, zich zo heeft verspreidt,dat in mijn eigen ontvouwen,in de lichtheid van mijn zijn,in de communicatie van het welzijn, nog meer mijn kant opschuift,nog meer laat ervaren, dat als dit er niet meer zou zijn,ik onverhoopt mee zou spelen in de ontlichaamde taal die achter mij ligt.Ik weet niet beter dan wat ik schrijf en kan spreken in mijn eigen taal,daar waar mijn zuivere gevoelens mij brengt, om te vertellen,dat de ingewikkeldheid van delen ,alleen kan worden gelezen door mijzelf.En het mij niet meer kan schelen in wat het telt,in wat het scheelt om een ander hierin nog te betrekken.De indruk die ik nu heb gekregen,dat het schrijven en spreken naar mijzelf een andere lading heeft gekregen en niet afhankelijk ben van geen ekele lezer,maar mijzelf blijf ontmoeten in wat ik schrijf.

Motief.

Ik ben zo blij dat ik niet meer hoeft te ontdekken in wat het doet, of ik nog getriggerd wordt naar een verleden of doorgeprikt in wat ik voel.Ik hoef niet meer te kijken naar een tijdperk waarin ik heb geleefd en mijn zaligheid van delen ook geen functie nodig heeft.Dat ik gewoon kan zijn in dit moment ,dat in mijn ontstaan van spreken of schrijven,  in mijn eigen stroom ook blijf, alleen aan mijzelf weet uit te leggen, dat geen enkele therapeutische waarde het nog heeft, om mij te wenden, zoals ik vroeger deed en mij altijd af kon vragen of het nog wel past, in het dragen van de adviezen van de ander.Zover ben ik nu gekomen, in het spreken naar mijzelf,in de motieven die ik heb gehoord via mijn eigen stem.Vooruitgang niet meer hoef te zoeken,omdat ik kan gebruiken mijn eigen klank.De volledigheid die ik voel in het volwassen durven zijn, in wat mij overkomt als ik kan spreken met mijzelf.Ik dwaal niet meer af naar hoe het was,of hoe het is begonnen,mijn taal die bij mij past,mijn stem die veel kalmer is geworden, in de beweging van vertrouwen,in het weten wie ik ben en daar van kan houden.Ik hoef niet meer te werken aan mijzelf,dat laat ik over aan de ander.En laaf mij in mijn eigen gesprek en hoef  aan mijzelf niets te veranderen.Het enigste wat ik kan, in de momenten waarin ik ben,waarin mijn schrijven en spreken zichzelf kan ontvangen en geen noodzaak voel, in het willen begrijpen,geen worsteling nog heb, om mij te bevrijden,maar gewoon te schrijven in dit moment.Waar mijn woorden vanzelf komen,waar de zon weer plotseling schijnt en ik niet meer hoef te wennen,dat in al mijn ontstaan in wat ik zeg, zo natuurlijk is ontstaan.Het is de volledigheid die ik kan ervaren en het goed voelt zoals het kan zijn,en weet ook nu te vertellen dat wanneer ik luister naar mijzelf, altijd een feest is om naar te luisteren,altijd de voeding heeft die ik nodig heb.Geen ingewikkeldheid,geen psychologische benadering, dan alleen te ervaren in wie ik ben, als ik mijn momenten heb om dat te kunnen ervaren.Het is zoals het is ,vanuit een diepe acceptatie,dat bij alles wat ik ondervind, mij nu kan dragen naar mijzelf,naar mijn eigen wetten,naar de ruimte waarin ik zit en mij zo prettig kan voelen in wat ik laat zien, in al mijn schrijven en spreken, hoe het zich diend, zoals de zon kan laten zien dat het lichter wordt als het schijnt,zo is mijn schrijven daarop ingesteld.

Armoede.

De grote armoede die kan ontstaan   en niet in geld is uit te drukken, in de werkelijkheid van het geluid die ik hoor tikken,en mij kan laten gaan in de taal van verbinding,in te weten wat echte armoede kan betekenen. Hoe het voelt om jezelf niet te kunnen verstaan.En brengt mij terug naar mijn jeugd,waar de echte armoe overheerste,waar taal geen plek innam, dan te ervaren wat er gebeurde,zelf mijn eigen conclussie's trok en zonder te beseffen, dat in de armoe waar wij in leefde, voor mij heel gewoon bleek te zijn en ik mij terug trok als kind om met mijzelf te blijven spreken en speelde met mijzelf alleen.Dat was toen een vorm van overleven,van alle armoe die er was,geen brood om te eten,geen cent te makken, in wat er werd verteld,dat al het geld werd opgezopen door alle mannen die mijn moeder had.En heb eigenlijk nooit begrepen wat armoe ook kan doen, in het kunnen weten dat niet het geld de reden was,maar de communicatie onderling.Altijddurende al die tijd heb ik moeten aanvoelen zonder een gesprek,maar in mijn ervaren werd gezet,en daar als kind de afstand kon voelen in de armoe die er toen was.Terwijl in dit moment ik nog steeds kan voelen wat een armoede kan doen,door niet te spreken in het laten overkomen,vanuit het besef, dat zodra ik mijn eigen stem kan horen, mijn blik zo kan veranderen in alles wat ik zeg.De armoede is verschoven door niet te spreken met jezelf,door te blijven luisteren naar de ander,door de maskers die wij dragen en dat op een facebook plaatsen,met een lach van een boer die kiespijn heeft, en willen zien dat alles ok is en de armoede die ik zie, zo overweldigend aanwezig is en net als vroeger ik mij er van distantiër. In het besef dat geld niet die armoede draagt,maar in eigen reflexie niet te durven staan,niet te durven spreken in eigen taal,jezelf in de schaduw blijf zetten en een ander daarin altijd voor laat gaan.Dat is de armoede ten top,die in een notedop kan worden verteld, vanuit mijn eigen ervaren, dat er alleen een armoede kan ontstaan om niet te durven luisteren naar jezelf.Om te blijven ervaren, dat dit bestaat,dat wanneer je schrijft of spreekt, het juist dan kan ontstaan en geen intelligentie het raakt, om uit deze armoe te stappen.Armoede kan betekenen dat de honger die er heerst,door al het vechten om een stukje land en daar in feite de grootste armoede zit.De negativiteit die overheerst in het bepalen, dat armen en rijken tegenover elkaar gaan staan,dat de vlag in de wimpel die wappert, niets zegt over de armoede in eigen taal en de facetten die ik net benoemde, niets heeft te maken met het fundament van spreken, in hoe men zichzelf zou kunnen verstaan.En daar de armoede kan ontstaan die ik vaak  heb gevoeld,en nu kan beschrijven wat het heeft gedaan, in de vorm van ontwijken van jezelf en ik dit wil laten zien wat echte armoede kan betekennen zoals ik het nu beschrijf.

All één zijn.

De tijd heeft mij geleerd dat wat ik wil duiden in mijn taal en sprekend iets wil laten zien,maar dat in de buurtschap waarin ik zit,geen enkele respons nog zie en geeft mij de conclussie dat het alleen zijn in wat ik doe,  mij meer brengt dan een gesprek tot nu toe is gebleken en kabbel ik voort in mijn stroom,die mij kan laten zien dat de toon die ik zet ,het geduld die ik heb, in het vermogen dat in alles wat ik beschrijf en zeg, geen eenzaamheid is tevinden,dan alleen het delen naar mijzelf.De vlinders op kan pakken en op nieuwe bloemen zet,waar de nectarine in het overkomen om te ervaren, meer kan smaken dan voorheen.Een tafel dekken voor mijzelf,waar mijn vork  links kan liggen en mijn mes de rechterkant bedekt en als gewoonlijk mijn eigen tekst kan brengen en zelf mijn dag bespreek.Hoe te vinden zoals het eten,het ontvouwen van mijn dag en wat ik nu kan weten wat het alleen zijn mij heeft gebracht.Alles wat is beschreven en beproken is ontstaan in de momenten van kunnen ervaren,in het kunnen zijn met mijzelf.Geen angst te hebben om te leven met mijzelf,geen drama's hoeft te voelen, dan alleen het respect in wat ik kan geven aan mijzelf.Geen juiste toon hoeft te zoeken in het realiseren van vandaag ,maar mij kan vinden in de taal die ongenuanceerd mij weet te dragen en ook laat zien, dat in het alleen verblijven mij veel meer diend dan het dragen van een ander.
Het kiezen voor mijzelf,het lijfelijk kunnen ervaren, dat in de taal die voor mij ligt ,zo in elk moment  weet te onthullen,van de hoed en de rand,van mijn tafel naar mijn bed,van mijn stoel waar ik op kan zitten en kan wiebelen als een kind.Dan weet te ervaren dat de kringen die ik maak,de dialogen met mijzelf, de moeite weet te vinden en vaak er alleen voor sta, in de beweging die ik maak om het goed te vinden dat negativiteit voor mij in feite niet bestaat.Als ik blijf gericht op wat ik kan ontvouwen en laat stromen,waar de blauwe kleur zo helder blijft, in het overkomen, dat mijn zachte stem mij kan laten weten, dat mijn alleen zijn heeft geholpen in de zuiverheid van spreken en aan mijzelf kan laten zien, dat  het wonder in mijn delen zich nu heeft terug verdiend.
Het kunnen praten met mijzelf,er geen taboe in is gelegen,geen overlappend effect in wat de aandacht die ik geef,zo vanzelf nu blijft stromen als ik steeds mijzelf ook lees.Het mixen van mijn taal,het onbeschreven blad , die altijd weer  een bereidheid heeft, in de hoogte die het krijgt, om te kunnen vliegen, met de vleugels die ik heb,met de woorden die ik zet ,vanuit mijn belichaming kunnen spreken in het moment dat  mijn eigen nieuwsgierigheid ook wordt beloond in wat ik aan mijzelf kan vertellen.
De twijg die wat krommer lijkt dan de vele bomen, spreid mijn taal zoals het komt naar voren, blijkt dat mijn gewilligheid in eigen woorden mij heeft gevoed ,mij heeft gezet in elk moment van delen,daar waar mijn rust en geluk ook staan te wachten, om te voelen in mijn ervaren dat mijn werkelijkheid ook zo is.

Imperium.

Het verspillen van mijn tijd,het vergooien naar wat het lijkt, om nog meer te gaan strooien ,met de kern waar ik het over heb,en  ontdek dat de eilanden die ik zie, zijn overgoten met de waan waarin men leeft en onderschat het eigen imperium in wat het geeft, dat in het gewone in wat ik lees, daar de nieuwe ingang is te vinden.Het gewoon er kunnen zijn ,geen oordeel meer te hebben,te durven luisteren naar mijzelf, waar het hart zou kunnen luiden en de troeven zelf in handen hebt.Waar de glinsteringen op het water mij verteld dat alle rimpels kunnen verdwijnen in het geduld en spreken naar wie ik ben.In de vastberadenheid van eigen verblijven,geen toekomst heeft en geen verleden,maar te spreken in dit moment.In het kabbelen wat ik voel om mij uit te blijven spreken over wat ik ondervind,dat geen enkele verbinding mij iets zegd en als een derde wiel aan de wagen ik mijzelf vertel dat de gevoeligheid die ik kan ervaren, doet besluiten om mijn taal anders te gaan gebruiken.Ik wil niet verbitterd raken in wat ik schrijf ,maar door te willen zien in wat beklijft, in het doordrongen feit, dat ik  heb bereikt om mijzelf te kunnen verstaan in dewereld waarin ik leef .Het gewone,het eenvoudig kunnen zijn,geen zout op slakken kunnen leggen,geen achterbaks geroddel,waar de projectie naar de ander groter blijkt te zijn,dan het kunnen verstaan van eigen woorden.De meervoud in het kunnen, in wat er kan ontstaan,waar de lengte van dagen zo langzaam als een slak,die in iedere beweging een spoor achter laat,zo ben ik aan het vertalen in mijn gewoner kunnen zijn.Het gewone in de dag die mij laat zien, hoe mijn klacht zich kan wenden naar wat ik werkelijk vindt.En in mijn lopende encyclopedie, wat ik in al mijn schrijven heb laten zien in het verbolgen kunnen zijn over de verharding van de mensheid in het algemeen.Daar waar ik mij nooit heb thuis gevoeld,daar waar ik over schrijf en kan ervaren hoe mijn verblijf in het verrijken naar mijzelf, de flow van bevinden mij ook treft en alleen overblijf in het spreken met mijzelf.In het accepteren dat de gewoonte die ik heb, zou kunnen beperken,maar dat ik weet dat de stroom van liefde, van te kunnen zijn in mijn eigen imperium,van gelukkig durven zijn,van geven en nemen,van gal tot lever,van hart tot brein,van handen tot voeten en mij gezegend kan voelen als ik naar mijzelf schrijf.Dan alleen wat overblijft zou kunnen delen met de ander,geen hoop meer koester,maar een moment van spijt en  uiteindelijk, mij alleen maar bezighouden kan houden, hoe mijn beleid van delen naar mijzelf blijft gericht en mijn eigen imperium zolang als het duurd, neer kan zetten in mijn eigen licht.In mijn gewone staat van zijn, waar de bloemen geuren,waar de vogels mijn vrienden zijn,waar ik de bomen blijf omhelzen,waar het gras weer groener is,en alle wormen naar boven komen door mijn stampen op de grond,door de richting die ik voel, zo onmetelijk belangrijk is geworden in al mijn vertellen in wat er is.

Gedogen Beleid.

Hetgeen als een loper kan worden uitgelegd en verder rolt naar alle kanten, waar vanuit mijn eerste stap, die ik heb gezet,zonder een verwachting,zonder de medeling, die ik op papier heb gezet,omdat ik mijn kanaal niet altijd kan gebruiken, door het weer ook wordt belet, om een duidelijk beeld neer te kunnen zetten,waarin ik spreek en wil laten zien hoe mijn eenvoudig beleven kan worden geregistreerd.Dat mijn pad in wat ik in dat moment ook voel ,in mijn zorgvuldigheid neer kan zetten.Vanuit mijn klank die ik voel,vanuit het ongewisse, dat het delen met mijzelf soms een kant opschuift en daar mij in kan mengen..Dat in het zorgvuldig willen zijn, de keten van verbreken en ik net op mijn kanaal voor een zwart beeld zat te spreken,maar de moed ook nam, om verder te gaan  in mijn spreken en tot ontdekking kwam, dat er in mijn spreken zo intensief mijn belichaamde taal naar voren kwam. Mijn ogen de neiging had om dicht te willen vallen in het uitleggen om in dialoog te gaan met het kind in mijzelf.Maar door mijn wonderlijk ervaren alleen mijn stem kon horen, en daar het besef ook kwam,dat het beeld wat ik dan zie, in feite overbodig kan zijn.Mijn tijd waarin ik zit,waar de meeste niet in willen zijn, geeft mij nog steeds het recht om te spreken vanuit mijn eigen taal,vanuit het ontvouwen in de blik, die soms als het regend, mij binnen houdt en  de instelling die ik heb, mij soms wakker houdt,dat in al geschreven en gesprokenen de wenteling naar het licht zich verhoudt, in de omstandigheden waarin ik zit, mij richt in het ervaren. Dat de toekomst verder ligt als in het moment van vandaag.En ervaar een gedogen beleid ,dat wat ik beschrijf en laat weten in het succes naar mijzelf, zo doordrongen is in een gegeven, waarin mijn staat van zijn een weerslag kan zijn,dat het bevrijdende geheel soms ook wel eens achterhaald kan worden. Dat wat ik laat zien geen enkele orde heeft,maar een doortastendheid om te laten weten hoe ik mij voel in mijn luisterend spreken.Ik ben aan het zoeken naar de ingang van vertellen, in het bereiken naar de ander,omdat tot nu toe geen enkeling heeft gereageerd of de moeite heeft genomen om dit te proberen.Vele deuren heb ik open  gezet, om te laten zien dat de mogenlijkheden die er zijn, men eigenlijk zo zou kunnen pakken.Maar wanneer ik alleen vanuit mijn verlichting spreek er weinig zal veranderen,omdat de afstand die ik creëer, daarmee vaak als onbegrijpelijk wordt ervaren.En vanuit het menselijk aspect in wat er kan gebeuren, terwijl ik met mijzelf spreek, daar heel  veel in zou kunnen veranderen. Maar uiteindelijk ook bemerk dat ik een ingang zoek, in het bereiken van de ander en ook nu begrijp dat ik dat niet hoef te doen, in het besef, dat mijn ervaren in mijn schrijven en spreken, mij alleen wat verder helpt als ik ook voel dat ik het menselijk aspect niet uit het oog wil verliezen.En dat de tijd die ik neem in het vinden van wat open deuren, heel langzaam weer wat dichter doe, in mijn kleine ervaren, dat de taak in het dragen,om te laten zien, dat het spreken en schrijven naar mijzelf zich heeft ontwikkeld in mijn volwassen kunnen zijn.Ik draai mij om en kijk naar het geheel,daar waar mijn enthousiasme zegen vierde,waar ik mij mee verbond,waar ik mijn zegeningen telde en mijzelf verstond.Daar waar ik moest lachen en huilen tegelijk,daar waar ik mijn voetstap zette in een geruisloos festijn,in het kunnen ervaren dat mijn klank in mijn spreken er gewoon kan zijn,zonder een idee te hebben dat een ander het begrijpt en mij loskoppel van een beweging die niets meer zegd, dan te blijven ontvouwen waarin ik mijn eigen welzijn voel.

Voortdurendheid.

In al wat ik creëerde   en door de lava van begrijpen ga,  mijn eigen klank versta, in de neiging die ik heb om mij te richten, dat in het geven aan mijzelf,waarin mijn geluk een voortdurendheid kan hebben als ik zou weten dat in mijn schrijvend beleven soms de komma zet,daar waar mijn handeling van ervaren op een ander pitje zet,waarin ik wil beschrijven wat geluk voor mij  betekenen kan. Zoals in dit moment,waar mijn lijf correspondeert met de klank die ik kan geven,  altijd in staat ook ben, dat door het vele schrijven mijn liefde voor mijn taal, die ik nu ken, als een weefgetij kan gebruiken, waar de lengte die verschijnt mij mee kan trekken naar de beslissing die ik maak, om mijn geluk eens te beschrijven, die vanuit mijn stilte kan ontstaan.Die niets heeft te maken met een commerciël gebeuren,maar de juistheid van ervaren en mijn keelpijn die ik kan hebben ook iets vraagt om te gaan spreken met mijzelf.In de verbinding kan leggen,waar de toon die ik heb, wat zwaarder doet klinken,dan in een vertraging zet, die  mijn stilte kan vullen zonder dat ik iets zeg en mij laat leiden naar mijzelf en dan kan voelen wat het mij brengt in het schrijven en spreken en daar mijn geluk is te vinden zoals ik schrijf.Terwijl  het geluk wat ik zou beschrijven geen vorm ook heeft,geen opgeladen prognoses,waar mijn kalmte die ik vind,waar mijn rust is geboren,en samen met het kind iets laat ontstaan in mijn beleven.Het samen komen in hetzelfde moment,waar de slingers die nog gaan komen iets zegt,dat het vieren van mijzelf in een gedeelde tijd ook zou kunnen wijzen hoe ik mijzelf heb bevrijd.En daar mijn geluk in is te vinden in wat ik beschrijf.Waar al mijn oude conditioneringen zich op kunnen dringen in hetgeen ik heb ondervonden, dat de smaak die het kan hebben veel te bitter is geworden, zoals een te rijpe vrucht, die ligt te ontbinden, ik het zonder pardon het weg kan gooien ,net zoals mijn oude conditionering.Het staat mijn geluk in de weg,het graait naar oude dingen,het laat alles eenzaam voelen en zijn,het trekt alles naar beneden,het vecht om in de herhaling te vervallen,het bijt mijn zorgvuldigheid lelijk open,het oordeeld zonder meer, en laat mij geloven dat het geluk die ik voel niet voor mij is bestemd.Dat is wat de conditionering kan doen,jezelf niets gunnen om gelukkig te durven zijn,om te ervaren dat de strijd niet nodig is,maar in het delen naar mijzelf, daar mijn oorsprong ligt om  durven gelukkig te zijn.Dan onder mijn schrijven in het spreken naar mijzelf, ik dan echt kan voelen hoe mijn geluk naar voren komt en mijn oude conditioneringen even heb overwonnen, omdat ik nu weet wat een oude conditionering kan doen.Door te blijven spreken en te schrjven zoals het komt om de aandacht te kunnen geven in het verstaan ,dat ook al komt er een oude conditionering,toch te blijven staan in mijn eigen geluk.

Het gesprek.

Mijn dag van vandaag, die ik mooi wil afsluiten, met een gericht bedanken, die ik aan mijzelf richt.Ik heb dat even nodig in het schrijven naar mijzelf,omdat in de energie van ontmoeten ik sterk bemerk, in de beweging die ik voel, hoe ik mijzelf niet wil vergeten in al het spreken wat ik doe.Het weerkaatsen van mijn woorden in het recht waarin ik spreek, bracht mij terug in hoe ik ernaar keek,om mijzelf te bedanken, in de sluimering die het heeft en soms kan voelen, dat er een sterk kind nog in mij leeft.En wil met haar spreken zoals ik dat vaker doe en vraag om de toesstemming van beleven, hoe het kind in mij zich weet te beperken en mij terug kan houden in de tijd waarin ik nu leef.
En wil haar bedanken voor het feit,  dat zij met haar kwetsbaarheid toch mee is gelopen in mijn weg en stilletjes mij heeft benaderd  en heeft laten zien,dat soms het vertrouwen die ik nu zie, zo weergaloos is ontvouwen,maar ook heel voorzichtig kan zijn, om haar naar mij toe te halen, om te vragen hoe het is,en dan naar haar woordjes probeer te luisteren en hoe het komt, dat soms mijn spreken in onverlaat, haar kan triggeren door mijn taal.Die zo volwassen is geworden,zo naar een ander niveau is gebracht,maar dat het kind in mij soms wat tegenstibbeld en mij laat voelen dat een bedankje naar mijzelf en zeker naar het kind, mij kan treffen in dit moment. Ik voel haar klamme handje,en hoor haar spreken heel zacht en gedwee,en voel de tranen in mijn ogen en buig dan naar bené.Ik til haar op vanuit mijn visualisatie die ik doe en breng de liefste groet die ik kan hebben ,om haar ook te bedanken dat zij mij heeft laten groeien om volledig te kunnen zijn,in al mijn sprekend delen en soms het kind in mij zo kan vergeten. Waarin ik vraag om de woordjes die zij zegd als serieus te nemen.
De actie die ik moest doen vandaag,om mijn nieuwe rijbewijs te gaan halen, omdat ik de leeftijd krijg ,om dat te moeten doen,en betrapte mij erop, hoe ik er tegenop had gekeken om dat te gaan doen en voelde in deze beweging  dat mijn kinderlijk vermogen in wat ik ervaar, mij zo deed herinneren aan het kind die ik draag en altijd mee is gelopen in de reis die ik maak,maar soms ook even stil wil staan in alles wat mij is overkomen.Soms is het zoveel in wat ik kan ervaren,zoveel liefde die ik voel en dat dan het kind in mij zo moet huilen om wat ik dan beleef.Ik trek haar nog meer naar mij toe en fluister zachte woordjes en dan ook voel in al mijn ontstaan, dat het kind in mij ,dat kan geven,waarin ik mijzelf kan verstaan.De zachtheid de mij drijft naar mijn hart, waar de herinnering vanuit een verleden nu is geland en het kind kan geven waar het om vroeg.
Ik stel haar gerust en pak de angst om mijzelf niet te vergeten,om vanuit mijn beleven, vanuit mijn kracht,niets om wil gooien, maar ook mijn momenten pak om mijzelf te bedanken.Ik voel mij dankbaar in wat ik doe en kan ervaren dat wanneer ik spreek,  in mijn stilte kom,daar de ultimatum van verschillen ik nu duidelijk kan horen,en ik steeds een verandering voel in het ervaren van mijzelf.Waar ook mijn kinderlijk verlangen nog steed ligt om  gezien te willen worden,waarin ik was vergeten dat ik dat zelf kan doen.Door te schrijven en te spreken,door te laten weten hoe het voelt, wanneer mijn dankbaarheid van ervaren aan mijzelf kan laten zien.Het heeft ook met mijn ouder worden te maken , met de confrontatie, dat iets moest, omdat ik op een lijftijd ben gekomen, om de dingen te doen die nodig zijn in het leven van spreken met een ander,van de tijd die sneller gaat en ik bijna niet kan beseffen dat ik toch deze leeftijd heb.
Maar ook een trots kan voelen in hoe alles is gegaan en ik het lef heb gevonden om mij over te geven aan mijn eigen taal/Om mij volhardend neer te zetten,maar ook rekening kan houden met het kind, die mij kan leiden zoals het is en in mijn stilte kan zetten in het brengen van een mooi licht, waar geen beeld is te treffen, dan alleen mijn stem, die nochtans alleen door mijzelf kan worden herkend.

De Natuur.

De natuur in dit moment,in de reis die ik maak, waar mijn belichaamde taal de oorzaak heeft, dat in het leven wat ik leid, zo onomstotelijke is bewezen , dat het gras niet groener lijkt bij de buren, maar dat de taal waar ik uit spreek, mij zoveel terug kan geven in wat ik nodig heb in al mijn spreken.Ik sta recht op en kijk naar buiten,zie hoe langzaam de zon verdwijnt, achter wat donkere wolken en ben blij dat de regen die heel even komt, de verfrissing zal geven in het delen op mijn blog.De puurheid van ontvangen in het rijper wordend geheel,waar de handeling in mijn vertellen, in wat ik deel, als een krater van explosie kan worden gezien. Zoals de donkere wolk met  veel schaduw kan laten zien, dat straks tot een uitbarsting komt,in de voorbode, hoe de wind kan laten zien dat het onweer die ik hoor zo welkom is.Zo prachtig om te zien hoe de kleuren veranderen vanuit een ander licht, waarin de voorspelling in een lichte flits kan ervaren, in de blijdschap die ik voel in wat ik kan vertellen over de natuur,over mijn ervaren in dit moment,dat geen enkele bedreiging nog iets zegd,maar dat de wens van de taal iets meer naar de handeling kijkt, zoals het klappen in mijn handen in het stampen op de grond,in het kunnen lachen om iets kleins en soms iets stoms,maar door het onstaan in mijn schrijven ik mij laat leiden in wat er komt. Hoor de eerste druppels vallen en voel de kracht van de natuur,hoe de wenteling van het weer heeft samen gepakt en ik daar werkelijk niets aan kan doen.De natuur zo krachtig in de schoonheid die het heeft,die zelf weet te bepalen in de regen die het geeft,en de zon laat verdwijnen zoal het moet zijn,en net als in mijn eigen ontmoetingen kan laten ontstaan in wat er komt.De weelde die ik voel in het schrijven over de natuur,daar waar ik mij  mee heb verbonden, in het ervaren in wat ik doe, in mijn natuurlijk omschrijven,waar mijn aandacht vanavond naar toe wil gaan is mij te verbinden met de regen en de wind, in de stilte die het kan geven als ik mij overgeef aan de natuur.Stil kan kijken naar de kleur die de lucht aan kan geven zoals het nu gebeurd.En vanuit mijn kalmte half in het donker zit,maar in de opwinding van het beleven, hoe het voelt om te schrijven met donkere wolken om mij heen.Met het kunnen ruiken hoe  de  natuur reageerd op het ontvangen van de regen,en de geur die bij mij binnenkomt zo heerlijk is om op te snuiven.Het kan mij voeden in wat ik krijg, dat terwijl ik schrijf ,zo naar de natuur kan kijken en kan delen naar mijzelf en zo mijn verbinding leg in wat de natuur mij kan geven.

Wat ik zie.

De één die vecht voor zijn leven en de ander leeft om te vechten.  En ik zie hoe alle stellingen die men denkt te hebben, een reaktie is op elkander en zich mee laat slepen van een energie, dat als men thuis is gekomen  en alle woede is geweest, om dan te ervaren dat jij het niet bent geweest, die vooraan in de rij met stokken werd geslagen,maar door te zien dat een vechten in de massa en staan te schreeuwen zoals kinderen kunnen doen,je mee laat slepen in het onrecht die zich laat zien, waar de trigger  in de grote afleiding zit.Zo niet kan beklijven en de spijt die dan komt, zo achteraf laat blijken hoe dom een reactie  in feite van een ander is geweest.Ik zie het gebeuren in wat ik kan zien, hoe wij elkander zo negatief beinvloeden en niet kunnen zien hoe de kracht van delen in het spreken met jezelf, veel meer opleverd dan men is gewend.Te blijven luisteren in wat een ander zegd en totaal geen rekening durf te houden met jezelf.Maar vanuit een gewoonte een oude conditionering blijkt te zijn,die heel moeilijk is om los te laten en misschien wel makkelijker lijkt, om mee te gaan in een groep,zodat de eenzaamheid in het ervaren nog meer naar voren komt en de uiteindelijke beslissing om met jezelf te gaan praten niet aan de orde komt.Je te moeten aanpassen in een groep, zegt meer over de onechtheid van beleven,terwijl als je kunt spreken met jezelf het heel anders zal ontvouwen, in alles wat je zegt en zou kunnen beleven hoe het voelt om niet jezelf te durven zijn en geven, maar aansluit in een  groep  om niet te hoeven voelen hoe eenzaam je in feite bent.Wanneer je spreekt met jezelf in continue lijn,in de mogelijkheid van erkennen,dat de tijd die je neemt voor jezelf, is als het hebben van een mooi cadeau, die je zeer beslist kan koesteren, zoals je dat zelf wilt en de afhankelijkheid naar de ander zal veranderen, omdat je gaat beseffen dat wat je aan jezelf verteld het belangrijkste gaat worden.Ik reageer nu vanuit mijn kant. Van een getuigen in wat ik zie en kan ervaren hoe de aandacht die het vraagt om hier over te schrijven,mij verder draagt dan mijn stilte om mij heen.Dan te blijven vertellen aan mijzelf alleen, daar waar mijn wortel van verbinden in het moment van delen, soms kan redeneren vanuit mijn getuigenis in het beleven in wat ik zie.

De schakel.

Portaal van stilte waar ik mij in bevind,waar de ingang van al mijn schrijven en spreken is neergelegd en kan bemerken wat een stilte kan doen als ik stil sta in het moment van ervaren en mijn stem die ik heb, als een gegoten weerspiegeling van mijzelf is.Mij zo mee kan nemen, in de ruimte die  ik creëer,dat door het portaal te lopen, de geruststelling vind in mijn kalmte van spreken,in de flow waarin ik zit en mij uitnodigd om hierover te schrijven of te spreken waarin mijn taal ontstond.Waar de waarde van mijn leven in een schakel is gezet ,die in de portaal van stilte de aanwijzing blijft, om die stap te durven nemen, om te luisteren naar jezelf,om te kunnen ervaren dat eigen stem erom vraagt, om te weten dat het dragen van zoveel andere dingen niet meer bij jouw past.Die in de veronderstelling van ervaren in wie je werkelijk bent, zolang heeft liggen wachten op de toestemming die je geeft,om te gaan kijken wat de portaal van stilte je kan brengen in het ervaren van eigen stem. Waar de belichaming weer kan komen en laat ontstaan in wat er komt.
De ingang die ik zelf heb gevonden in de stilte die ik heb,in het kunnen ervaren dat in ieder gesprek, de wijsheid kan ontvouwen,mijn stroom van ervaren neer kan zetten vanuit de stilte die ik heb ontdekt.
Om dan te kunnen spreken en te schrijven in het laten ontstaan, dat vanochtend onder mijn wandelen een ooievaar zag staan en werd herinnerd aan een geboorte, die ik wel ken en als heel symbolisch naar mij toe kon trekken en toen zag,dat de portaal van stilte mij liet zien, dat dit de ingang gaat worden in het spreken en schrijven vanuit mijn taal.Waar mijn stilte is te vinden in het geruisloos kunnen zijn en niets anders zou willen dan waar ik nu in ben.Ik liep verder en zag een schilpad die was verdwaald en stak over op een drukke weg, waarin een heel vriendelijk meisje de schilpad oppakte en aan de overkant zette.Ik heb hem kunnen bekijken naar dat kleine kopje die ik zag ,maar toen ik begon te praten naar de schilpad, zag ik hoe hij stond te luisteren naar mijn stem  en toen naar buiten kwam en wilde lopen in het mooi ritme die het had,in de vluchtigheid van het ervaren en dat ik voelde hoe avontuurlijk zijn plotseling verschijnen mij weer bracht naar de kalmte en het ritme die ik zag, hoe de schilpad zich liet zien.Uiteindelijk heeft iemand hem meegenomen die er plek voor had,en ik weer verder ging wandelen in de ervaringen die ik had en mij zo gelukkig kon voelen in wat deze ochtend mij weer bracht,in wat ik blijf vertellen vanuit de portaal van stilte, die in de nieuwe beweging blijft,maar ook de uitnodiging blijf voelen, om mij te richten naar de ander en je mee te nemen naar de portaal van stilte, die uiteindelijk voor een ieder mogelijk is,en daar je eigen stilte zou kunnen vinden om de pogingen te wagen in de stappen die je zet, om je eigen stilte te kunnen ondervinden, in het spreken naar jezelf en daar je eigen portaal kan vinden, waar in eigen stilte jouw altijd verteld, hoe jouw ervaren zou kunnen landen zoals jezelf creëert.

Eigenheid.

Hetgeen de eigenheid van het verstaan, de vorm heeft aangenomen naar de klank die ikzelf creëer,dat in mijn wilste dromen, de zon weer schijnt, de bomen kan begroeten alsof het mijn familie is en moeder aarde de tinteling kan laten voelen in de stappen die ik zet, wat mij is overkomen in het luisteren naar mijzelf. Er is geen gelijkenis te trekken in het delen op mijn blog of te spreken, zoals het zich wil ontvouwen,waar het ritme die ik voel, wat zachter is geworden, in de bereidheid van mijn taal, die zo onwaarschijnlijk geen gelijkenis meer wil hebben,dan te laten ontstaan in elk moment van delen.De lagen van bevinden in het rijk van zeldzaamheid,waar de ergo in het klinken niet anders lijkt,dan de vleugels die een vogel heeft,dan de maan mooier is te ervaren als ik er op let. Mijn dag ook kan beginnen zoals ik nu schrijf.Niet meer verpletterd kan worden, in wat ik niet ken ,maar in het vertrouwen in wie ik ben, verder kan kijken met één enkele reden, dat in mijn wereld geen strijd of behagen zit,of een doorgestoken mening, waar altijd de manipulatie zich bevindt. Maar in eigen overtuiging kan blijven,in de waarde van ervaren, altijd op de voorgrond zet en altijd stil kan staan, in elk moment,waar mijn schoonheid kan ontstaan. Dat de gelegenheid die ik pak om het aan mijzelf te vertellen en dan kan zien dat mijn eigenheid   is verschoven naar een gebied, waar mijn stilte wil ontluiken en mee kan gaan in het wuiven van het riet ,wat in het geheel van duiden niets anders verteld, dat ik ben aan het onderzoeken wat mijn stilte verteld.Het is de sfeer die ik proef van het durven ervaren, wat stilte met mij kan doen en als een openbaring neer kan zetten, in het spreken met mijzelf en stil blijf zitten, geen woorden meer kan vinden, maar te ondervinden hoe het voelt, wat mijn stilte nu verteld.Gelijkwaardig zijn en mij één kan voelen zoals de natuur kan laten zien en kan buigen naar alle bloemen, die zich openen voor mijn gezicht, in het kleurrijk ontvangen in mijn dagelijks doen, dat in de eenvoud van mijn ervaren ik dit iedere dag kan doen.Mijn eigenheid van schrijven, maar ook in mijn spreken, waar mijn taal de grondslag is ,waar mijn ervaren van mijn stilte zo verder trekt en kan laten zien dat er meer is dan wat ik kan beschrijven en daar mijn liefdevolle stilte ontmoet.Ik wrijf wat door mijn haren en voel aan mijn gezicht, dat de sporen  van wat rimpels, mij weinig nog zegt. Omdat de stilte die ik voel anders is gericht, dan het doet blijken in de eigenheid die ik vindt, van durven zijn zoals ik ben,in mijn eigenheid van delen en kan laten zien, dat niets mij te gek is om te beschrijven vanuit de stilte die ik heb.

Mysterie.

Het mysterie in wat het zegd, waarin een vrede en een liefde zich laat zien, waar mijn tijd van delen voor mij nu anders wordt ervaren  in al mijn delen van dit moment.Het getroffen kunnen zijn in mijn stilte, waar de mysterie van mijn zijn, vanuit mijn stilte is gezet en ik zonder al te veel woorden aan mijzelf kan laten zien, dat mijn orde in het verstaan haar vrucht nu heeft geworpen in het verder gaan van mijn beleven.
Het zuiver kunnen zijn in een beweging van mijn taal,waar de diepgang van mijn ervaren zich laat zien, zoals het ontpoppen van een vlinder dat ook kan doen.Zoals een geboorte in mijn zijn, geen ander hoeft te vullen in wat ik dan herken.Maar te laten onstaan in wat ik aan mijzelf kan vertellen.In wat er gebeurd als mijn stilte mij steeds kan vertellen, dat in de bereikbaarheid die ik heb, als een bed met rozen zich verspreid in het vermogen, dat in de tijd van delen,mijn mysterie in wat ik zeg terug kan kaatsen in alle woorden die ik zeg.
Ik drijf wat af van de vele ontmoetingen die ik had,en voel een vrede in de lijn van een begrijpen, hoe het kan zijn dat mijn ervaren zo anders kan zijn, dan de gelopen gesprekken, waarin ik mijn verlichting voel en alleen kan knikken als een wijze vrouw, als een ontdekken, dat waar ik over kan spreken vanuit mijn eigen belichaming komt.Mijzelf te kunnen lezen had ik te lang buiten mijzelf neer gelegd en vaak het lezen van een ander nu overbodig wordt,omdat in het spreken met mijzelf, mij nu duidelijk wordt dat nu de tijd is gekomen naar mijzelf, omdat de vermoeidheid die ik soms voel heeft te maken in het projecteren naar de ander en daar uiteindelijk altijd een verwachting ligt.Het richten naar mijzelf treft een vermogen, dat de weg die ik bewandel blijkbaar alleen voor mij is bestemd.Dat als ik kan luisteren naar mijzelf,in het genoegen die het mij geeft, met een veronderstelling dat het voor een ieder zou kunnen gelden,wat ik nu opzij heb gelegd,zodat mijn eigen lezen van mijzelf, het wonderlijke kan laten zien, wat mysterie kan betekenen in mijn zachter spreken, in mijn belichaamde taal ,die doorgaans nu mijn leven bepaald in de ontmoetingen met mijzelf.De bereidheid van mijn schrijven en in het spreken kan laten zien, vertegenwoordigd een zorgvuldig bewegen waar mijn mystieke ervaringen er meer toe doen, dan te kijken of een ander reageerd.
Zo vol en zacht zoals ik mij kan voelen,zoals mijn dag begint en al mijn stromen naar mijn liefde nu is erkent, ervaar ik steeds meer dat mijn energie van verbinden zo fantastisch kan voelen en ik dan in mijn stilte zit en met mijn ogen dicht alleen kan ervaren, dat door mijn schrijven en spreken, de bladeren aan de bomen mee bewegen en niets afwijkt in wat ik voel.En dat is mijn stilte, die zo'n mysterie blijkt te zijn en het mij nog meer kan vullen als  ik vertel in het laten zien aan mijzelf,wat de mystrie in mijn stilte steeds weer zegd.

Mijn Stem.

In het geluk wat ik kan ervaren, als ik mijn eigen stem ook hoor en daar niets voor hoef te betalen dan alleen de stap te maken in de richting die ik zet . Naar mijn stem of schrijven en al sprekend mijn taal ontluikt, in de constructie die het heeft, dat de energie die het kan geven, zo vanuit een kalmte kan komen in alles wat ik zeg.In alles wat ik aan mijzelf laat weten of het nu krom is of recht ,maar dat mijn eigen waarheidsgehalte zo in schoonheid kan ontstaan,daar waar mijn stem kan laten weten hoe de stam van staan, zo onmetelijk kan heten in de woorden die ik beschrijf, in mijn eigen momenten kan kijken en als een golf in eigen verbinding neer kan zetten, zoals ik het zelf ervaar.Het luisteren naar mijn eigen stem heeft alles doorbroken in wat ik was gewend,heeft mij doen beseffen dat de tijd die ik neem, voor mijzelf in het spreken ook laat zien,dat geen enkele taal mij bezigt, dan alleen in wat ik laat ontvouwen in de kleur die mij veel zachter maakt en mij vult in alle delen, die er om vraagt dat in de aandacht die ik geef, door te luisteren naar mijn eigen stem,mijn wereld zo helder naar voren komt, veel breder kan worden neergezet en als een volleerde meester mijn eigen stem nu ken, in de trillingen van mijn lijf en mij kan brengen in de kalmte, in wat ik vertel in de ervaring van mijn spreken, maar ook in mijn schrijven, iets neer kan zetten vanuit de ervaringen die ik heb, in het spreken met mijzelf.In de overdracht die ik maak en in blijvend ervaren, altijd mijn dag begint, om de stem die ik heb ook te kunnen gebruiken voor de vernieuwing die het geeft, in de rust van mijn delen, die alleen beweegt als ik werkelijk kan luisteren in wat ik zeg.
Dan spreek ik niet over de ander,maar naar mijzelf,naar mijn eigen luisteren in eigen stem en dan kan ervaren hoe de kalmte over mij komt en voel de stroom van een schoonheid die in mijn eeuwigheid wordt onthuld.Waar de voeding die ik voel mij zo weet te vullen, dat in het moment van spreken er een werkelijke stilte komt.Waar de vlinders naar buiten komen,de bloemen  zijn open gesprongen, er eigenlijk geen tijd bestaat,niets hoeft te overwinnen, dan alleen te ervaren wat mijn stem heeft gedaan.

Mijn werkelijkheid.

In het laten vloeien waar mijn taal mij leid, naar een doorgrondelijk ontvouwen, die in mijn spreken geen afleiding heeft, om buiten mijn oevers te treden en zoals het blijkt,dat de ruimte die ik betreed, vanuit mijn stilte is gezegd en aan mijzelf kan laten weten hoe het voelt om in d,e constante lijn van delen mijn eenvoudigheid bereikt, in wat het kan schelen dat de lucht die ik bekijk, een beetje in de mist is verdwenen en een andere kleur geeft in wat ik schrijf .De totaliteit in het verschijnen van het recht, om zo te spreken en vanuit mijn zuiverheid van delen.Het bereiken naar de ander is gevormd,waarin mijn klank in het bijzonder heeft gespeeld,hoe mijn delen op mijn blog en kanaal soms wat weerstand op kan roepen, die normaliter de schellen van wat ogen doen verdwijnen,waarin de stap van ondervinden, in het bereiken van een mooie kant ,daar waar de rust ook is te vinden in het verrijken van mijn eigen tijd,van de momenten dat ik besef ,hoe het welwillend zijn naar mijzelf, uit kan leggen, zonder de angstvalligheid van het kunnen keren in mijn eigen werkelijkheid.

Mijn Tuin.

Ik stond heel stil in mijn tuin,en hoorde de eerste bijen zoemen en voelde hoe in dat moment mijn stilte mij wilde ontmoeten. Ik keek naar de bomen om mij heen en de lucht mij vulde, waarin mijn aandacht verdween en stil stond vanuit het moment van spreken met mijzelf .Het onderbreken van mijn beweging die ik had, legde mijn welwillend gegeven rustig naast mij neer, om ook even op adem te kunnen komen,waarin mijn stilte ook liet zien, dat voorbij het mooie groen waar ik naar kon kijken, mij zo vulde zoals ik spreek, in dezelfde overtuiging die ik zet in mijn delen.Ik stond stil bij een boom, die nu voller lijkt dan gisteren,die mijn tuin verrijkt om te kunnen luisteren in wat het verteld, dat het stiller begrijpen, in wat ik ervaar, nu nog beter is te bemerken als ik stil sta in mijn tuin.
Als ik stil sta in wat ik zeg, laat ik het komen zoals het is bedoeld en breekbaar zoals het kan zijn, wil ik blijven in mijn stilte.Daar waar niemand meer iets zegt, dan alleen te voelen wat stilte met mij kan doen, als ik stil sta in mijn tuin.Mijn tuin waar ik in kan zijn,in de ruimte die ik schep om mij heen,waar de eerste wespen zijn gaan zettelen,in de struiken om mij heen,waar ik stil kan staan om te ervaren, in het beleven van mijzelf,hoe mijn wonderlijke stilte mij steeds iets zegt, dat in de eenvoud van genieten meer verteld, dan wat mijn stilte zou kunnen zijn.Mijn tuin verteld precies waar het om gaat,om te ruiken aan de bloemen en dan de stam van een boom aanraak,dan in een vervoering kan komen en begin te ervaren wat het met mij doet, in de overgave die ik voel en kan vertellen,hoe licht mijn woorden zijn,hoe mijn tijdloos bewegen in eigen tuin, zo voedzaam kan wezen als ik stil sta in mijn eigen tuin.

ijdelheid.

Het zitten op mijn plek, waar mijn energie kan stromen en tik wat weg in het overkomen, van wat er is in dit moment en het verborgen zich laat zien in mijn vertellen.Hoe de rust die het verdiend zo herkenbaar is geworden in wat ik aan mijzelf kan laten zien.Geen berg te hoog is om te beklimmen,geen stroom die mij tegen houdt, om te ervaren dat ieder woord die is beschreven en besproken zich verbind in het welzijn van mijn dagen. En als een kind zo vrolijk mijn hand uitreikt, naar weer een volgend ervaren waar mijn belichaamde taal zich aan kan passen in de slagen die ik maak,in het ongenaaktbare van mijn verstaan en ik blijf kijken hoe in het ontstaan van mijn schrijven en spreken weer verder gaat.Waarin een vloeiende beweging niets meer aan het toeval overlaat,maar als een wijze spreuk kan doen gelden,dat als mijn rust tevoorschijn komt en in mijn kalmte de onmetelijkheid van een zegen,wat ook wel ontvangen heet, zo weergaloos kan landen in waar ik zit op mijn plekje in de zon. Met de ijdelheid van ontvouwen, waar de handeling in eigen vertrouwen zoveel schoonheid zit,zoveel laat zien dat geen berg te hoog is om te beklimmen,geen oordeel is te zien dan alleen mijn ontvouwen in dit moment.De weelde van ervaren vraagt om  de eenvoud die het draagt,vraagt om te genieten in bredere zin,daar waar de toon van herinnering mij heeft verlaten en geen enkel begin opnieuw kan ervaren, omdat de aandacht die het vroeg ook heeft gekregen en niet belangrijk meer is om dat te delen.De ijdelheid in mijn woorden, mijn vrouwelijk welzijn  naar voren treedt, die ik kan vertellen dat zolang ik leef, mij zo zal voelen zoals ik schreef.Mij zal gedragen vanuit mijn zijn en niets wilverbergen,om mijn ijdelheid te voelen in wat ik aan mijzelf vertel.

Tolerantie.

Vertel het aan de bergen,vertel het hoe het klinkt, dat duizend sterren mijn omringen om mee te zingen in een couplet, waar mijn klank is te vinden, waar mijn kinderlijk spreken nu is veranderd in deze tijd.Waar de nodigheid van spreken en schrijven mij heeft bevrijdt van alle ongemakkelijkheid en mij mee kan nemen naar dit moment.Waarin mijn handen in een mooie beweging verder glijd, over de randen van mijn toetsen, over de lijn die  onzichtbaar was gebleven als ik er niet over schrijf.De luchtigheid te kunnen ervaren, als dunne glas in mijn handen hou en als een diamant kan schitteren in het licht en mij voort kan zetten in het gerichter zijn van mijn verblijven.Ik voel de vrijheid die ik zocht en had gekeken in vele hoeken,maar nu op een punt gekomen ben om dit niet meer te hoeven doen.Het ligt in eigen hand en kan er mee spelen en doortrekken naar een serieuze kant, waar de plooi die ik dacht glad te moeten trekken helemaal niet nodig meer is.Niets is meer nodig in de vrijheid die ik voel ,dat in het ontstaan van mijn spreken en schrijven,daar mijn bijzonderheid ligt, door te ervaren hoe ik het vindt om de tollerantie naar mijzelf nu ook werkelijk kan voelen.Er is geen negativiteit, er is geen strijd om iets te overwinnen,dan alleen mijn ijdelheid in het kunnen klinken in wat ik hoor.Mijn stem de dader bleek te zijn vanuit al mijn reageren, hoe het kan zijn om te blijven vertellen, dat waarin ik vertoef, de eeuwigheid van zijn, kan voelen,en in al mijn ervaren heb laten zien.De tolerantie naar mijzelf heeft zich beklijft vanuit mijn enthousiasme,vanuit mijn welwillend nieuwsgierigheid, die steeds een mooier vorm heeft gekregen en nergens nog een lijn kan trekken, in de overvloed die ik voel, vanuit mijn belichaamd ervaren, die mij iedere dag laat zien, hoe mijn impact van mijn delen,ook aan een ander kan laten zien.

Het effect.

Mijn excuseren naar de ander glijd van mij af en laat ik mijzelf ook weten dat het niet meer hoeft,in de vrijheid van mijn spreken en delen, ontstaat wat er ontstaat, waarin geen enkel excuus de nodigheid zal hebben om te doen wat ik zelf wil.Die vrijheid wil ik voelen om te zeggen in wat er kan ontstaan,in wat mijn eigen wijze van mijn zijn, geen excuus meer nodig heeft, om te vertellen hoe het kan gaan,en ik mijzelf verlos door te blijven spreken en te luisteren naar mijn stem, waar ik in mijn klank kan horen dat ik belichaamd ben.Zo belangrijk om te weten dat dit naar voren komt,dat wanneer ik spreek en kan horen hoe het voelt om mijn rug te kunnen keren naar mijn ontlichaamde taal.Het effect in wat ik  kan vertellen schuift mijn ontlichaamde taal opzij en kan ik proeven van de weldaad in mijn spreken, in wat ik dan ervaar wat mijn belichaming kan betekenen als ik luister naar mijn stem.De vrijheid die ik voel en in al mijn handelingen neer kan zetten heeft geen enkel excuus nog nodig in het vertellen van mijn weg.In het ervaren dat wanneer ik spreek of schrijf, die vrijheid wil blijven proeven, in het ervaren, wat er dan beklijft en kan ondersteunen in wat ik zeg, in de weelde van het ontvangen,wanneer ik merk, dat ik in eigen stilte kom en kan ervaren zoals het uitpakken van een moment,dat aan mijzelf kan geven en als een kind kan reageren, dat in het vertrouwen die ik aan mijzelf ook geef, echt als een mooi cadeau kan beschouwen.In het effect wat het heeft om zo mijn dag te beginnen in het schrijven en spreken en in vrijheid is neergezet.

Ultimo.

 Het ultimatum die ik stelde aan mijzelf, hoe mijn beleven in het spreken en mijn schrijven het recht ook heb, dat wat ik zeg en laat ervaren vanuit het moment waar ik in zit, de totaliteit van mijn vrijheid zich kan verhouden, tot soms een gedicht en wellicht het kunnen ervaren dat wat mijn taal laat zien, in elke vorm neer kan zetten hoe de uitgesproken tekst ook lijkt, het voor mij goed moet voelen en niet wil kijken in het verstaan, dat wanneer ik spreek, vanuit dat moment veel fijner was geweest dat mijn spreken geenszins de betovering heeft, maar een duidelijk ontvouwen zoals het soms kan zijn.En wil voortaan in het weghalen wat ik wel eens doe, dat alles er mag zijn,ook al voel ik in mijn perfectie dat de haarbreedte die ik heb,als lokken kunnen schijnen in iedere tekst die ik beschrijf.
Het is de ruimte die ik maak, om mijn eigen weg te blijven volgen,waarin mijn eigenheid zich laat vinden, in de mogelijkheid van mijn bestaan,en soms de afslag van ondervinden, in het verstaan dat welke bewolking er ook is, ik door kan gaan in wat er  gebeurd, als ik ervaar dat mijn vrijheid die ik voel wil koesteren en heb geleerd, dat mijn grenzeloos vertrouwen naar mijzelf, mij ook verteld dat in het bewaken van mijzelf, in redelijkheid neer kan zetten en nu ook merk, hoe sterk mijn argumenten zijn.Niemand  mij kan vertellen hoe het moet zijn en de plaatjes die ik had, eraf kan trekken,omdat ik mijzelf wil zijn,en ook daarin kan bemerken wat goed voelt of niet en dan kan besluiten om wat weg te halen en zelf kan zien ,door te blijven spreken en schrijven weer terug bij mijzelf kan komen en zelfs uit kan leggen wat in feite de bedoeling is.Het gaat er om wat ik ervaar in al het delen wat ik doe,en wanneer ik voel dat ik ben aan het veranderen in mijn taal,dan heeft dat voor mij de betekenis in mijn eigen verstaan,dan voel ik mijn vrijheid die ik wil en mij niet laat belemmmeren in wat een ander wil,maar kan blijven bij mijn eigen ervaren.En daar mijn ultimo ligt, van het weten bij alles wat ik zeg en laat zien,dat mijn uitzonderlijk spreken, in wat het geeft nu ook laat weten dat daar mijn eigen vrijheid ligt.

Vrij zijn.

De vrijheid die ik voel in het onverlaat spreken,in de vrijheid die ik heb, in mijn wezenlijk willen zijn en dan mijn tranen komen in het vertellen, hoe het voelt om te zijnin wie ik ben en dat recht wil zetten , in het luisteren van mijn spreken,in de toon die ik dan zet,en mijn geluk soms heel even een andere bestemming krijgt.
De vaart van enkelvoudig kunnen zijn breekt de wetten van weleer en zet mijn rechterkant wat linker neer,zodat de stappen die ik neem mijn richting geeft om niet meer te willen weten wat mijn taal kan betekenen als ik in een ontlichaming zit.Dat wil betekenen dat de alertheid die ik had nu heb doorbroken en onderschat dat wat ik ook laat zien, altijd vanuit mijn eigen ontvouwen is gekomen en mij niet meer aanpas in hoe het zou moeten zijn,maar door mijn eigen glazen druk,waar mijn bevrijding in het geven,mij ook lukt,dat wat is bewezen voor mij alleen die werking heeft, als ik niet meer op hoef te letten waarneer ik spreek vanuit mijn eigen overtuiging en mij begeef in de vrijheid die ik voel.Van zelfs een overwinning in de delen die ik zocht, in vrijheid is gevonden en mij niets meer aantrek hoe het moet zijn als ik spreek en schrijf vanuit mijn eigen ervaren.Dat is nu de reden waarin ik schrijf en laat niets meer bepalen met welk een recht er nu kan zijn, om de lelijkheid in het verstaan ook de mogelijkheid mag hebben in mijn ontstaan.Daar ligt mijn vrijheid te wachten in wat ik nu ervaar en niets meer kan bepalen waar ik naar staar,en kan kijken met een mooie blik, dat mijn gerichter willen zijn een andere ingang zal hebben,waarin de vrijheid die ik heb, in gepaste wijze neer kan zetten zoals het is ontstaan.Het vrij zijn van alle gevoelens die ik had, maakt mijn wereld wat wijder in het ontstaan en kan ik het met mijzelf  heel goed vinden in de blaam van zuiver zijn.In het vrij zijn van mijn taal en in mijn wijsheid om kan zetten en er niets anders bestaat dan wat ik nu vertel.

Begroeting.

Het ervaren wat zo belangrijk is en in ogenschouw kan nemen,waar de wereld waarin ik leef vele kanten heeft ,maar  heb gekozen om te zijn waarin ik nu ben, om de gewilligheid van leven door mijn aderen  laat stromen en ik in ieder moment van mijn ervaren zit, zonder te vervallen in de verveling en soms wat geluiden te letterlijk neem en daar een irritatie uit voort kan komen en tegen mijzelf ook zeg, om wat filters erop te zetten en mij af kan sluiten wat mij irriteert. In het vermogen die ik heb en bij mijn eigen schrijven in volledigheid weer kom en dan als een breder perpectief mijn eigen taal bereik, waar de ervaring die ik voel ook kan gebruiken in het vertellen aan mijzelf dat in deze dag de zon weer is verdwenen en de regen zich laat gaan, om het lichtgroene blad te verfrissen en ik naar buiten kijk hoe alles in de natuur is geëxploiteerd.En op de stammen van de bomen de mos weer is ontstaan en ik met zachte hand kan voelen hoe de stam zo stevig staat en  mee kan gaan in de stroom van ervaren,van het moment dat geen enkele aandacht die ik heb, ook gaat verloren, maar wijselijk mijzelf ook zeg, dat vanaf het moment in mijn delen ook verder trekt, in wat het kan schelen hoe het werkt en de schellen van mijn ogen zich onttrekt aan de verzuiling van velerlei ontvouwen en als een zacht bereik mij weet te verwonderen zoals een ervaren dat kan blijven doen.
Het heeft met een gevoel te maken,met wat een ervaren kan laten zien,dat in iedere dag ik mij kan wentelen naar wat ik voel en kan vertellen in de beweging die ik zet,in de schoonheid van het ontvangen wat het leven mij geeft.Wat het kan betekenen in mijn staat van zijn en de takken aan de bomen zie wiebelen en ik mee kan gaan, in het ritme die ontstaat, om mee te kunnen bewegen en in mijn taal om kan zetten. En achteraf het aan mijzelf voor kan lezen, om te ervaren in wat het doet als ik mijn klank hoor resoneren in mijn lijf.
Ik dwaal wat af en kijk nu in een rust van bevinden,waar mijn handen blijven tikken in het geluid wat mij zo dierbaar is geworden,wat mij verder heeft gebracht dan alle tochten die ik heb gemaakt,dan alle geschillen geen verschil meer maakt,maar te weten hoe het komt dat in mijn eigen schrijven er vaak iets onstaat, het altijd belangrijk vond in de reden van vandaag en niet meer om kan kijken met de vraag, hoe het dragen van wat water in mijn taal verschijnt en ik in mijn eigen overtuiging blijf, in het vertellen van dit moment,dat door mijn ervaren in wat ik schrijf of spreek, mijn eigen  doel ook heeft in de stroom die ik voel, dan in de verzadiging kan leggen en stil kan zitten in mijn stoel, waar iedere plek van ervaren mij iets anders geeft,dat als ik loop in de natuur, mij die beweging geeft om te genieten,om mijn stappen te voelen in mijn lijf,om te kijken naar alle bomen die naar voren buigen in het begroeten van mijzelf.

Ontspanning.

Ik liet mij vallen in mijn stoel en kon mijn moeheid voelen, deed heel even mijn ogen dicht en genoot van de ontspanning. Liet mijn stilte staan in het moment van zwijgen, legde mijn benen op de poef,zodat mijn lichaam even kon verdwijnen.Te ervaren hoe het kan zijn om in de overgave te kunnen zijn van rust en stilte.Van een genieten met ogen dicht en daarin kon beslissen om niets meer te hoeven doen.Dan alleen te ervaren hoe het kan zijn om eindelijk te voelen dat mijn intensie die ik heb, ook wat rust te gunnen.Ik zweefde naar een gebied waar alleen mijn zachte spreken was te horen,waar ik als een beginneling aan mensen kon laten zien, hoe mijn klank die ik gebruik, zo vaster is geworden en nu ook weet dat mijn zachte kant altijd de aandacht vraagt en geeft,en ook laat weten dat door mijn kalmte die ik nu heb ,mijn zachtheid is veranderd.Heb daar mee geworsteld, om te laten zijn en soms de neiging had, om het te verharden,vanuit de gewenning die ik had,maar niet meer nodig blijkt te zijn.Zodra ik spreek en mijzelf kan ervaren, gebeurd precies in wat ik nodig heb om te laten ontvouwen.Om te laten ervaren in wie ik ben,en mijn zachte inborst kan gebruiken om te spreken, vanuit mijn ontstaan in het moment van zijn.Mijn kadans kan voelen en wil gaan spreken zoals ik schrijf.De bewogenheid in elk seconde, drijft wat meer naar de zachte kant en ben blij het mijzelf zo te gunnen, om in ieder woord in wat ik vertel, zo vanuit mijn eigen klank is te horen.Het stemt zich af op mij en niet in een verlangen dat een ander dit moet horen.Mijn klank is blij met mij en draagt mij over stukken, die tot op heden mij heeft bevrijd van elke onderdrukking,van elk inzicht die ik krijg en dat weet te delen vanuit het kunnen luisteren naar mijzelf. In de tevredenheid die is ontstaan waar ik mijn ontspanning kan ontvangen en mij heerlijk kan laten vallen, in de rust van zeldzaamheid.

Lellie's.

Het daglicht waar ik nu in sta, proeft vanuit mijn kalmte in het spreken in wat ik ervaar en soms een pauze neem, in eigen beseffen,dat wanneer ik spreek mijn ontspanning kan ontstaan en ik een ander ervaren kan voelen.Niet vanuit de overtuiging die ik gaf,maar vanuit mijn eigen kalmte en zonder moeite in wat ik zeg, er iets is veranderd,in de toon die ik nu zet, vanuit mijn eigen omhelzing.Vanuit de dingen die ik doe, vanuit mijn spreken waarin ik voel, dat het doorbreken in wat het laat, soms zo breekbaar laat zien, dat hoe het kan gaan als ik mijn licht laat zien,en is te merken  in mijn spreken.
Het is gekomen tot een punt waar mijn taal wat zuiniger wordt en mijn stilte in mijn spreken zo zacht als lellie's naar voren komt en ik daar even aan moet wennen.Het daglicht waar ik nu in sta, buigt naar mijn ervaren en voel de verbinding die  sterker is geworden in het moment van delen.Iedere poging die is geweest heeft zich ontplooit in wat mooie vormen,daar waar het ooit is begonnen legt iets anders bloot in het vertellen, dat de frons die ik maak, vanzelf is gekomen en ik ook ervaar dat mijn bijzonderheid die ik heb, veel duidelijker is geworden.Het is mijn kalmte waaruit ik spreek en in mijn zachtheid weet om te zetten en nu ook weet, dat het daglicht wat ik zocht, alleen kan ervaren zoals ik spreek ,zoals ik mijzelf nu leer kennen,dat alles waar ik over sprak en schreef in feite is verdwenen.Dan alleen te kunnen zijn en kan vertellen, dat in het overtreffen van elk aspect in eigen taal weet om te zetten.Waar mijn kalmte is gereset in zachte hand en als lellie's kunnen spreken, waarin de geur die het verspreid een overrompeling lijkt en soms de pauze nodig is om het te laten beklijven.